The Man from Hell – TMFH ตอนที่ 132 : เส้นทางสู่โลกใต้พิภพมัน ไปได้ยาก ไม่เป็นไร เดียวฉันจะช่วยแกเอง!

อ่านนิยายจีนเรื่อง The Man from Hell ตอนที่ 132 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

 

TMFH ตอนที่ 132 : เส้นทางสู่โลกใต้พิภพมัน ไปได้ยาก ไม่เป็นไร เดียวฉันจะช่วยแกเอง!

 

ปัง!

 

ด้วยเสียงปืนที่ดังขึ้น กระสุนพุ่งตรงไปที่กลางหน้าผาก ของเย่เฟิงราวกับดาวตก!

 

มันเร็วพอที่คนธรรมดาทั่วไปจะไม่สามารถหลบมันพ้นได้

 

ในเวลาเดียวกันชายวัยกลางคนท่าทางเด็ดเดี่ยวกําลังหมอบอยู่บนตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จนั่น พร้อมกับปืนไรเฟิลที่อยู่ในมือ!

 

เมื่อเขาได้ยินเสียงยิ่ง เขาเผยให้เห็นใบหน้าที่กระหายเลือดและน่ากลัว

 

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลข “นาย น้อยจัดการเรียบร้อยแล้ว…”

 

“หืมม ?”

 

ไม่นานหลังจากที่เขาพูด ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็แข็งค้าง เขามองเห็นเป้าหมายการสังหารของเขาผ่านกล้องติดปืน

 

เย่เฟิงไม่ได้ล้มลงกับพื้นอย่างที่เขาคาดคิด แต่เขานั้นกําลังเดินมายังอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนี่ ซึ่งเป็นที่ซ่อนตัวของชายวัยกลางคน

 

“นั่นเป็นไปไม่ได้!”

 

ชายวัยกลางคนนั้นเป็นมือปืนที่มีชื่อเสียงทางตอนใต้ของจีน!

 

เขามั่นใจในทักษะนักแม่นปืนของเขาอย่างมาก!

 

เหยื่อที่ตกเป็นเป้าหมายของเขามักถูกสังหารด้วยกระสุนเพียงนัดเดียว!

 

“แม่งเอ้ย มันก็เป็นแค่สุนัขที่โชคดีเท่านั้น!

 

ชายวัยกลางคนคิดว่าเย่เฟิงหลบการยิงของเขาได้เพราะโชคช่วย

 

“ฟอลคอนเกิดอะไรขึ้น ? เขาตายหรือยัง” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นจากที่ด้านหนึ่งในโทรศัพท์ของเขา

 

หลังจากได้ยินคําพูดของเด็กหนุ่ม ฟอลคอนเผยท่าทางที่น่ากลัวอีกครั้งขณะที่เขาตอบว่า “ไม่ต้องกังวลหรอก นาย น้อย!”

 

หลังจากพูดจบฟอลคอน ก็เล็งเป้าไปที่หัวของเยเฟิงอีกครั้ง

 

ปัง!

 

เขายิงสามนัดติดต่อกันที่ไปยังจุดสําคัญของเย่เฟิง! 

 

“สามนัดต่อเนื่อง! งั้นไว้เจอกันใหม่!”

 

ฟอลคอนแสยะยิ้ม

 

การยิงสามนัดต่อเนื่องเป็นทักษะที่ไม่เหมือนใครของเขา!

 

ด้วยการยิงสามนัด เขาได้ปิดกั้นเส้นทางการหลบหนีทั้งหมดของเป้าหมาย!

 

แม้ว่าเย่เฟิงจะคล่องแคล่วแค่ไหน แต่เขาก็ต้องตายแน่นอน!

 

ด้วยทักษะที่ร้ายกาจนี่ ฟอลคอนมีสถิติการลอบสังหารทหารรับจ้าง 71 คนและราชาของกองทัพอีก 13 คน! 

 

ในสายตาของเขา เย่เฟิงนั้นก็เหมือนกับตายไปแล้ว!

 

ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้เกือบทําให้ดวงตาของเขาโผล่ทะลุออกมาจากกะโหลกศีรษะ

 

เย่เฟิงเคลื่อนไหวขดเคี้ยวไปมาเหมือนงูที่เลื้อยอย่างว่องไว!

 

ควับ! ควับ! ควับ!

 

กระสุนทั้งสามทุ่งกระทบกับพื้น ฝุ่นฟุ้งไปทั่ว!

 

“นั่นเป็นไปไม่ได้!”

 

ฟอลคอนสับสนอย่างมาก

 

เขายังคงขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

 

เขาพบว่าเย่เฟิงกําลังจ้องมองมาที่ด้านบนสุดของอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนี่ด้วยความโกรธเกรี้ยวราวกับว่าเขาสามารถมองผ่านทะลุความมืดมิดของเวลากลางคืนได้อย่างนั้น

 

“ไอ้บ้าเอ้ย! เขาสามารถมองเห็นฉันได้!”

 

ใบหน้าของฟอลคอนเริ่มหวาดกลัว เขาเล็งเป้าไปที่เย่เฟิงในทันทีและเหนี่ยวไกปืนอย่างรวดเร็ว!

 

หลังจากยิงจนหมดแมกกาซีนเขาก็เติมกระสุนเข้าไปเพิ่ม!

 

เขายังคงยิ่งไปที่เป้าหมายของเขาอย่างต่อเนื่อง!

 

การยิงแต่ละครั้งพุ่งเป้าไปที่จุดสําคัญของเย่เฟิง!

 

ในแต่ละครั้งที่ยิงหน้าผากของฟอลคอนก็เริ่มชุ่มเหงื่อมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

เขาพบว่าเย่เฟิงยังคงเดินหน้าตรงมายังอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนี่เรื่อย ๆ อย่างสบาย ๆ

 

เย่เฟิงเดินเข้ามาช้า ๆ ราวกับว่าเขานั้นกําลังสนุก!

 

ทว่าในแต่ละก้าวที่เขาเดินมานั้น กระสุนของฟอลคอนก็พลาดเป้าเรื่อย ๆ อย่างต่อเนื่อง! ราวกับว่าเย่เฟิงนั้นรู้วิถีของกระสุนแต่ละนัดล่วงหน้าอยู่แล้ว!

 

“นั่นเป็นไปไม่ได้! แต่ละนัดนั้นมีระยะห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตร! นั่นเป็นไปไม่ได้!”

 

เมื่อฟอลคอนเพ่งมองเขาอีกครั้ง เขาก็พบว่าเย่เฟิงได้หายไปแล้ว!

 

”เขาอยู่ที่ไหน? เขาหายไปไหนกัน! เขาหายไปในความว่างเปล่าแบบนี้ได้ยังไง!”

 

ฟอลคอนรู้สึกว่าเปลือกตาของเขากําลังกระตุกอย่างบ้าคลั่ง เขาเชื่อว่ามันเป็นแค่ภาพหลอนแน่นอน!

 

“คนทั่วไปจะหายไปอย่างไร้ร่องลอยแบบนี้ได้ยังไง”

 

“นั่นมันน่าเหลือเชื่อมาก ๆ

 

ฟอลคอนรีบมองหาเย่เฟิงในทันที!

 

เขาต้องการพบร่างของเยเฟิงโดยเร็วที่สุด!

 

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง!

 

“นายกําลังมองหาฉันอยู่ใช่ไหมล่ะ ?”

 

“อะไรนะ!”

 

หลังจากได้ยินคําพูดของเขา ฟอลคอนก็รู้สึกขนลุกทั่วหนังศีรษะราวกับว่าเขากําลังเผชิญกับเรื่องวิกฤตที่ร้ายแรง

 

จากนั้นเขาก็หันกลับไปที่มุมมืดของอาคารนั่น

 

เสียงฝีเท้าของคนคนหนึ่งค่อย ๆ เดินออกมาจากความมืด!

 

นั่นคือเย่เฟิง!

 

เย่เฟิงนั้นดูโหดร้ายและน่ากลัวราวกับปีศาจจากความมืด!

 

“แก…แก!”

 

ฟอลคอนตกใจมากจนเขาไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้

 

เขาไม่รู้ว่าเย่เฟิงสามารถมายังชั้นบนสุดของตึกได้อย่างไร ในเมื่อเขาเพิ่งจะอยู่ที่ข้างล่างของตึกเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วนี่เอง!

 

“เขาเป็นมนุษย์หรือเปล่า?

 

ฟอลคอนไม่มีเวลาคิด ขณะที่เขาเล็งเป้าด้วยปืนไรเฟิลของเขาไปที่เย่เฟิงทันทีแล้วเหนียวไก!

 

ปัง! ปัง! ปัง!

 

เสียงปืนดังขึ้นที่ด้านบนของอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จทีละนัด

 

หลังจากยิงจนกระสุนหมด ฟอลคอนก็จ้องมองไปยังชายคนนั้นในความมืดขณะที่เขาพึมพํา “มัน…ตายแล้วงั้นเหรอ”

 

ฟอลคอนรู้สึกว่าหัวใจของเขาตอนนี้เต้นแรงมาก

 

ทันใดนั้นเสียงอันน่าขนลุกก็ทําให้ใบหน้าของเขาซีดเผือด!

 

“อะไรกัน ? กระสุนหมดแล้วงั้นเหรอ”

 

เย่เฟิงค่อย ๆ ออกจากความมืดในขณะที่เขาโบกมือไปทางฟอลคอนพร้อมกับยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย!

 

ด้วยเสียงกรกของวัตถุบางอย่างที่ร่วงลงกระแทกพื้น เย่เฟิงทิ้งเหล่ากระสุนลงบนพื้นต่อหน้าต่อตาเขา!

