วันต่อมาตอน 10 โมงเช้า

 

เฉินโม่กินมื้อเช้าแล้วนั่งรอในร้านประสบการณ์

 

ตลอดช่วงบ่ายจนปิดร้าน 2 ทุ่มเมื่อวานไม่มีผู้เล่นเข้าร้านจริง ๆ สักคนเดียว

 

ลูกค้าทุกคนตามหาร้านคาเฟ่กันหมด ลูกค้าถามว่าเก็บเงินชั่วโมงละเท่าไหร่พอได้ยินว่า 5 หยวนต่อชั่วโมง พวกเขาก็มักเดินหายไปอย่างไม่พูดจากันทุกคน

 

แน่นอนว่า หนึ่งในเหตุผลที่พวกเขาเดินออกจากร้านเพราะพวกเขาไม่เห็นลูกค้าในร้านสักคนเดียว

 

เฉินโม่สงสัยนิดหน่อยว่าชีวิตลำบากแค่ไหน!

 

เกมของฉันทำให้วงการเกมตกตะลึง ตอนนี้ฉันยอมให้นายจ่ายแค่ 5 หยวนแล้วลองเล่นก่อนล่วงหน้า นายยังไม่พอใจอีก!

 

เฉินโม่ไม่ยอมถอดใจ วันพรุ่งจึงเปิดร้านตามปกติ

 

เฉินโม่ถึงกับเตรียมถ้วยกาแฟฟรีรอเสริฟลูกค้าคนแรกแล้ว

 

อย่างไรก็ตามเฉินโม่เริ่มคิดว่าถ้าไม่มีผู้เล่นเลยทั้งสัปดาห์จะเป็นยังไง?

 

เฉินโม่ก็จะรวบรวมข้อมูลคิดเห็นของผู้เล่นไม่ได้ ถ้าผลตอบรับเกมไม่ดี ก็คงต้องทดสอบบนแอปสโตร์อย่างเดียว และปรับปรุงเอาตอนทดสอบแล้ว

 

พูดขึ้นมาเฉินโม่นั้นชอบสื่อสารกับผู้เล่นในร้านประสบการณ์มากกว่า

 

ขณะที่เฉินโม่คิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นข้างนอกร้านหญิงสาวร่างสูงก็เดินเข้ามา

 

หญิงสาวสูงราว ๆ 172 เซนฯ ผมสีดำยาวสลวย ใส่รองเท้าส้นสูง ดีที่เฉินโม่นั่งอยู่มิฉะนั้นคงคาดไม่ถึงเลยว่าเขาอยู่ภายใต้ความบีบคั้นมากแค่ไหน

 

หญิงสาวมีรูปร่างดีมาก เธอมีออร่าที่มีอำนาจมากไม่ว่าคนหรือสัตว์แม้แต่แมลงวันภายในรัศมี 5 เมตรจะถูกฆ่าตายเมื่อเข้าใกล้เธอ

 

ถ้าคุณให้เธอถือดาบยาว แล้วแต่งคอสเพลย์เหมาะ ๆ เธอจะกลายเป็น ‘บุซึจิมะ ซาเอโกะ’ ในเรื่อง ‘ฝ่าดงนรกเดินดิน’

 

หญิงสาวปราดตามองในร้านก่อนจ้องหน้าเฉินโม่

 

เฉินโม่รู้สึกเย็นเยียบที่แผ่นหลังพลางพูด “สวัสดีครับ”

 

หญิงสาวถาม “ที่นี่เป็นร้านประสบการณ์เหรอ? เพิ่งเปิดใหม่?”

 

เฉินโม่พยักหน้า “ใช่ครับ เพิ่งเปิดเมื่อวาน”

 

หญิงสาวมองเก้าอี้ว่าง “ร้างนิดหน่อย ไม่มีคนงั้นเหรอ?”

 

เฉินโม่พูดไม่ออก

 

เธอไม่เข้าใจชีวิตยากลำบากบ้างหรือ? เธออย่าเปิดเผยความจริงออกมาจะได้ไหม? ก็เห็นชัด ๆ อยู่ว่าในร้านมีคนไหม? คุณก็ยังถาม…ถาม…ถามอยู่ได้ คุณกะว่าให้ฉันนับคุณเป็นคนในร้านงั้นแหละ?

 

หรือฉันต้องตอบแบบนี้ “ไม่ครับ มีสองคนแต่คุณมองไม่เห็น?”

 

หญิงสาวเห็นเฉินโม่ไม่ตอบ แล้วถามว่า “ราคาแพงไหม? มีหลายเกมไหม?”

