TMFH ตอนที่ 135 : วิกฤตของอันซี

 

ณ ซอยแห่งหนึ่ง โม่เต๋ากําลังพยายามหลบหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ ราวกับว่าเขานั้นกําลังวิ่งหนีตาย

 

ด้วยใบหน้าที่ซีดอย่างน่ากลัว หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลออกมาอย่างหนัก เขากําลังหวาดกลัวอย่างมาก

 

“ไอ้บ้า! แม่งเอ้ย! ให้ตายเถอะ!”

 

ในสายตาของโม่เต๋า เย่เฟิงถือเป็นคู่แข่งที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขา

 

นับตั้งแต่ที่เขาทําให้เย่เฟิงไม่พอใจ แผนการทั้งหมดของเขานั้นก็พังทลายไปทั้งหมด

 

ดังนั้นโม่เต๋าจึงเกลียดชังเขาอย่างมาก!

 

“ถ้าฉันรู้ผลของการทําให้ปีศาจตัวนี้มาเป็นศัตรูของฉัน ฉันจะไม่มีวันทําให้เขาไม่พอใจแบบนี้เลย!”

 

โม่เต๋ารู้สึกเสียใจมากจริง ๆ

 

แต่มันสายเกินไปที่เขาจะเสียใจกับอะไรก็ตาม เขาหวังเพียงหนีกลับเข้าไปในเมืองเจียงซีให้เร็วที่สุด

 

โม่เต๋าวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิต!

 

ทว่าเขาสังเกตเห็นอักษรรูนแปลก ๆ ตามพื้นหลังจากที่เขาเลี้ยวเข้ามาในซอยนี้

 

อักษรรูนดูเหมือนว่ามันเพิ่งจะถูกวาดขึ้น

 

เมื่อโม่เต๋าเดินมาถึงท้ายซอย เขาก็หยุดชะงัก!

 

เขาจ้องตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาที่ซีดเซียวขณะที่เขาพูดเบา ๆ ว่า “เย่…เย่เฟิง!”

 

ไม่ไกลนักเด็กหนุ่มในชุดดํายืนพิงกําแพงขณะที่สูบบุหรี่เขาปอดอย่างช้า ๆ

 

ประกายไฟสีแดงนั่นยิ่งทําให้เย่เฟิงดูลึกลับมากยิ่งขึ้น

 

“นายน้อยโม่ นายวิ่งเร็วขนาดนี้ เพื่อจะได้รีบกลับชาติมาเกิดใหม่หรือเปล่า ?”

 

หลังจากพูดจบเย่เฟิงก็ค่อย ๆ หันกลับมาและเผยให้เห็นรอยยิ้มสดใสที่มีต่อโม่เต๋า

 

รอยยิ้มของเขาช่างไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัยเป็นพิเศษ แต่ในสายตาของโม่เต๋า นั่นดูเหมือนเทพแห่งความตายมากกว่า

 

ทันใดนั้นไม่เต่ก็ตัวสั่นสะท้าน ขณะที่หลังของเขานั้นเปียกขึ้นไปด้วยเหงื่อ

 

‘วิ่ง!’

 

‘ฉันทําได้แค่วิ่งต่อไปเท่านั้น!’

 

โม่เต๋ารู้ว่าเย่เฟิงจะไม่มีวันยกโทษให้เขา เพราะเขานั้นตั้งใจที่จะลอบสังหารเย่เฟิง

 

ดังนั้นเขาจําเป็นต้องหนีเท่านั้น!

 

โม่เต๋าหันหลังกลับทันทีและหนีไปตามทางที่เขาวิ่งเข้ามาให้เร็วที่สุด

 

รอยยิ้มของเย่เฟิงสดใสขึ้นในขณะที่เขาตะโกนออกมา “นายน้อยโม่ เนื่องจากนายดูเหมือนจะชอบของที่ระเบิดได้ ฉันจะให้ของขวัญที่ระเบิดได้กับนาย!”

 

หลังจากพูดจบเย่เฟิงใช้นิ้วแตะกําแพงเล็กน้อย

 

มีอักษรรูนแปลก ๆ บนผนัง

 

เมื่อนิ้วของเยเฟิงสัมผัสมันก็เกิดเสียงดังปัง!

 

อักษรรูนที่อยู่บนพื้นกระเบิดในทันที!

 

“อ๊าก!”

 

โม่เต๋ากรีดร้อง ขณะที่ขาข้างหนึ่งของเขาหักและได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการระเบิดนั่น

 

ด้วยเสียงครวญครางที่น่าสมเพช โม่เต๋าเผยให้เห็นถึงสายตาที่ยังคงไม่เชื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะเขานั้นไม่เข้าใจว่าทําไมพื้นถึงระเบิดได้ในทันที

 

ในขณะนั้นโม่เต๋าได้ยินเสียงฝีเท้าของเยเฟิงที่เดินเข้ามา จากด้านหลังนั่นทําให้เขาตัวสั่นสะท้านราวกับต้องมนต์สะกดที่กําลังจะกลืนกินชีวิตของเขา

 

“ไม่! ฉันจะมาตายที่นี่ไม่ได้!”

 

โม่เต๋ากลัวมากจนตับและถุงน้ําดีแทบจะระเบิด เขาตะเกียกตะกายไปด้านหน้า ในขณะที่ต้องอดทนกับความเจ็บปวดที่ต้นขาข้างที่บาดเจ็บของเขา!

 

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาขยับไปข้างหน้าได้ไม่เท่าไหร่ เย่เฟิงก็ชี้นิ้วไปที่กําแพงอีกครั้ง ในขณะเดียวกันอักษรรูนอีกอันบนพื้นก็เปล่งประกายขึ้นมาในทันทีก่อนที่จะระเบิด

 

ปัง!

 

ขาอีกข้างของโม่เต๋าก็หักด้วยเสียงระเบิดนั่นอีกครั้ง

 

“โอ้ย โคตรเจ็บเลย!”

 

โม่เต๋าตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด ความกลัวอย่างมากกําลังฉายชัดอยู่ในดวงตาของเขา

 

‘ปีศาจ!’

 

‘เขาต้องเป็นปีศาจแน่ ๆ’

 

ในขณะนั้นกลิ่นเหม็นปัสสาวะได้ลอยออกมาจากร่างกายส่วนล่างของโม่เต๋า ในขณะที่เขายังคงคลานไปข้างหน้าด้วยมือของเขาอย่างช้า ๆ!

 

ทว่านี่มันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น!

 

ปัง!

 

ปัง!

 

ปัง!

 

การระเบิดอีกสามครั้งเกิดขึ้น ในขณะที่ร่างกายของโม่เต๋าค่อย ๆ ถูกทําลายและชุ่มโชกไปด้วยเลือด

 

เมื่อการระเบิดครั้งสุดท้ายเกิดขึ้น โม่เต๋าได้เปิดเผยความกลัวและความสิ้นหวังอย่างสุดขีดผ่านดวงตาของเขา

 

‘ถ้าฉันมีชีวิตอยู่ได้อีกครั้งฉัน…จะไม่มีวันสู้กับปีศาจตนนี้…!’

 

ในที่สุดดวงตาของโม่เต๋าก็หยุดนิ่ง ด้วยความเกลียดชังที่ไม่มีที่สิ้นสุดแสดงอยู่บนใบหน้าของเขา!

 

โม่เต๋าตายแล้ว!

 

เมื่อดูศพของโม่เต๋า เย่เฟิงยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยแล้วถอนหายใจลึก ๆ “เฮ้อ….ที่จริงฉันไม่ชอบฆ่าคน แต่ทําไมนายถึงรนหาที่ตายนักนะ!”

 

หลังจากพูดจบเย่เฟิงก็โบกแขนของเขา พลังฉีปีศาจพวยพุ่งไปยังที่ซากศพของโม่เต๋าในทันที

 

พริบตาเดียวศพของโม่เต๋าก็กลายเป็นเถ้าถ่านและหายไปคราบเลือดต่าง ๆ บนพื้นก็เช่นกัน

 

ตรงกันข้ามกับซอยแห่งนี้ พื้นดินเป็นหลุมเล็กน้อย ทว่าทุกอย่างก็ดูปกติดี

 

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเย่เฟิงกลับมาที่ฐานของกลุ่มศีรษะพยัคฆ์ การต่อสู้ทั้งหมดก็สิ้นสุดลงไปแล้ว

 

สมาชิกส่วนใหญ่ของกลุ่มศีรษะพยัคฆ์ถูกสังหาร ส่วนที่เหลือทั้งหมดยอมจํานน

 

จากนั้น หมาป่าคลั่งก็กลายเป็นกองกําลังใต้ดินอันดับ 1 ของเมืองเจียงซี!

 

ในวันต่อมา ข่าวด่วนแพร่กระจายไปทั่วโลกใต้ดินของเมืองเจียงซี!

 

กลุ่มศีรษะพยัคฆ์ทั้งหมดหายไปในชั่วข้ามคืน!

 

พยัคฆ์ดํา 4 วานรและ 10 อรหันต์ทั้งหมดก็หายไปเช่นกัน ไม่มีการค้นพบศพของพวกเขา!

