“อ๊าก!”

เมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนทุกคนในห้องก็กลายเป็นหิน

‘ใช่ ขาของชายคนหนึ่งหัก!‘

อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าเขาจะหักขาของนายน้อยเถิง

เพลย์บอยคนอื่น ๆ ต่างมีสีหน้าประหลาดใจอย่างมาก

พวกเขาไม่คิดว่าปู่ของเขา จะหักขาของนายน้อยเถิงด้วยตัวเอง

แม้แต่นายน้อยเถิงก็ยังสับสนงุนงงเช่นกัน

ด้วยเหงื่อที่ไหลผ่านหน้าผาก เขาจ้องมองไปที่ปู่ด้วยใบหน้าที่ซีดและแววตาที่ไม่น่าเชื่อพลางร้องว่า “ปู่! ทำไม…ทำไมปู่ถึงหักขาของผม ?”

นายน้อยเถิงแทบไม่เชื่อว่าปู่ของเขาจะลงมือหักขาของเขาด้วยมือตัวเอง

ปู่ของเขารักเขามาก นอกจากนี้ปู่กำลังจะแนะนำเขาให้รู้จักกับผู้มีอิทธิพลคนสำคัญ

ทว่าเขาไม่นึกว่า ปู่ที่รักเขามากที่สุด จะลงมือทำกับเขาเช่นนี้

ในขณะที่ชายชราไม่แม้แต่จะตอบคำถามของเขา

เขาเดินตรงไปที่เย่เฟิงก่อนจะโค้งคำนับต่อหน้าเขาแล้วกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ขอโทษในความเขลาของหลานชายของผมด้วย ได้โปรดยกโทษให้เขาด้วย!”

…

 

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา เพลย์บอยทุกคนในห้องตัวแข็งทื่อไปโดยปริยาย ขณะที่ใบหน้าของพวกเขาแสดงท่าทางที่น่าเหลือเชื่อ

ผู้มีอิทธิพลของภาคใต้ในประเทศจีน ปู่ของนายน้อยเถิงกำลังโค้งคำนับต่อหน้าเย่เฟิงและกล่าวขอโทษเขา

สิ่งที่น่าเหลือเชื่อยิ่งกว่านั้นคือเขาเรียกเย่เฟิงว่าท่านอาจารย์!

…

 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องงุนงงสับสนมาก

แม้แต่นายน้อยเถิงก็หยุดส่งเสียงร้องโหยหวนในขณะที่เขาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

‘ท่านอา…อาจารย์งั้นเหรอ ? หรือ…เขาจะเป็นบุคคลสำคัญที่ปู่ของเขาพูดถึง’

ตาของนายน้อยเถิงเกือบจะโผล่ทะลุออกมาจากเบ้า

ก่อนหน้านี้ หลังจากที่รู้ว่าปู่ของเขาสนิทสนมกับผู้มีอิทธิพลที่สำคัญ เขาคิดจะเป็นชายชราอายุสัก 100 ปี

เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามันเป็นเพียงแค่ไอ้เปี๊ยกคนหนึ่งเท่านั้น!

‘เป็น…เป็นไปไม่ได้!’

เมื่อเห็นใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเย่เฟิงและการกระทำของปู่ของเขา นายน้อยเถิงก็สับสนมาก

แม้แต่ฝางยิ่งก็ยกมือขึ้นปิดปากของเธอด้วยความตกใจ

ในฐานะที่เป็นหญิงสาวของตระกูลสำคัญทางภาคใต้ของประเทศจีน ฝางยิ่งนั้นรู้ชัดเกี่ยวกับตัวตนของซู่กวง

แม้ว่าเขามีความสนใจในการแพทย์แผนจีนแต่ ซู่กวงก็ยังคงเป็นหัวหน้าตระกูลซู่ ตระกูลขนาดใหญ่ในภาคใต้ของจีน!

เขาเป็นผู้ทรงอิทธิพลอย่างมากในภาคใต้ของประเทศจีน

ทว่าเขา…กลับเรียกเย่เฟิงว่าท่านอาจารย์!

…

 

ฝางยิ่งจับจ้องไปที่ใบหน้าของเย่เฟิงด้วยแววตาที่ไม่น่าเชื่อ

ด้วยความตกใจ อาซานล้มลงไปกับพื้น กางเกงของเขาเปียกเขากลัวมากจนปัสสาวะราดออกมารดกางเกง

“ฉันตายแน่! คราวนี้ฉันต้องตายแน่! เขา…เขาเป็นอาจารย์ของปู่ของนายน้อยเถิง! แม่งเอ้ย!”

