The Man from Hell – TMFH ตอนที่ 99 : แกน่าจะชอบแบบนี้ใช่ไหม ?

อ่านนิยายจีนเรื่อง The Man from Hell ตอนที่ 99 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

เมื่อเย่หลงและซือกงจิง มองดูเศียรอสูรหลังค่อมเดินไปทางเย่เฟิง พวกเขาทั้งคู่แสยะยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา

‘เย่เฟิงนั้นทรงพลังก็จริง แต่แล้วยังไงล่ะ ? มันจะแข็งแกร่งมากกว่าเศียรอสูรหลังค่อม ซึ่งเป็น 1 ใน 5 อสูรเลยงั้นเหรอ ?’

‘เศียรอสูรหลังค่อมเป็นถึงผู้มีพลังอำนาจระดับสูง ซึ่งแข็งแกร่งยิ่งกว่าเฒ่าแยกร่างแปดชิ้นถึงสิบเท่า!’

ด้วยความปลาบปลื้มใจอย่างมาก เย่หลงและซือกงจิงนึกภาพของฉากนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของพวกเขา

แต่ทันใดนั้น!

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านาย!”

เย่หลงและซือกงจิงหุบยิ้มลงในทันที เมื่อพวกเขาได้ยินคำทักทายที่น่าตกใจนั่น

‘พวกเขาพูดว่าอะไรนะ ?’

“เจ้านาย…เจ้านายงั้นเหรอ”

เย่หลงและซือกงจิงสับสน พวกเขาจ้องมองไปทางนั้นอย่างระแวดระวัง ขณะที่กลุ่มคนแปลกหน้าในชุดสีดำคุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้าเย่เฟิง

เศียรอสูรหลังค่อมกำลังคุกเข่าต่อหน้าเย่เฟิงและเรียกเขาว่าเจ้านาย!

‘นั่นมัน…มันเป็นไปไม่ได้!’

แม้แต่ซือกงทัวและชายชรากู๋ก็ตัวแข็งเป็นหินในทันที พวกเขานั้นไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

‘ผู้ปกป้องของตระกูลซือกง ยอมรับเย่เฟิงว่าเป็นเจ้านายของพวกเขาอย่างนั้นเหรอ’

‘นี่มัน…เรื่องบ้าอะไรกันแน่เนี่ย’

ซือกงทัวตกใจจนแทบทรุด ขณะที่เขารีบวิ่งไปที่เศียรอสูรหลังค่อมและร้องออกมาด้วยความวิตกกังวลว่า “ใต้เท้า ท่านคงจะทำความเคารพคนผิดแล้ว! ผู้ชายคนนี้เป็นศัตรูของตระกูลซือกง ไม่ใช่เจ้านายของคุณ!”

หลังจากพูดแล้วซือกงทัวจ้องมองเย่เฟิงด้วยความแน่วแน่อย่างแรงกล้าแล้วตะโกนไปว่า “เร็วเข้า! ฆ่ามันเลยตอนนี้! มันต้องการกำจัดตระกูลซือกง ดังนั้นมันต้องตาย!”

‘หืมม ?’

หลังจากได้ยินคำพูดของซือกงทัวเศียรอสูรหลังค่อมก็ขมวดคิ้ว!

ด้วยกระแสลมที่รุนแรงเขาปล่อยหมัดไปที่ซือกงทัวโดยตรงและส่งเขาลอยกระเด็นไป 3-4 เมตร ก่อนจะล้มลงไปกับพื้น ซือกงทัวกระอักเลือดออกมา

“ถ้าใครกล้าทำให้เจ้านายของฉันต้องอับอาย ฉันจะฆ่าพวกมันอย่างแน่นอน!”

หลังจากได้ยินคำพูดที่น่าขนลุกของเศียรอสูรหลังค่อม สมาชิกทั้งหมดของตระกูลซือกงที่เหลือต่างก็หวาดกลัว

‘นั่น…มันเป็นไปไม่ได้!’

‘เศียรอสูรหลังค่อมจะมาเรียกเย่เฟิงว่าเป็นเจ้านายของเขาได้อย่างไร’

‘ไม่น่าเชื่อ!’