 

เฉินโม่ตอบ “5 หยวนต่อชั่วโมง”

 

หญิงสาวพยักหน้า “ก็แหงละ ราคาแพงกว่าร้านคาเฟ่อีก ไม่แปลกใจที่ไม่มีใครมา”

 

เฉินโม่ “…”

 

หญิงสาวหันไปหัวข้ออื่น “แต่ว่า บรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างสงบ แตกต่างจากร้านคาเฟ่ อืม ฉันแค่อยากได้ที่ที่เงียบ ๆ แล้วเล่นเกมสักชั่วโมง”

 

หญิงสาวพูดจบก็หยิบบัตร ฯ แล้ววางบนเคาน์เตอร์ เธอหยิบมือถือขึ้นมาสแกนบาร์โค้ดก่อนหาเครื่องนั่ง

 

ร้านคาเฟ่บนโลกนี้ต้องบริการตนเองแค่รูดบัตร ฯ แล้วชำระเงินด้วยการสแกนบาร์โค้ดกับมือถือซึ่งสะดวกมาก ๆ

 

หญิงสาวนั่งลงแล้วเฉินโม่ถึงจะมีปฏิกิริยา

 

‘หืม?’ ลูกค้าคนแรกมาแบบนี้เลยเหรอ? เกินคาดไปหน่อยมั้ง?

 

เฉินโม่ข่มความสุขไว้ในใจพลางหยิบกาแฟที่เตรียมไว้ล่วงหน้าไปวางบนโต๊ะของหญิงสาว

 

“นี่คือ?” หญิงสาวถาม

 

เฉินโม่ตอบ “เพราะคุณเป็นลูกค้าคนแรกของร้าน แถมกาแฟหนึ่งถ้วย”

 

หญิงสาวคิ้วขมวดเล็กน้อย “จุ๊ๆๆ นายเปิดเมื่อวานแต่ลูกค้าคนแรกมาวันนี้ คุณผู้จัดการช่างน่าสังเวชจริง ๆ เฮ้อ…”

 

เฉินโม่ “…ฉันเอากาแฟกลับล่ะ”

 

หญิงสาวพูดอย่างสุขใจ “อย่าเพิ่งสิ คุณผู้จัดการคนหล่อจะขี้น้อยใจได้ยังไงกัน?”

 

เฉินโม่ “โอ้ว”

 

เฉินโม่กลับมานั่งที่เคาน์เตอร์แล้วจัดการงานของร้านประสบการณ์ เขามองดูข้อมูลประจำตัวของหญิงสาว

 

เหวินหลิงเหวยอายุ 21 ปี

 

อายุประมาณนี้น่าจะเป็นนักศึกษาใกล้จบมากที่สุด แล้วก็อาจจะเป็นเด็กปีสองหรือเด็กปีหนึ่งก็ได้

 

เห็นหญิงสาวท่าทางเงียบ ๆ ค่อนข้างอ่อนโยน ทำไมเธอถึงปากจัดได้ขนาดนี้? เพราะเธอรูปร่างดี ทุกคนใกล้ตัวเลยสนิทกับเธอ…

 

อย่างไรก็ตามมีผู้เล่นคนแรกแล้ว เฉินโม่จึงรู้สึกมีความสุขมาก ๆ

 

เหวินหลิงเหวยเปิดคอม แล้วเห็นแค่เกมเดียวบนเดสก์ท็อป ไอคอนท่าทางน่าสนใจ มีมือสกปรก ๆ โผล่ขึ้นมาจากดินพร้อมกับคว้าจับดอกไม้ต้นเล็ก ๆ เอาไว้ในมือ

 

“Plants vs Zombies(พลานท์ วีเอส ซอมบี้)?”

 

เหวินหลิงเหวยรู้สึกว่าชื่อไม่ต่างกับ ‘กวนอู[1]’ ปะทะ ‘ชินหลง[2]’ ซึ่งไม่เข้ากันแม้แต่น้อย แต่ชื่อก็ทำเอาเธออยากรู้อยากเห็นว่าพืชจะสู้กับซอมบี้ยังไง

 

ดับเบิ้ลคลิกไอคอนเพื่อเริ่มเกม

 

โลโกธันเดอร์เกมกระพริบผ่าน

 

ในไม่ช้าจอภาพดาวน์โหลดแมพฉายอยู่ตรงหน้าเหวินหลิงเหวย ในภาพถนนอยู่ตรงกลาง ฝั่งขวาซอมบี้มากมายกำลังพังทลายกำแพงออกมา ส่วนฝั่งซ้ายต้นพืชต่าง ๆ กำลังรอคอย

 

กราฟฟิกเป็นภาพการ์ตูน ถึงซอมบี้จะดูน่าเกลียด ก็ไม่ได้น่าขยะแขยงอย่างผิดคาด ต้นพืชก็มีลักษณะคล้ายมนุษย์แถมยังดูน่ารักตั้งแต่เริ่มอีก

“เฮ้ เกมนี้ไม่เลว”

 

เหวินหลิงเหวยรู้สึกประหลาดใจ เธอเคยคิดว่าร้านประสบการณ์เปิดใหม่ นักออกแบบเกมที่ไม่รู้จักคงสร้างเกมดี ๆ ไม่ได้ ทันทีที่เหวินหลิงเหวยเข้าเกม เธอกลับถูกดึงดูดเล็กน้อย