 

 

ฟอลคอนตัวแข็งทื่อไปในทันที!

 

“พวกมันคือกระสุนระเบิดลูกปราย T-238!”

 

“กระสุนที่ฉันชอบใช้”

 

“เขาคว้าพวกมันทั้งหมดด้วยมือเปล่าได้ยังไง ?? 

 

ในขณะนั้นฟอลคอนรู้สึกว่าเลือดของเขาแข็งตัว วิญญาณของเขาแทบจะหลุดออกจากร่างเพราะความหวาดกลัว

 

เขาไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน นั่นต้องไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน!

 

ภายใต้ดวงตาที่ตกตะลึงของเขา เขาพบดาบเก่า ๆ ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเยเฟิง

 

“กระสุนทั้งหมด 35 นัด!”

 

เย่เฟิงจ้องไปที่ฟอลคอนขณะที่เขาพูดด้วยท่าทางที่ดูชั่วร้าย “พูดตามตรงนะ ทักษะการยิงของแกมันแย่มาก!”

 

หลังจากได้ยินคําพูดของเย่เฟิง ใบหน้าของฟอลคอนก็ซีดลง เขาหันหลังกลับทันทีและตั้งใจที่จะหลบหนี!

 

“ปีศาจ!”

 

เขาเป็นปีศาจแน่นอน!”

 

ฟอลคอนวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ เขาเกลียดความจริงที่ว่าพ่อแม่ของเขาไม่ได้ให้ขาเขามามากกว่าสองข้างแบบนี้ 

 

จากนั้นประกายของอะไรบางอย่างก็สะท้อนอยู่ที่มุมสายตาของเขา แต่ละประกายที่เกิดขึ้น ชิ้นส่วนของร่างกายของฟอลคอนก็ค่อย ๆ สะบั้นจนขาดออกจากกันทีละส่วน ขณะที่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่าอเนจอนาถ!

 

ในที่สุดดวงตาของฟอลคอนก็หยุดนิ่งด้วยความกลัวและความสิ้นหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุด!

 

จนกระทั่งถึงเวลานั้นเย่เฟิงค่อย ๆ ย่อตัวลงและหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้น!

 

“ฟอลคอน! เกิดอะไรขึ้น? ไอ้สารเลวนั่นตายหรือยัง ?”

 

“ไอ้สั่ง! รีบตอบฉัน! เกิดอะไรขึ้น!”

 

“ไอ้บ้า! ฟอลคอนถ้านายปิดเสียงฉันจะสับแกให้เป็นชิ้นๆ เลย!”

 

เสียงสบถคาดังก้องออกมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์

 

เย่เฟิงยิ้มกว้างออกมาขณะที่เขาตอบ “นายน้อยโม่ นายต้องการให้เขาถูกสับเป็นกี่ชิ้น ? ให้ฉันช่วยนายเองนะ!” 

 

หลังจากได้ยินคําพูดของเย่เฟิง โทรศัพท์ก็เงียบลงในทัน

 

จากนั้นโม่เต๋าก็พูดด้วยน้ําเสียงประหลาดใจ “เย่ เย่เฟิงแกยังไม่ตายเหรอ ?”

 

“ตาย ?”

 

เย่เฟิงส่ายหัวพลางเผยรอยยิ้มจาง ๆ ขณะที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นกระหายเลือดและสยดสยอง

 

“ถ้าฉันตาย จะเหลือใครเก็บซากศพของนายล่ะ”

 

“อะไรนะ!”

 

หลังจากได้ยินคําตอบของเย่เฟิง เสียงของโม่เต๋าก็สั่นสะท้าน

 

“ ฟอลคอนอยู่ที่ไหน ?”

 

น้ำเสียงของโม่เต๋าดูเคร่งเครียดอย่างมาก

 

หลังจากได้ยินโม่เต๋า เย่เฟิงก็กระชากหัวของฟอลคอนด้วยรอยยิ้มสดใส

 

“ฟอลคอน? เขากระจายไปหลายที่เลย! นายน้อยโม่ นายถามถึงชิ้นส่วนส่วนไหนกันล่ะ ?”

 

หลังจากได้ยินคําพูดของเย่เฟิง โม่เต๋าก็กลัวจนแทบจะปัสสาวะรดกางเกง

 

จากนั้นเขาก็รีบวางสายลงอย่างรวดเร็ว!

 

ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เย่เฟิงโยนโทรศัพท์ลงบนพื้นแล้วเหยียบมันจนแหลกเป็นชิ้น ๆ

 

จากนั้นเย่เฟิงก็จ้องมองไปยังย่านใจกลางเมืองของเมืองเจียงซี พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายและพิมพ์ “เส้นทางสู่นรกมันยาวไกล เส้นทางสู่โลกใต้พิภพมันไปได้ ยาก ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง!”

 

หลังจากพูดจัปเย่เฟิงกหายวัปไปกับความมืดของราตรี!

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด