ตอนที่ 256 จะทําอะไร ?

ก่อนได้พบเจ้าคนสารเลวซีเย่วนั่น ท่านพี่ยวี่ไม่เคยปฏิบัติกับนางเช่นนี้เลย ! เขาไม่เคยกระทําเหมือนนางไม่มีตัวตนเช่นนี้ !

ยิ่งเจ้าคนชั่วนั่นหายไปได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี

คิดได้เช่นนั้น เฟิ่งเหลียนอิ่งจิกคิ้วส่งเสียงครางกําแขนเสื้อ เนี่ยจินเฉินด้วยความเจ็บปวดพลางส่งเสียงเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ท่านพี่ยวี่ตราบกระทั่งทุกวันนี้ข้ายังไม่เคยอับอายถึงเพียงนี้ ยิ่งโดยเฉพาะเจ้าหนุ่มที่ชื่อซีเยวผู้นั้น เขาเขาเป็นบุรุษเพศโดยแท้ หากทว่ากลับคอยยั่วยวนพี่ยวี่ ไม่แต่เพียงเท่านั้น เขายังสั่งให้ข้าคุกเข่าขอขมาเขา…เมื่อ ข้าไม่กระทําตามพวกเขาจึงพยายามรุมสังหารข้า !” 

“ผู้ใดมอบความกล้าสุนัขเช่นนี้ให้พวกมัน !” เพียงชายหนุ่มได้ยินก็เดือดดาลเกรี้ยวกราด อายสังหารเข้มข้นพลุ่นพล่านท่วมกาย

หากทว่ายังไม่ทันขาดคําชายหนุ่มพลันรับรู้ได้ถึงคลื่นพลังขนาดมหึมาอันปั่นปวนร้ายกาจที่อัดแน่นไป ด้วยความโกรธเกรี้ยวโกรธาอย่างถึงที่สุดขุมพลังนั้นแผ่กระจายไปตลอดทั่วทั้งอาณาจักรกําบัง

ภายในหูก้องดังสุ่มเสียงประดุจปีศาจร้ายของหนานกงยวี่ “เจ้าจะทําอะไร ?!!!”

แม้ภายนอกหนานกงยวี่ดูคล้ายละล้าละลังอยู่กับละคร ฉากเจียนขาดใจของเฟิ่งเหลียนอิ่ง หากทว่าภายในใจของชายหนุ่มกลับห่วงพะวงถึงเพียงเกอซี

เมื่อเขามั่นใจแล้วว่าเฟิ่งเหลียนอิ่งเพียงแสร้งทําสําออยเรียกร้องความสนใจ ชายหนุ่มจึงรีบสลัดส่งให้ผู้อื่นในทันที

ทว่าเพียงหันกลับมา ภาพฉากเบื้องหน้ากลับทําให้เขาแทบถูกความหึงหวงแผดเผาจนมอดไหม้

ภาพของบุรุษหนุ่มผู้สวมหน้ากากนั่งเปลือยกายท่อนบน เผยให้เห็นลํากายสันได้ส่วนเบื้องหน้า มีหนุ่มน้อยหน้าสวยโน้มกายโค้งศีรษะลงมา สายตาทั้งคู่จับจ้องจดจ่ออยู่ บนเรือนร่างของบุรุษหนุ่มผู้นั้นในระยะชิดใกล้ แนบชิดกระทั่งลมหายใจของทั้งสองแทบสามารถหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว คล้ายดั่งเพียงอีกเสี้ยวนาที่พวกเขาทั้งคู่ก็พร้อมจะแนบกายตระกองสวมกอดอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน

เพลิงโทสะระเบิดท่วมทะลักล้นใจหนานกงยวี่ มันแผดเผามอดไหม้ คล้ายเปลวเพลิงที่รุ่มร้อนนั้นหอบพาเอาขวากหนามอันแหลมคมมาฉีกขยี้เนื้อหัวใจเขาไม่เหลือชิ้นดี

ด้านหนึ่งคือความเกรี้ยวโกรธ อีกด้านคือความเจ็บปวดชิงชังที่ถูกหักหลังเป็นฝ่ายถูกทอดทิ้ง ความรู้สึกเช่นนี้ท่วมท้นอัดแน่น บีบบังคับให้เขาอยากบดขยี้ทุกสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าสายตาให้พินาศย่อยยับ

