‘พวกเราขอทำความเคารพต่อคุณ เจ้านาย!‘

หลังจากได้ยินการทำความเคารพที่ดังและพร้อมเพรียงกันนั่น ทั้งสนามกีฬาก็อยู่ในความเงียบงัน

นักเรียนทุกคนในชั้นปีที่ 3 ห้อง 2 มองดูเหล่าชายฉกรรจ์เหล่านั้นคุกเข่าลงต่อหน้าเย่เฟิง

‘เจ้านาย ?’

‘เย่เฟิงเป็นเจ้านายของพวกเขา?’

‘นั่นมัน…เป็นไปไม่ได้!’

‘หัวหน้าแก๊งนั่นเป็นผู้มีอิทธิพล! เขาจะเอาเย่เฟิงมาเป็นเจ้านายของเขาได้อย่างไร’

‘ไม่น่าเชื่อ!’

เหยาหนาตัวแข็งเป็นหินอย่างสมบูรณ์ ขณะที่ใบหน้าของเธอนั้นเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวจากความหวาดหวั่นและความตกใจอย่างไม่รู้จบสิ้น

ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยสนใจเย่เฟิงเลยด้วยซ้ำ เธอคิดเพียงว่าเขานั้นเป็นแค่ไอ้ลูกชายนอกสมรส

จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ เธอเริ่มที่จะสนใจเขามากขึ้น เนื่องจากเขาจัดการกับจงเฉียงและกงหวู่ในห้องเรียน

อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเขานั้นจะกลายเป็นเจ้านายของหัวหน้าแก๊ง

หัวหน้าแก๊งแต่ละคนนั้นทั้งดุร้ายและทะเยอทะยาน แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะยกย่องใครบางคนให้เป็นเจ้านายของพวกเขา

เมื่อเธอจำได้ว่าเธอนั้นได้บอกให้เย่เฟิงเชิญเธอไปทานอาหาร เหยานานเกือบจะปัสสาวะรดกางเกงของเธอ

เหยาหนายกมือขึ้นมาปิดปากของเธอด้วยความตกใจอย่างยิ่ง หยูเฟยเองนั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ไม่มีทาง! ไม่มีทาง!”

‘เขาเป็น…เจ้านายของหัวหน้าแก๊ง!’

‘เย่เฟิงจะทำให้บุคคลที่มีอิทธิพลเช่นนี้จงรักภักดีต่อเขาได้อย่างไร? นี่มัน..’

เมื่อเธอตระหนักว่าเธอได้ทอดทิ้งผู้ชายที่มีศักยภาพยอดเยี่ยมเช่นนี้ หยูเฟยรู้สึกเวียนหัว เธอทิ้งตัวเองลงบนพื้นราวกับว่าเธอนั้นหมดแรง

เมื่อก่อนเธอเคยบ่นเกี่ยวกับความขี้ขลาดของเย่เฟิง เธอจึงทิ้งเขาและเลือกจงเฉียงแทน

แต่ในตอนนี้เย่เฟิงนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์ มีอำนาจ ดุร้ายและโหดเหี้ยม ที่สามารถทำให้หัวแก๊งยอมจงรักภักดีต่อเขาได้

ในทางตรงกันข้ามจงเชียงนั้นกลับกลายเป็นแค่ไอ้งั่งเท่านั้น!

“นี่ฉันทำอะไรลงไป…”

หยูเฟยอยากจะร้องไห้ออกมา!

เธอเสียใจอย่างมาก

ไม่เพียงแต่หยูเฟยและเหยาหนา แม้แต่ กงเหวินและผู้ติดตามของเขาก็งงงวยราวกับว่าพวกเขากำลังเห็นผีอยู่

“ภาพหลอน! มัน… มันต้องเป็นภาพหลอน!”

กงเหวินสั่นหัวของเขา ในขณะที่เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เขากำลังมองเห็น

ทว่าจากนั้นหัวหน้าแก๊งบอกเย่เฟิงว่า “เจ้านาย ฉันไม่รู้ว่าภูผาเหล็กน้องชายของผม ได้ทำให้คุณขุ่นเคือง! ขอโปรดแสดงความเมตตาต่อเขาในครั้งนี้ด้วย!”

หลังจากพูดอย่างนั้น หมาป่าคลั่งหมัดเหล็กกล้าก็โค้งคำนับจนศีรษะติดพื้น!