อาซานพูดพึมพำขณะที่เปลือกตาของเขากระตุกอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่เข้าใจจนกระทั่งตอนนั้นว่าเขาได้หาเรื่องผู้มีอิทธิพลอย่างมากซึ่งเขาไม่ควรแม้แต่จะหายใจดังรบกวน

เมื่อเขาจำได้ว่าเขาเข้าปลุกปั่นให้นายน้อยเถิงเข้าหาตัวเย่เฟิงและท้าทายเขา แถมยังเป็นตัวการที่ทำให้นายน้อยเถิงต้องสูญเสียขาข้างนั้นไป

อาซานก็รู้สึกได้ว่าเลือดของเขาแข็งตัว ราวกับมีพลังฉีที่เย็นเฉียบวิ่งผ่านหนังศีรษะของเขาลงไปที่เท้า

ใบหน้าของเขากลายเป็นซีดเผือด!

“เถิงรีบมานี่สิ!”

ขณะที่คนอื่น ๆ ตกอยู่ในความงุนงง ซู่กวงก็หันไปหานายน้อยเถิง

หลังจากได้ยินประโยคของเขาแล้วนายน้อยเถิงก็ตัวสั่นด้วยความกลัว แต่เขาก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปหาเย่เฟิง

“ไอ้เด็กเหลือขอ แกกำลังจ้องมองอะไรอยู่! รีบเข้าไปหาเขาแล้วขออภัยสำหรับ ท่านอาจารย์ทวดของแกซะ!” ซู่กวงตะโกน ขณะที่หนวดเคราของเขากระตุกจากความโมโห

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา นายน้อยเถิงก็เกือบกระอักเลือดออกมา

‘ท่านอาจารย์…ทวด?’

นายน้อยเถิงเกือบจะร้องไห้ออกมา เมื่อเขามองใบหน้าของเย่เฟิงและนึกถึงคำว่าอาจารย์ทวด

อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าขัดต่อคำสั่งของปู่ ในขณะที่คุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฟิงในทันที

“ผมขอทำความเคารพคุณ ท่านอาจารย์…ทวด!”

…

 

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสนิทขณะที่ เหล่าเพลย์บอยกัดฟันของพวกเขาแน่น

ก่อนหน้านี้ไม่มีใครเคารพเย่เฟิงเพราะพวกเขาคิดว่าพวกเขามีเกียรติและศักดิ์ศรีมากกว่าเย่เฟิงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งนายน้อยเถิงเขาคิดว่าตัวเองเป็นเหมือนซุปเปอร์สตาร์ของห้อง

แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าซุปเปอร์สตาร์ตัวจริงคือเย่เฟิงซึ่งพวกเขาเคยดูถูกอย่างมาก

แม้แต่นายน้อยเถิงยังต้องคุกเข่าต่อหน้าเขาและเรียกเขาว่าเป็นอาจารย์ทวด!

ในขณะที่เย่เฟิงไม่สนใจอะไรมากเกี่ยวกับการตอบสนองของคนอื่น ๆ เขายังคงยิ้มตอบอย่างสบาย ๆ  “ดี! ปล่อยให้อดีตเป็นอดีต! ไม่ต้องกังวลฉันจะไม่โกรธนาย!”

นายน้อยเถิงพูดไม่ออก …

‘ให้ตายเถอะ! แกไม่โกรธฉัน ? แต่แกทำให้ฉันอับอาย ปล้นเงินไปจากฉันและทำให้ขาของฉันหัก’

‘แม่งเอ้ย ฉันควรจะโกรธแก! ฉันควรจะต้องเกรี้ยวกราด!’

นายน้อยเถิงเกือบกระอักเลือดออกมาเนื่องจากความโกรธแค้นที่สุมในอก เพราะเขาไม่เคยเห็นอาจารย์ทวดที่นิสัยแย่แบบนี้!

ยิ่งกว่านั้นคำสั่งต่อไปของซู่กวงนั้นก็เกือบจะทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนหมัดน็อคเอ้าท์ “เถิงสมุนไพรที่ฉันบอกให้เจ้าเอามาเป็นของขวัญ ให้กับอาจารย์ของฉันอยู่ที่ไหน ?”

