เกอซีจับจ้องมองตามอยู่ตลอดเวลา จึงเห็นประกายตาของชิงชางที่ค่อย ๆ เริ่มแปรเปลี่ยนจากแววตาไร้จุดมุ่งหมายกลายเป็นดวงตาที่ไร้ชีวิต และหม่นมัว ชิงชาค่อย ๆ เริ่มเดินเปะปะไปหาเฟิ่งเหลียนอิ่งในสภาพไม่รู้สึกตัว

 

เมื่อได้เห็นอาการเสมือนไร้ทิศทางไม่อาจควบคุมตนเองได้เช่นนั้น สองคิ้วของเกอซีกลับต้องย่นลึกเข้าหากัน

 

หากคาดเดาไม่ผิดพลาด เฟิ่งเหลียนอิ่งคงใช้อาคมมนต์เสน่ห์ และหากผู้ใดใช้วิชานี้กับสัตว์เวทขั้นต่ำย่อมจะสร้างความเสียหายให้แก่จิตสัมผัสของสัตว์เวทตนนั้นทำให้มันต้องสูญเสียความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอง และกลับกลายสภาพเป็นเพียงหุ่นเชิดซึ่งไร้ทางเลือกอื่นใดนอกไปเสียจากรับฟังทุกคำสั่งจากผู้ควบคุมอย่างว่าง่ายเท่านั้น

 

ซึ่งย่อมกล่าวได้ว่า สัตว์เวทที่ถูกทำให้เชื่องด้วยวิธีการเช่นนี้ย่อมไม่อาจถือเป็นการสร้างพันธสัญญาที่แท้จริงกับนายของตนได้ หากทว่ากลับกัน พวกมันจะกลับกลายเป็นเพียงวัตถุสิ่งของที่ถูกควบคุมให้เป็นไปเท่านั้น

 

ในแววตาของชิงชายังคงไร้ทิศไร้ทางขณะมันค่อย ๆ เดินอืด ๆ อาด ๆ เข้ามาหาเฟิ่งเหลียนอิ่งก่อนจะลงเลื้อยหมอบไปกับพื้นตามคำสั่ง

 

ความตื่นเต้นยินดีฉายพาดผ่านแววตาของเฟิ่งเหลียนอิ่งขึ้นวูบหนึ่ง ขณะในมือยังคงสั่นกระดิ่งอย่างต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง ฝ่ามืออีกข้างของนางเริ่มค่อย ๆ เหยียดยื่นขึ้นวางนาบเหนือหัวชิงชาพลางค่อย ๆ ปลดปล่อยคลื่นพลังในกายออกหุ้มห่อโดยรอบทั่วทั้งหัวของชิงชา

 

เพียงไม่ช้านาน สองตาของชิงชาค่อย ๆ เริ่มคืนประกาย มันเชื่องอย่างที่สุดประดุจสุนัขบ้านที่กำลังหมอบราบต้อนรับอยู่ตรงหน้าเฟิ่งเหลียนอิ่ง

 

มันเชื่องแล้ว !

 

เฟิ่งเหลียนอิ่งไม่อาจสะกัดกั้นความภาคภูมิใจที่เผยผ่านดวงหน้าของตนได้เลย กระดิ่งในมือหยุดสั่นไหว หญิงสาวสืบฝ่าเท้าก้าวตรงไปหาท่านเจ้าวังจื่อจินพลางโค้งศีรษะลง “ท่านเจ้าวังจื่อจิน โชคดีที่ข้าไม่กระทำผิดพลาดใดในการทดสอบครานี้ ข้าทำให้ชิงชาเชื่องได้แล้ว !”

 

หากทว่าใบหน้าของท่านเจ้าวังกลับยังคงไม่แปรเปลี่ยน เพียงสิ่งเดียวที่แปรเปลี่ยนไปนั้นคือมุมปากที่ขยักยก ในครานี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มแฝงความนัย  “โอ้ ? เจ้ามั่นใจกระนั้นหรือ ?”

 

ผู้ถูกเอ่ยถามนิ่งตาค้างไปครู่หนึ่ง หากเพียงจะเอ่ยปากไถ่ถามความ สีหน้าของนางกลับผิดแผกออกไป

 

ชิงชาเจ้าสัตว์เวทแสนเชื่องเมื่อครู่กลับส่งเสียงร้องคำราม คลื่นพลังอย่างรุนแรงไร้ขอบเขตพลันระเบิดพุ่งกระแทกอัดออกจากทั่วทุกรูขุมขนภายในร่าง

 

คลื่นพลังนี้หนักหน่วงอย่างร้ายกาจเกินขอบเขตกำลังความสามารถของผู้มีพลังฝีมือขั้นปฐพีสะท้านสะเทือนจะทนแบกรับไว้ได้ เช่นนั้น เฟิ่งเหลียนอิ่งผู้ยังไม่ทันตั้งตัวจึงถูกขุมพลังอัดกระแทกเข้าอย่างจัง ผนวกกับสภาพพลังที่อ่อนแรงลงเนื่องจากวิชาอาคมมนต์เสน่ห์เมื่อครู่จึงทำให้เฟิ่งเหลียนอิ่งกระอักโลหิตทรุดลงไปกองกับพื้นในทันที

 

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชิงชาที่กำลังขู่ก้องร้องคำรามด้วยแทบไม่อยากเชื่อสายตา พลางบ่นพึมพำด้วยความเหลือเชื่อ “เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ? วิชาทำให้สัตว์เชื่องของข้า……ล้มเหลวลงได้อย่างไร ?”

 

แววตาแห่งความเย้ยหยันปรากฏขึ้นในสายตาของท่านเจ้าวังจื่อจินขณะเอ่ยปากแถลงข้อข้องใจให้อีกฝ่าย “อ้อ ข้าลืมเตือนพวกเจ้าทั้งสองไปว่า ชิงชาของข้าเกลียดการถูกขู่บังคับเป็นที่สุด เจ้าต้องทำให้เขายอมรับเจ้าจากใจจริง ทำให้เขายินยอมพร้อมใจจะกระทำตามเจ้า หาไม่แล้ว เจ้าอาจต้องสุ่มเสี่ยงกับการถูกลอบกัดลับหลัง”

 

เฟิ่งเหลียนอิ่งหน้าเปลี่ยนสีทันทีที่ได้ยิน ภายในใจยังไม่อาจยอมรับในใจยังคงคับข้องที่ไม่อาจผ่านบททดสอบสุดท้ายได้

 

ครั้นเมื่อนึกได้ว่า แม้นหากนางไม่อาจบรรลุผลสำเร็จของการทดสอบนี้ได้ เจ้าหนุ่มหน้าเหม็นผู้นั้นก็ยิ่งไม่มีโอกาสถึงความสำเร็จได้อย่างแน่นอน ! เมื่อคิดได้เช่นนั้น เฟิ่งเหลียนอิ่งจึงค่อยรู้สึกสบายใจยิ่งขึ้น

 

เมื่อเขาไม่อาจผ่านการทดสอบได้ ผลย่อมเป็นอันเสมอกัน และนางย่อมยังพอจะมีโอกาส

 

นางหมายมุ่งจะต้องคว้าชัยในการครอบครองตำแหน่งผู้สืบทอดวังจื่อจินครานี้ให้ได้

 

เมื่อท่านเจ้าวังแจ้งเตือนทั้งคู่เรียบร้อยแล้ว สายตาของเขาก็เบี่ยงกลับไปหาเจ้าสัตว์เวทที่กำลังเกรี้ยวกราดอย่างหนักในยามนี้แล้วกลับต้องส่ายหน้า “ยามนี้ชิงชาอารมณ์ไม่สู้ดีเสียแล้ว มันจะฉุนเฉียวมากกว่าปกติ เกรงว่าหากเจ้าคิดจะทำให้มันเชื่องย่อมกลายเป็นเรื่องยากเย็นเป็นที่ยิ่ง”

 

เกอซียืนกอดอกพินิจดูเจ้าสัตว์เวทขนาดมหึมาที่กำลังแยกเขี้ยวร้องก้องคำรามอย่างดุร้ายเกรี้ยวกราดด้วยความครุ่นคิดค้นหาวิธีทำให้มันยอมรับตัวนางให้ได้

 

นางแตกต่างจากผู้ฝึกยุทธทั้งหลายทั่วไปในโลกแห่งนี้ ด้วยเพราะสัตว์เวทที่นางมีนั้นล้วนเป็นฝ่ายเข้าหานางตั้งแต่แรกเริ่มทั้งคู่ ไม่ว่าจะเป็นต้านต้านผู้น่ารักน่าชังหรือเจ้ามังกรทองตัวจิ๋วแสนน่าเกลียดนั่น

 

การจะหาทางหลอกล่อสัตว์เวททั้งหลายนั้นนางคิดไม่ออกเสียจริง ๆ

 

เพียงทว่าเมื่อได้เห็นเจ้าสัตว์เวทซึ่งมีหัวคล้ายสุนัขร่างกายคล้ายหมีตนนี้ เกอซีพลันฉุกนึกถึงวิธีทำให้สัตว์เชื่องจากอดีตภพ

 

นางจะทำให้สัตว์ป่าเชื่องได้อย่างไร ? ทั้งยิ่งต้องกระทำให้สำเร็จภายในระยะเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ด้วยแล้ว จะใช้วิธีการอย่างไรได้ ?

 

ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตาของเกอซีก็เปล่งประกาย นางค่อย ๆ สืบฝ่าเท้าก้าวย่างตรงเข้าหาชิงชา ทันทีที่มีผู้เข้าประชิดกายชิงชารีบยกร่างที่อยู่ในท่านอนหมอบขึ้นทันที มันแยกเขี้ยวอ้าปากกว้างประดุจอ่างบูชายัญ เสียงคำรามร้องเตือนดังสนั่นคล้ายดั่งเพียงเสี้ยวนาทีถัดไป ทั้งร่างของเกอซีจะถูกกลืนหายเข้าไปในปากของมัน

 

***จบตอน เฉียดถูกลอบกัด***