เมื่อเย่หลงและซือกงจิง มองดูเศียรอสูรหลังค่อมเดินไปทางเย่เฟิง พวกเขาทั้งคู่แสยะยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา

‘เย่เฟิงนั้นทรงพลังก็จริง แต่แล้วยังไงล่ะ ? มันจะแข็งแกร่งมากกว่าเศียรอสูรหลังค่อม ซึ่งเป็น 1 ใน 5 อสูรเลยงั้นเหรอ ?’

‘เศียรอสูรหลังค่อมเป็นถึงผู้มีพลังอำนาจระดับสูง ซึ่งแข็งแกร่งยิ่งกว่าเฒ่าแยกร่างแปดชิ้นถึงสิบเท่า!’

ด้วยความปลาบปลื้มใจอย่างมาก เย่หลงและซือกงจิงนึกภาพของฉากนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของพวกเขา

แต่ทันใดนั้น!

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านาย!”

เย่หลงและซือกงจิงหุบยิ้มลงในทันที เมื่อพวกเขาได้ยินคำทักทายที่น่าตกใจนั่น

‘พวกเขาพูดว่าอะไรนะ ?’

“เจ้านาย…เจ้านายงั้นเหรอ”

เย่หลงและซือกงจิงสับสน พวกเขาจ้องมองไปทางนั้นอย่างระแวดระวัง ขณะที่กลุ่มคนแปลกหน้าในชุดสีดำคุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้าเย่เฟิง

เศียรอสูรหลังค่อมกำลังคุกเข่าต่อหน้าเย่เฟิงและเรียกเขาว่าเจ้านาย!

‘นั่นมัน…มันเป็นไปไม่ได้!’

แม้แต่ซือกงทัวและชายชรากู๋ก็ตัวแข็งเป็นหินในทันที พวกเขานั้นไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

‘ผู้ปกป้องของตระกูลซือกง ยอมรับเย่เฟิงว่าเป็นเจ้านายของพวกเขาอย่างนั้นเหรอ’

‘นี่มัน…เรื่องบ้าอะไรกันแน่เนี่ย’

ซือกงทัวตกใจจนแทบทรุด ขณะที่เขารีบวิ่งไปที่เศียรอสูรหลังค่อมและร้องออกมาด้วยความวิตกกังวลว่า “ใต้เท้า ท่านคงจะทำความเคารพคนผิดแล้ว! ผู้ชายคนนี้เป็นศัตรูของตระกูลซือกง ไม่ใช่เจ้านายของคุณ!”

หลังจากพูดแล้วซือกงทัวจ้องมองเย่เฟิงด้วยความแน่วแน่อย่างแรงกล้าแล้วตะโกนไปว่า “เร็วเข้า! ฆ่ามันเลยตอนนี้! มันต้องการกำจัดตระกูลซือกง ดังนั้นมันต้องตาย!”

‘หืมม ?’

หลังจากได้ยินคำพูดของซือกงทัวเศียรอสูรหลังค่อมก็ขมวดคิ้ว!

ด้วยกระแสลมที่รุนแรงเขาปล่อยหมัดไปที่ซือกงทัวโดยตรงและส่งเขาลอยกระเด็นไป 3-4 เมตร ก่อนจะล้มลงไปกับพื้น ซือกงทัวกระอักเลือดออกมา

“ถ้าใครกล้าทำให้เจ้านายของฉันต้องอับอาย ฉันจะฆ่าพวกมันอย่างแน่นอน!”

หลังจากได้ยินคำพูดที่น่าขนลุกของเศียรอสูรหลังค่อม สมาชิกทั้งหมดของตระกูลซือกงที่เหลือต่างก็หวาดกลัว

‘นั่น…มันเป็นไปไม่ได้!’

‘เศียรอสูรหลังค่อมจะมาเรียกเย่เฟิงว่าเป็นเจ้านายของเขาได้อย่างไร’

‘ไม่น่าเชื่อ!’

แม้แต่เย่เฟิงเองก็ขมวดคิ้ว ขณะเขาเตือนเหล่าชายชุดดำว่า “พวกนายคงจะจำคนผิดแล้ว!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฟิงแล้ว เศียรอสูรหลังค่อมและผู้ติดตามของเขาก็ตัวสั่นอย่างแรง ขณะพวกเขารีบตอบ “เจ้านายครับ พวกเราจำคนไม่ผิด! เราทุกคนยอมรับเจ้านายของเราตามคนที่ถือครองตราสัญลักษณ์เท่านั้น! สร้อยข้อมือของคุณคือตราสัญลักษณ์ของเรา! ดังนั้นคนที่มีตราสัญลักษณ์ของเราก็จะเป็นเจ้านายคนใหม่ของพวกเรา!”

