ตอนที่ 268 ไม่มีวัน

 

ทันทีที่ถ้อยคําของเกอซี่ล่วงพ้นริมฝีปากออกมา ท่อนแขนของหนานกงยวพลันตรงเข้ารวบรัดร่างนางไว้ในอ้อมกอด

 

ดวงตาทั้งคู่ของเขาแผดเผาแดงฉานคล้ายจะบอกความนัยถึงความรู้สึกอันคับแค้นกดดัน และอดกลั้น ประดุจเขื่อนกักน้ําที่พร้อมจะระเบิดแตกได้ทุกวินาที

 

“ซีเอ๋อ เจ้าคิดว่าข้าจะทําร้ายเจ้าได้จริงล่ะหรือ ? แม้นหากข้าต้องหยุดหายใจข้าจะไม่มีวันทําร้ายเจ้าแม้เพียงปลายผม ที่ข้ากล่าวว่าข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดคิดทําร้ายเจ้าได้นั้นย่อมนับรวมตัวข้าด้วยเช่นกัน !”

 

หญิงสาวอยากผลักท่อนแขนที่เหนี่ยวรั้งนั้นออกไปให้สุด แรงเกิดทว่าสภาพร่างกายเขายังอ่อนแอยิ่งนักแรงกําลังที่ มีกลับมาใช้รักษาความเจ็บปวยให้นางกระทั่งเกินขีดจํากัดแม้แต่ผ้าพันแผลบนท่อนแขนนั้นยังเริ่มคลายหลุดจากความ ตึงเกร็งที่พยายามฝืนกําลังของตนเอง

 

หญิงสาวจําต้องหยุดดิ้นรน ทําได้เพียงกัดฟันกล่าวโต้ “เจ้ากล่าวว่าจะไม่ยอมให้ผู้ใดทําร้ายข้ากระนั้นรึ ? ทว่าเจ้ากลับลงมือกับกู้หลิวเพิ่ง ! หนานกงยว เจ้าสมควรได้รู้ไว้ว่าหากมิใช่เพราะเขาผู้นั้นช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าคงสิ้นใจ ด้วยน้ํามือเพิ่งเหลียนยิ่งไปนานแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ามันโง่เง่าไย ข้าไม่เคยคิดเลยว่าน้องหญิงเหลียนยิ่งผู้เมตตา แสนบริสุทธิ์ หมดจดไร้ที่ติผู้นั้นจะจิตใจเหี้ยมโหดอํามหิตคิดหมายสังหารข้า !”

 

ประกายตาแดงกําคมกริบฉายวาบผ่านดวงตาทั้งคู่ของห นานกงยี่ยามเมื่อดวงหน้านั้นปนเปื้อนไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งหนาวยะเยียกและทุกข์ระทม “ซีเอ้อ เข้าเชื่อในทุกถ้อ ยคําที่เจ้ากล่าว”

 

“เชื่อข้า ? ทว่ายังคิดจะสังหารกู้หลิวเฟิงกระนั้นหรือ ? เหตุผลที่เจ้าอยากสังหารกู้หลิวเฟิงเพราะเขาทําร้ายน้องหญิง เหลียนยิ่งของเจ้าใช่ไหม ? เช่นนั้นหากกลับกันเล่า หากผู้ที่หมายสังหารเฟิงเหลียนอิงคือข้า เจ้าย่อมต้องคิดสังหา รข้าเช่นกันมิใช่หรือ ?”

 

“ซีเอ๋อ เจ้าต้องบีบคั้นข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?” ถ้อยคําถามถูกส่งออกมาพร้อมนัยน์ตาที่เอ่อล้นไปด้วยความระทมทุกข์

 

ซีเอ๋อกําลังสับสน หมายความเช่นไรกัน ?

 

“ที่ข้าอยากสังหารกู้หลิวเฟิง หาใช่เพราะเพิ่งเหลียนยิ่งไม่ทว่าเพราะเจ้าให้ความสนิทสนมใกล้ชิดเขากระทั่งไม่ใส่ใจข้าเจ้าช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้เขา ทว่าเจ้าไม่แม้กระทั่งหันมาดูข้าทั้งเพื่อช่วยกู้หลิวเพิ่งผู้นั้น เจ้าถึงกับลงมือ กับข้าได้อย่างไร้ความลังเล

 

เกอซีแหงนเงยศีรษะขึ้นมองอีกฝ่าย จึงเพิ่งเห็นว่าเขาหัน บ่ายหน้าหนีไปทางอื่น สีหน้านั้นแสดงให้เห็นถึงความรู้สึก อึดอัดคับข้องใบหน้าแดงฉานกระทั่งลามเลยไปถึงใบหูอย่า งเห็นได้ชัด

 

เช่นนี้เอง มิใช่เพราะกู้หลิวเพิ่งทําร้ายเพิ่งเหลียนยิ่ง หากแต่เป็น… เป็นเพราะนางกับกู้หลิวเพิ่งแลดูสนิทสนมใกล้ชิดกันเกินไป กระทั่งทําให้หนานกงยวีคิดปลิดชีวิตเขา ?

