เมื่อมองบริกรเอาการ์ดสีดำออกไปจากห้อง ทุกคนก็ต่างตกตะลึง

พวกเขาไม่รู้ว่ามันคือการ์ดอะไรหรือมันใช้งานอย่างไร

‘ทำไมเธอถึงต้องนำมันไปให้ผู้จัดการดู’

สวี่เฟยขมวดคิ้วในขณะที่เขาสงสัยว่า ‘การ์ดสีดำมันมีอะไรพิเศษหรือเปล่า’

แต่สุดท้ายสวี่เฟยก็โยนความคิดนั้นออกไปจากหัว

เขาเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเย่เฟิงมาก่อน เขารู้ว่าเย่เฟิงนั้นเป็นลูกชายที่น่าอับอายของตระกูลเย่

และเขามีเงินสดไม่ถึง 100 หยวนด้วยซ้ำ ดังนั้นการ์ดสีดำนั่นจะมีอะไรพิเศษได้อย่างไร

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แม้กระทั่งเสี่ยวเหมย เจิ้งเฉิงบิน และจางลู่ ทุกคนต่างก็สงสัยในการ์ดสีดำเหมือนกัน

“เย่เฟิง การ์ดสีดำนั่น มันคืออะไร ? ” เสี่ยวเหมยถามเย่เฟิงด้วยความสับสน

เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวเหมยคนอื่น ๆ ต่างก็จับจ้องไปที่เย่เฟิง เพื่อรอฟังคำตอบของเขา

ทว่าเย่เฟิงส่ายหัวเบา ๆ และยักไหล่ พลางตอบกลับมาว่า “ฉันก็ไม่รู้”

‘อะไรนะ!’

‘ไอ้หมอนี่ไม่รู้เกี่ยวกับการ์ดของเขาเองเหรอ ?’

คนอื่น ๆ ทั้งหมดต่างพูดไม่ออก

สวี่เฟย เสี่ยวเหมย เจิ้งเฉิงบิน และจางลู่ต่างถอนหายใจอย่างหนักในเวลาเดียวกัน ‘เย่เฟิง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการ์ดใบนั้นคืออะไรดังนั้นมันคงไม่มีอะไรพิเศษ’

เสี่ยวเหมยจึงพูดอย่างประชดประชันว่า “เย่เฟิง นั่นคือบัตรส่วนลดหรือบัตรส่งเสริมการขายอะไรหรือเปล่า ? ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนประหยัดขนาดนี้!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ สวี่เฟย เจิ้งเฉิงบิน และจางลู่ ก็ยิ่งแสดงสีหน้าผิดหวังกับเย่เฟิงมากยิ่งขึ้น

เมื่อเธอเห็นแบบนี้ ดวงตาของอันซีก็แดงและมีน้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกเสียใจมากสำหรับเย่เฟิง

‘มันเป็นความผิดของฉันเอง! ฉันไม่ควรพาเย่เฟิงมาที่นี่ด้วยเลย! ฉันเป็นหนึ่งในคนที่ทำให้เขาถูกคนอื่นเยาะเย้ย!’

อันซีรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หัวใจของเธอ

ตอนนั้นเอง มือขนาดใหญ่ยื่นออกมาแล้วลูบหัวของอันซี

เมื่อเธอเงยใบหน้าที่งดงามของเธอขึ้น เธอเห็นถึงรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น

“เด็กโง่ เธอควรหยุดร้องไห้ได้แล้ว น้ำตาจะลบเครื่องสำอางของเธอ เดี๋ยวเธอจะไม่สวยเอานะ!”

เย่เฟิงบอกกับอันซีด้วยรอยยิ้ม

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา อันซีก็ร้องไห้ออกมาทันทีขณะที่เธอทุบไปที่แขนของเย่เฟิง

ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนที่ดึงเขามาที่นี่และเป็นเธอที่ทำให้เขาถูกคนอื่นล้อเลียนแท้ ๆ

แต่เย่เฟิงยังคงปลอบโยนเธอ อันซีจะไม่หวั่นไหวกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร?

เขาคือเย่เฟิงของเธอ คนที่เธอรัก

เมื่อมองดูภาพบาดตานี้ สวี่เฟยกัดฟันแน่น ความเกลียดชังของเขาต่อเย่เฟิง ก็เพิ่มมากยิ่งขึ้น

แต่ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าจำนวนมากที่รวดเร็วด้านนอกประตูห้อง ก็กระตุ้นความสนใจของพวกเขา

เมื่อได้ยินเสียงนั้นสวี่เฟย เสี่ยวเหมย เจิ้งเฉิงบิน และ จางลู่ต่างก็ตกใจกลัว

“สวี่… สวี่เฟย! พวกเขาจะมาทำให้เราพิการเพราะรู้ว่าเราไม่สามารถจ่ายเงินได้ ใช่หรือเปล่า ? ”

เสี่ยวเหมยถาม สวี่เฟย ด้วยตัวที่สั่นเทาจากความกลัว

ส่วนเจิ้งเฉิงบินและจางลู่นั้นเกือบปัสสาวะรดกางเกงไปแล้ว

“เฟย ฉันได้ยินมาว่าโรงแรมคราวน์มีอำนาจอย่างมากหนุนหลังอยู่! แม้แต่พวกนายน้อยของตระกูลกงก็ยังไม่กล้าสร้างปัญหาที่นี่ แต่เรา… “

“ใช่เฟย! ฉันเคยได้ยินมาว่ามีนายน้อยของตระกูลกงถูกทำให้พิการที่นี่และนำไปโยนที่หน้าประตูที่คฤหาสน์ตระกูลกง! แล้ว…เราจะเรียกคนในครอบครัวของเราให้มาช่วยเราได้ยังไง?”

พวกเขาทั้งสองคน เคยได้ยินข่าวซุบซิบมากมายเกี่ยวกับโรงแรมคราวน์

ข่าวซุบซิบนั้นทำให้พวกเขากระสับกระส่ายเหมือนกับว่านั่นเป็นชีวิตของเขาที่ถูกเขียนเอาไว้ล่วงหน้า

ขณะที่พวกเขากำลังวุ่นวายใจ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากด้านนอกในทันทีและมีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา

ทุกคนอยู่ในชุดเครื่องแบบตะวันตก สวมสูทและรองเท้าหนัง พวกเขาทั้งหมดดูภูมิฐานอย่างมาก เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาก็คือกองกำลังทั้งหมดของโรงแรมคราวน์

‘พระเจ้า!‘

ทุกคนรู้สึกว่าเลือดในตัวของพวกเขาแข็งตัว และขาของเขาอ่อนแรงจนเกือบล้มลง

มีเพียงสวี่เฟยที่ยังสงบสติอารมณ์ เมื่อผู้คนเข้ามาในห้อง เขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าทันทีและชี้ไปที่เย่เฟิงพลางตะโกนว่า “ตั้งใจฟังนะ เหตุการณ์นี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเราเลย เขาคือคนที่สั่งเหล้ากับบริกร! และเขาเป็นคนดื่มมันจนหมด! จัดการเขาเลย ถ้าพวกคุณต้องการ! “

คำพูดของสวี่เฟย ทำให้ทุกคนตกตะลึง

เมื่อเสี่ยวเหมย เจิ้งเฉิงปิงและจางลู่ตระหนักถึงความตั้งใจของสวี่เฟยพวกเขาต่างก็ประหลาดใจ

พวกเขาไม่ได้นึกว่าในช่วงเวลาสั้น ๆ สวี่เฟยจะสามารถตอบสนองได้อย่างรวดเร็วโดยการโยนการกระทำทั้งหมดไปที่เย่เฟิง

ดังนั้นทั้งสามคนก็รีบพูดทันทีว่า “ใช่แล้ว! เราไม่ได้ดื่มคราวน์ว้อดก้าเลย ชายคนนั้นดื่มทั้งหมด! เขามีเงินสดแค่ 100 หยวนเท่านั้น และมันไม่เกี่ยวข้องกับเราแม้ว่าพวกคุณจะฆ่าเขาก็ตาม!”

“ใช่! เขาสั่งเหล้าแล้วก็ดื่มคนเดียว! โปรดปล่อยให้คนอื่นไป!”

‘…’

เสี่ยวเหมย เจิ้งเฉิงปิงและจางลู่ต่างโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้เย่เฟิงด้วยเช่นกัน

พวกเขาต้องการออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด และมันก็ไม่ใช่เรื่องของพวกเขา ถ้าคนพวกนั้นจะฆ่าเย่เฟิง หลังจากได้ยินคำพูดของพวกเขา ใบหน้าของอันซีก็เปลี่ยนไปทันที

“พวก…พวกนายกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน!

อันซีไม่เคยคิดเลยว่าเหล่าเพื่อนและเพื่อนร่วมชั้นที่ดีที่สุดของเธอ จะฆ่าเย่เฟิงอย่างไร้ยางอายเพื่อประโยชน์ของตัวเอง!

‘คนเหล่านี้ช่างโหดร้ายเหมือนซาตาน!‘

หลังจากได้ยินคำพูดของพวกเขา เหล่ากองกำลังทั้งหมดของโรงแรมคราวน์ก็มีสีหน้าเฉยเมย

หลังจากมองไปทางเย่เฟิงแล้วพวกเขาทั้งหมดก็เดินไปหาเขา

สวี่เฟย เสี่ยวเหมย เจิ้งเฉิงบิน และจางลู่กำลังดีใจอย่างมาก

พวกเขารู้ว่าคำพูดของพวกเขานั้นส่งผลอย่างดี เห็นได้ชัดว่าเหล่าพนักงานได้เปลี่ยนเป้าหมายของความโกรธของพวกเขาไปยังเย่เฟิง

‘จัดการเลย! ทุบตีเขาเลย! ยิ่งพวกเขารุนแรงมากเท่าไหร่ ความโกรธก็ยิ่งน้อยลงและพวกเราก็ปลอดภัยยิ่งขึ้น!’

กลุ่มทั้งสี่คน ยืนอยู่เฉย ๆ และมองดูมันอย่างมีความสุข

ใบหน้าอันซีเปลี่ยนไปด้วยความกลัว

เมื่อเห็นพวกเขาเข้าใกล้เย่เฟิง อันซีก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างฉับพลันและขวางเขาเอาไว้ ขณะที่เธอตะโกนเสียงดังว่า “พวกคุณต้องการอะไร นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย ฉันสั่งเหล้าทั้งหมดเอง ฆ่าฉันซะ! ถ้าคุณต้องการ! อย่าทำอะไรเย่เฟิงของฉัน! “

อันซียืนอยู่ตรงหน้าเย่เฟิงเหมือนนางสิงโตตัวน้อย!

‘หืมม?’

กองกำลังทั้งหมดของโรงแรมคราวน์ตกตะลึง แม้แต่เย่เฟิงก็ตกตะลึงเช่นกัน

เย่เฟิงไม่คิดว่าเด็กหญิงที่อ่อนแอและไร้เดียงสา กล้าที่จะปกป้องเขาซึ่งมีความเสี่ยงต่อชีวิตของเธอเอง

เย่เฟิงรู้สึกอบอุ่นในใจ เขาโอบไหล่เธอไว้ และมองตรงไปยังกองกำลังของโรงแรมคราวน์

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนั้นทำให้ทุกคนตกใจ!

กองกำลังทั้งหมดของโรงแรมคราวน์ ตั้งแถวที่ด้านหน้าพวกเขา และโค้งคำนับต่อเย่เฟิง แล้วตะโกนเสียงดัง “คุณเฟิง เราขอทำแสดงความเคารพต่อคุณ!