‘ทำไม…ทำไมฉันถึงร้องไห้ออกมา? ฉันไม่ได้อยากจะเศร้า ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้! แต่ทำไมใบหน้าของฉันถึงเต็มไปด้วยหยดน้ำตา… ‘

ใบหน้าของลี่จือเชียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่อยากร้องไห้ ยิ่งเป็นการร้องไห้เนื่องจากเปียโนของเย่เฟิงแล้ว เขายิ่งไม่ต้องการ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้มันออกมา

ใบหน้าที่งดงามของฝางยิ่งก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา และดวงตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความสับสน

‘ฉันได้เห็นชายคนหนึ่งที่ประสบกับความยากลำบากมามากมาย และเขาก็คิดถึงผู้หญิงอันเป็นที่รักกับเหล่าพี่น้องของเขา…นั่นมันช่างเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน!’

‘มันเป็นท่วงทำนองแห่งวิญญาณ! โอ้พระเจ้า! เขา… กำลังบรรเลงท่วงทำนองแห่งวิญญาณ! ชายคนนี้มัน…’ ดวงตาที่สวยงามของฉินเสวียก็เต็มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน เธอนั้นแทบไม่เชื่อสายตาและหูของเธอเอง

ไม่เพียงแค่พวกเขาสามคน ลูกค้าคนอื่น ๆ ก็ดื่มด่ำกับการเล่นเปียโนครั้งนี้อย่างเต็มที่

พวกเขาทั้งร้องไห้และหัวเราะไปกับโน้ตดนตรีราวกับว่าเพลงนั้นแต่งมาจากทั้งชีวิตและทั้งโลกของเขา!

เมื่อโน้ตดนตรีตัวสุดท้ายจากแกรนด์เปียโนนั่นสิ้นสุดลง ทั้งร้านอาหารก็ตกอยู่ในความเงียบสนิท!

ทุกคนในร้านอาหารจับจ้องไปที่เย่เฟิงอย่างเงียบ ๆ

เย่เฟิงรู้สึกแปลก ๆ กับสายตาเหล่านั้น ขณะที่เขายกมือขึ้นเกาหัวแล้วพูดอย่างขวยเขิน “เอ่อ… มีอะไรผิดปกติกับเพลงของผมเหรอ ?”

คำพูดนั้นเหมือนก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบอันเงียบสงบ คำพูดของเย่เฟิงปลุกทุกคนในร้านอาหารขณะที่พวกเขาเด้งตัวยืนขึ้นมาและตบมืออย่างบ้าคลั่ง

แปะ! แปะ! แปะ!

ทุกคนปรบมือให้เย่เฟิง ด้วยสายตาแห่งความชื่นชม

“เยี่ยมมาก! โอ้พระเจ้า! ช่างเป็นการเล่นเปียโนที่สุดยอดจริง ๆ! เหมือนจิตวิญญาณของฉันเต้นไปพร้อมกับโน้ตดนตรี!”

“ใช่! เหลือเชื่อ! ฉันได้เข้าชมคอนเสิร์ตมากมาย แต่นี่เป็นการเล่นเปียโนที่น่าทึ่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา!”

“…”

ลูกค้าทุกคนตบมืออย่างต่อเนื่อง แม้ว่ามือของพวกเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดง พวกเขาก็ไม่สนใจเพราะพวกเขาต้องการที่จะส่งเสียงปรบมืออย่างแรงกล้านี้ไปให้กับเย่เฟิง

เย่เฟิง เดินกลับมาที่ฝางยิ่ง ฉินเสวีย และลี่จือเชียงด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

ฝางยิ่ง และฉินเสวีย ก็ยืนขึ้นและปรบมือให้กับเย่เฟิงด้วยความชื่นชมอย่างมาก

มีเพียงลี่จือเชียงเท่านั้น ที่ดูสิ้นหวังเมื่อเขาบ่นว่า “ฮึ! เขาก็แค่โชคดี!”

ลี่จือเชียง นั่งมองไปที่เย่เฟิงด้วยความเกลียดชังที่มากกว่าเดิม

ก่อนหน้านี้เขาต้องการที่จะดูว่าเย่เฟิงจะทำตัวเองให้โง่ได้อย่างไร แต่เขาไม่คาดคิดว่าเย่เฟิงจะทำผลงานได้ดีเกินคาดและได้รับเสียงปรบมืออย่างล้นหลาม และแน่นอนลี่จือเชียงก็ไม่พอใจอย่างมาก!

จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินใกล้เข้ามา

“อาจารย์หลิง!”

“ท่านอาจารย์!”

ฝางยิ่งและฉินเสวียต่างก็ตกใจ

หลังจากดูอาจารย์หลิงที่กำลังเดินเข้ามาแล้วเย่เฟิงก็คิดว่า ‘อาจารย์หลิงคงต้องการจะรับเขาไปเป็นลูกศิษย์ หลังจากรับรู้ถึงศักยภาพอันยอดเยี่ยมของเขาในด้านดนตรีเหรอ ?’

ไม่เพียงแต่ฝางยิ่งและฉินเสวียเท่านั้น ลี่จือเชียงก็คิดแบบนั้นเช่นกัน ดังนั้นเขายังคงพูดพึมพำว่า เย่เฟิงโชคดีเกินไปแล้ว

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกอยู่ในความคิดเงียบ ๆ อาจารย์หลิง ก็เอ่ยปากพูดว่า “นายน้อย ผมชื่อหลิงฉางเฟิงประธานสมาคมเปียโนแห่งประเทศจีน! ผมมีคำขอที่อาจจะดูบุ่มบ่ามเกินไปหน่อย หวังว่าคุณจะยอมรับและช่วยผม!”

‘อาจารย์หลิงต้องการให้เย่เฟิงไปเป็นลูกศิษย์ของเขาแน่ ๆ เลย’ ฝางยิ่งสบตาถามความเห็นกับฉินเสวีย เนื่องจากพวกเขาคิดว่าสิ่งที่พวกเขาคิดนั้นมันต้องใช่แน่

อย่างไรก็ตามสิ่งที่อาจารย์หลิงพูดต่อไปนี้ทำให้ ฝางยิ่งและฉินเสวียตัวแข็งกลายเป็นหิน!

“เอ่อ… ผมขอให้คุณเป็นอาจารย์ของผมได้ไหม” อาจารย์หลิงถามเย่เฟิง ในขณะที่ดวงตาของเขาดูเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า!

‘อะไรนะ!’

ฝางยิ่ง ฉินเสวียและลี่จือเชียง ล้วนแต่ตกตะลึงจนตาค้าง

ทุกคนที่อยู่ในร้านอาหารก็ตกตะลึงเช่นกัน

‘นักเปียโนที่เก่งที่สุดในประเทศจีน ต้องการให้ชายหนุ่มเป็นอาจารย์ของเขา’

‘เป็น…เป็นไปไม่ได้!’

ทุกคนต่างสงสัยในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งได้ยิน พวกเขาทั้งหมดคิดว่ามันเป็นอาการหูฝาด

“นายน้อย ความสามารถทางเปียโนของคุณสามารถเข้าถึงจิตวิญญาณของผู้คนได้โดยตรง โปรดให้โอกาสผมด้วย โปรดให้ผมได้เป็นลูกศิษย์ของคุณ!”

อาจารย์หลิงอธิบายเพิ่มเติมด้วยความชื่นชมอย่างลึกซึ้ง

หลังจากที่เขาพูด เขาก็โค้งคำนับเย่เฟิงอย่างมาก!

ทั้งร้านอาหารตกอยู่ในความโกลาหล

“โอ้พระเจ้า! ประธานสมาคมเปียโนแห่งประเทศจีนและนักเปียโนที่เก่งที่สุดในประเทศจีน ต้องการให้ชายหนุ่มคนนั้นเป็นอาจารย์ของเขา นี่มันช่างเหลือเชื่อ!”

พวกเขารู้ว่าเย่เฟิงจะต้องตอบตกลงกับเขาแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วมันถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับเย่เฟิงที่ได้นักเปียโนที่เก่งที่สุดในประเทศจีนมาเป็นศิษย์ของเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉินเสวียที่มุมปากของเธอกระตุกเล็กน้อย

อาจารย์ของเธอคืออาจารย์หลิง หากเย่เฟิงกลายเป็นอาจารย์ของอาจารย์หลิง ฉินเสวียก็จะกลายเป็นศิษย์หลานของเย่เฟิง!

เมื่อเธอนึกถึงคำว่าศิษย์หลาน และใบหน้าที่ยังเด็กของเย่เฟิง ฉินเสวียก็เกือบจะร้องไห้ออกมา

“ผมขอโทษนะ แต่คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นลูกศิษย์ของผม!”

ตอนนั้นเองที่คำพูดของเย่เฟิงทำให้ทุกคนต่างตกใจ!

‘เขาปะ…ปฏิเสธ’

‘ไม่มีทางน่า!’

ไม่มีใครคาดคิดได้ว่าเย่เฟิงจะปฏิเสธคำขอของอาจารย์หลิงและพวกเขาก็ไม่นึกว่าคำตอบจะโหดร้ายเช่นนี้

‘เชี่ย! เขาแม่งเกินไปแล้ว!’

“คุณแก่เกินไปและคุณหมดศักยภาพไปแล้ว ฝีมือของคุณมันอยู่ตัวแล้วและก็แทบจะไม่สามารถพัฒนาใด ๆ ได้! แต่หากคุณสามารถทำลายกุญแจมือทางความคิดของคุณและให้ความสำคัญกับการปรับแต่งท่วงทำนองมากกว่าการเล่นเปียโน คุณก็อาจจะมีความคืบหน้า แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!”

เย่เฟิงพูดอย่างใจเย็นขณะที่เขาสบตาอาจารย์หลิง

‘ให้ความสำคัญกับการปรับแต่งท่วงทำนองมากกว่าการเล่นเปียโน!’

อาจารย์หลิงราวกับได้รับทางสว่างในทันที เขาเผยท่าทางที่มีความสุข

“ผมเข้าใจแล้ว ฮ่า ฮ่า… ผมเข้าใจแล้ว!”

จากนั้นอาจารย์หลิงมองไปที่เย่เฟิง ก่อนที่จะโค้งคำนับให้เขา และพูดอย่างเคร่งขรึม “ขอบคุณมากสำหรับการทำให้ผมรู้แจ้งนะนายน้อย! แม้วันนี้ผมจะสมองทึบไปแล้ว แต่ผมก็จะถือว่าท่านเป็นครูของข้า!”

จากนั้นอาจารย์หลิงหันหลังกลับ แล้วออกจากร้านอาหารไป

ทุกคนในร้านอาหารรู้สึกตกใจมากอีกครั้ง

พวกเขาจับจ้องอยู่ที่เย่เฟิงด้วยความชื่นชมอย่างมาก

เย่เฟิงเป็นบุคคลแรกที่สามารถทำให้อาจารย์หลิงยอมอ่อนข้อได้ หากข่าวนั้นถูกเปิดเผยต่อสาธารณชนมันจะเป็นการกระตุ้นให้เกิดความแปลกใจไปทั่วประเทศอย่างแน่นอน!

ฝางยิ่งและฉินเสวีย ทั้งคู่เผยรอยยิ้มเจื่อน ๆ เนื่องจากพวกเขาไม่คาดคิดว่าเย่เฟิงจะสามารถเล่นเปียโนได้ดี

ในสายตาของฝางยิ่ง เย่เฟิงเป็นบุคคลปริศนา!

เขาเป็นคนที่ลึกลับมาก

ฉินเสวียเผยรอยยิ้มอันขมขื่นเพราะเธอไม่คาดคิดว่าเธอจะมีอาจารย์ของอาจารย์หลังอาหารเย็นมื้อนี้!