 

มันหมายความว่าอย่างไร ?

 

อย่าบอกนะว่าองค์ราชันมัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรสง่างามเหนือผู้คนกําลังดึงควันออกหูจนหน้ามืด !

 

ถูกสายตาคู่นั้นจ้องมองอย่างล้ําลึกคล้ายเห็นทุกสิ่งในใจเขาจนทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ หนานกงยวยิ่งรู้สึกกระดากอายชายหนุ่มรีบเหยียดแขนรั้งร่างของนางกลับเข้าสู่อ้อมกอดอีกคราก่อนจะส่งเสียงเข้มดุดัน “ซีเอ๋อ เจ้าเป็นของข้า ! นอก เสียจากข้าแล้ว จะไม่มีผู้ใดแตะต้องเจ้าได้อีก !”

 

“หากข้าต้องเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้อีกในภายภาคหน้าแม้นหากเจ้าจะแค้นเคืองโกรธเกรี้ยวข้า ข้าก็จะทําเช่นนี้อีก

 

“ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้บุรุษใดกล้าฉวยโอกาสทําให้จิตใจของเจ้าหวั่นไหวได้เป็นอันขาด !”

 

ทันทีที่กล่าวจบ ชายหนุ่มก้มลงพร้อมใช้แรงกําลังกดลงไป ล็กน้อย เขากัดริมฝีปากนุ่มสีชมพูระเรื่อทิ้งรอยฟันสีแดงจาง ๆ ไว้

 

เกอซีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะรีบผลักร่างอีกฝ่ายออกพร้อมส่งเสียงลั่นด้วยความเกรี้ยวกราด “หนานกงยว นี่เจ้าเป็นสุนัขรึ ?”

 

แม้ถ้อยคําของเขาจะหวานหูน่าฟัง ทว่าทุกครั้งเมื่อภาพที่เขาละทิ้งนางเพื่อหันไปช่วยเพิ่งเหลียนยิ่งผุดขึ้นในหัว เกอซีกลับรู้สึกอึดอัดคับข้องใจอย่างเหนือคําบรรยาย

 

ภายในใจเสมือนมีรอยแผลลึกที่ไม่อาจเลื่อนสลาย

 

แม้บุรุษผู้นี้จะสนใจในตัวนางมากสักเพียงไร ทว่าภายในใจของเขาจะต้องมีพื้นที่สําหรับเพิ่งเหลียนยิ่งร่วมด้วยเสมอโดยมิต้องสงสัย

 

ไม่ว่าจะเพราะความรู้สึกที่ผูกพัน หรือความรับผิดชอบ บางประการหรือแม้อาจเป็นความลับบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผยความเป็นจริงจะยังคงอยู่เช่นนั้น เพิ่งเหลียนยิ่งคือ บุคคลพิเศษสําหรับหนานกงยวี

 

และนาง ! เกอซี ! คือผู้ที่ถูกผูกขาดมิให้ข้องเกี่ยวกับบุรุษใดอื่นที่นางชื่นชอบ

 

ไม่มีผู้ใดได้รับอนุญาตให้หมายปองในตัวเขา ทั้งก็ไม่มีผู้ใดจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้ ทว่าหากเขามีผู้อื่นแล้วในใจนางก็จะ ไม่มีวันต้องการเขาอีกเช่นกัน !

 

เกอซีหลุบตาลงเอ่ยกล่าวด้วยน้ําเสียงไร้เยื่อใย “ไม่คิดบ้างหรือว่าเจ้าก้าวก่ายข้ามากจนเกินไป ? กับน้องหญิงเหลียนยิ่งคนสนิทของเจ้าข้ายังไม่เคยเอ่ยถามแม้เพียงครึ่ง คํามิใช่หรือ ? เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงยื่นมือเข้ามาวุ่นวายหากข้าจะแตะต้องสัมผัสผู้ใด ?”

 

สีหน้าของผู้รับฟังมืดมัวลงทันที่คล้ายเขากําลังจะเกรี้ยวกราด ทว่าเมื่อได้เห็นดวงหน้าน้อย ๆ ที่คือรันของเกอซี ชายหนุ่มทําได้เพียงถอนใจ พลางตอบกลับด้วยน้ําเสียงคับแค้นใจ “ทว่าซีเอ๋อเรื่องนี้สมควรเป็นความรับผิดชอบของเจ้ามิใช่หรือ ?

 

***จบตอน ไม่มีวัน*-*-*