เมื่อป้าสะใภ้ใหญ่ได้ยินราคาไวน์ ดวงตาพลันเบิกโพลง สีหน้าถมึงทึง ตะโกนเสียงดังทันที “นี่มันไวน์อะไร ลดราคาแล้วทำไมถึงยังแพงขนาดนี้”

 

 

ผู้จัดการเริ่มเอือม แม้แต่รอยยิ้มก็ปลอมไปแล้ว “คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณสามารถค้นหาดูในไป๋ตู้[1]ได้แล้วคุณก็จะทราบเองว่าอู่ตังหวางคือไวน์อะไร ทำไมถึงได้มีราคาที่สูงขนาดนี้”

 

 

รู้จักสะพายกระเป๋าหลุยส์ วิตตอง ทำไมถึงไม่รู้จักหนึ่งในไฮเอนด์ไวน์

 

 

“ฉันไม่สนว่าเป็นไวน์อะไร ยังไงไวน์นี้ก็ไม่ใช่พวกฉันที่เป็นคนสั่ง ไม่ว่ายังไงก็ไม่ใช่หน้าที่ที่พวกฉันต้องจ่าย” ป้าสะใภ้ใหญ่ชี้ไปที่อวี๋กานกาน “โน่น ไปเช็กบิลกับคนนั้น อาหารมื้อนี้คนนั้นเป็นคนเชิญพวกเรา”

 

 

ลุงใหญ่กระแอมเบาๆ ใส่ผู้จัดการ ยืดลำตัวขึ้นตรง ทึกทักเอาเองว่าท่าทางของตนดูน่าเกรงขาม

 

 

เหอหว่านซินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความโกรธ มือข้างหนึ่งพยุงหยางเทียนโย่ว อีกมือหนึ่งชี้ไปที่อวี๋กานกานตวาดเสียงดัง “ใช่ มันเป็นคนจ่าย”

 

 

ผู้จัดการมึนงงเล็กน้อย จากนั้นหันไปทางอวี๋กานกานและฟังจือหัน เขากำลังคิดจะเดินไปทางนั้น พอก้าวเท้าปุ๊บก็ได้ยินเสียงอวี๋กานกานพูดขึ้นมา “เป็นฉันจ่ายเงินได้ไง ฉันพูดตอนไหนเหรอว่าจะเชิญพวกลุงใหญ่มารับประทานอาหาร ลุงใหญ่เรียกให้ฉันมาฉันก็นึกว่าลุงใหญ่จะเป็นเจ้าภาพ?”

 

 

ป้าสะใภ้ใหญ่พูดเสียงเย็น “ยังไงพวกเธอก็ควรเป็นคนจ่ายอยู่ดี ไวน์แพงขนาดนั้นพวกเธอเป็นคนสั่งเองนะ”

 

 

อวี๋กานกานดวงตาเบิกโต “ไวน์พวกเราเป็นคนสั่งก็จริง แต่ปัญหาก็คือพวกเรายังไม่ทันได้ดื่มก็ถูกผู้ชายสองคนของลูกสาวป้าสะใภ้ทำแตกหมด”

 

 

เหอหว่านซินหน้าขึ้นสี ตวาดลั่น “อวี๋กานกาน แกต้องการจะใส่ร้ายฉันอีกแล้ว วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะแก พวกเขาก็คงไม่มีเรื่องกัน เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นก็เพราะแก รีบๆ จ่ายเงินซะ ไม่อย่างงั้น…ฉันจะแจ้งตำรวจ”

 

 

อวี๋กานกานสนับสนุน “ดีเลย แจ้งความ ให้ตำรวจเป็นคนจัดการว่าอาหารมื้อนี้ใครกันแน่ที่ควรเป็นฝ่ายจ่าย”

 

 

ผู้จัดการหน้าเสียไปที่เรียบร้อย ทีแรกยังนึกว่าได้เจอแขกซูเปอร์วีไอพี ปรากฏว่าได้เจอพวกกินแล้วชักดาบ ไม่ต้องสนว่าใครเป็นคนเชิญใคร ใครที่เป็นคนก่อเหตุทะเลาะวิวาทพังอาหารทั้งโต๊ะนี้ คนนั้นย่อมต้องเป็นคนจ่าย ผู้จัดการหันไปเผชิญหน้ากับลุงใหญ่อีกครั้ง “คุณลูกค้าท่านนี้ ทั้งหมดสามแสนแปดหมื่นหยวนครับ”

 

 

ป้าสะใภ้ใหญ่ตะโกนอย่างลนลานทันที “วัดจากอะไร ทำไมพวกฉันต้องเป็นคนจ่าย คุณไปหาอวี๋กานกาน ให้อวี๋กานกานจ่าย”

 

 

อวี๋กานกานยืนยันอีกครั้ง “อะไรก็ยังไม่ทันได้กินให้หนูจ่ายอะไร ใครที่ทำอาหารมื้อนี้พังก็ให้คนนั้นจ่าย?”

 

 

ป้าสะใภ้ใหญ่ชี้ไปที่หยางเทียนโย่ว ”งั้นคุณก็เช็กบิลกับเขา เป็นเขาที่ก่อเหตุทะเลาะวิวาท ทุกอย่างถึงได้พัง เช็กบิลกับเขาเลย”

 

 

“ไม่ใช่ผมนะ ผมเป็นผู้ถูกกระทำ เป็นเถียนรุ่ยซานหาเรื่องผม ไปเช็กบิลกับเถียนรุ่ยซานสิ” หยางเทียนโย่วพูดพร้อมกับมองหน้าเหอหว่านซิน สีหน้าท่าทางเจ็บปวดทรมาน “ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผม ผมมีเงินซะที่ไหน แถมตอนนี้ผมยังถูกต่อยจนเจ็บไปหมด เจ็บมากจริงๆ”

 

 

เหอหว่านซินมองเขาอย่างเจ็บปวดหัวใจ “เทียนโย่ว”

 

 

เถียนรุ่ยซานออกจากภัตตาคารไปแล้ว ผู้จัดการจะไปตามหาได้จากที่ไหน เขาทำหน้าเคร่งขึมจริงจังทันที “ถ้าพวกคุณยังไม่ยอมจ่ายอีก พวกผมจะแจ้งตำรวจจริงๆ แล้ว”

 

 

อวี๋กำลังมองดูพวกเขาขุดหลุมฝังตัวเองอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงสัมผัสรัดแน่นที่บริเวณเอว ฟังจือหันที่อยู่ข้างๆ โอบเอวของเธอไว้แล้วพาเธอเดินออกไป ร่างของทั้งสองแนบชิดติดกัน อวี๋กานกานแข็งทื่อไปทั้งตัว เธอจะผลักฟังจือหันออก แต่ฟังจือหันกลับเข้ามาใกล้ใบหูของเธอ กระซิบอย่างแผ่วเบา “อย่าขยับมั่วซั่ว”

 

 

จอมเผด็จการแสนเย็นชา นิสัยเสียชอบเอาแต่ใจตนเอง

 

 

ทั้งสองใกล้กันมาก ลมหายใจร้อนรดลงบนใบหูและต้นคอ จนรู้สึกว่าบริเวณนั้นร้อนผ่าวเล็กน้อย อวี๋กานกานตัวแข็งเกร็งก้าวไปตามจังหวะการเดินของฟังจือหัน

 

 

 

 

——

 

 

[1] ไป๋ตู้ คือ กูเกิลของประเทศจีน