ตะขอตกปลา? เสื้อผ้า?

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิง ชายชรา ไป๋ยี่ และชายวัยกลางคนต่างตกตะลึง พวกเขาพบว่าตะขอตกปลายังคงเกี่ยวติดอยู่กับเสื้อผ้าของเย่เฟิง และได้ก่อให้เกิดความเสียหาย

…

 

ทั้งสามคนจินตนาการไม่ออกเลยว่า ชายแปลกหน้าที่มีความแข็งแกร่งอย่างน่าทึ่งนั้น ห่วงใยเสื้อผ้าของเขาที่สามารถซื้อได้ทั่วไปตามท้องถนน

‘เขา … เขาไม่ใช่ศัตรูหรือ‘

ชายชราพึมพำพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาประสานมือของเขาและโค้งตัวต่อเย่เฟิงด้วยรอยยิ้ม

“สหายน้อย ฉันขอโทษด้วยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น! เนื่องจากเบ็ดตกปลาของฉันได้สร้างความเสียหายต่อเสื้อผ้าของคุณ ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายสำหรับเรื่องนี้แน่นอน!”

ในขณะที่ชายชราขอโทษเขาหยิบการ์ดสีดำออกมาและมอบให้แก่เฟิง “สหายน้อย คุณสามารถเอาการ์ดใบนี้ สำหรับเป็นค่าชดเชยของฉันได้เลย!”

ขณะที่ชายชราพูดเขาจ้องมองเย่เฟิง จนกระทั่งเย่เฟิงรับบัตรไป เขาก็มั่นใจว่า

คนแปลกหน้าคนนี้ไม่ใช่ศัตรู!

แต่เมื่อเขาตระหนักว่าชายหนุ่มคนนี้สามารถส่งชายวัยกลางคน ลอยกระเด็นไปโดยการชกเพียงหมัดเดียว หัวใจของชายชราก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น พร้อมกันนั้นเขาจึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “สหายน้อย ฉันขอทราบชื่อของคุณได้หรือไม่? แล้วก็คุณอยากเป็นสหายกับฉันไหม?”

เห็นได้ชัดว่าชายชรากำลังแสดงความสนใจต่อเย่เฟิง ซึ่งนั่นทำให้ไป๋ยี่และชายวัยกลางคนแปลกใจมาก

ไป๋ยี่และชายวัยกลางคนรู้ว่า แม้แต่นายกเทศมนตรีเมืองเจียงซีนั้น ก็ไม่ได้รับความสนใจจากชายชรา

แต่ชายชรากลับต้องการเป็นเพื่อนกับเด็กหนุ่มอายุประมาณ 18 ปี

หากบุคคลชั้นสูงในเมืองเจียงซีรู้เข้า พวกเขาจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามคำตอบของเย่เฟิง แทบจะทำให้ไป๋ยี่และชายวัยกลางคนสำลัก

“ชื่อตระกูลของผมคือเย่! แต่สำหรับการเป็นเพื่อนนั้น…” เย่เฟิง ยักไหล่เล็กน้อยในขณะที่เขาพูดต่อ “คุณไม่มีคุณสมบัติพอ…”

หลังจากที่เอ่ยจบ เย่เฟิงก็จัดเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่แล้วเดินออกไปทิ้งชายชรา ไป๋ยี่และชายวัยกลางคนไว้ท่ามกลางความงุนงง

‘คุณ…ไม่มี…คุณสมบัติ…พอ…’

การตอบสนองที่เรียบง่ายนั้น ทำให้เกิดความแปลกใจ สับสน และงุนงงอย่างมากต่อคนสามคน

ชนชั้นสูงเกือบทุกคนในเมืองเจียงซีต้องการประจบประแจงชายชราผู้นี้ พวกเขาจะรู้สึกเหมือนได้รับรางวัลใหญ่เพียงแค่เพราะพวกเขาได้รับคำชมจากชายชราก็ตาม

ถึงจะอย่างนั้นก็มีเพียง 5 คนในเมืองเจียงซีท่ามกลางประชากรมากกว่า 1 ล้านคนโดยประมาณ ที่เรียกได้ว่าเป็น “สหาย” ของชายชราผู้นี้!

แต่แล้วชายหนุ่มคนนั้น*กลับกล่าวว่าชายชราไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นเพื่อนกับเขา!

‘พระเจ้า คุณแม่งเจ๋งจริง ๆ !‘

ในขณะที่คนทั้งสามยังงุนงงไม่หาย เย่เฟิงก็หยุดจากนั้นก็หันเดินกลับมา

เมื่อเห็นท่าทางของเขา ทั้งสามคนก็ตื่นเต้นทันที

‘หรือว่าชายหนุ่มคนนี้เสียใจที่ปฏิเสธในตอนแรก? หรือเขาตกลงที่จะทำความรู้จักกับชายชราหลังจากรู้ตัวว่าพลาดโอกาสไป?’

‘หืมม มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ!‘

ไม่เพียงแต่ชายชราเท่านั้น แม้กระทั่งไป๋ยี่ก็เยาะเย้ยด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง เห็นได้ชัดว่าทุกคนใฝ่ฝันที่จะได้ทำความรู้จักกับชายชรา

เช่นเดียวกับสิ่งที่พวกเขาคาดคิด เมื่อเย่เฟิงหยุดเสียงฝีเท้าของเขาและมองดูชายชราอย่างลึกซึ้ง เขาพูดอย่างจริงจังว่า “คุณดูสดใส ร่าเริง มีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง คุณน่าจะเป็น คนที่รวยและสง่างาม…”

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิง ทั้งสามคนก็รู้สึกมีความสุขมาก เมื่อพวกเขามั่นใจว่าชายหนุ่มคนนี้กำลังประจบชายชรา

อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำพูดต่อมาของเขา ทั้งสามก็ยังสงสัยว่าพวกเขาอาจจะฟังผิด!

“แต่น่าเศร้านะ…คุณกำลังจะตาย!”

…

 

การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของเย่เฟิง ทำให้ชายชราและไป๋ยี่เกือบจะล้มลงกับพื้น

ทั้งสามคนตัวแข็งทื่อไปในทันที!

พวกเขาไม่เคยนึกเลยว่าชายหนุ่มคนนี้จะสาปแช่งชายชราให้ตายโดยเฉพาะหลังจากคำประจบ เป็นผลให้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังถูกเบรกกะทันหันขณะขับรถมาด้วยความเร็วสูง

เมื่อพวกเขารู้สึกตัว ไป๋ยี่และชายวัยกลางคนรู้สึกโกรธ พวกเขาหันมาประจันหน้าและเตรียมพร้อมที่จะเถียงกับเย่เฟิง แต่ว่าพวกเขาถูกชายชราห้ามเอาไว้ก่อน

ถึงอย่างนั้นชายชราก็ดูเคร่งขรึมไปเช่นกัน ไม่ว่าเขาจะมีอุปนิสัยที่ดีเพียงใด เขาก็ควรจะโกรธแค้นเมื่อถูกสาปแช่งให้ตาย

เย่เฟิงดูเหมือนจะสังเกตเห็นความโกรธของพวกเขา จากนั้นเขาก็ยักไหล่แล้วกล่าวด้วยเสียงเรียบ ๆ

“ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามมันขึ้นอยู่กับคุณ! คุณคือคนที่กำลังจะตาย! และมันไม่ใช่ธุระของผม!”

หลังจากทิ้งคำเหล่านั้นไว้แล้ว เย่เฟิงไม่ได้หันกลับไปมอง และมุ่งหน้าเดินไปทางแม่น้ำอีกสาย

เมื่อเย่เฟิงจากไป ไป๋ยี่ยังคงบ่นอุบพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงโมโห

“คุณปู่! ทำไมไม่ให้ฉันด่าเขาสักหน่อย เขาเป็นคนเลวจริง ๆ นอกจากบอกว่าคุณปู่ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นเพื่อนกับเขา เขายังสาปแช่งให้ตายด้วย! เขาทำให้คุณปู่ต้องขายหน้าและตระกูลไป๋เสื่อมเสียเกียรติ!

ดวงตาที่สวยงามของไป๋ยี่แทบลุกเป็นไฟ!

มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับคนแปลก ๆ ที่พูดจาเหลวไหลไร้สาระ แบบนี้!

ชายชราส่ายหัวเล็กน้อย

“ใจเย็น ๆ ก่อน! แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ตัวไม่ได้ใหญ่ แต่ชายหนุ่มผู้นั้นแข็งแรงมาก! เพราะเขาสามารถส่ง ลุงจงให้กระเด็นไปได้ด้วยการชกเพียงครั้งเดียว เขาย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน!”

ชายชรากล่าวพลาง จ้องมองไปยังทิศทางที่เย่เฟิง จากไปด้วยสายตาที่ขุ่นมัว

“โดยเฉพาะตอนที่เมื่อเขา เข้าใกล้ปู่ ปู่รู้สึกราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่มาจากดึกดําบรรพ์ และดูเหมือนว่าเขาจะสามารถฆ่าปู่ได้ด้วยนิ้ว เพียงนิ้วเดียว!”

“อะไรนะ?”

ชายชรายังคงพูดต่อไป ซึ่งทำให้ไป๋ยี่ และชายวัยกลางคนตกใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาทั้งสองรู้แน่ชัดเกี่ยวกับความสามารถในการต่อสู้ที่สุดยอดของชายชราโดยเฉพาะประสาทรับรู้ที่ยอดเยี่ยมของเขาเกี่ยวกับความอันตรายตรงหน้า

‘ชายหนุ่มคนนั้นอันตรายจริง ๆ เหรอ?’

ไป๋ยี่และชายวัยกลางคนทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบ

นอกจากนี้ชายชรายังเสริมด้วยท่าทางที่ดูว่างเปล่าและน่ากลัวด้วยว่า “ปู่มีความรู้สึกแบบเดียวกันเหมือนครั้งที่ยืนต่อหน้าบุคคลผู้เป็นตำนานของกองกำลังพิเศษ!”

‘บุคคลผู้เป็นตำนานของกองกำลังพิเศษ!’

ชายวัยกลางคนตกใจกับคำพูดของชายชราในพลางเอ่ยถามว่า “นาย…นายท่านหมายถึง จ้าวหมาป่าโลหิต เทพเจ้าของกองทัพเหรอ? เป็น…เป็นไปไม่ได้! จ้าวหมาป่าโลหิต เป็นตำนานในกองกำลังพิเศษ แม้ว่าเขาจะหายตัวไปเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขานั้นได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นอันดับหนึ่งของกองกำลังพิเศษ! แต่หมอนั่นยังเด็กมาก! เขาอยู่ไกลจากการที่จะเทียบกับ จ้าวหมาป่าโลหิต เทพเจ้าแห่งกองทัพ”

ในฐานะแชมป์ของการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ของกองกองกำลังพิเศษ ชายวัยกลางคนมักจะมอง จ้าวหมาป่าโลหิต เป็นเหมือนไอดอลของเขา

และแน่นอนหลังจากได้ยินชายชราคนนี้เปรียบเทียบชายหนุ่มที่ดูไม่ค่อยเก่งกับไอดอลของเขา เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจ

เมื่อดูการแสดงออกของชายวัยกลาง คนชายชราส่ายหัวในขณะที่เขาก็เริ่มรู้สึกเห็นด้วยว่าเย่เฟิงไม่ได้มีคุณสมบัติที่จะเอาไปเปรียบเทียบกับจ้าวหมาป่าโลหิตได้

ขณะนั้นเองไป๋ยี่อุทานราวกับว่าเธอได้เห็นอะไรบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อ!

“คุณปู่ ลุงจง ลองมองดูที่ในแม่น้ำนั่น…”

‘หืมม?’

คำพูดที่แสดงความตกตะลึงตกใจของไป๋ยี่ ทำให้ชายชราและลุงจงแปลกใจเล็กน้อย ขณะที่พวกเขารีบหันกลับไปมอง!

ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ทั้งคู่ตัวแข็งเป็นหิน!

ซากสัตว์เริ่มลอยอยู่เหนือแม่น้ำ

ในพริบตาเดียวน้ำทั้งหมดได้ถูกปกคลุมไปด้วยสัตว์น้ำที่ตายแล้วอย่างหนาแน่น

ราวกับว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดถูกฆ่าตาย เมื่อเห็นเหตุการณ์เหล่านั้นผมบนหนังศีรษะของพวกเขาเหมือนกำลังจะลุกซู่ขึ้นมา

“ตายแล้ว…พวกมันทั้งหมดตายแล้ว…”

ลุงจงตกตะลึง

สัตว์น้ำที่ตายแล้วทั้งหมดได้ลอยขึ้นและปกคลุมไปทั้งแม่น้ำ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตมากมายแค่ไหนในแม่น้ำแต่เท่าที่ปรากฏเห็นด้วยสายตาตอนนี้ เดาว่าคงไม่มีสิ่งมีชีวิตใดหลงเหลือแล้ว

ชายชราดูนิ่งขรึมไปในทันที เขาก้มตัวลงเล็กน้อยและพยายามที่จับปลาที่ตายแล้วขึ้นมาเพื่อตรวจสอบ

ทันทีที่เขาคว้ามัน ปลาก็หลุดจากมือเขา สลายไปราวกับดินเหนียวผสมน้ำ

เมื่อเห็นอย่างนี้ชายชราตัวสั่นเล็กน้อย

“พลังชีวิตและความแข็งแกร่งของสัตว์น้ำเหล่านี้อาจถูกดูดไปโดยสิ่งที่ลึกลับ! มันแปลกมากเกินไป!”

หลังจากได้ยินคำพูดของคุณปู่ ใบหน้าของไป๋ยี่ก็ซีดจางลง ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าชายแปลกหน้าคนนั้นพึ่งขึ่นมาจากแม่น้ำ ในตอนนี้เอง ร่างของเธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

“คุณปู่…หนูจำคนนั้นได้…เขาพึ่งขึ้นมาจากในแม่น้ำ…”

‘อะไรนะ?’

คำพูดของไป๋ยี่ทำให้ชายชราและลุงจงเปลี่ยนสีหน้าอย่างมากเนื่องจากพวกเขาทั้งสองจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น

ชายทั้งสองรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาเหมือนถูกคำสาป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขากับชายหนุ่มคนนั้น ชายชราและชายวัยกลางคนรู้สึกว่าขนทั่วร่างกายลุกอย่างควบคุมไม่ได้ในทันที

“ถ้าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชายหนุ่มคนนั้นจริง ๆ ชายผู้นี้ ไม่ควรที่จะทำให้เขาโกรธเคือง! จำไว้!”

ในเสี้ยววินาทีนั้น ชายชรารู้สึกเหมือนเขาจะมีชีวิตเหลืออยู่เพียงไม่กี่ปีด้วยความหวาดกลัวตลอดไป