‘แม่ง!’

นายน้อยเถิงต้องการด่าใส่เย่เฟิงจริง ๆ

เขาเพิ่งซื้อสมุนไพรสองอย่างคืนจากไอ้งั่งนี่ แต่เขากลับต้องให้พวกมันกลับไปหาเขาในตอนนี้ ?

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจก็ตาม เมื่อเขาสังเกตเห็นท่าทางที่โมโหของปู่ นายน้อยเถิงก็ตัวสั่น เขารีบหยิบเอาเถาเพ้อฝันและรากสวรรค์อำพันมามอบให้กับมือของเย่เฟิงแล้วพูดว่า “ท่านอาจารย์ทวด โปรดรับของขวัญของผมด้วย!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา เย่เฟิงก็เผยให้เห็นรอยยิ้มกว้างเหมือนจิ้งจอกที่ขโมยไก่ได้สำเร็จ

หลังจากรับสมุนไพรทั้งสองมาอย่างรวดเร็ว เย่เฟิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ “ขอบคุณ!”

‘นี่แกกำลังหลอกฉันใช่ไหม ? ฉันมันน่าสมเพชจริงๆ !’

นายน้อยเถิงสับสนกับความคิดที่อยู่ภายในจิตใจจนเกือบจะซึมเศร้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มแปลก ๆ ของเย่เฟิงเขาถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว

‘ฉันถูกหลอกแน่นอน!’

‘ไม่น่าแปลกใจที่ไอ้งั่งนี้ถามฉันเกี่ยวกับชื่อตระกูลของฉัน เพราะว่าเขารู้มานานแล้วว่าฉันเป็นหลานของซู่กวงและฉันจะต้องมอบของขวัญเป็นสมุนไพรทั้งสองให้เขา ดังนั้นเขาจึงตกลงขายพวกมันให้ฉัน’

‘ผู้ชายคนนี้สามารถทำเงิน 100 ล้านหยวน นอกเหนือจากการได้สมุนไพรนั่น’

นายน้อยเถิงรู้สึกว่างเปล่า ในขณะที่เขาเกือบจะเสียชีวิตด้วยความโกรธเกรี้ยวที่อยู่ในหัวของเขา

พรึด!

ฝางยิ่งหัวเราะคิกคักเบา ๆ เพราะเธอรู้ว่าทุกสิ่งที่เย่เฟิงทำนั้นมีจุดประสงค์อะไร

ตอนแรกสมุนไพรเป็นของนายน้อยเถิง อย่างไรก็ตามเย่เฟิงชนะการประลองและขายมันคืนไปให้กับนายน้อยเถิงหลังจากที่ได้รับ 100 ล้านหยวน แต่สุดท้ายนายน้อยเถิงก็ต้องให้สมุนไพรกลับคืนมาสู่เย่เฟิง

นั่นทำให้นายน้อยเถิงประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่

‘ช่างเป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก!’

ฝางยิ่งมองเย่เฟิงด้วยดวงตาคู่งามของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นอะไรประหลาด ๆ แบบนี้!

“ดี! สนุกกันต่อเถอะ ฉันจะไปแล้ว!”

หลังจากเก็บสมุนไพรแล้ว เย่เฟิงก็ออกจากห้องหลังจากพูดทิ้งท้ายไว้สองสามคำให้นายน้อยเถิง ซู่กวงและ ผู้มีอิทธิพลคนอื่น ๆ ก็ติดตามเขาออกไปทันที

เมื่อเย่เฟิงออกไปจากห้องแล้ว นายน้อยเถิงก็ระเบิดความโกรธออกมา

จากนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดขณะที่จ้องมองไปที่อาซาน ราวกับว่าเขาต้องการที่จะพุ่งเข้าใส่ราวกับหมาป่าผู้หิวโหย

“ไอ้ผมสีเหลืองดูสิ่งที่แกทำ! เพราะแกคนเดียว ฉันถูกทำให้เสียหน้า เสียเงินและก็เสียขาไปอีกข้าง ไอ้เวร!”

นายน้อยเถิงต่อยอาซานเต็มแรงอย่างบ้าคลั่ง

เขาเกลียดชังอาซานมาก หากเขาไม่ถูกยั่วยุให้ทำเช่นนั้นเขาคงไม่ต้องมีปัญหากับเย่เฟิงและเจอกับความสูญเสียครั้งใหญ่แบบนี้!