หลังจากกลับออกมาจากสำนักงานของคราวน์กรุ๊ปแล้ว เย่เฟิงก็มุ่งหน้าตรงไปที่ตรอกที่ขายของโบราณ

หลังจากเกิดเรื่องลักพาตัวอันซีขึ้นมา เย่เฟิงก็ตระหนักว่าเขาต้องมีมาตรการที่จะปกป้องเพื่อน ๆ และพวกผู้ติดตามของเขาในกรณีฉุกเฉิน!

ตรอกที่ขายของโบราณนั้นเต็มไปด้วยผู้คน!

ทั้งสองฝั่งของถนนมีร้านค้ามากมายที่มีการจัดแสดงโบราณวัตถุหน้าตาแปลกประหลาดต่าง ๆ กัน

พ่อค้าเร่หลายคนกำลังเร่ขายสินค้าของตน ขณะที่พยายามเสนอสินค้าจนเสียงดัง มันเป็นภาพที่ดูอึกทึก

เมื่อเดินไปตามถนนอย่างเงียบ ๆ เย่เฟิงมองดูของเก่าด้วยดวงตาสีม่วงเป็นประกายของเขา

เขาพบว่า 99% ของของเก่าเป็นของปลอม

แม้ว่า 1% จะเป็นของจริง แต่พวกมันก็เป็นสินค้าไร้ประโยชน์สำหรับเย่เฟิง

หลังจากเดินผ่านมาครึ่งทาง เย่เฟิงก็ค่อย ๆ เผยสีหน้าผิดหวัง

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เดินต่อไปข้างหน้า เขาก็หยุดเดินกะทันหัน ขณะที่เขามองไปแผงขายของที่ตั้งอยู่ริมถนน

‘เอ๊ะ ?’

เย่เฟิงรู้สึกแปลกใจ เมื่อเขาเห็นสร้อยข้อมือสีเขียวบนแผงขายของอันนั้น

สร้อยข้อมือเส้นนั้นมีพลังฉีที่รุนแรง

แต่เมื่อเย่เฟิงกำลังจะหยิบมันขึ้นมา มือของคนอีกคนก็คว้ามันไว้ในกำมือในชั่วพริบตา!

“เจ้าของร้าน! ฉันจะซื้อสร้อยข้อมือเส้นนี้!”

ชายสองคนและหญิงหนึ่งคน!

คนที่คว้าสร้อยข้อมือไปจากเย่เฟิงคือเด็กตัวเล็ก ๆ ในชุดขาว

ในขณะนั้น เด็กคนนั้นไม่รู้ตัวว่าเขากำลังแย่งของกับเย่เฟิง ทว่าจากนั้นเขาก็รีบหันกลับมาและจ้องไปที่หน้าของเย่เฟิงพลางส่งเสียงเยาะเย้ยเบา ๆ ว่า “หึหึ! พี่ชายช้าเกินไป! สร้อยข้อมือนี้เป็นของฉัน!”

ขณะที่เด็กหนุ่มพูดเขาก็แกว่งสร้อยข้อมือไปทางเย่เฟิงราวกับว่าเขากำลังอวดมันอยู่

เมื่อมองดูเด็กคนนั้น เย่เฟิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ โดยที่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

ก่อนหน้านี้เขาแค่อยากรู้ว่าสร้อยเส้นนี้คืออะไรกันแน่

แต่ตอนนี้เขาพบว่าสร้อยข้อมือนั้นไร้ประโยชน์สำหรับเขา

แต่ทันใดนั้นเย่เฟิงก็มีความคิดที่ดีบางอย่างเกิดขึ้นในใจ ขณะที่เขาเผยให้เห็นท่าทางขี้เล่น

‘หืมม ?’

หลังจากสังเกตเห็นการแสดงออกของเย่เฟิง เด็กในชุดขาวก็ขมวดคิ้ว

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเย่เฟิงจะหงุดหงิด แต่เขาพบว่าเย่เฟิงนั้นไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไร เขากลับเผยให้เห็นแค่รอยยิ้มที่ขบขันและดูถูกต่อเขาเท่านั้น!

ทันใดนั้นเด็กในชุดสีขาวก็มืดมน เขาตะโกนออกมาว่า “ไอ้งั่ง แกไม่พอใจหรือไง ?”

“ไม่เลย!” เย่เฟิงยักไหล่ขณะที่เขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่กว้างขึ้น “ฉันแค่สงสารแกเท่านั้น!”

“ทำไม ?” ใบหน้าของเด็กในชุดขาวและเพื่อน ๆ ของเขามีแววตกใจ!

“…นายกำลังหาเรื่องจะตาย!”

หลังจากได้ยินคำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ของเย่เฟิง ใบหน้าของพวกเขาก็ซีดลงอย่างมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กหนุ่มในชุดขาวที่โกรธเกรี้ยวคำราม “ไอ้สารเลว แกแช่งฉันงั้นเหรอ ?”

เห็นได้ชัดว่าเด็กในชุดขาวเป็นคนเกเร เขาเผยให้เห็นท่าทางที่โหดเหี้ยมจาง ๆ

“ฉันไม่ได้แช่งแก! ฉันแค่บอกความจริงเฉย ๆ !”

เย่เฟิงตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ขณะที่เขาชี้ไปที่สร้อยข้อมือสีเขียวโดยกล่าวว่า “ถ้าแกใส่มัน แกจะเป็นอัมพาตไปทั้งร่างกายภายใน 2 ชั่วโมง จากนั้นแกจะเข้าสู่ภาวะโคม่าในชั่วโมงที่ 3 และในที่สุดเลือดก็จะไหลออกมาท่วมร่างกายของแกในชั่วโมงที่ 5 !”

‘อะไรนะ!’

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิง เด็กในชุดขาวและเพื่อน ๆ ของเขาก็มีสีหน้าว่างเปล่า

ทว่าพวกเขานั้นไม่เชื่อคำพูดของเย่เฟิงแม้แต่น้อย

พวกเขาคิดว่าเย่เฟิงกำลังพยายามทำให้พวกเขาหวาดกลัว และจะสร้อยข้อมือเส้นนั้นกลับไป

ดังนั้นเด็กในชุดขาวจึง พูดออกมาด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม “ลืมมันไปได้เลย! ไอ้สารเลวกลลวงนี้ของแกมันล้าสมัยไปแล้ว! ฟังนะ ฉันจะซื้อมัน!”

หลังจากพูดจบเด็กในชุดขาวก็จ่ายเงินให้กับเจ้าของร้านในที่สุด

เมื่อดูเขาทำแบบนั้น เย่เฟิงก็ไม่ได้รู้สึกสนใจสิ่งที่เขาทำ เพราะเด็กคนนั้นไม่ใช่ญาติหรือเพื่อนพ้องของเขา เขาจึงไม่สนใจว่าเจ้าเด็กนี่จะเป็นตายร้ายดียังไง

หลังจากซื้อสร้อยข้อมือแล้ว เด็กก็หยิบกระถางขึ้นมา

กระถางนี้เก่ามาก หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียด เด็กคนนั้นก็พบว่ามันหยาบและเป็นงานที่ไม่มีความปราณีต

“นี่มันเป็นของปลอม!”

หลังจากพิจารณาดูมันอย่างดีแล้ว เด็กหนุ่มก็เผยสีหน้าผิดหวังออกมาในขณะที่เขาวางมันกลับลงที่เดิม

แต่ไม่นานนัก หลังจากที่เขาวางมันลง เย่เฟิงก็หยิบมันขึ้นมาและถามว่า “เฮ้…เจ้าของร้าน กระถางใบนี้ราคาเท่าไหร่ ?”

‘หืมม ?’

เมื่อมองดูเย่เฟิง เด็กหนุ่มในชุดขาวและเพื่อนทั้งสองก็ตกตะลึงในทันที

พวกเขาไม่คิดมาก่อนว่าเย่เฟิงจะต้องการซื้อสินค้าปลอม ๆ เช่นนี้

ในตรอกที่ขายของโบราณเช่นนี้มีของปลอมอยู่มากมาย

แม้แต่คนที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพวกของเก่า ก็ยังสามารถบอกได้ว่ามันเป็นของปลอม

อย่างไรก็ตามเย่เฟิงกลับต้องการจะซื้อมัน

“10,000 หยวน!”

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร้านมองหน้าเย่เฟิงเหมือนว่าเขานั้นเป็นคนโง่ ขณะที่เขาพยายามจะหลอกลวงเย่เฟิงในทันที

เขาคิดว่าเย่เฟิงน่าจะพยายามต่อรองราคากับเขา

แต่ว่า…

“ฉันจะซื้อมัน!”

