‘เร็วอีก เร็วกว่านี้!’

ชายที่เป็นหัวหน้าวิ่งหนีไปในทันทีพลางบ่นว่าเขานั้นมีขาที่น้อยเกินไป!

เขาวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

‘ปีศาจ คน ๆ นั้นคือปีศาจ!’

หน้าผากของหัวหน้าขับเหงื่อออกมาอย่างหนักและหลังของเขาก็เปียกโชกไปหมด ขณะที่ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวอย่างน่ากลัว

เขาไม่เคยเห็นคนที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิด

เจาะทะลุผ่านร่างกายคนด้วยฝ่ามือที่แหลมคมราวกับดาบ!

เปลี่ยนซากศพให้กลายเป็นฝุ่นผง!

นอกจากจะเป็นปีศาจแล้วหัวหน้าก็ไม่สามารถคิดหาคำตอบอื่นได้อีก!

ตอนนั้นเองเขาได้ยินเสียงครวญครางดังระงมอยู่ด้านหลังของเขา

หัวหน้าตัวสั่นในขณะที่เขาหันไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นข้างหลังเขา

อย่างไรก็ตามเขาเกือบหัวใจหยุดเต้นจากสิ่งที่เขาได้เห็น

เหล่าผู้ร่วมมือของเขากำลังจะตายไปอีกคนหนึ่ง พวกเขาทั้งหมดถูกแทงทะลุผ่านลำตัวด้วยฝ่ามือขาวนั่นและกลายเป็นเถ้าถ่านไปทั้งหมด

ในเวลาไม่ถึง 1 นาทีหัวหน้าก็เหลืออยู่คนเดียว!

“เป็นไปไม่ได้! เขาจะทรงพลังขนาดนั้นได้อย่างไร?”

หัวหน้ารู้สึกว่าเลือดของเขาเย็นเฉียบ เขาพยายามเร่งฝีเท้าขึ้นในทันที

แต่หลังจากวิ่งไปประมาณ 1.5 กิโลเมตรเขาก็หยุดวิ่งในทันที ขณะที่เขามองไปด้านหน้าด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

ชายคนหนึ่งนั่งยอง ๆ และสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกลนัก ราวกับว่าเขารออยู่ตรงนั้นนานเกินไป

“แกมันช้าเกินไป!”

หลังจากขยี้ก้นบุหรี่แล้วเย่เฟิงก็ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ขณะมองดูชายที่เป็นหัวหน้าในลักษณะที่ดูหมิ่น

ตึง!

หัวหน้ารู้สึกว่าขาของเขาอ่อนแรง เขาคุกเข่าลงและตัวอ่อนปวกเปียกราวกับกระเทียมที่ถูกตำในครกหิน!

“ท่านปู่! ยกโทษให้ผมด้วย! ผมทำอย่างนั้นเพราะคำขอของใครบางคน! เป็นความผิดของผมเอง! ผมจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว!”

หัวหน้ายังคงโค้งคำนับด้วยความหวาดกลัว เขานั้นไม่ได้สังเกตเลยว่าที่หน้าผากของเขากำลังมีเลือดไหลออกมา

เขานั้นไม่ต้องการตาย เขายังคงมีเงินจำนวนมากที่อยากจะใช้จ่ายและผู้หญิงมากมายที่อยากหลับนอนด้วย

เขาต้องการมีชีวิตอยู่ แม้จะอยู่เหมือนสุนัขข้างถนนก็ตาม

เมื่อเห็นชายคนนั้นบนพื้นดิน มุมปากของเขาก็ยกสูงขึ้นเผยรอยยิ้มอ่อน ๆ ออกมา

“บอกฉันมา ว่าคนที่แกพูดถึงเป็นใคร?”

“เขา…ชื่อเย่หู!”

ในที่สุดหัวหน้าก็เผยความจริงออกมา “เมื่อสองวันก่อนเย่หู ส่งคนมาพบพวกเรา เขาสัญญากับเราว่าจะจ่ายเงิน 500,000 หยวน ตราบใดที่เราสามารถข่มขืนและฆ่าประธานหลินหลานและป้ายความผิดให้กับท่าน! ผม…เพราะความโลภของผม ท่านปู่โปรดเมตตาด้วย!”

เสียงชายคนนั้นสั่นไหวขณะที่ตัวเขาสั่นเทา ส่วนล่างของของเขาเปียก ซึ่งบ่งบอกว่าเขาได้ปัสสาวะราดกางเกงของเขาจากความกลัว

เมื่อได้ยินชื่อ “เย่หู” ตาของเย่เฟิงก็เพ่งเกร็งเล็กน้อย ขณะที่พลังฉีที่ดุร้ายคุโชนไปทั่วดวงตาของเขา

“เย่หู! เป็นแกอีกแล้วเหรอ แกมันสมควรตาย!”

ครั้งที่แล้วเย่เฟิงแค่หักขาของเย่หูเพื่อเป็นการเตือน เขาไม่คาดคิดว่าเย่หูจะไม่ได้เปลี่ยนใจและยังพยายามทำร้ายเขาต่อ

“เฮ้อ! จริง ๆ แล้วฉันไม่ต้องการที่จะฆ่าใคร แต่คนบางคนก็เหมือนวิ่งไล่ความตาย!”

เย่เฟิงแสร้งถอนหายใจอย่างหนัก

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิง หัวหน้าก็ตัวสั่นเทิ้ม เขากระแทกหน้าผากลงกับพื้นพร้อมพูดด้วยเสียงดัง“ท่าน…ท่านปู่ ฉันบอกทุกอย่างที่ฉันรู้แล้ว! ฉันไปได้ไหม?”

‘ไปเหรอ?’

เย่เฟิงเผยรอยยิ้มเย้ยหยันที่ชั่วร้ายออกมา “แกไปได้แล้ว!”

ทันใดนั้นพลังฉีสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของเย่เฟิงในทันทีและพุ่งเข้าใส่หัวหน้า

มันเข้าสู่ร่างกายของหัวหน้าผ่านทางจมูกและปากของเขาทำให้เขาสะอื้นอย่างน่าสังเวช

ภายในไม่กี่วินาที กองขี้เถ้าอีกกองก็ปรากฏขึ้นบนพื้น

เย่เฟิงเตรียมเดินจากไปแบบเรียบง่าย เหมือนกับว่าเขาแค่เดินเหยียบมดจนตาย

แต่เขาก็หยุดขณะที่จับจ้องไปที่กองขี้เถ้านั่น

‘เอ๊ะ?’

เย่เฟิงก้มลงและหยิบจี้หยกขึ้นมาจากเถ้าถ่าน

เมื่อมองดูเถ้าถ่าน ดวงตาที่เปล่งประกายของเย่เฟิงก็สับสนเล็กน้อย

เขาสามารถเปลี่ยนทุกสิ่งให้กลายเป็นเถ้าธุลีได้โดยใช้มหาเวทย์มารสังหาร!

แม้แต่เสื้อผ้าหรือเครื่องประดับก็สามารถกลายเป็นขี้เถ้าได้โดยมหาเวทย์มารสังหารในไม่กี่วินาที!

ทว่าจี้หยกนี้ยังคงสภาพเหมือนเดิม นี่มันช่างแปลกประหลาด!

เย่เฟิง หรี่ตาเล็กน้อยในขณะที่เขาออกแรงบีบจี้หยก!

มันแตกเป็นสองส่วน!

จี้หยกถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนเผยให้เห็นหินสีดำสนิทข้างในนั้น

‘ศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์!’

เย่เฟิงเผยความประหลาดใจอย่างมากทันที ที่เห็นหินก้อนเล็ก ๆ ก้อนนี้

ในฐานะที่เป็นศิลาเวทมนตร์ในจักรวาล ศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์นี้สามารถดูดซับพลังงานจากจักรวาล

ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการสร้างพื้นที่เวทมนตร์!

ในขณะที่เขามองดูศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์ เย่เฟิงไม่สามารถปิดบังประกายของความปีติยินดีในดวงตาของเขาได้

“ด้วยศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์นี้ ฉันสามารถสร้างพื้นที่เวทมนตร์เพื่อดูดซับพลังจากจักรวาล! จากนั้นฉันยังสามารถพัฒนา มหาเวทย์มารสังหารของฉันให้เร็วขึ้นเป็นสองเท่า!”

เย่เฟิง ก้มดูที่เถ้าถ่านของชายที่เป็นหัวหน้าคนนั้นขณะที่เขาเปิดเผยรอยยิ้มจาง ๆ “คงไม่ต้องเจอแกอีกนะ!”

หลังจากที่ทิ้งท้ายคำพูดไว้นั้น เย่เฟิงหันหลังกลับและมุ่งหน้าตรงไปยังที่พักของเขา

ในฐานะที่เป็นลูกชายนอกสมรสของตระกูลเย่ เย่เฟิงนั้นก็ไม่ได้มีคุณสมบัติพอที่จะอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลเย่ เขาต้องมาอยู่ในบ้านแถบชานเมืองเท่านั้น

และตระกูลเย่ให้เงินเพียง ไม่กี่พันหยวนต่อเดือนสำหรับค่าครองชีพของเขาเท่านั้น

เมื่อเย่เฟิงกลับไปที่พักของเขา เขาไม่ได้รีบกลับเข้าไปในบ้าน เขาสลักอักษรรูนลึกลับบางตัวในสนามหน้าบ้านแทน

อักษรรูนเหล่านี้ดูแปลกประหลาด แต่ละตัวอักษรนั้นต้องใช้พลังเวทย์ทั้งหมดของเย่เฟิง

หลังจากที่เขาแกะสลักอักษรรูนทั้งหมด หน้าผากของเย่เฟิงนั้นก็เปียกโชก!

“เสร็จแล้ว! พื้นที่เวทมนตร์!” เย่เฟิงพูดออกมาอย่างพึงพอใจ

หลังจากฝังศิลาเวทมนตร์แห่งการรวบรวมพลังงานสวรรค์ไว้ที่กลางลาน เย่เฟิงถอนหายใจอย่างหนักขณะที่เขาปาดเหงื่อจากหน้าผากของเขา!

เมื่อเขาฝังศิลาเวทมนตร์นั่น เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่รู้จักที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากสนามหน้าบ้านทั้งหมด

ในขณะเดียวกันพลังงานที่แข็งแกร่งอย่างมากได้ไหลมารวมกันจากทุกทิศทุกทาง

เย่เฟิง สัมผัสถึงพลังที่เพิ่มมากขึ้นของมหาเวทย์มารสังหาร ขณะที่เขารู้สึกถึงพลังงานที่ยิ่งใหญ่กำลังไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาและมันได้เปลี่ยนเป็นพลังปีศาจ!

“สุดยอด! ฉันไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มานานแล้ว!”

เย่เฟิงหลับตาลง เมื่อเขาสัมผัสได้ว่าแต่ละเซลล์ในร่างกายกำลังส่งเสียงร้อง

เขาเปลี่ยนพลังงานที่แข็งแกร่งเหล่านั้นให้กลายเป็นพลังปีศาจเร็วกว่าเดิมสองเท่า

‘ด้วยพื้นที่เวทมนตร์นี้ ดอกไม้และต้นหญ้าทั้งหมดในสนามหน้าบ้านคงจะเติบโตอย่างบ้าคลั่ง! หวังว่าจะมีจิตวิญญาณของต้นหญ้ามาในอนาคต’

เมื่อพลังงานที่อุดมสมบูรณ์ไหลเข้ามาในลาน เหล่าดอกไม้และต้นหญ้าในสนามก็เริ่มเติบโตเหนือการควบคุม

หลังจากเฝ้ามองสนามในช่วงเวลาสั้น ๆ เย่เฟิงก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในบ้านของเขา

เมื่อเขาเห็นภาพภายในบ้าน เย่เฟิงก็ตกตะลึง

ชุดเครื่องนอนและผ้าปูเตียง กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบในขณะที่ ผู้หญิงที่มีผิวขาวราวหิมะกำลังเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง

เธอฉีกเสื้อผ้าของตัวเองออกเป็นชิ้น ๆ และเสียงครวญครางอันเย้ายวนของเธอก็กระตุ้นเย่เฟิงอย่างล้นเหลือ

“แม่งเอ้ย ฉันลืมเธอไปสนิทเลย!”

เมื่อเห็นว่าเป็นภาพที่หน้าดึงดูดใจ เย่เฟิงก็รู้สึกว่าหัวใจของเขานั้นเต้นแรง

ทันใดนั้นหลินหลานก็ผุดลุกขึ้นมา และพุ่งเข้าใส่เย่เฟิงพลางกดตัวเขาลงบนพื้น

หลินหลานเสียสติไปโดยสิ้นเชิง ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เธอจูบเย่เฟิงอย่างโหยหาและมองเขาด้วยสายตาที่แสดงความต้องการ ขณะเดียวกันนั้นเธอก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าของเขา

‘แม่ง!’

‘ผู้หญิงคนนี้กำลังจะข่มขืนฉัน! ‘

เย่เฟิงไม่สามารถนึกภาพได้ว่า ตัวเขาจะถูกเอาเปรียบโดยผู้หญิงแบบนี้ ในฐานะที่เขาเป็นจักรพรรดิปีศาจ

“ได้! ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังทำตัวเหมือนสัตว์ ฉันก็จัดให้ร้ายยิ่งกว่าสัตว์!”

เย่เฟิง พลิกตัวกลับในทันทีและกดหลินหลานลงบนเตียง