เมื่อมองดูพี่ชายของเขาที่ทำเช่นนั้น โค้ชปีศาจ ก็ส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ พลางร้องตะโกนว่า “พี่! พี่กำลังทำอะไรอยู่ ? ไอ้เด็กเหลือขอนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันบาดเจ็บเกือบพิการเช่นนี้! ทำไมพี่ถึงคุกเข่าต่อหน้ามันด้วย ? พี่คือหมาป่าคลั่ง บุคคลอันดับ 1 ของทางตอนเหนือของเมืองเจียงซีและเป็นผู้มีอิทธิพลที่มีชื่อเสียงในหมู่แก๊งของเมืองเจียงซี! พี่… “

โค้ชปีศาจเอ่ยถามด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อ!

ในสายตาของเขา พี่ชายของเขานั้นเป็นเหมือนเทพผู้ไม่มีใครเทียบได้ในเขตทางตอนเหนือของเมืองเจียงซี!

แต่พี่ชายของเขา กลับคุกเข่าโค้งคำนับต่อหน้าศัตรูของเขา นอกจากนี้ศัตรูของเขายังเป็นเพียงเด็กนักเรียน นั่นมันเป็นเรื่องที่เกินคาดคิดไปแล้ว

‘ไอ้เด็กเหลือขอนี่เหรอ ?’

หลังจากได้ยินแบบนั้นใบหน้าของหมาป่าคลั่งก็มืดมนลงทันที!

เพียะ!

หมาป่าคลั่งตบโค้ชปีศาจอย่างแรงขณะที่เขาตะคอกเสียงดังว่า “ภูผาเหล็ก ถ้านายไม่เคารพเจ้านายของพวกเรา ฉันก็จะฆ่านายแม้ว่านายจะเป็นน้องชายของฉันก็ตาม!”

เสียงของชายคนนั้นฟังดูเยือกเย็นมากและความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวของเขาทำให้โค้ชปีศาจตกใจ

นี่มันเป็นครั้งแรกที่พี่ชายของเขาลงมือตบเขา

‘นี่มัน…’

เมื่อโค้ชปีศาจตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาก็ตกตะลึงขึ้นมา จากนั้นเขามองดูเย่เฟิงด้วยท่าทางอึ้ง พลางถามว่า “พี่… พี่ชาย เขาเป็นบุคคลสำคัญที่พี่บอกใช่หรือเปล่า”

ทุกวันนี้พี่ชายของเขา โอ้อวดอยู่เสมอว่าเขานั้นสนิทสนมกับบุคคลสำคัญของเมืองเจียงซีได้อย่างไร

เขายังบอกให้โค้ชปีศาจรออยู่ที่โรงเรียนเพื่อที่เขาจะได้แนะนำให้รู้จักกับบุคคลสำคัญอีกด้วย

‘บุคคลสำคัญนั่นเป็นแค่นักเรียนเหรอ?’

‘เป็น…เป็นไปไม่ได้ !’

เมื่อเห็นท่าทางที่ตกใจของน้องชายของเขา หมาป่าคลั่งหมัดเหล็กกล้าก็พยักหน้า ขณะที่เขาพูดด้วยความเคารพอย่างมาก “ใช่แล้ว! เขาเป็นเจ้านายของฉัน เป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่ในเขตทางตอนเหนือของเมืองเจียงซีคนใหม่”

‘อะไรนะ!’

หลังจากได้ยินคำพูดของหมาป่าคลั่ง โค้ชปีศาจ กงเหวินและนักเรียนคนอื่น ๆ ทุกคนก็ตัวแข็งทื่อไปทันที

“ไม่…ไม่มีทาง! เขาเป็นแค่ไอ้ลูกชายนอกสมรสที่ไร้ค่า! เขาไม่มีทางที่จะเป็นราชาได้! และเขาก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้เป็นราชา!”

กงเหวินร้องอุทานออกมาราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว “ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นขยะในตระกูลเย่ เป็นคนที่ไม่ค่าอะไรเลย! หมาป่าคลั่งคุณต้องโดนเขาหลอกแน่! คุณกำลังโดนหลอก!”