เย่เฟิงหยิบเงิน 10,000 หยวนออกมาและมอบให้กับเจ้าของร้าน

เด็กในชุดขาวและเพื่อน ๆ ของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เย่เฟิงนั้น ก็แทบจะหัวเราะเสียงดังลั่นออกมา

‘คนโง่!

‘ผู้ชายคนนี้ช่างงี่เง่าจริง ๆ!’

‘กระถางปลอมใบนี้ไม่มีค่าแม้แต่ 1,000 หยวนด้วยซ้ำ ทว่าผู้ชายคนนี้จ่ายเงิน 10,000 หยวนสำหรับมัน ช่างเป็นเรื่องที่งี่เง่าจริง ๆ !’

เด็กในชุดขาวและเพื่อน ๆ ของเขามองมาที่เย่เฟิงด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

แม้แต่เจ้าของร้านยังมองเย่เฟิงด้วยความเย้ยหยัน

เจ้าของร้านนั้นจ่ายเงินมาประมาณ 100 หยวน ในการซื้อกระถางปลอมใบนี้

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าจะไม่มีใครซื้อมันได้ แม้เขาตั้งใจจะลดราคาอย่างเต็มที่ก็ตาม เขาก็ไม่คาดคิดว่าวันนี้เขาจะสามารถขายมันได้ในราคา 10,000 หยวน โดยที่ฝ่ายตรงข้ามนั้นไม่แม้แต่จะต่อรองกับเขาสักนิด

ดังนั้นเจ้าของร้านจึงแทบระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ทว่าในตอนนั้นเองก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นมา!

เย่เฟิงโยนกระถางลงไปบนพื้นทันที

‘หืมม ?’

การกระทำของเย่เฟิงกระตุ้นความสนใจของทุกคนในทันที

พวกเขาเฝ้ามองเย่เฟิงด้วยความสับสน เพราะไม่เข้าใจว่าเขานั้นพยายามจะทำอะไรกันแน่

จากนั้นเย่เฟิงก็หยิบสิ่งของที่ห่อด้วยโคลนสีเทา ๆ จากเศษกระถางที่แตก เมื่อดูการกระทำของเขา ใบหน้าของทุกคนก็แสดงความตกใจออกมา
อ่านนิยาย
…

 

ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีสิ่งของซ่อนอยู่ในกระถางเช่นนี้

เมื่อเย่เฟิงทำความสะอาดโคลนที่ติดอยู่ออก เขาก็เผยให้เห็นกาน้ำชาโบราณ

‘ของโบราณแท้ ๆ!’

‘กระถางปลอมนั้นมีของโบราณจริง ๆ อยู่ข้างใน!’

‘นั่น…เป็นไปไม่ได้!’

เจ้าของร้าน เด็กในชุดขาวและเพื่อน ๆ ของเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

จากนั้นเสียงเคร่งขรึมของชายชราคนหนึ่งก็ดังขึ้น “เพื่อนตัวน้อย ช่วยเอากาน้ำชาของนายมาให้ฉันดูหน่อยได้ไหม ?”

เมื่อเห็นชายชรา เจ้าของร้านและเด็กคนนั้นต่างก็ตกใจ

‘อาจารย์กู๋!’

‘เขาคือปรมาจารย์แห่งการประเมินค่าวัตถุโบราณที่น่าเคารพที่สุดในย่านค้าของโบราณ —— กู๋โม่!’

เมื่อดูปรมาจารย์กู๋ เย่เฟิงพยักหน้าทันที ขณะที่เขายื่นกาน้ำชาให้กับเขา

“มันเป็นของจริง!”

ปรมาจารย์กู๋จ้องมองไปที่กาน้ำชาด้วยความดีใจอย่างท้วมท้น เปลือกตาของเขาก็เริ่มกระตุกอย่างรวดเร็ว

“เลือนลางแต่ยังไม่ลบเลือน ฝีมือเก่าแก่แต่ยังคงยอดเยี่ยม ลายมังกรตรงกลาง มีนกฟีนิกซ์บินอยู่บนฝา เต่าที่ด้านล่าง และเสือนอนหมอบอยู่ข้างหลัง! นี่คือของโบราณในตำนาน —— หม้อชาโกลาหลแห่งกลุ่มดาวทั้งสี่!”