เล่มที่ 1 ตอนที่11: ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือย

 

ที่ประตูทางเข้าฝั่งทิศใต้ของหมู่บ้านโนวิซ 110 นั้น บ้านเรือนหลายหลังถูกทำลายลงไป ความเสียหายทั้งหมดเกิดจากผู้เล่นหลายร้อยคน ฉากนั้นเต็มไปด้วยความโกลาหล มันมีทั้งเสียงดังอื้ออึงและเสียงขุดสับจากจอบของพวกเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ผู้เล่นที่กำลังลงมือขุดสับอย่างเมามันก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าตอนนี้มีทหารยาม NPC มายืนอยู่ล้อมรอบพวกเขามากกว่า 500 คน

 

“สารเลว พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ ! ” ผู้ใหญ่บ้านตะโกนออกมาด้วยความฉุนเฉียว คางที่เต็มไปด้วยเหนียงของเขาสั่นไหวไปมาด้วยความโกรธ

 

เมื่อมองดูบ้านเรือนที่ทรุดตัวลงตรงหน้าของเขา ผู้นำหมู่บ้านก็ใช้นิ้วชี้ไปยังผู้เล่นมากมายและใช้ให้ทหารนำตัวพวกเขาออกไปด้วยความโมโห “เจ้า เจ้า พวกเจ้า ปัดโธ่เอ๊ยย ! ดูพวกเจ้าทำอะไรลงไป ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ใครเป็นคนสั่งให้พวกเจ้าทำแบบนี้ ? ”

 

“เธอคนนี้ไง ! ” ผู้เล่นจำนวนมากมายชี้นิ้วไปในทางเดียวกัน สายตาของพวกเขาก็จ้องมองตามไปด้วย

 

ทันใดนั้นเอง เด็กสาวอายุราว ๆ 17 ถึง 18 ปี ก็ปรากฏตัวขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน ผู้เล่นบางคนที่อยู่ข้าง ๆ เธอ ถึงกับแหวกทางราวกับว่ากำลังหนีโรคระบาดอย่างไรอย่างนั้น พวกเขากลัวว่าจะถูกเข้าใจผิดและคิดว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับหญิงสาวไปด้วย

 

อันที่จริง ผู้เล่นหลาย ๆ คนก็รู้ดีว่าที่นี่ไม่มีเงินให้พวกเขาขุด และคนที่ถูกหลอกก่อนหน้านี้ก็ไม่อยากที่จะให้ตัวเองโดนหลอกแต่เพียงผู้เดียว ดังนั้นพวกเขาจึงชักชวนกันด้วยความสนุกสนาน ส่วนพวกคนที่กำลังเบื่อ ๆ ก็มาร่วมกันขุดเล่นขำ ๆ ดังนั้นมันจะไม่เกิดความโกลาหลขึ้นมาอย่างที่เห็น ? ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็เป็นเพียงแค่ผู้เล่นที่กำลังเล่นเกมไม่ใช่หรือ พวกเขาไม่กลัวว่าตัวเองจะเสียหายอะไรอยู่แล้ว ?

 

เมื่อเห็นว่ามีทหารมาจำนวนมากมาย ผู้เล่นก็ตระหนักได้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ร้ายแรงขนาดไหน ผู้เล่นบางคนถึงกับรีบออฟไลน์ แต่ทว่าพวกเขาก็ไม่สามารถทำได้ตามที่ต้องการ

 

หญิงสาวที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมเพียงลำพัง ใบหน้าที่อ่อนเยาว์นั้นเริ่มที่จะซีดลงเล็กน้อย ริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอเริ่มอ้ากว้างออกมาเพราะตกตะลึง และบนหัวของเธอก็มีตัวอักษรปรากฏขึ้นมาว่า ‘ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือย’

 

“ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือย อืม ชื่อสดใสดี” ผู้ใหญ่บ้านเย้ยหยันออกมาอีกครั้ง “เพราะการกระทำของเจ้าได้ละเมิดกฏของหมู่บ้านโนวิซ รวมถึงยุยงให้ผู้เล่นคนอื่นทำลายทรัพย์สินในที่สาธารณะ ตอนนี้เจ้าจะต้องถูกปรับ 5,000 เหรียญทอง โดยที่เจ้าจะถูกระบบหักโดยอัตโนมัติจนกว่าจะครบตามที่กำหนด ประการที่สอง เจ้าจะถูกส่งตัวไปยังเรือนจำของเมืองฟินิกส์ และถูกขังเป็นเวลา 7 วัน ขณะที่เจ้าออฟไลน์ถือว่าไม่นับ เจ้าจะถูกปล่อยออกไปหลังจากครบ 7 วันเท่านั้น”

 

“ผู้ใหญ่บ้าน ฉันไม่ผิด ! ” เมื่อได้ยินคำตัดสิน เธอก็ตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อจะทวงความไม่ยุติธรรม

 

เมื่อผู้ใหญ่บ้านได้ยินเสียงร้องของเธอ เขาก็ตกใจเล็กน้อยและโบกมือ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “เอาล่ะ บอกมาว่าทำไมถึงจะเอาผิดกับเจ้าไม่ได้ ? ”

 

“ฉันเองก็ตกเป็นเหยื่อเหมือนกัน” เธอพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ “ฉันมาขุดตรงนี้เพราะถูกล่อลวง ! ”

 

“โอ้ว ? ” ผู้ใหญ่บ้านสงสัยเล็กน้อย เขาพยักหน้าและพูดว่า “บอกมาว่าใครเป็นคนเริ่ม ? ”

 

“เขามีชื่อว่าโจร ! ” เธอจ้องไปที่ผู้ใหญบ้าน ดวงตาของเธอกลมโตและเปล่งประกาย

 

ผู้ใหญ่บ้านโบกมือให้ทหารยามที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา พร้อมกับชี้ไปที่ผู้เล่นข้างหน้าและพูดว่า “ไปตามตัวมาว่าใครกันที่มีชื่อว่าโจร”

 

“ขอรับ” ทหารยามตอบเสียงดังออกมาและเริ่มมองหาชายคนนั้นท่ามกลางฝูงชน

 

หลังจากนั้นไม่นาน ทหารยามก็พยายามตามหาผู้เล่นคนนั้น แน่นอนว่าผลลัพธ์ที่ออกมาคงจะไม่เป็นที่น่าพอใจ เพราะแม้แต่เงาของมู่หรงเสี่ยวเทียนก็ไม่ปรากฏออกมาให้เห็น ตอนนี้เขาน่าจะกำลังเปลือยกายหยิบจอบขุดแร่อยู่ที่เหมือง หรือไม่ก็อาจจะกำลังถือดาบต่อสู้กับมอนเตอร์หัวม้าอยู่ !

 

“ผู้ใหญ่บ้าน ไม่มีใครที่ชื่อว่าโจรแม้แต่คนเดียว”

 

เมื่อได้ยินคำตอบ ผู้ใหญ่บ้านก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาจ้องมองไปข้างหน้าตรงที่ผู้เล่นหลายคนกำลังยืนอยู่ จากนั้นก็พยักหน้าและถามว่า “มีใครเคยเห็นผู้เล่นที่ชื่อว่าโจรบ้างรึไม่ ? ”

 

“ผู้ใหญ่บ้าน” สักพักก็มีเสียงพูดขึ้น เห็นได้ชัดว่าผู้เล่นหลายคนส่ายหัวไปมาและมองตากัน ทันใดนั้นก็มีใครคนหนึ่งแหวกฝูงชนออกมายืนข้างหน้าอย่างลังเลและพูดออกมาว่า “ผู้ใหญ่บ้าน ผมเคยเห็นคนคนนั้นมาก่อน” คนที่พูดออกมามีชื่อว่ากวยหลง

 