กงเหวินไม่ยอมรับว่าศัตรูที่เขาเกลียดชัง นั้นจะกลายเป็นราชาแห่งเขตทางตอนเหนือของเมืองเจียงซีและเป็นเจ้านายของหมาป่าคลั่ง!

เขาเพียงต้องการเปิดเผยความจริงของเย่เฟิง เพื่อให้ทุกคนได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างชัดเจนว่ามันเป็นแค่ไอ้ลูกชายนอกสมรสที่ไร้ค่าของตระกูลเย่

แต่หลังสิ้นคำพูดของกงเหวิน ทั้งสนามกีฬาก็เต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง!

หมาป่าคลั่งหมัดเหล็กกล้าและชายฉกรรจ์กว่า 30 คนจับจ้องไปที่กงเหวินในเวลาเดียวกัน

“ถ้าแกทำให้เจ้านายของฉันขายหน้า นั่นมันก็เท่ากับรนหาที่ตาย!”

เสียงหมาป่าคลั่งหมัดเหล็กกล้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอย่างร้ายกาจ “ไปตัดลิ้นของมันซะ!”

หลังจากคำพูดของหมาป่าคลั่ง ชายฉกรรจ์สองคนก็ยืนขึ้นแล้วเดินตรงไปที่กงเหวิน

จากนั้นเสียงร้องโหยหวนก็ก้องกังวานไปทั่วทั้งสนามกีฬา!

ฉากนองเลือดนั่นทำให้ทุกคนตกใจ!

อย่างไรก็ตามเย่เฟิงก็ไม่สนใจมันอยู่ดี

เขาจ้องไปที่ โค้ชปีศาจด้วยท่าทางที่อารมณ์ดีและพูดว่า “นายโชคดี! ก่อนหน้านี้ฉันวางแผนที่จะทำให้นายเป็นศพนอนกองอยู่กลางสนามกีฬาเพราะคำพูดที่กวนอารมณ์ฉัน! แต่ในเมื่อหมาป่าคลั่งเป็นพี่ชายของนาย ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยสำหรับเหตุการณ์นี้!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ในที่สุดหมาป่าคลั่งหมัดเหล็กกล้าก็ถอนหายใจอย่างแรงออกมา

โค้ชปีศาจเริ่มหวาดกลัว

“หมาป่าคลั่ง! ช่วยเขาจัดกระดูกในตัวหน่อย!” เย่เฟิง พูดอย่างใจเย็น

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา หมาป่าคลั่งพยักหน้าขณะที่เขาเริ่มจัดกระดูกที่หักของโค้ชปีศาจ

ด้วยเสียงลั่นของกระดูก โค้ชปีศาจเปล่งเสียงร้องอย่างโหยหวน

หลังจากที่จัดกระดูกของเขาทั้งหมดหมาป่าคลั่งปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและบอกโค้ชปีศาจด้วยท่าทางเคร่งขรึม “กระดูก 132 แท่งหักทั้งหมด มี 15 แท่งที่หักทิ่มอยู่ลึกมาก ถ้าพวกมันทิ่มลึกกว่านี้แค่ 1 ม.ม. นายคงจะตายไปแล้ว!”

‘ว่าไงนะ!’

หลังจากได้ยินคำพูดของพี่ชาย ตัวของภูผาเหล็กก็สั่นเทา

‘นี่หมายความว่าฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสทั้งหมด 15 จุด หากแผลเหล่านั้นลึกกว่านี้แค่ 1 ม.ม. ฉันก็คงจะเป็นศพไปแล้ว’

‘เห็นได้ชัดว่าเย่เฟิงนั้น ยังมีความเมตตาต่อฉัน’

ภูผาเหล็กมองเย่เฟิงทันทีด้วยความตกใจอย่างมาก ขณะที่เขารู้ว่าเย่เฟิงสามารถควบคุมกำลังและโครงของกระดูกภายในตัวของเขาได้อย่างแม่นยำมาก

แต่เมื่อเขารู้ว่าเขาจะต้องพิการแม้กระดูกที่หักของเขาจะจัดใหม่แล้ว ภูผาเหล็กก็เผยสีหน้าที่เศร้าใจในทันที

ทันใดนั้นมีฝ่ามือปรากฏต่อหน้าภูผาเหล็ก

เย่เฟิงแบมือของเขาเผยให้เห็น ยาเม็ดเล็ก ๆ สีแดงจำนวนหนึ่งและบอกว่า “กินพวกมันซะ!”

‘หืมม?’

เมื่อมองดูเย่เฟิงดวงตาของภูผาเหล็กก็สับสนอย่างมาก

‘นี่มันดูเหมือนเศษยามากกว่า’

ภูผาเหล็กไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เฟิง จึงต้องการให้เขากินมันเข้าไป

แต่เมื่อดูเหตุการณ์นี้หมาป่าคลั่งก็รู้สึกมีความสุขขณะที่เขาพูดว่า “ไม่เป็นไร นายกำลังจ้องมองอะไรอยู่เจ้านายของเรากำลังช่วยนายนะ!

‘อะไรนะ?’

‘ช่วยฉัน?’

ภูผาเหล็กตกตะลึง เพราะเขาไม่เชื่อสายตาของเขาเอง

ในขณะที่เขาต้องพิการ เขาไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถรักษาได้ง่าย ๆ ด้วยการกินยาเหล่านี้

‘นั่นเป็นไปไม่ได้!’

ทว่าภูผาเหล็กไม่ทราบว่า เศษยาสีแดงเหล่านั้นคือเศษส่วนของยาที่เหลือจากตอนที่เย่เฟิงทำโอสถฟื้นพลังปีศาจ โดยใช้เลือดของร่างกายาวิญญาณแต่กำเนิด!

ในขณะนี้แม้ว่าภูผาเหล็กจะไม่เชื่อในยานั่น เขาก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำสั่งของเย่เฟิง จากนั้นเขาก็อ้าปากของเขาแล้วกลืนมันลง!

ทว่าหลังจากกินยาเข้าไป พลังงานที่พลุ่งพล่านจากเศษยาสีแดงนั่นแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา!

หลังจากนั้น มีเสียงลั่นของกระดูกขึ้นมา ภูผาเหล็กก็เริ่มที่ร้องครวญครางอีกครั้งเนื่องจากความเจ็บปวด

เขารู้สึกราวกับว่ากระดูกของเขานั้นถูกหักอีกครั้งหนึ่ง นั่นทำให้เขาเกือบจะตายเพราะความเจ็บปวดรวดร้าวที่เกินจะทน

หลังจากความเจ็บปวดจางหายไป เสื้อผ้าของภูผาเหล็กเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

อย่างไรก็ตามเขาพบว่ากระดูกทั้งหมดของเขาเชื่อมต่อกันหมดแล้ว ความเร็วของการฟื้นฟูที่น่าทึ่งนี่ทำให้ภูผาเหล็กตกใจอย่างมาก

“มือ…มือของฉัน! ขาของฉัน! เป็น…เป็นไปไม่ได้!”

ภูผาเหล็กชูแขนขึ้นมา จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ภายในแขนของเขา ถึงแม้ว่าจะยังคงเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย

แต่นั่นเป็นผลให้ภูผาเหล็กนั้น ดูดุร้ายดุจมังกร ราวกับว่าเขามีพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด

‘โอ้พระเจ้า! เหลือเชื่อ! มันช่างน่าเหลือเชื่อ! ‘

หลังจากยืนขึ้นภูผาเหล็กก็มีความสุขมาก

เขาแน่ใจว่า ร่างกายของเขานั้นหายสนิทแล้ว นอกจากนี้เขายังมีพลังที่มากยิ่งกว่าเดิม

ภูผาเหล็กจับจ้องไปที่เย่เฟิงทันที ราวกับว่าเขานั้นเป็นเทพเจ้า

‘เขาสามารถรักษาชีวิตฉัน จากการบาดเจ็บสาหัสกว่า 15 จุด!’

‘และเขายังช่วยให้ฉันฟื้นพลังและให้ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ที่มากกว่าเดิมกับฉัน!’

‘เขา… เขาต้องเป็นการผสมกันของปีศาจและทวยเทพ!’

หลังจากตระหนักถึงพลังของเย่เฟิงแล้ว ภูผาเหล็กก็รู้สึกชื่นชมและเกรงกลัวเขาราวกับว่าเขาเป็นเทพจุติลงมา!

นั่นทำให้ภูผาเหล็กคุกเข่าลงและโค้งคำนับต่อเย่เฟิงทันที และพูดเสียงดังว่า “ฉันขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านาย!”