แม้แต่เย่เฟิงเองก็ขมวดคิ้ว ขณะเขาเตือนเหล่าชายชุดดำว่า “พวกนายคงจะจำคนผิดแล้ว!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิงแล้ว เศียรอสูรหลังค่อมและผู้ติดตามของเขาก็ตัวสั่นอย่างแรง ขณะพวกเขารีบตอบ “เจ้านายครับ พวกเราจำคนไม่ผิด! เราทุกคนยอมรับเจ้านายของเราตามคนที่ถือครองตราสัญลักษณ์เท่านั้น! สร้อยข้อมือของคุณคือตราสัญลักษณ์ของเรา! ดังนั้นคนที่มีตราสัญลักษณ์ของเราก็จะเป็นเจ้านายคนใหม่ของพวกเรา!”

‘อะไรนะ!’

เย่เฟิงตกใจกับคำพูดของเศียรอสูรหลังค่อม

ขณะเขายกมือข้างที่สวมสร้อยข้อมือหินสีดำขึ้นมา เขาไม่เคยนึกว่ามันจะเป็นตราสัญลักษณ์!

เพราะสร้อยข้อมือนี้ได้รับมาเป็นของขวัญจากซวินเอ๋อ

‘ถ้าอย่างนั้น…’

ดวงตาของเย่เฟิงสั่นไหว แม้ว่าเขาจะรู้ว่าซวินเอ๋อนั้นเป็นคนไม่ธรรมดา แต่เขาก็ยังคงตกใจกับอำนาจที่แท้จริงของเธอ

“เจ้านาย! พวกเรามี 3 ราชา 5 อสูรและ 12 ตระกูลหลัก! ผมคือเศียรอสูรหลังค่อม 1 ใน 5 อสูร! ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

หลังจากพูดแล้วเศียรอสูรหลังค่อม ก็คำนับอีกครั้งด้วยความชื่นชมและเคารพอย่างมาก ตามด้วยเหล่าผู้ติดตามของเขา

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

เสียงแสดงความเคารพนั้นดังก้องกังวานไปทั่วทั้งลานของตระกูลเย่ และทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

ด้วยความแน่วแน่ของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยอมสังหารตัวเองโดยไม่ขัดขืนตราบที่พวกเขาได้รับคำสั่งจากเย่เฟิง

‘นั่นมัน…ไม่น่าเชื่อ!’

ตอนนั้นเองเสียงร้องอู้อี้ของซือกงทัวก็หยุดลง เขานอนพังพาบลงไปกับพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด

กระดูกหลายชิ้นของเขาถูกหักด้วยหมัดของเศียรอสูรหลังค่อม ขณะที่ปากของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาอีกกองใหญ่

เขาไม่เคยนึกเลยว่าที่พึ่งพิงที่สำคัญที่สุดของเขา จะเป็นแค่คนรับใช้ของเย่เฟิง!

‘พวกเราตายแน่!’

‘เราต้องตายกันหมดอย่างแน่นอน!’

ชายชรากู๋ตัวสั่นไปด้วยความกลัว เขาดูสิ้นหวังอย่างมาก “ฉันรู้ว่าเราไม่ควรทำให้ผู้ชายคนนี้ขุ่นเคืองใจ! ซึ่งตอนนี้เราก็มีปัญหาใหญ่แล้ว!”

เย่หลงและซือกงจิทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยความหวาดกลัว

พวกเขาต้องการที่จะหนี ทว่าขาของพวกเขานั้นกลับรู้สึกว่า มันช่างหนักมากราวกับว่าพวกมันเต็มไปด้วยเม็ดตะกั่ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว

ในทางตรงกันข้ามเหล่าสมาชิกของตระกูลเย่ต่างดูมีความสุข

‘เจ้านาย?’

‘เย่เฟิงเป็นเจ้านายของเศียรอสูรหลังค่อม!’

‘นี่มันอะไรกันนะ…ช่างเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจอย่างมาก!’

สมาชิกแต่ละคนของตระกูลเย่ กำลังมองดูเย่เฟิงด้วยความนับถืออย่างมากราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้า

ต่อมาเย่เฟิงก็เดินไปที่หยุดยืนอยู่ที่ซือกงทัว

“เย่…เย่เฟิง! นาย…นายต้องการอะไร ?”

ซือกงทัวรู้สึกว่าขนลุกทั่วหนังศีรษะในขณะที่เขาพยายามคลานถอยหลัง

“นาย…นายไม่สามารถฆ่าฉันได้! ฉันเป็นหัวหน้าของตระกูลซือกง ผู้มีอิทธิพลในภาคเหนือของจีน! ตราบใดที่นายปล่อยให้ฉันมีชีวิตรอด ฉันจะให้สัญญาว่าจะหาสิ่งที่สุดยอดให้! ฉันสามารถให้ได้ทุกอย่างที่นายต้องการ!”

ซือกงทัวพยายามโน้มน้าวด้วยท่าทางที่สิ้นหวัง

เขาต้องการที่จะอยู่รอดไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ตาม

“อะไรก็ตามที่ฉันต้องการงั้นเหรอ ?”

เย่เฟิงถามขณะที่เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย จากนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกายเย็นชา “ฉันต้องการชีวิตของแก!”

‘อะไรนะ!’

ซือกงทัวตกตะลึงในทันที เขาต้องการที่จะหนี!

ตอนนั้นเองเขาก็ถูกเตะลงไปกองกับพื้นอย่างแรง และเย่เฟิงก็กระทืบลงไปที่หัวของเขา

ด้วยเสียงกระโหลกศีรษะแตกที่ดังที่ชัดเจน แต่ดวงตาของซือกงทัวก็ยังคงเบิกกว้าง

ผู้ทรงอิทธิพลแห่งภาคเหนือของจีน ถูกกระทืบจนตายโดยเย่เฟิง!

 

เย่หลงและซือกงจิงกลัวจนเหมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงกลั้นปัสสาวะเอาไว้ไม่อยู่

พวกเขาคุกเข่าลงและพูดเสียงที่ฟังดูอ่อนแรงว่า “เย่…เย่เฟิง ยกโทษให้ฉันด้วย! กรุณายกโทษให้ฉันด้วย!”

“เย่เฟิง…ไม่นะ! เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน! ฉันเป็นสมาชิกของตระกูลเย่ เรามาจากตระกูลเดียวกัน นาย…นายไม่ควรฆ่าฉัน!”

เย่หลงและซือกงจิงต่างหวาดกลัว พวกเขามองดูเย่เฟิงราวกับว่าเขานั้นเป็นผี

หากพวกเขารู้มาก่อนแล้วว่า เย่เฟิงนั้นเหนือกว่าพวกเขาขนาดนี้ พวกเขาจะไม่มีวันหาเรื่องเขาเลย!

ตอนนั้นเองมือข้างหนึ่งก็คว้าเข้าที่คอของซือกงจิงแล้วยกเธอขึ้นไปในอากาศ เหมือนกับไก่

ซือกงจิงยังคงดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ ขณะที่มือนั้นของเย่เฟิงบีบเข้าที่คอเธอของเหมือนคีมเหล็ก

“ฉันเคยบอกเธอแล้ว! ฉันไม่อยากตบผู้หญิง แต่ฉันชอบฆ่าผู้หญิง!”

เย่เฟิงมองตรงเข้าไปในดวงตาของซือกงจิง ขณะที่เขาเผยสีหน้าเย็นชาพลางบอกเธอว่า “ยินดีด้วยนะ! เธอได้แจ็คพอต!”

‘อะไรนะ!’

ซือกงจิงตกใจ เธอพยายามดิ้นรนอย่างสุดความสามารถเท่าที่จะทำได้!

ตอนนั้นด้วยเสียงที่ดังและชัดเจน ตาของเธอเบิกกว้าง คอของเธอถูกหักโดยเย่เฟิง!

‘เธอตายแล้ว!’

ซือกงจิงหญิงสาวของตระกูลซือกงถูกฆ่าตายเหมือนพวกคนขี้ขลาด!

ด้วยเสียงที่เงียบไป ศพของซือกงจิงก็ถูกโยนลงไปบนพื้นเหมือนกับขยะ จากนั้นเย่เฟิงก็จับจ้องไปที่เย่หลงพลางแสยะยิ้ม

รอยยิ้มที่เหมือนปีศาจนั่นทำให้เย่หลงตัวสั่น ขณะที่ผมทั่วหนังศีรษะของเขาตั้งขึ้น

“เย่…เย่เฟิง! หากแกต้องการจะฆ่าฉัน ก็ไม่ต้องเสียเวลา!”

เย่หลงรู้ว่าเขามาถึงวาระสุดท้ายของชีวิตในวันนี้แล้ว ดังนั้นเขาแค่อยากจะตายอย่างรวดเร็วมากกว่า

“ไม่ต้องเสียเวลางั้นเหรอ ? เอาล่ะ…ฉันจะทำตามคำแนะนำของแก!”

เย่เฟิงตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูกระหายเลือด “ฉันจะลอกหนังของแก ดึงเส้นเอ็นกับกล้ามเนื้อของแกออกมา สับกระดูกให้เป็นชิ้น ๆ แล้วก็ควักหัวใจของแกออกมาโยนทิ้ง! แกน่าจะชอบแบบนี้ใช่ไหม ?”

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด