“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไร !” โอวหยางฮ่าวเซวียนหัวเราะร่า น้ำเสียงของเขาแหบพร่า หากแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหัวเราะออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ ความรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความหวัง และความประหลาดใจเกินกว่าที่ตนจะเชื่อได้ “ท่านแม่ แขนของข้า ขาของข้า….ข้ารู้สึกถึงมันแล้ว ! ความเจ็บปวด ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า….. ข้ารู้สึกแล้ว !”

 

เขาหัวเราะ และหัวเราะขึ้นมาอีก สายน้ำสองสายไหลหลั่งจากดวงตาผสมปนเปไปกับสายโลหิตที่หยาดลงจากมุมปากปะปนไปกับหยาดเหงื่อที่ท่วมท้นไปทั่วใบหน้าทำให้เขาแลดูทุกข์ทน หากแต่กลับน่าหวาดกลัว

 

ผู้ใดไหนเล่าจะสามารถเข้าใจถึงความโศกเศร้าสิ้นหวังของผู้ซึ่งเคยมีอนาตคที่ยิ่งใหญ่ไร้ขีดจำกัดราวกับหมู่ดวงดารา แต่กลับพลิกผันต้องมานอนรอความตายอยู่บนเตียงทุกคืนวัน ตลอดทั้งฝ่ามือ และฝ่าเท้าไร้ความรู้สึกราวกับมันไม่ใช่อวัยวะของเขา เขาไม่อาจแม้เพียงขยับกำฝ่ามือทั้งคู่ ไม่อาจยืนหยัดได้ด้วยสองขาของตน การมีชีวิตเยี่ยงนี้ไม่สู้ตาย ๆ  ไปเสียจะดีกว่าหรือ ?

 

ทว่ายามนี้ ในที่สุดเขาก็สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกบนแขนขาของตนได้ ผ่านมาเนิ่นนานถึงปีครึ่งแล้ว ในที่สุด …..ในที่สุด เขาก็สามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของแขนขาตนได้อีกครา

 

โอวหยางฮ่าวเซวียนหลั่งน้ำตาแห่งความยินดี จะเป็นไรไปหากค่าตอบแทนของมันคือความเจ็บปวดอย่างเหลือแสน ? หากต้องเทียบกับความสิ้นหวัง และความอัปยศที่ผ่านมา ความเจ็บปวดเพียงเท่านี้ไม่อาจนับเป็นอย่างไรได้

 

สีหน้าของฮูหยินโอวหยาง และโอวหยางจื้อโซวงล้วนแปรเปลี่ยนไปทันที พวกเขาทั้งคู่ต่างใคร่ปรารถนาจะพุ่งร่างไปที่เตียงตรงหน้า หากแต่กลับทำได้เพียงสะกัดกั้นน้ำตาที่อาบท่วมด้วยเกรงว่าตนจะเข้าไปรบกวนขั้นตอนการรักษาของเกอซี

 

ในที่สุดเกอซีก็ฝังเข็มเงินทั้งหมดลงไปจนเสร็จสิ้น ความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเปลี้ยแผ่กระจายไปทั่วเรือนร่าง

 

ถึงกระนั้น การรักษาในขั้นตอนนี้นับว่าเพิ่งอยู่ในระดับแรกเริ่ม การรักษาลำดับต่อไปจึงนับได้ว่าเป็นขั้นตอนที่สำคัญอย่างยิ่ง

 

เกอซีพบว่าอาจสืบเนื่องมาจากคนในโลกนี้ล้วนเป็นผู้ฝึกยุทธ ร่างกายของพวกเขาจึงสามารถต้านทานได้เกินปกติวิสัย ความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกับช่วงเวลาแห่งการหล่อหลอมกลั่นของวิเศษ กำลังภายในที่โคจรอยู่ในเส้นชีพจรของคนเหล่านี้ล้วนแข็งแกร่ง เมื่อเทียบกับอดีตภพที่ผ่านมาของนาง การรักษาเช่นนี้ยากเย็นยิ่งกว่าที่เคยเป็นนับร้อยเท่า กำลังภายในของนางถูกสูบกลืนไปอย่างมหาศาล

 

ยังดีที่ร่างของโอวหยางฮ่าวเซวียนซึมซาบพิษชนิดนี้มานานกว่าหนึ่งปีจึงทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอลงไปมาก ไม่เช่นนั้นแม้เพียงแค่ฝังแท่งเข็มเงินทั้งร้อยแปดเล่มลงไปตลอดทั่วกายก็อาจกลายเป็นปัญหาสำหรับนางได้

 

ลำดับต่อไป นางต้องขับพิษร้ายออกมาทางปลายเข็ม ซึ่งนับเป็นขั้นตอนที่ยากเย็นยิ่ง

 

“ซีเยว่ เจ้าลองใช้พลังวัตรดูสิ” น้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบาดังขึ้นข้างใบหู

 

เกอซีสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไป สิ่งที่หญิงสาวได้เห็นคือใบหน้าที่หล่อเหลากระจ่างใสพร่างพรายสายตาราวกับภาพฝันของหนานกงยวี่ ภาพที่ปรากฏทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวอย่างไม่ทันรู้ตัว

 

“เป็นไปไม่ได้” เกอซีรีบฉุดดึงความรู้สึกกลับคืนมาด้วยความยากลำบาก หญิงสาวส่ายหน้า “ข้าไม่สามารถถ่ายเทพลังปราณให้มากพอได้”

 

ใช่ว่านางไม่เคยคิดถึงวิธีการนี้ ไม่ว่าผู้ใดล้วนต้องคิดถึงวิธีนี้เป็นอันดับแรกทั้งสิ้น

 

หากแต่ถ้านางหมายจะเร่งเร้ารีดพิษออก นางจำต้องถ่ายเทกำลังภายในแทรกซึมลงไปในเส้นชีพจรที่แตกแขนงออกไปจำนวนนับไม่ถ้วน ในกระบวนการนี้ หากนางกระทำพลาดพลั้งลงไปแม้เพียงน้อย พิษจะรวมตัวเข้าหากัน และทำให้ร่างของโอวหยางฮ่าวเซวียนระเบิดแหลกทันที

 

การใช้พลังปราณย่อมเป็นวิธีเบื้องต้นที่ง่ายดาย และทรงประสิทธิภาพยิ่งไปกว่าการใช้กำลังภายใน หากแต่นางไม่สามารถเก็บกักพลังปราณในกายได้ พลังวัตรเพียงน้อยนิดที่มีอยู่ต้องถูกถ่ายเทแทรกลงไปในเส้นชีพจรทั่วร่างเพื่อฟื้นคืนสภาพชีพจรปราณ มันจะเพียงพอได้อย่างไร ?

 

หนานกงยวี่ยังคงนิ่งสงบ ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้นพร้อมหัวเราะออกมาบางเบา “หากข้าให้เจ้าลอง ข้าย่อมมีวิธีให้พลังปราณของเจ้ามีกำลังมากเพียงพอ”

 

เมื่อเขากล่าวจบ เกอซีพลันรู้สึกได้ถึงอุ้งมือกว้างที่กดลงบนแขนเสื้อของตน จากปลายฝ่ามือ ความอบอุ่นไหลถ่ายโอนทะลุผ่านอาภรณ์บางเบาเข้าสู่ชั้นผิวหนัง เนื้อกายของนางสั่นสะท้านขยายตัว

 

เสียงหัวเราะเบา ๆ  ของหนานกงยวี่นั้นต่ำลึกทรงเสน่ห์ดึงดูดความรู้สึก เสียงที่ตกกระทบใบหูแบกเอาความสดชื่นสุขสมเข้ามาด้วย

 

สีหน้าของเกอซีหม่นมัวทันที หากแต่เมื่อนางหมายจะถอยร่างออกมา คลื่นพลังปราณที่สดชื่นสะอาดพลันไหลหลั่งแทรกซึมลงสู่กาย

 

ความอ่อนล้าที่เคยมีกลับมลายสิ้นไม่เหลือทิ้งไว้แม้เพียงริ้วรอย กระทั่งจุดตันเถียนที่แห้งสนิทพลันขยับเคลื่อน

 

เกอซีตระหนักถึงเจตจำนงของหนานกงยวี่ขึ้นทันใด นางเพียงดำเนินการเยียวยารักษาต่อ โดยที่ไม่ว่านางจะต้องการพลังวัตรมากมายเพียงไรเขาจะเป็นผู้เติมเต็มให้อย่างสมบูรณ์โดยตลอดรอดฝั่ง

 

ความสูงส่งเรืองอำนาจครอบงำดลบันดาลในทุกสรรพสิ่งเช่นนี้……….

 

ใบหน้าของเกอซีแดงก่ำ นางไม่ปฏิเสธความช่วยเหลืออีกต่อไป หากแต่มุ่งมั่นคว้าเอาแท่งเข็มเงินที่มีความยาวประมาณเซี๊ยะกว่า ๆ * และมีความหนายิ่งกว่าปลายเส้นผมออกมาจากมิติเวท

*1เซี๊ยะ = 10 นิ้ว ในที่นี้แท่งเข็มนี้ยาว 12 นิ้ว

 

 

***จบตอน พลังไม่พอ ? เอาของข้าไป !***