“พี่…” หยานหลิวหยวนถามขึ้นมา “ได้ข่าวว่าเมื่อเที่ยงพี่รักษาให้คนฟรีมาเหรอ? ดูไม่เป็นพี่เลยนะช่วยคนอื่นฟรีๆเนี่ย!”

“อย่าพูดเรื่องนี้อีกเป็นอันขาดเลยนะ” เหลินเสี่ยวซูตอบกลับแต่ไม่ตอบคำถาม

ถ้าให้พูดตรงๆ เขาแค่อยากที่จะโปรโมทสรรพคุณของยาดำของเขาให้ทุกคนเห็น เขาจำเป็นต้องใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้คำขอบคุณอย่างจริงใจมาจากคนอื่น ยิ่งกว่านั้น ยานี่ยังเป็นแกนหลักของแผนการทำเงินในระยะสั้นของเขาด้วย

เพราะงั้นเหลินเสี่ยวซูเลยบอกกับตัวเองว่าช่วงเริ่มต้นนั้นเป็นช่วงที่ยากที่สุด เขาต้องท้าทายกับความเชื่อของผู้คนเพื่อให้นำไปสู่เป้าหมายอันยิ่งใหญ่ของเขา เพราะงั้น เขาจึงต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนที่ใจดีมีเมตตาบ้างเช่นกัน!

ซึ่งเหลินเสี่ยวซูก็ไม่ได้ขี้เหนียวเพื่อเป้าหมายของเขา เขารู้ดีว่าถึงเวลาเขาก็ต้องมีซักวันที่ต้องแจกยาฟรีอยู่ดี แต่ถึงจะบอกตัวเองอย่างงั้น ตอนทำจริงๆ เขาก็ยังเจ็บใจอยู่ดี

เสี่ยวหยูปลอบใจด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกนะ นายต้องทำสำเร็จแน่ๆ”

หลังจากที่พูดจบ เสี่ยวหยูก็เดินกลับกระท่อมของเธอไปนอน ก่อนหน้านี้ที่บ้านเก่าของเธอ เธอไม่เคยนอนหลับเลยซักคืน แต่พอย้ายมาอยู่ที่นี่ เธอกลับรู้สึกนอนเต็มอิ่มในทุกๆวัน

เช้าวันต่อมา นาฬิกาของป้อมปราการส่งสัญญาณดังลั่นเพื่อเตือนทุกคนว่าถึงเวลาเข้างานในโรงงาน

เหลินเสี่ยวซูกลับมาพร้อมกับน้ำดื่มจำนวนหนึ่งที่ถูกจัดสรรให้เขาได้รับใน1 วัน เขากะไว้แล้วว่ากว่าแผลจะตกสะเก็ดต้องใข้เวลาประมาณ 12 ชัวโมงหลังจากที่ทายาดำไปแล้ว เพราะงั้นเขาเลยไม่รีบร้อนดูผลลัพท์ที่จะเกิดขึ้นกับชาวเมืองอะไร

เพราะเมื่อไรก็ตามที่ชาวเมืองรู้ถึงสรรพคุณของยาดำ ทุกคนก็จะแห่กันเข้าหาเขาเอง

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่คิดว่าทันทีที่เขาถือถังน้ำกลับมา เขาจะพบเข้ากับเถ้าแก่หวาง หวางฟู่กุย มายืนอยู่หน้าทางเข้ากระท่อมพร้อมรอยยิ้ม

“อ้าว ตาแก่หวาง มาทำอะไรที่นี่แต่เช้าเนี่ย? ช่วงนี้ฉันยังไม่ได้ออกไปจับนกกระจอกเลยนะ” เหลินเสี่ยวซูพูดเอื่อยๆ ตอนที่เขาเอาถังน้ำไปวางที่พื้น เขามองเข้าไปในกระท่อม แล้วเห็นหยานหลิวหยวนที่ทำตามสัญชาติญาณกำมีดกระดูกแน่นชูขึ้นสูงพร้อมจู่โจมป้องกันไม่ให้ตาแก่หวางเข้ามา แต่พอเขาเห็นว่าเป็นพี่เหลินเสี่ยวซูมาด้วย เขาก็ลดมีดตัวเองลง

พอหวางฟู่กุยเห็นเหลินเสี่ยวซู ตาเขาก็ลุกวาวขึ้นมา “เสี่ยวซู กลับมาแล้วเหรอ! ฉันมาที่นี่แต่เช้าก็เพื่อมาตามหานายเนี่ยแหล่ะ”

“ทำไมล่ะ” เหลินเสี่ยวซูรู้สึกแปลกๆ อะไรทำให้ตาแก่หวางยิ้มอารมณ์ดีแก้มปริมาหาเขาได้แต่เช้าขนาดนี้กัน เขาสังเกตุตาแก่หวางดีๆแล้วถาม “นี่ดื่มมารึเปล่าเนี่ย?”

ตาแก่หวางส่ายหัว “ดื่มบ้าดื่มบออะไรล่ะ ไม่รู้เหรอว่าสมัยนี้แอลกอฮอลเป็นสิ่งต้องห้ามน่ะ ใครมันจะไปกล้าดื่มเหล้าทั้งๆที่คนอื่นยังไม่มีอะไรกินเลยด้วยซ้ำน่ะ?”

“แต่ฉันได้กลิ่นคุ้นๆบนตัวลุงก่อนหน้านี้อยู่นะ…”

สีหน้าของหวางฟู่กุยเปลี่ยนตอบรับกับคำพูดของเหลินเสี่ยวซู เขารีบขัดคอเหลินเสี่ยวซูแล้วพูด “อย่ามาพูดไร้สาระน่ะ!”

“ก็ได้ ก็ได้ ไม่พูดแล้ว สรุปมาหาฉันทำไมกันล่ะ?” เหลินเสี่ยวซูถาม

“เมื่อวานนายเป็นคนที่รักษาเจ้าหัวเหล็กใช่ไหม? เจ้าคนที่อาศัยอยู่ในเมืองทางฝั่งตะวันออกน่ะ?” หวางฟู่กุยพูดกับเหลินเสี่ยวซูพร้อมตาที่ขยิบ

“อ้อ เขาชื่อหัวเหล็กเหรอ… หัวเขาก็ดูไม่ได้แข็งอะไรนี่? ทำไมถึงได้ชื่อว่าหัวเหล็กล่ะ?” เหลินเสี่ยวซูสงัย

“อย่าพึ่งกวนได้ไหม” ตาแก่หวางพูด “ตอบมาซิว่าใช่หรือไม่ใช่”

“ใช่ ฉันเองแหล่ะ!” เหลินเสี่ยวซูดีอกดีใจยกใหญ่ในใจ คนอย่างเถ้าแก่หวางไม่ใช่พวกที่ทำอะไรหรือออกตามหาใครโดยไม่มีเหตุผล มันต้องเป็นเพราะผลของยาดำมันไปเตะตาเตะหูเขาแน่เลย เขาคงมองเห็นช่องทางทำเงินของมันแน่ๆ ไม่งั้นเขาถ่อมาหาเหลินเสี่ยวซูถึงนี่ทำไมกันล่ะ?

นี่เป็นหลักฐานชิ้นโตที่พิสูจน์ว่าตลาดการค้ายาดำของเขาเปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้ว!

เถ้าแก่หวางพอได้ยินเหลินเสี่ยวซูยอมรับก็ดีใจมาก “นาย…ยังพอมียาเหลืออยู่อีกไหม? เอามาให้ฉันได้นะ เดี๋ยวฉันขายให้นายเอง!”

“อยากจะเอาของฉันไปขายเหรอ? ไม่มีทางซะล่ะ!” เหลินเสี่ยวซูส่ายหัว “ฉันไม่อยากได้พ่อค้าคนกลางมาตัดกำไรของฉันไปหรอกนะ เมืองนี้มันก็เล็กมากพออยู่แล้ว ฉันขายเองไม่ดีกว่าเหรอ อีกอย่าง ฉันไม่ได้วางแผนเอายาของฉันไปขายที่ป้อมปราการอื่นๆด้วยซักหน่อย อีกอย่าง ถึงฉันจะเริ่มมีธุรกิจใหญ่โตแต่ลุงเองก็เห็นจำเป็นที่จะมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเลยนี่”

เถ้าแก่หวางอึ้งกับคำพูดของเหลินเสี่ยวซู ก็จริงอยู่ที่เมืองนี้มันเล็ก ทำไมเหลินเสี่ยวซูต้องให้เขาเป็นคนขายยาให้แทนด้วยล่ะ?

แต่เถ้าแก่หวางก็ยังตื้อพูดต่อ “ถ้างั้นไม่เป็นไร แต่ช่วยขายยาพวกนั้นให้ฉันซักนิดนึงจะได้ไหม”

“เอ๋?” เหลินเสี่ยวซูงง “ลุงก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรตรงไหนนี้ แล้วจะเอายาไปทำไมกันล่ะ”

หวางฟู่กุยยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยแล้วพูด “นายยังไม่รู้อะไรใช่ไหมล่ะ? เมื่อวานนี้น่ะ เจ้าหัวเหล็กดันเกิดสงสัยขึ้นมาตอนที่กลับถึงบ้าน เขาอยากจะรู้ว่านายทาอะไรให้ที่แผลของเขา เขาเลยดมกลิ่นฟุดฟิด แต่กลับไม่ได้กลิ่นอะไร แต่พอเขาเลยมันเข้าไปนิดเดียวเท่านั้นล่ะ ลองเดาดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น”

ก่อนที่เหลินเสี่ยวซูจะได้เดาอะไร เขาก็นึกสงสัยขึ้นมาก่อนว่าไอ้หมอนั่นมันต้องเป็นคนยังไงถึงต้องเลียยาทาแผลว่ะ

สรรพคุณของยาดำยังไงก็ไม่เป็นที่กังขาแน่นอน เพราะตอนที่เจ้าหัวเหล็กดูแผลของตัวเองคืนนั้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเหลินเสี่ยวซูไม่ได้โกหกเขาเลย มันเป็นยาดีจริงๆ แต่ด้วยความสงสัยส่วนตัวทำให้เขาอยากรู้ขึ้นมาว่ายานี่มันทำจากอะไร

เถ้าแก่หวางพูดต่อ “หมอนั่น เอากับเมียทั้งคืนไม่หยุดจนกระทั้งถึงเช้าเลยนะ! ยาของนายน่ะมันจะได้ผลดีเกินไปแล้ว!”

เหลินเสี่ยวซูตกใจ!

หยานหลิวหยวนที่อยู่ในกระท่อมก็ตกใจตามไปด้วย

เหลินเสี่ยวซูเองก็เคยสงสัยเหมือนกันว่ายาดำนี่จะสามารถกินได้รึเปล่า แล้วมันจะมีผลข้างเคียงอะไรไหม เขาเดาว่ามันอาจจะกินได้ แต่เขาเองก็ยังไม่กล้าลองกินของเหลวสีดำที่อยู่ในขวดนั้นเองอยู่ดี

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ายานั่นมันออกผลยังไงถ้ากินเข้าไป แถมยังออกผลดีจัดตั้งแต่ค่ำยันเช้าอีกด้วย สรุปแล้วมันเป็นยาอะไรกันแน่วะเนี่ย?

เหลินเสี่ยวซูไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือน้ำตาไหลก่อนดี แล้วทำไมถึงอยากได้ยานี่ล่ะ

หวางฟู่กุยพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร “ทำไมล่ะ ตาแก่อย่างฉันจะมีความรักบ้างไม่ได้เลยรึไง? ก็ร่างกายของฉันตอนนี้มันก็ไม่ได้แข็งแรงฟิตปึงปังเหมือนเมื่อก่อนแล้วน่ะซิ”

“เอ๊ะ ลุงหาเมียใหม่ได้แล้วเหรอ?” เหลินเสี่ยวซูหัวเราะคิกคัก

“ไม่ใช่โว้ย” ตาแก่หวางพูด “แต่ฉันมาลองคิดๆดูแล้ว ไม่มีสาวคนไหนอยากจะมาแต่งงานกับชายที่นกเขาไม่ขันหรอก จริงไหมละ? นั้นล่ะคือสาเหตุที่ฉันมาเอายากับนายนี่ไง”

เหลินเสี่ยวซู “5555 ลุงนี่ก็ตลกดีเหมือนกันนะ ตาแก่หวาง แก่แต่ใจยังหนุ่มแน่น ว่าแต่ลุงอยากได้เมียแบบไหนกันล่ะ?”

หวางฟู่กุยพูดอย่างถ่อมตัว “ขอแค่นางชอบฉันก็พอแล้วล่ะ”

เหลินเสี่ยวซูแซะ “เงื่อนไขไม่ใช่ง่ายๆเลยนะเนี่ย”

หวางฟู่กุยเริ่มรำคาญ “นี่เราสนิทกันขนาดนั้นแล้วเหรอ หื้ม?” หวางฟู่กุยหน้าตึงแล้วพูด “ฉันเป็นหนึ่งในคนที่รวยที่สุดในเมืองนะ ทำไมผู้หญิงจะไม่ชอบฉันกันเล่า?”

เหลินเสี่ยวซูถอนหายใจและแอบเศร้านิดหน่อย “เห้อ 1 ในคนที่รวยที่สุดในเมือง ดันเป็นเจ้าของร้านขายของชำเนี่ย มันก็แอบเศร้าอยู่เหมือนกันนะ…”

“ช่วยหยุดวิจารย์แล้วเข้าเรื่องทีเถอะ สรุปจะขายหรือไม่ขาย?!”

“ขายซิ!” เหลินเสี่ยวซูคิดอยู่ซักพักแล้วพูด “ฉันให้ราคาพิเศษในฐานะ ‘คนรู้จักกัน’ ขวดละ 600 หยวนเลย!”

“ปล้นกันชัดๆ!” หวางฟู่กุยพูดด้วยความโกรธ

ตอนนี้จำนวนของยาดำที่เหลินเสี่ยวซูมีเหลืออยู่นั้น เพียงพอสำหรับใช้รักษาบาดแผลได้อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าเอาตามที่ตาแก่หวางพูด ฤทธิ์ของยานี่มันแรงมากขนาดแค่เลียแผลบเดียวยังเอาได้ทั้งคืน เพราะงั้นยาที่เหลืออยู่ก็น่าจะเพียงพอให้เลียได้อีกหลายครั้งเลย

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเพียงแค่ผลข้างเคียงของยาเวลาที่กินเข้าไป มันไม่ได้ใช้เพื่อประโยชน์จริงๆของมัน เพราะงั้นเขาเลยขายแพงมากไม่ได้

“สรุปจะซื้อหรือไม่ซื้อล่ะ” เหลินเสี่ยวซูตอกกลับหวางฟู่กุย

“เออ ซื้อก็ซื้อวะ! หวางฟู่กุยนับเงิน 600 หยวนแล้วยื่นจ่ายให้เหลินเสี่ยวซู เขาไม่คิดจะต่อรองราคาลงเลยแม้แต่น้อย

เหลินเสี่ยวซูไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตลาดการค้ายาดำของเขาจะเปิดตัวแบบนี้ซะได้

แผนตอนแรกของเขาคือตั้งใจที่จะสวมรอยเป็นหมอ เพื่อที่เขาจะได้“รักษาช่วยเหลือผู้คน” แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะมากลายเป็นพ่อค้าขายยาปลุกเซ็กส์แทนแบบนี้

หวางฟู่กุยรับของแล้วหันหลังกลับก่อนจะพูดกับเหลินเสี่ยวซู “ขอบใจมากนะ!”

“ได้รับคำขอบคุณจาก หวางฟู่กุย +1!”

เหลินเสี่ยวซูพูดไม่ออก

เขาได้เหรียญขอบคุณเหรียญที่ 4 มาแบบงงๆ แถมการได้มาในครั้งนี้ยังมาในรูปแบบที่เหลินเสี่ยวซูไม่ได้คาดคิดอีกด้วย