“ผู้ใหญ่บ้าน ได้โปรดฟังน้องชายคนนี้ด้วย ถ้าไม่เชื่อฉัน อย่างน้อยให้น้องหลงยืนยันว่าเขาก็พบกับคนคนนั้นเช่นกัน ! ” ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยเถียงจนเลือดขึ้นหน้า จากนั้นเธอก็ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

 

“แต่” กวยหลงส่ายหัวไปมาและพูดเสียงแผ่วเบาอย่างช่วยไม่ได้ “ผู้เล่นที่ชื่อว่าโจรนั้นถามผมแค่เพียงคำเดียว แล้วเขาก็จากไป”

 

“โอ้ว ? เขาพูดว่าอะไร ? ” ผู้ใหญ่บ้านถามขึ้นมา

 

สายตานับร้อยคู่จับจ้องไปที่กวยหลง เพราะเขาคือกุญแจสำคัญของเหตุการณ์นี้

 

กวยหลงจ้องมองผู้คนอย่างระแวดระวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือย จากนั้นเขาก็พูดออกมาอย่างเขินอายว่า “ตอนนั้นเขาถามผมว่ากำลังทำอะไรอยู่ ผมก็บอกเขาไปว่ากำลังขุดหาเงิน จากนั้นชายคนนั้นก็ส่ายหัวและจากไปทันที”

 

“หะ ! ”

 

“อะไรนะ ? ”

 

“แค่นั้นเองหรือ ? ”

 

ไม่มีใครคิดว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบนี้

 

“ฮ่าฮ่า” ผู้ใหญ่บ้านเยาะเย้ยออกมา จากนั้นเขาก็มองไปที่ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยอย่างเย็นชา “เด็กคนนี้ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้ว แต่สิ่งที่เขาพูดออกมานั้นได้แสดงให้เห็นความจริงอยู่ 2 ประการ ประการแรกคือ คนที่มีชื่อว่าโจรได้มาที่นี่จริง ๆ แต่มันก็เห็นได้ชัดว่าเขามาทีหลังก่อนจะมาถามเด็กคนนี้ว่า พวกเจ้าทำอะไรกัน  ประการที่สอง เขาไม่ได้ทำลายหมู่บ้านแบบที่เจ้ากำลังทำอยู่ เขาไม่ได้มีพฤติกรรมที่น่าละอาย เมื่อเห็นว่าพวกเจ้าทำสิ่งที่ไม่เหมาะสม เขาก็ส่ายหน้าและจากไป”

 

ผู้ใหญ่บ้านโบกมือและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เอาหญิงสาวคนนี้ออกไปก่อนที่นางจะใส่ร้ายพลเมืองดีมากไปกว่านี้”

 

โดยที่ไม่ต้องพูดสิ่งใดอีก ทหารยามทั้งหลายก็พุ่งเข้าไปจับตัวยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยทันที

 

“อะไรกัน ! ”

 

ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยที่ถูกทหารพุ่งเข้าไปจับตัวอย่างไม่ทันระวังก็ตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความไม่พอใจ “กวยหลง ไอ้เด็กสารเลว แกจะต้องเป็นพรรคพวกเดียวกับกับไอ้โจรอย่างแน่นอน ฉันจะไม่มีวันปล่อยพวกแกไปเด็ดขาด ! ”

 

น้ำเสียงที่ขุ่นเคืองและเย็นชา มันดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก ตอนนี้ทุกคนต่างให้ความสนใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

 

กวยหลงยืนตัวสั่นพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว เขาพึมพำออกมากับตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ “อะไรกัน ? ! ฉันแค่พูดความจริงก็เท่านั้นเอง ! ”

 

กวยหลงไม่คาดคิดเลยว่าคำพูดของเขากำลังสร้างศัตรูให้กับตัวเองเข้าแล้ว

 

แต่บางทีการกล้าแสดงออกแบบนี้ก็อาจจะทำให้เขามีตัวตนขึ้นมา และเขาอาจจะกลายเป็นตำนานในอนาคตก็เป็นได้ เพราะยังไงเขาก็เป็นผู้เล่นในเกมเดสตินี่

 

 

 

To be continued…