พร้อมเสียงตะโกนขู่ของหนานกงยวี่ เกอซีก็เสร็จสิ้นกระบวนการชําระล้างพลังปราณภายในของกู้หลิวเฟิ่งให้บริสุทธิ์สะอาดเช่นกัน หญิงสาวค่อย ๆ ถอนเข็มเงินที่ฝังไว้บนจุดชีพจรปราณปอดของชายหนุ่มออก

ฉับพลันกลับรับรู้ได้ถึงคลื่นพลังกดอันมหาศาลที่สามารถบดขยี่ผู้คนให้ปนเป็นผุยผง

จะอย่างไรเสีย พลังฝีมือของนางนั้นอยู่เพียงขั้นพลิกผันอเวจีเท่านั้น เมื่อร่างกายอยู่ในสภาพที่บอบช้ำจากบาดแผล ทั้งพลังปราณก็ถูกขับออกใช้แทบไม่เหลือเช่นนี้ สีหน้าของเกอซีจึงซีดขาวในทันทีที่ได้รับคลื่นพลังกดดันอันหนักหน่วงไร้ขีดจํากัดเช่นนี้

ทันใดนั้น เงาร่างที่เจิดจ้าของคนผู้หนึ่งพลันตรงเข้าครอบคลุมร่างของเกอซี เงาร่างสูงโปร่งปกป้องนางไว้อย่างไม่ลังเล

สุ่มเสียงแฝงความห่วงใยของกู้หลิวเฟิ่งลอยผ่านกระทบโสตประสาท “ชุดของข้าถักทอมาจากเส้นไหมเย็น ชนิดพิเศษซึ่งสามารถต้านทานกระแสพลังคลื่นความกดดัน กระทั่งกระแสจิตโจมดีได้อย่างดีเยี่ยม หากเจ้าสวมคลุมลงไปย่อมรู้สึกดียิ่งขึ้น”

เกอซียังงุนงงเมื่อชุดคลุมสีแดงเข้มถูกทาบห่อบนร่างกายร่องรอยแห่งความอบอุ่นเจือจางประสมกลิ่นหอมอ่อนบางที่โชยผ่านอาภรณ์ทําให้ความรู้สึกที่อึดอัดไม่สบายเมื่อครู่ก่อนมลายหายไปเพียงพริบตา

ขณะที่กู้หลิวเฟิ่งในยามนี้เหลือเพียงชุดขาวด้านใน หากทว่าอายพลังที่เปล่งออกรอบกายกลับให้ความรู้สึกที่อ่อนโยน และผ่อนคลายแม้กระนั้น ชายหนุ่มยังคงพิทักษ์เกอซีไว้เบื้องหลังอย่างมั่นคง

เขาพร้อมเผชิญหน้ากับหนานกงยวี่ สุ่มเสียงระคนเสียงหัวเราะก้องกังวาน “ท่านอ๋องราชันมัจจุราช ข้าเคยนับถือท่านว่าท่านคือวีรบุรุษแห่งอาณาจักรจินหลิง หากทว่ายามนี้ ท่านกลับมิอาจแยกแยะเรื่องจริงคําลวง เชื่อคําป้ายสีแห่งอิสตรีเกรงว่าท่านจะมิได้ปราดเปรื่องอย่างแท้จริงเสียกระมัง

หากแต่มีหรือที่หนานกงยวี่จะสนใจถ้อยคําของเขา เมื่อยามนี้ทั้งดวงตาทั้งหัวใจอัดแน่นไปด้วยภาพบาดตาระหว่างเกอซีกับบุรุษผู้นี้ ไม่เพียงแต่ชิดใกล้ไอ้เจ้านี่ ยังกล้า ปลดชุดตนสวมใส่บนร่างของเกอซีอีกด้วย !

ใบหน้ายามนี้ของหนานกงยี่เยียบเย็นประดุจแท่งน้ำแข็ง คล้ายดั่งทุกหยาดหยดน้ำที่ต้องสัมผัสสามารถตกผลึกแข็งค้างได้ในทันที พร้อมกันนั้นคือสุ่มเสียงที่น่าสะพรึงดั่งปีศาจผู้ผุดผงาดจากขุมนรกเอวจี

“ถอย…ถอยห่างออกมาเดี๋ยวนี้ ! หาไม่แล้วข้าจะไม่ไว้ความปรานี !!!”

***จบตอน จะทําอะไร ?***