 

ภาพ UI ในหน้าจออัดแน่นไปด้วยองค์ประกอบนับไม่ถ้วนไม่ว่าจะเป็นซอมบี้ประเภทต่าง ๆ รูปแบบ UI อื่น ๆ หลุมฝังศพที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างไรก็ตามหลุมฝังศพไม่ได้โผล่ให้เห็นในทันทีแต่มันทำตัวกลมกลืนอยู่กับต้นไม้ใหญ่ บ้านที่ภาพพื้นหลัง

 

อินเตอร์เฟซเด้งเตือนเหวินหลิงเหวยเพื่อลงทะเบียนแอคเคาน์ธันเดอร์เกม

 

เหวินหลิงเหวยเลิกคิ้ว รู้สึกลำบากเล็กน้อยแต่ก็ยังลงทะเบียนทันที เพียงแต่เธอไม่ได้กรอกเบอร์มือถือและเลขบัตร ฯ

 

ลงทะเบียนแล้ว เหวินหลิงเหวยคลิกบน ‘Start Adventure’ และเข้าสู่โหมดเนื้อเรื่อง

 

ในตอนที่เสียงหัวเราะแปลก ๆ ดังขึ้น จู่ ๆ ซอมบี้ก็โผล่มือขึ้นมาจากพื้นข้างหน้าหลุมฝังศพซึ่งทำเอาเหวินหลิงเหวยรู้สึกกลัว

 

“…ห่วยแตกจริง ๆ” เหวินหลิงเหวยบ่นแล้วเข้าสู่เกม

 

หน้าจอปรากฏเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ คล้ายกับสวนหลังบ้าน ตรงกลางหญ้าสีเขียวเริ่มแพร่กระจายจากทางซ้ายไปยังทางขวา คิดเป็นหนึ่งในห้าของพื้นที่ทั้งหมด

 

คู่มือแนะนำง่ายอย่างมากแค่ทำตามลูกศรที่ปรากฎบนหน้าจอ ลูกศรบอกให้เหวินหลิงเหวยคลิกบนการ์ดในแถบข้างด้านบน การ์ดที่แทนพืชสีเขียวชื่อว่า ‘Peashooter(ต้นหลอดเป่าเมล็ดถั่ว)’

 

เหวินหลิงเหวยคลิก ‘Peashooter(ต้นหลอดเป่าเมล็ดถั่ว)’ แล้วปลูกบนสนามหญ้าบนลูกศรบอก

 

ขณะเดียวกันก้มีดวงอาทิตย์เล็ก ๆ กำลังลอยลงมาจากด้านบนหน้าจอ เหวินหลิงเหวยคลิกบนลูกศรบอก แล้วรวบรวมแสงแดดได้ 25 แต้ม

 

เมื่อเหวินหลิงเหวยจะปลูก ‘Peashooter(ต้นหลอดเป่าเมล็ดถั่ว)’ ต้นที่สอง ก็มีซอมบี้ตัวหนึ่งโผล่ออกมา เหวินหลิงเหวยปลูกพืชพลางร้องว่า “วุฮ่าฮ่าๆๆ” ซอมบี้เริ่มโซเชมาตามสนามหญ้าสีเขียวไปหาต้นหลอดเป่าเมล็ดถั่วทั้งสองต้น

 

 

**************

[1] Guan Gong- กวนกง คือชื่อของกวนอู ในฐานะเทพเจ้า ชาวจีนยกย่องให้กวนอูเป็นเทพเจ้าแห่งความซื่อสัตย์และเทพเจ้าแห่งสงคราม กวนอูได้ร่วมสาบานกับ เล่าปี่ และเตียวหุย ในการกอบกู้ราชวงศ์ฮั่น นิสัยของกวนอูคือรักความเป็นธรรม ชอบช่วยเหลือคน เย่อหยิ่งกับศัตรู แต่นอบน้อมถ่อมตนต่อผู้น้อย

[2] Qin Qiong- ชินหลง แม่ทัพผู้พิทักษ์กฎ แห่งราชวงศ์ถัง รักษากฎระเบียบยิ่งชีพ มีดาบอยู่ 14 เล่มเพื่อลงโทษผู้กระทำผิด ภายหลังเกิดการก่อกบฎของเสนาอำมาตย์ผู้หนึ่ง ชินหลงเลยถูกไล่ล่า จนสุดท้ายก็ถูกฆ่าตาย ภายหลังบ้านเมืองไร้ขื่อไร้แปลเพราะไม่มีคนอย่างชินหลงดูแลไม่นานก็สูญสลาย มีคนระลึกถึงความดีของท่านได้สร้างศาลเจ้าขนาดใหญ่ไว้เป็นอนุสรณ์