ณ ริมฝั่งของแม่น้ำเจียงสุ่ย

เย่เฟิงกำลังเดินช้า ๆ ด้วยบุคลิกที่แตกต่างไปจากเคย

ความเมตตาไม่เคยมีอยู่ในพจนานุกรมของเขา

เขาจะฆ่าทุกคนที่ตั้งใจจะฆ่าเขา!

เขาจะฆ่าภูตผีทุกตนที่ตั้งใจจะกินเขา!

 

ในสายตาของเขา เย่หูก็เป็นแค่มดที่น่ารำคาญ ที่เขาสามารถฆ่าได้อย่างง่ายดาย ตราบเท่าที่เขาต้องการที่จะฆ่า

“ตอนนี้ที่โลกปีศาจจะเป็นยังไงบ้างนะ…”

เย่เฟิงแหงนมองไปบนท้องฟ้า เขารู้ได้ว่ามีปีศาจจำนวนมากกำลังรอคอยเขา และพร้อมที่ถวายเครื่องบวงสรวงแด่เขา ผู้ซึ่งเป็นจักรพรรดิของเหล่าปีศาจในห้วงจักรวาลอันกว้างใหญ่

“…และหากเด็กสาวไร้เดียงสาคนนั้นได้รับ รู้ว่าจักรพรรดิปีศาจได้ตายไปแล้ว ฉันเกรงว่าเธอจะพลิกจักรวาลทั้งหมดและนำไปสู่การนองเลือดในอาณาเขตต้องห้ามของทั้งสามผู้ปกครองของจักรวาล!”

ชายหนุ่มนึกถึงเด็กสาวที่มีความงามอันดับต้น ๆ ของจักรวาล และเธอเรียกเขาว่า “เฟิง” มาตั้งแต่เด็ก นั่นจึงทำให้เย่เฟิงเผยรอยยิ้มบนใบหน้าออกมาอย่างขมขื่น

เด็กสาวไร้เดียงสาคนนั้นราวกับเป็นเงาของเขามาตั้งแต่ยังเด็ก!

เย่เฟิงนั้นมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมในด้านการพัฒนาความสามารถ แต่เด็กสาวนั้นมีค่าอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานเท่านั้น

เพื่อที่จะพัฒนาให้เหมาะสมกับเขา เด็กสาวเสี่ยงชีวิตของเธอเข้าไปในอาณาเขตต้องห้ามของจักรวาลครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อมองหาโอกาสในการพัฒนาความสามารถ

แต่ทุกครั้งที่เธอเข้าไปยังพื้นที่เหล่านั้น เธอก็จะได้รับบาดเจ็บกลับมาเสมอ

เย่เฟิงจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เธอรอดชีวิตจากอาณาเขตต้องห้ามที่ ณ ปลายขอบของจักรวาล ครั้งนั้นร่างกายของเธอแทบจะแตกสลายและลมหายใจของเธอแผ่วเบา เลือดที่หลั่งออกมามากมายย้อมให้ผมของเธอเป็นสีแดงฉาน เหตุการณ์ในครั้งนั้นเด็กสาวเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด

มันเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดใจที่สุดในชีวิตของเย่เฟิง เมื่อเขาเห็นเธอนั้นอยู่ใกล้ความตายมากแค่ไหน

ถึงอย่างนั้นเด็กสาวยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนและไร้เดียงสาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“เฟิง ฉัน…รู้ตัวดีว่ามีความสามารถแค่ระดับปานกลางเท่านั้น ดังนั้นฉันจึงพยายามที่จะพัฒนาความสามารถของฉันภายในอาณาเขตต้องห้ามนั้น เพื่อให้เหมาะกับท่าน! ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะเทียบเทียมกับท่าน ฉันแค่หวังว่าฉันจะได้มองไปที่ท่านและชื่นชมท่าน เมื่อท่านนั้นกลายเป็นหนึ่งในผู้ทรงพลังที่สุดในจักรวาล!”

เธอ… ก็เป็นเพียงเด็กสาวผู้ไร้เดียงสาที่ชอบติดตามคนที่เธอรักแม้จะต้องเสี่ยงชีวิต!

การพยายามอย่างหนักย่อมส่งผลอย่างคุ้มค่า!

ในที่สุดความพยายามในการเสี่ยงชีวิตของเธอ ได้กลายเป็นบันไดทำให้หญิงสาวกลายเป็นจักรพรรดินี และเป็นหนึ่งในผู้ที่มีความแข็งแรงในการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่จักรพรรดิของจักรวาล

แม้แต่เย่เฟิงก็ไม่สามารถเอาชนะเธอได้ในตอนที่เขาแข็งแกร่งที่สุด!

เมื่อเขานึกถึงรูปลักษณ์ที่งดงามของเธอนั้น ในที่สุดเย่เฟิงก็เผยให้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวตามที่เคยได้สัญญาเอาไว้ “หวงเอ๋อ รอข้าก่อนนะ ข้าจะกลับไปเป็นจักรพรรดิปีศาจให้เร็วที่สุดเท่าที่ข้าจะทำได้!”