 

สมาชิกที่เหลือทั้งหมดของกลุ่มศีรษะพยัคฆ์ เปลี่ยนไปสังกัดและยอมจํานนต่อกลุ่มของหมาป่าคลั่ง

 

หมาป่าคลั่งกองกําลังใต้ดินอันดับ 1 ของเมืองเจียงซี! 

 

หลายคนตั้งคําถามกับสมาชิกที่เหลือของกลุ่มศีรษะพยัคฆ์ ทว่าไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่คําเดียว ทุกคนดูลุกลี้ลุกลนราวกับว่าพวกเขาประสบพบเจอกับสิ่งที่น่ากลัว

 

แต่เหล่าคนที่ฉลาดย่อมรู้ดีว่าการตายของพยัคฆ์ดํานั้นต้องเกี่ยวข้องกับหมาป่าคลั่งและเจ้านายลึกลับของเขาอย่างแน่นอน!

 

ในตอนเช้า!

 

เย่เฟิงได้ออกไปยังบ้านของอันซี ขณะที่เขายืนอยู่หน้าเตียงของอันซี เย่เฟิงรู้สึกเศร้าใจอย่างมาก

 

‘เธอกําลังเริ่มวิวัฒนาการ!’

 

ดวงตาของเย่เฟิงเบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาพูดด้วยความไม่เชื่อ “กายาเหมันต์อัศจรรย์กําลังวิวัฒนาการงั้นเหรอ ?!”

 

อันซีนอนอยู่บนเตียงแน่นิ่งราวกับรูปสลักน้ําแข็ง

 

ร่างของเธอปกคลุมไปด้วยน้ําแข็งหนา เธอเป็นเหมือนเจ้าหญิงนิทรา เธอหลับตาสนิท ไม่มีใครรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่!

 

‘นี่มันอันตรายมากเมื่อเหล่ากายาไร้เทียมทานกําลังวิวัฒนาการ! หากมีข้อผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้น เธออาจต้องตายด้วยพื้นฐานพลังของตัวเธอเอง!’

 

ใบหน้าของเย่เฟิงมืดมนและเศร้าหมอง

 

‘ดูเหมือนว่าฉันต้องพยายามทําอะไรสักอย่าง!’

 

เย่เฟิงประกบฝามือของเขาเข้าหากันทันที่อย่างเคร่งเครียดและขยับพวกมันแปลก ๆ!

 

จากนั้นเขาก็วาดมันในอากาศ

 

อักษรรูนแปลก ๆ ปรากฏขึ้น

 

เมื่อเวลาผ่านไปอักษรรูนก็สว่างมากขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าหลังจากนั้นใบหน้าของเยเฟิงก็ซีดลงมากขึ้นอย่างที่เขาคาดคิดเอาไว้

 

1 นาที!

 

5 นาที!

 

15 นาที!

 

ภายในครึ่งชั่วโมงอักษรรูนด้านหน้าของเยเฟิงก็สว่างมากขึ้นกว่าเดิม ขณะที่หน้าผากของเขายังคงเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ

 

เมื่ออักษรรูนเปล่งแสงสว่างที่สุด เขาชี้ไปที่ก้อนน้ําแข็งและตะโกนว่า “ละลาย!”

 

ด้วยคําพูดของเย่เฟิงอักษรรูนที่สว่างนั้นก็พุ่งเข้าไปในก้อนน้ําแข็งทันทีด้วยแสงไฟที่ลุกโชน!

 

ทว่าในขณะที่มันเข้าไปในก้อนน้ําแข็ง อักษรรูนก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว

 

ในที่สุดเย่เฟิงก็หมดพลัง!

 

อั่ก!

 

เขากระอักเลือดออกมาในที่สุด

 

อักษรรูนที่พุ่งเข้าไปในก้อนน้ําแข็งนั้นแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ และละลายหายไป!

 

‘ช่างเป็นพลังทําลายล้างที่ทรงพลังจริงๆ!’

 

เย่เฟิงจ้องมองก้อนน้ําแข็งด้วยความรําคาญป็นประหลาดใจ

 

เขารู้ดีว่าถ้าเขาตั้งใจจะช่วย อันซีด้วยกําลังของเขาเอง เขาอาจได้รับบาดเจ็บสาหัส นอกจากนี้อันซีอาจตายในระหว่างกระบวนการก็ได้

 

ดังนั้นใบหน้าของเย่เฟิงจึงกลายเป็นสีเข้ม!

 

‘หญ้าหยางบริสุทธิ์’

 

‘มีเพียงหญ้าหยางบริสุทธิ์เท่านั้นที่สามารถช่วยอันซี ได้!’

 

‘นอกจากนี้ฉันต้องได้รับหญ้าหยางบริสุทธิ์ ภายในครึ่งเดือน มิฉะนั้น อันซี จะต้องตายแน่นอน!’