‘หวงเอ๋อ นั่นเจ้าใช่ไหม?’

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิง เด็กสาวไร้เดียงสาก็ชะงักอยู่กับที่

เธอเห็นความโศกเศร้าและความรักในดวงตาของเย่เฟิง!

ความเศร้าโศกของเขาเหมือนอยู่มาเป็นหมื่น ๆ ปี!

และความรักของเขาราวกับติดตามเขามาหลายร้อยชาติ!

“เฟิง ฉันอันซีเอง! เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่?”

หญิงสาวมองเย่เฟิง ทันใดเธอก็เริ่มมีอารมณ์เหมือนอยากจะร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล

เสี้ยววินาทีนั้นดวงตาที่สวยงามของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ๆ ราวกับว่าเธอเห็นผู้ชายที่ประสบกับความยากลำบากมากมายในขณะที่เขาคิดถึงสาวอันเป็นที่รักของเขา!

ความรักที่ลึกล้ำนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว

‘อันซี!’

หลังจากได้ยินชื่อของเธอ เย่เฟิงก็ตัวสั่นเทาด้วยความเศร้าโศกมากขึ้นว่า “ไม่ใช่เธอ…ไม่ใช่เธอหรอกเหรอ!”

เย่เฟิง พลันระลึกได้ว่าอันซีนั้นเป็นเพื่อนบ้านของเขาในแถบชานเมือง

ในฐานะที่เป็นลูกชายนอกสมรส เย่เฟิงไม่ได้มีคุณสมบัติที่จะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลเย่และก็มีเพื่อนเพียงไม่กี่คน

แต่อันซีนั้นเป็นหนึ่งในเพื่อนที่รักที่สุดของเขา

พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน เมื่อพวกเขายังเด็กอยู่ อันซีมักจะติดตามเย่เฟิงเสมอ และชอบเรียกเขาว่าเฟิง

หลังจากเติบโตขึ้นมา เย่เฟิงค่อย ๆ เหินห่างจากอันซีเนื่องจากเขาทำตัวเองให้ต่ำต้อยในฐานะลูกชายนอกสมรสของตระกูลเย่

ทว่าอันซียังคงไม่ทอดทิ้งเขา เธอมักนำอาหารมาให้เขาเสมอและช่วยทำความสะอาดห้องของเขาและยังซักเสื้อผ้าให้ทุก 2 วัน

นอกจากนี้อันซียังเป็นนักเรียนที่มีความขยันมากที่สุดคนหนึ่งในโรงเรียนมัธยมปลายเมืองเจียงซีและยังเป็นหนึ่งในสี่ของราชินีแห่งความงามของโรงเรียนอีกด้วย ซึ่งเธอมักถูกเรียกเป็นราชินีแห่งความงามที่ยากจนของโรงเรียน!

อย่างไรก็ตามมันออกมาจากจินตนาการของเย่เฟิงเอง ที่อันซีนั้นดูคล้ายกับหญิงสาวไร้เดียงสาในความทรงจำของเขา

“เฟิง นายสบายดีไหม”

อันซีถามเขาขณะที่เธอจ้องมองเขาด้วยความกังวล

เย่เฟิงส่ายหัวของเขา พลางตอบว่า “ฉันสบายดี!”

“เฟิง นายหายไปอยู่ที่ไหนมาหลายวัน? ฉันไปตามหานายที่บ้านตั้งหลายครั้ง!”

อันซีถามเย่เฟิงด้วยความอยากรู้ ผ่านดวงตาคู่โตอันงดงามของเธอ

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ เย่เฟิงพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “พอดีมีเรื่องนิดหน่อย แต่ตอนนี้เสร็จหมดแล้ว!

อันซีรู้ว่าเย่เฟิงนั้นไม่ต้องการบอกความจริงกับเธอ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง

“เฟิงคืนนี้นายว่างไหม? วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน มีนักเรียนบางคนเตรียมงานวันเกิดให้กับฉัน! นาย…ไปด้วยกันกับฉันไหม?”

ในขณะที่เธอพูด อันซีมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยความมุ่งมั่นและคาดหวังอย่างมาก

‘วันเกิด?’

เย่เฟิงตกตะลึงเล็กน้อย ขณะมองดูท่าทางที่ไร้เดียงสาของเธอและดวงตาที่กระตือรือร้น เย่เฟิงจับมือเธอในทันทีและพูดพร้อมกับยิ้มว่า “ทำไมจะไม่ล่ะ!”

ความอบอุ่นจากมืออันใหญ่ของเขานั้น ทำให้อันซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นพวงแก้มที่สวยงามของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ในความทรงจำของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เย่เฟิงจับมือเธอในช่วงเวลา 3 ปีที่ผ่านมา

เธอนั้นเกือบจะร้องไห้ออกมา

มือของเขายังให้ความรู้สึกเหมือนเดิม!

เธอชอบที่จะตามเป็นเงาของเขา ช่วยเขาปรุงอาหารและซักเสื้อผ้า

หลังจากนั้นเฟิงของเธอก็เปลี่ยนไป!

เขานั้นดูถูกตนเอง เขาเริ่มเหินห่างจากทุกคน เขานั้นถูกคนอื่นล้อเลียนทุกวันและกลายเป็นคนไร้ค่าในสายตาของพวกเขาเหล่านั้น!

แต่ถึงแม้โลกทั้งโลกจะทอดทิ้งเขา แต่เธอก็ยังคงอยู่กับเขา!

เธอยังคงรอพี่เฟิงที่เธอคุ้นเคยและรักมากที่สุด

ตอนนี้เย่เฟิงพี่ชายอันเป็นที่รักและคุ้นเคยกลับมาแล้ว!

น้ำตาที่ใสราวกับคริสตัลร่วงหล่นลงข้างแก้มทั้งสองของเธอ ทว่าเธอยังคงเผยรอยยิ้มกว้าง

น้ำตาของสาวงาม!

ความงดงามนั้นมากเกินคำบรรยาย!

หัวใจของเย่เฟิงสั่นไหวอย่างหนักเลยทีเดียว เขาถอนหายใจออกมาช่วยอันซีเช็ดน้ำตาของเธอ

แต่นั้นยิ่งทำให้น้ำตาของเธอไหลมากขึ้น!

“ขอบคุณพี่เย่เฟิง นี่เป็นวันที่มีความสุขที่สุดของฉันตั้งแต่พี่หายไปเลย!”

รอยยิ้มของอันซีนั้นดูไร้เดียงสาอย่างยิ่ง และนั่นทำให้เธอดูน่ารักมาก

“เราไปกันเถอะ!”

แน่นอนเย่เฟิง สามารถเข้าใจความรู้สึกของอันซี ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นเขาจับมือเธอแล้วเดินออกจากประตูโรงเรียนไป

เมื่อได้สัมผัสกับมือที่อบอุ่นของเขา ใบหน้าอันสวยงามของอันซี ก็ปรากฏสีแดงจาง ๆ ออกมา และรอยยิ้มของเธอนั้นช่างอ่อนหวานและมีความสุข

…

 

โรงแรมคราวน์!

เมื่อเย่เฟิงและอันซี มาถึงโรงแรมคราวน์ บริกรสาวคนหนึ่งได้พาพวกเขาไปยังห้องวีไอพี

หลังจากประตูเปิดออกพวกเขาเห็นชาย 3 คนและผู้หญิง 1 คน!

“ยินดีต้อนรับ คุณอันซี!”

เมื่อพวกเขาเห็นอันซีใกล้เข้ามา พวกเขาก็ยิงดอกไม้หลากสีทันทีซึ่งล้อมรอบอันซีและเย่เฟิง

พวกเขาก็ตกใจในไม่ช้าเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นว่า อันซีนั้นไม่ได้เดินมาคนเดียว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาสังเกตเห็น อันซีกำลังจับมือกับเย่เฟิง บรรยากาศในห้องก็เหมือนหยุดนิ่ง

“อันซี เขาคือใครเหรอ?” ผู้หญิงคนหนึ่ง อยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของเย่เฟิง

และเด็กนักเรียนชายคนอื่นจ้องมองเย่เฟิงด้วยความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน

“เขาคือเพื่อนของฉัน เย่เฟิง!”

อันซีตอบด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน จากนั้นเธอพยายามที่จะแนะนำให้รู้จักกับเย่เฟิง “เฟิง นี่เพื่อนสนิทของฉันเสี่ยวเหมย และคนเหล่านี้คือ สวี่เฟย เจิ้งเฉิงบินและจางลู่!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าของทั้งสี่คนในห้องก็เปลี่ยนไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กหนุ่มที่ชื่อสวี่เฟย ใบหน้าของเขาดูมืดมนลงอย่างมาก

ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นของอันซี สวี่เฟยนั้นตามจีบเธอมาเป็นเวลานาน และงานวันเกิดนี้จัดขึ้นโดยเขา

แต่เขาไม่ได้คิดว่าเย่เฟิงจะมาที่นี่ และทำตัวสนิทสนมกับอันซี

เมื่อเขาเห็นมือข้างนั้นของคนที่เขาหลงรักถูกจับโดยไอ้โง่นั่น สวี่เฟยก็รู้สึกไม่พอใจ

“โอ้ เขาคือเย่เฟิง คนที่เธอมักจะพูดถึงบ่อย ๆ!”

เสี่ยวเหมยพูดขณะที่เธอจ้องมองเย่เฟิงด้วยสายตาดูถูกจาง ๆ “เย่เฟิง ว่ากันว่า นายช่างเป็นตัวปัญหา เมื่อไม่นานมานี้นายได้ทำให้ จงเชียง กงหวู่ และ กงหยุ่นเฟยนายน้อยอันดับ 1 ของตระกูลกง โกรธเคือง! นายนี่ช่างกล้าหาญจริง ๆ!” เสี่ยวเหมยพูดเรื่องร้าย ๆ ของเขาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ อันซีก็รีบแก้สถานการณ์ “เย่เฟิงไม่เคยสร้างปัญหาอะไรเลย นั่นเป็นความผิดของคนพวกนั้นต่างหาก ที่ทำให้พี่เย่เฟิงไม่พอใจก่อน”

‘หืมม?’

เสี่ยวเหมย สวี่เฟย เจิ้งเฉิงบินและจางลู่ สีหน้าแย่ลงเมื่อพวกเขาเห็นว่าอันซีกำลังปกป้องเย่เฟิง

อย่างไรก็ตาม สวี่เฟยรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว เขาเปิดเผยรอยยิ้มกว้างขณะที่เขาเดินตรงไปที่เย่เฟิงแล้วพูดออกมาว่า “ฮ่า ฮ่า ฮ่า… นายนั่นเองเย่เฟิง ดีใจที่ได้รู้จักนะ! ฉันสวี่เฟย!” สวี่เฟยยื่นมือของเขาไปยังเย่เฟิง!

เมื่อเห็นฉากนี้ เสี่ยวเหมย เจิ้งเฉิงบินและจางลู่ก็ตกตะลึง ก่อนที่เขาจะตระหนักได้ถึงความตั้งใจที่แท้จริงของสวี่เฟย พวกเขาจึงเปิดเผยใบหน้ายิ้มเยาะออกมา

พวกเขารู้ว่าสวี่เฟยไม่เพียง แต่เป็นทายาทรุ่นสองที่ร่ำรวย แต่เขายังเป็นนักเทควันโดที่เก่งมากอีกด้วย

เขามีแรงเยอะมากโดยเฉพาะที่มือและเท้าของเขา

พวกเขาล้วนเคยเห็นสวี่เฟยบีบก้อนอิฐจนแตกละเอียด!

และเมื่อสวี่เฟยต้องการจับมือกับเย่เฟิง นั่นแสดงถึงความตั้งใจของเขาที่ชัดเจน

เสี่ยวเหมยโน้มตัวและกระซิบกับเด็กผู้ชายทั้งสองคนที่อยู่ข้างเธอ “เขาจะทนจับได้ถึง 10 วินาทีหรือไม่”

เสี่ยวเหมยเผยท่าทางที่มีความสุข ขณะที่ชายหนุ่มอีกสองคนเผยรอยยิ้มที่น่ากลัว “หึหึ! มากสุดก็แค่ 5 วินาที! ฝ่ามือของไอ้เวรนี้จะถูกหักใน 10 วินาทีแน่นอน!”

“ฮึ! ไอ้ชั่วนี่กล้าจับมือของอันซี พี่เฟยต้องเกลียดเขามากแน่! ฉันคิดว่ามือเขาจะหักใน 5 วินาที!”

พวกเขานั้นพร้อมที่จะดูการแสดงที่ยอดเยี่ยม

พวกเขานั้นมั่นใจว่า เย่เฟิงจะต้องเจอกับความสูญเสียครั้งใหญ่!

เมื่อเย่เฟิงยื่นมือออกมาแล้วจับมือกับสวี่เฟยเบา ๆ

จากนั้น สวี่เฟยก็เผยรอยยิ้มที่น่ากลัว

ทว่ารอยยิ้มอันน่ากลัวของเขาก็ชะงักในทันทีที่เสียงอะไรสักอย่างแตกหักดังขึ้นมา!