หลังจากพูดคำเหล่านั้นแล้วเย่เฟิงก็มองไปที่แม่น้ำเจียงสุ่ย ก่อนที่จะก้าวเข้าหามันอย่างช้า ๆ

 

อย่างไรก็ตามไม่มีใครสังเกตเห็นว่ากลุ่มหมอกสีดำเริ่มไหลบ่าเข้ามาในขณะที่เย่เฟิงก้าวลงไปในแม่น้ำ!

ขณะที่งูตัวหนึ่งกำลังมองหาอาหารอยู่ในแม่น้ำ แต่หลังจากที่มันถูกปกคลุมด้วยหมอกสีดำมันก็ไร้ชีวิตอย่างสิ้นเชิง!

นอกจากนี้พืชและสัตว์ทั้งหมดในแม่น้ำก็ประสบชะตากรรม เช่นเดียวกันทั้ง ปลา กุ้งและเหล่าพืชน้ำ!

ราวกับว่าบทเพลงแห่งความตายกำลังเล่นอยู่ในแม่น้ำ!

นี่เป็นหนึ่งในทักษะที่เอาไว้ช่วงชิงชีวิตของจักรพรรดิแห่งปีศาจ – มหาเวทย์มารสังหาร

ซึ่งจะสังหารทุกสิ่งที่เป็นไปได้!

…

ณ อีกฝั่งของแม่น้ำเจียงสุ่ย ตรงนั้นมีรถแลนด์โรเวอร์จอดอยู่

ชายชราผมสีเทากำลังตกปลาที่ริมแม่น้ำ ไม่ห่างจากเขามีเด็กสาวใบหน้างดงามและชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา

“คุณปู่ ที่แอบย่องออกมาตกปลาเนี่ย คุณปู่รู้สึกดีขึ้นมาบ้างหรือยัง หนูเป็นห่วงคุณปู่นะ!”

สาวงามกล่าวพลางบีบแก้มของเธอด้วยมือที่เพรียวบาง และมุ่ยริมฝีปากเล็กๆของเธออย่างหมดหนทาง

ในชุดสีขาว เธอนั้นดูราวกับว่าเป็นนางฟ้า ใบหน้าของเธอเป็นเหมือนงานศิลปะที่น่าทึ่งซึ่งถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตโดยธรรมชาติ

หากนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายเมืองเจียงซีได้เห็นเธอที่นี่พวกเขาจะจำได้ทันทีว่าเธอเป็นดาวของโรงเรียน – ไป๋ยี่

ดูสีหน้าที่หมดหนทางของหลานสาว ชายชราเผยให้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ

“เสี่ยวยี่ไม่ต้องกังวล! ปู่รู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากที่ได้พักฟื้น ปู่รู้สึกว่าปู่สามารถฆ่าวัวได้ด้วยฝ่ามือข้างเดียว! ฮ่า ๆ …”

หลังจากพูดอย่างนั้นชายชราก็หัวเราะออกมาดัง ๆ ขณะที่ลูบหนวดของเขา

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ชายวัยกลางคนที่ยืนตัวตรงอยู่ข้างๆ หันไปยิ้มกับชายชราไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “คุณหนูไม่ต้องห่วง นายท่านพูดถูกแล้ว เมื่อครั้งนายท่านยังเป็นทหารเขาได้เป็นแชมป์ในการใช้มีดสั้นของกองทัพ! แม้ว่าเขาจะอายุมากขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังสามารถเอาชนะทหารในกองกำลังพิเศษส่วนใหญ่ได้อยู่ดี!”

ดวงตาของชายวัยกลางคนนี้เฉียบคมราวกับนกอินทรี ถึงแม้ว่าเขากำลังพูดอยู่ แต่สายตายังคงมองไปรอบ ๆ เผื่อในกรณีฉุกเฉิน!

หลังจากได้ยินคำพูดของชายวัยกลางคนไป๋ยี่ก็มีความมั่นใจมากขึ้น

เธอรู้ว่าชายวัยกลางคนนี้เป็นแชมป์ที่มีชื่อเสียงในการต่อสู้ภายในกองกำลังพิเศษแห่งชาติ เขาสามารถเอาชนะคน 20-30 คนในเวลาเดียวกันได้อย่างง่ายดาย

ในเมื่อชายวัยกลางคน พูดว่าคุณปู่ของเธอจะไม่เป็นไร ไป๋ยี่ก็จะไม่เอ่ยถามสิ่งใดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

 

จากนั้นเธอก็เริ่มดูการตกปลาของคุณปู่ด้วยความสนใจ

“อ่า เราจับได้แล้ว!”

ชายชราเริ่มหมุนรอกด้วยรอยยิ้มที่เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ในขณะนี้ไป๋ยี่และชายวัยกลางคนรีบเข้าไปช่วยชายชรา

“มันหนักมาก! ดูเหมือนว่ามันจะใหญ่เอาเรื่อง!”

รอยยิ้มของเขาสว่างขึ้นเมื่อชายชราหมุนรอกเข้ามาเรื่อย ๆ

แต่ทว่าทุกคนในตอนนี้ จะต้องตกใจกับสิ่งที่พวกเขาจะได้เห็นต่อไป

ด้วยเสียงสาดกระเด็นนั่น มีคนกำลังถูกดึงขึ้นจากน้ำ!

ใช่แล้ว… เป็นคนจริง ๆ!

เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง!

เมื่อเห็นชายหนุ่มท่าทางแปลก ๆ ชายวัยกลางคนเปลี่ยนสีหน้าทันที เขาทำตัวราวกับเสือร้ายที่พุ่งทะยานออกมาจากกรง

“นายท่านระวัง! นี่เป็นการจู่โจม!”

เมื่อชายวัยกลางคนคำรามลั่นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า หลังจากนั้นเขาเล็งหมัดไปที่หัวของ เย่เฟิงอย่างแรง จนเกิดเสียงดังขึ้นในอากาศ!

ทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที!

ชายชราต้องการที่จะหยุดเขา แต่มันก็สายเกินไป!

“หืม?”

เมื่อเย่เฟิงขึ้นมาจากแม่น้ำ เขาสร้างความประหลาดใจให้กับทั้งสามคน แต่เมื่อเขาเห็นการโจมตีของชายวัยกลางคนดวงตาสีดำขลับของเขา ประกายแววเย็นชาออกมาทันที

“นี่คุณอยากตายเหรอ!”

จากนั้นเขายกมือขึ้นเล็กน้อยแล้วต่อยออกไป!

“หยุดนะ!” ใบหน้าของชายชราและไป๋ยี่เปลี่ยนไปในเวลาเดียวกัน

พวกเขารู้แน่ชัดถึงความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของชายวัยกลางคน ในฐานะแชมป์ที่มีชื่อเสียงในการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ของกองกำลังรบพิเศษ เขาเก่งมากเรื่องทักษะการใช้กำปั้น เขายังสามารถต่อยทะลุแผ่นเหล็กที่หนา 2 ซ.ม. ได้

แต่ทว่าชายหนุ่มคนนี้ ควรจะอ่อนแอเพราะเขามีแขนเรียวเล็กและมีกำปั้นที่ดูบอบบาง หากถูกชกด้วยหมัดของชายวัยกลางคนแขนของเขาจะต้องพิการอย่างแน่นอน

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนสายเกินไปที่จะปกป้องเขาได้!

ปัง!

หมัดของชายวัยกลางคนและเย่เฟิงชนกันในเสี้ยววินาทีตามมาด้วยเสียงแตกหัก

หนึ่งในสองคนนั้นกระเด็นลอยไปไกล 3-4 เมตรเหมือนว่าวที่สายดึงขาดหรือคนที่ถูกสายฟ้าฟาดลงมา!

‘ช่างน่าสงสาร!’

ชายชราและไป๋ยี่เผยรอยยิ้มอันขมขื่นในเวลาเดียวกัน

พวกเขารู้ว่าชายหนุ่มแปลก ๆ คนนั้นจะต้องพิการแน่ ๆ

ดังนั้นชายชราและหลานสาวของเขาจึงหันไปเพื่อดูว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง

แต่จากภาพที่เห็น ทั้งสองก็ตะลึงงัน พลันอ้าปากค้าง

เย่เฟิงยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างมั่นคงราวกับภูเขา

ปรากฏว่าคนที่ลอยกระเด็นไปนั้น…คือชายวัยกลางคน!

‘ปะ… เป็นไปไม่ได้!’

ชายชราและไป๋ยี่สงสัยว่าพวกเขานั้นตาฝาดไปหรือเปล่า

พวกเขาไม่สามารถเชื่อได้ว่าชายวัยกลางคนที่เป็นที่รู้จักในฐานะแชมป์ของการต่อสู้แบบฟรีสไตล์และเป็นผู้มีชื่อเสียงในเรื่อง “กำปั้นเหล็ก” จะถูกส่งกระเด็นไปโดยชายที่ดูอ่อนแอคนนี้

ยิ่งไปกว่านั้นกำปั้นเหล็กของชายวัยกลางคนนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือดขณะที่ท่อนแขนของเขาก็บาดเจ็บสาหัส

ไม่เพียง แต่ชายชราและหลานสาวของเขาเท่านั้น แม้แต่ตัวของชายวัยกลางคนเองก็ไม่สามารถเชื่อสายตาของเขาได้

ชายวัยกลางคนจ้องไปยังแขนที่หักนั่นด้วยสายตาของความหวาดกลัวอย่างมาก

“มันหัก…เขาทำได้ยังไง…ทำไมเขาถึงได้มีแรงเยอะขนาดนี้…”

ชายวัยกลางคนจ้องมองไปที่เย่เฟิงในทันที เขารู้สึกว่าเด็กที่ผอมบางคนนี้เป็นเหมือนกับไดโนเสาร์ที่บ้าคลั่ง

ใบหน้าของเขาพลันซีดเซียวในทันที เขาพร้อมที่จะร้องเตือนชายชราและไป๋ยี่ให้รีบหนีไป

ในช่วงเวลานั้นเอง คำพูดของเย่เฟิงทำให้ทั้งสามคนพูดไม่ออก

“ตะขอตกปลาของคุณ มันได้เกี่ยวเสื้อผ้าของผม!”