‘อะไรนะ!’

เย่เฟิงตกใจกับคำพูดของเศียรอสูรหลังค่อม

ขณะเขายกมือข้างที่สวมสร้อยข้อมือหินสีดำขึ้นมา เขาไม่เคยนึกว่ามันจะเป็นตราสัญลักษณ์!

เพราะสร้อยข้อมือนี้ได้รับมาเป็นของขวัญจากซวินเอ๋อ

‘ถ้าอย่างนั้น…’

ดวงตาของเย่เฟิงสั่นไหว แม้ว่าเขาจะรู้ว่าซวินเอ๋อนั้นเป็นคนไม่ธรรมดา แต่เขาก็ยังคงตกใจกับอำนาจที่แท้จริงของเธอ

“เจ้านาย! พวกเรามี 3 ราชา 5 อสูรและ 12 ตระกูลหลัก! ผมคือเศียรอสูรหลังค่อม 1 ใน 5 อสูร! ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

หลังจากพูดแล้วเศียรอสูรหลังค่อม ก็คำนับอีกครั้งด้วยความชื่นชมและเคารพอย่างมาก ตามด้วยเหล่าผู้ติดตามของเขา

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

“ผมขอแสดงความเคารพต่อคุณ เจ้านายคนใหม่!”

เสียงแสดงความเคารพนั้นดังก้องกังวานไปทั่วทั้งลานของตระกูลเย่ และทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

ด้วยความแน่วแน่ของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยอมสังหารตัวเองโดยไม่ขัดขืนตราบที่พวกเขาได้รับคำสั่งจากเย่เฟิง

‘นั่นมัน…ไม่น่าเชื่อ!’

ตอนนั้นเองเสียงร้องอู้อี้ของซือกงทัวก็หยุดลง เขานอนพังพาบลงไปกับพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด

กระดูกหลายชิ้นของเขาถูกหักด้วยหมัดของเศียรอสูรหลังค่อม ขณะที่ปากของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาอีกกองใหญ่

เขาไม่เคยนึกเลยว่าที่พึ่งพิงที่สำคัญที่สุดของเขา จะเป็นแค่คนรับใช้ของเย่เฟิง!

‘พวกเราตายแน่!’

‘เราต้องตายกันหมดอย่างแน่นอน!’

ชายชรากู๋ตัวสั่นไปด้วยความกลัว เขาดูสิ้นหวังอย่างมาก “ฉันรู้ว่าเราไม่ควรทำให้ผู้ชายคนนี้ขุ่นเคืองใจ! ซึ่งตอนนี้เราก็มีปัญหาใหญ่แล้ว!”

เย่หลงและซือกงจิทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยความหวาดกลัว

พวกเขาต้องการที่จะหนี ทว่าขาของพวกเขานั้นกลับรู้สึกว่า มันช่างหนักมากราวกับว่าพวกมันเต็มไปด้วยเม็ดตะกั่ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว

ในทางตรงกันข้ามเหล่าสมาชิกของตระกูลเย่ต่างดูมีความสุข

‘เจ้านาย?’

‘เย่เฟิงเป็นเจ้านายของเศียรอสูรหลังค่อม!’

‘นี่มันอะไรกันนะ…ช่างเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจอย่างมาก!’

สมาชิกแต่ละคนของตระกูลเย่ กำลังมองดูเย่เฟิงด้วยความนับถืออย่างมากราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้า

ต่อมาเย่เฟิงก็เดินไปที่หยุดยืนอยู่ที่ซือกงทัว

“เย่…เย่เฟิง! นาย…นายต้องการอะไร ?”

ซือกงทัวรู้สึกว่าขนลุกทั่วหนังศีรษะในขณะที่เขาพยายามคลานถอยหลัง

“นาย…นายไม่สามารถฆ่าฉันได้! ฉันเป็นหัวหน้าของตระกูลซือกง ผู้มีอิทธิพลในภาคเหนือของจีน! ตราบใดที่นายปล่อยให้ฉันมีชีวิตรอด ฉันจะให้สัญญาว่าจะหาสิ่งที่สุดยอดให้! ฉันสามารถให้ได้ทุกอย่างที่นายต้องการ!”

ซือกงทัวพยายามโน้มน้าวด้วยท่าทางที่สิ้นหวัง

เขาต้องการที่จะอยู่รอดไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ตาม

“อะไรก็ตามที่ฉันต้องการงั้นเหรอ ?”

เย่เฟิงถามขณะที่เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย จากนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกายเย็นชา “ฉันต้องการชีวิตของแก!”

‘อะไรนะ!’

ซือกงทัวตกตะลึงในทันที เขาต้องการที่จะหนี!

ตอนนั้นเองเขาก็ถูกเตะลงไปกองกับพื้นอย่างแรง และเย่เฟิงก็กระทืบลงไปที่หัวของเขา

ด้วยเสียงกระโหลกศีรษะแตกที่ดังที่ชัดเจน แต่ดวงตาของซือกงทัวก็ยังคงเบิกกว้าง

ผู้ทรงอิทธิพลแห่งภาคเหนือของจีน ถูกกระทืบจนตายโดยเย่เฟิง!

…

 

เย่หลงและซือกงจิงกลัวจนเหมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงกลั้นปัสสาวะเอาไว้ไม่อยู่

พวกเขาคุกเข่าลงและพูดเสียงที่ฟังดูอ่อนแรงว่า “เย่…เย่เฟิง ยกโทษให้ฉันด้วย! กรุณายกโทษให้ฉันด้วย!”

“เย่เฟิง…ไม่นะ! เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน! ฉันเป็นสมาชิกของตระกูลเย่ เรามาจากตระกูลเดียวกัน นาย…นายไม่ควรฆ่าฉัน!”

เย่หลงและซือกงจิงต่างหวาดกลัว พวกเขามองดูเย่เฟิงราวกับว่าเขานั้นเป็นผี

หากพวกเขารู้มาก่อนแล้วว่า เย่เฟิงนั้นเหนือกว่าพวกเขาขนาดนี้ พวกเขาจะไม่มีวันหาเรื่องเขาเลย!

ตอนนั้นเองมือข้างหนึ่งก็คว้าเข้าที่คอของซือกงจิงแล้วยกเธอขึ้นไปในอากาศ เหมือนกับไก่

ซือกงจิงยังคงดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ ขณะที่มือนั้นของเย่เฟิงบีบเข้าที่คอเธอของเหมือนคีมเหล็ก

“ฉันเคยบอกเธอแล้ว! ฉันไม่อยากตบผู้หญิง แต่ฉันชอบฆ่าผู้หญิง!”

เย่เฟิงมองตรงเข้าไปในดวงตาของซือกงจิง ขณะที่เขาเผยสีหน้าเย็นชาพลางบอกเธอว่า “ยินดีด้วยนะ! เธอได้แจ็คพอต!”

‘อะไรนะ!’

ซือกงจิงตกใจ เธอพยายามดิ้นรนอย่างสุดความสามารถเท่าที่จะทำได้!

ตอนนั้นด้วยเสียงที่ดังและชัดเจน ตาของเธอเบิกกว้าง คอของเธอถูกหักโดยเย่เฟิง!

‘เธอตายแล้ว!’

ซือกงจิงหญิงสาวของตระกูลซือกงถูกฆ่าตายเหมือนพวกคนขี้ขลาด!

ด้วยเสียงที่เงียบไป ศพของซือกงจิงก็ถูกโยนลงไปบนพื้นเหมือนกับขยะ จากนั้นเย่เฟิงก็จับจ้องไปที่เย่หลงพลางแสยะยิ้ม

รอยยิ้มที่เหมือนปีศาจนั่นทำให้เย่หลงตัวสั่น ขณะที่ผมทั่วหนังศีรษะของเขาตั้งขึ้น

“เย่…เย่เฟิง! หากแกต้องการจะฆ่าฉัน ก็ไม่ต้องเสียเวลา!”

เย่หลงรู้ว่าเขามาถึงวาระสุดท้ายของชีวิตในวันนี้แล้ว ดังนั้นเขาแค่อยากจะตายอย่างรวดเร็วมากกว่า

“ไม่ต้องเสียเวลางั้นเหรอ ? เอาล่ะ…ฉันจะทำตามคำแนะนำของแก!”

เย่เฟิงตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูกระหายเลือด “ฉันจะลอกหนังของแก ดึงเส้นเอ็นกับกล้ามเนื้อของแกออกมา สับกระดูกให้เป็นชิ้น ๆ แล้วก็ควักหัวใจของแกออกมาโยนทิ้ง! แกน่าจะชอบแบบนี้ใช่ไหม ?”