เกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยผู้นี้ ? ! นางหัวรั้นกระทั่งไม่รับฟังคำชี้แนะของผู้ใด ! กระทั่งอาณาจักรกำบังที่เหล่าผู้ฝึกยุทธทั้งหลายล้วนใฝ่ปองกันแทบคลุ้มคลั่งยังไม่อาจสะกิดใจนาง ! ช่างไร้ซึ่งความละโมบอย่างแท้จริง….ที่สุดแล้ว นางจะเป็นสาวน้อยธรรมดาเช่นทั่วไปได้กระนั้นหรือ ?

เกอซียิ้มเยาะอย่างเย็นชา นัยน์ตาส่อแววแห่งความคลุมเครือยามเมื่อนางจับจ้องไปยังกลุ่มยอดฝีมือทั้งหลายพร้อมน้ำเสียงกล่าวอันเฉยชา “ข้าย่อมอยากเห็นอาณาจักรกำบังกับอีกสมบัติทั้งปวงทว่า หากจะเทียบกันแล้วข้ายังคงรักชีวิตมากกว่า เจ้าคิดว่าข้าสามารถรับมือผู้คนเหล่านั้นได้ล่ะหรือ ?”

ขอทานเฒ่าหมายจะกล่าวคำ ทว่า มันยังคงเป็น….ข้าในฐานะอาจารย์… มิใช่หรือ ?

เมื่อได้ยินสุ้มเสียงของเกอซียังคงเอื้อนเอ่ยต่อไปเขาจึงสงบคำ “สิ่งที่ข้าปรารถนาในช่วงชีวิตนี้ นั่นคือข้าจะต้องเป็นผู้ไขว่คว้าทุกสิ่งด้วยมือตน สถานภาพใดอันข้าปรารถนา ข้าจะปีนป่ายขึ้นไปทีละขั้น สิ่งใดที่เป็นของข้า ในวันหนึ่งย่อมกลับคืนมาสู่มือข้าอีกครา หากสิ่งใดไม่ใช่ของข้า แม้นจะช่วงชิงจนสุดแรงย่อมสิ้นไรประโยชน์”

กล่าวจบนางก็หมุนกายกลับสาวเท้าตรงเข้าสู่เรือนหลังน้อยอย่างไร้ความลังเลไม่มั่นคง

ชายชรายืนลูบเครานิ่งอยู่ในที่นั้น เขาเดาะลิ้นส่ายหน้าไปมา “แม่หนูตุ๊กตาผู้นี้ช่างหัวแข็งเสียจริง ! นางไม่มีควาททะเยอทะยานเอาเสียเลยกระนั้นหรือ ?”

“เพียงเจ้าไม่เรียกร้องหาความช่วยเหลือจากอาวุโสผู้นี้ก็คิดว่าข้าจะฟังคำเจ้าเช่นนั้นหรือ ? ฮี่ฮี่ฮี่ ข้าจะช่วยสนับสนุนเจ้าเอง เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าตุ๊กตาน้อย เจ้าจะเป็นหนี้ข้าก้อนโตเลยทีเดียว ! จะไม่คารวะข้าเป็นอาจารย์ก็ย่อมเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้เอาเสียแล้ว……อาหารยอดโอชารสของข้า…..เอื๊อก—”

ทันทีที่เกอซีกลับถึงเรือนก็ต้องเผชิญหน้ากับความตื่นเต้นร้อนรนใจของแม่นมเฉินเซี่ยวหลี และคนอื่น ๆ

เซี่ยวหลีเข้ามากอดแขนนางความชื่นชมฉายประกายผ่านดวงหน้ายามเมื่อนางเอ่ยปากไถ่ถาม “คุณหนูหายไปไหนเสียนานเจ้าคะ ข้าคิดถึง !”

“ใช่เจ้าค่ะ คุณหนู !” แม่นมเฉินรีบเข้ามารับตัวเกอซีสำรวจตรวจตราดูเสื้อผ้าอาภรณ์ทุกส่วนว่าฉีกขาดหลุดรุ่ยไปบ้างหรือไม่ “ท่านคือคุณหนูใหญ่ผู้สูงส่ง ! แม้จะปลอมกายเป็นบุรุษก็ตามทีจะออกไปค้างอ้างแรมนอกเรือนเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ ? หากมีผู้คิดร้ายหมายทำลายชื่อเสียงคุณหนูจะเป็นเช่นไร ?”

เกอซีหวนนึกถึงการกระทำหยอกเย้าก้ำเกินอันไร้ยางอายของหนานกงยวี่ขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ครั้นเมื่อนึกถึงที่เขาให้ทุกคนในตำหนักราชันมัจจุราชเอ่ยขานนางในฐานะ ‘พระชายา’ พวงแก้มทั้งสองกลับแดงเปล่งขึ้นมาในทันที

เมื่อรับฟังคำติบ่นของแม่นมเฉินอย่างว่าง่ายอยู่นาน ปล่อยให้แม่หนูน้อยเซี่ยวหลีพะเน้าพะนอคลอเคลียเอาใจอยู่พักใหญ่แล้ว เกอซีจึงตรวจจับเส้นชีพจรของพวกเขาทั้งคู่อีกครา

ร่างกายของเซี่ยวหลีฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว แม้จะยังคงสูญเสียหางจำต้องอาศัยระยะเวลาอีกนานพอควรกว่ามันจะงอกกลับคืนมา ทว่าพลังในกายนั้นฟื้นคืนอย่างหลั่งล้นจึงไม่จำเป็นต้องห่วงว่าจะมีผู้ใดล่วงรู้ฐานะตัวตนที่แท้จริงของนาง

เมื่อได้เห็นสีหน้าอมชมพู รอยแย้มยิ้มแห่งความปรีดา น้ำเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุดปาก จะเป็นผู้ใดก็ย่อมสามารถเอ่ยได้อย่างเต็มปากว่าชีวิตความเป็นอยู่ของนางภายใต้เรือนของเกอซีนั้นสุขสมใจยิ่งนัก สีหน้าท่าทางของนางร่าเริงสดใสยิ่งกว่าเมื่อก่อนมาก นางไม่ใช่สาวน้อยใบหน้าซีดเซียวขี้อายที่คอยเฝ้าหลบอยู่หลังพี่ชายคนเดิมอีกแล้ว

ส่วนสภาพร่างกายของแม่นมเฉินนั้นมีความซับซ้อนยิ่งไปกว่ากันเล็กน้อย จะอย่างไรเสีย นี่ล้วนเป็นโรคชราภาพยังอีกทั้งด้วยเหตุที่นางไม่อาจฝึกฝนพลังปราณมานานหลายปี เส้นชีพจรปราณทั่วกายจึงเหือดแห้งไปเนิ่นนานพอควร ! เช่นนั้นการจะฟื้นคืนพลังความแข็งแกร่งภายในที่สูญเสียไปย่อมต้องอาศัยระยะเวลานานพอควร เพียงทว่า จุดตันเถียนของนางกำลังเริ่มมีความสามารถในการสั่งสมเก็บกักพลังปราณได้แล้ว และด้วยเหตุนั้นเองยามนี้นางจึงก้าวขึ้นสู่ระดับที่สามในขอบเขตพลังขั้นเมล็ดพันธุ์เพาะบ่ม

แม่นมเฉินปาดหยาดน้ำตาถอดถอนใจด้วยความอาดูรโศกา “คุณหนูเจ้าคะ ความสามารถทางการแพทย์ของคุณหนูน่าตื่นใจยิ่งนัก บ่าวไม่คิดเลยว่าจะสามารถกลับมาฝึกฝนพลังยุทธได้อีกครา ! ย่อมต้องเป็นวิญญาณของฮูหยินที่อยู่บนสวรรค์ให้พรคอยช่วยปกป้องคุ้มครองคุณหนู….เบื้องหน้าต่อไปคุณหนูจะต้องได้ออกเรือนไปกับบุรุษที่ยอดเยี่ยม หากเป็นเช่นนั้น ยามเมื่อบ่าวต้องไปเยือนปรโลก บ่าวผู้นี้ก็จะสามารถรายงานแก่ฮูหยินได้อย่างเต็มปากเต็มคำ”

เกอซีหัวเราะไม่ออกเลยสักนิด แม่นมเฉินไม่รู้เลยล่ะหรือว่าเมื่อนางเข้าสู่ขั้นพลังการฝึกปราณแล้วร่างกายจะอ่อนเยาว์ลงไปเรื่อย ๆ ? นี่นางคิดเตรียมการจะติดตามฮูหยินไปในโลกหน้าเลยเชียวหรือ

แม้ทุกคนรอบกายจะทั้งตำหนิทั้งหวั่นวิตกทว่าทุกสิ่งเป็นด้วยเพราะความห่วงใยใส่ใจในตัวนาง ในอดีตภพที่ผ่านมา เกอซีไม่เคยได้รับสัมผัสความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ทำให้นางยิ่งรู้สึกชอบใจคนเหล่านี้อย่างเกินจะเอ่ยพรรณนา

ครั้นเมื่อให้แม่นมเฉิน และเซี่ยวหลีได้ตัดพ้ออย่างเต็มอิ่มแล้ว เกอซีจึงตามตัวซีเจี่ยเข้ามา ยามเมื่อเขาเข้ามาหา หญิงสาวจึงควักเม็ดโอสถหยืบยื่นให้

***จบตอน ให้การส่งเสริมเจ้า***