Chapter 46: จุดเริ่มต้นของการทดสอบ

เรือหลายพันลำถูกปล่อยออกจากเกาะลอยพร้อมกัน เรือบางลำก็เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนและบางลำก็เต็มไปด้วยพ่อแม่ที่มาคอยส่งลูกๆ ของเขา

พ่อแม่บางคนร้องไห้เสียใจ การทดสอบตกปลาเป็นการทดสอบที่ส่งผลถึงชีวิตและความตาย เพื่ออันดับที่ดีขึ้นนักเรียนทุกคนจะแข่งขันกันอย่างเต็มที่

เป็นผลให้การทดสอบมีอันตรายอย่างมาก การบาดเจ็บล้มตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แม้ว่าจะมีการนำครูและนักตกปลาหลายคนมาช่วย

บันทึกที่ดีที่สุดในประวัติศาสตร์คือเสียชีวิตสิบเปอร์เซ็นต์บาดเจ็บสามสิบเปอร์เซ็นต์และรอดชีวิตหกสิบเปอร์เซ็นต์ นั่นคือเปอร์เซ็นต์การรอดชีวิตสูงสุดที่เคยมีมา

เด็กอายุสิบสองปีทั้งหมดรวมตัวกันบนเรือ หัวหน้าหมู่บ้านพูดกับพวกเขาจากเรือลอยน้ำว่า “ระบบคะแนนแบบเดิมจะถูกนำมาใช้ในการพิจารณาครั้งนี้ คะแนนของคุณจะคำนวณตามระดับของปลาที่คุณจับได้ สถานที่ชั้นนำกว่าพันแห่งจะมีคุณสมบัติในการปลุกจิตวิญญาณของคุณ อย่างไรก็ตามอย่าลืมตั้งเป้าไว้สูงเกินไป แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ”

ทุกคนฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีใครใจร้อนในตอนนี้

บรรยากาศระหว่างกลุ่มนักเรียนเงียบและอึมครึม

ต่างจากบรรยากาศของกลุ่มผู้ปกครองของนักเรียนที่ต่างโห่ร้องอยู่ไกลๆ “ห่วงชีวิตก่อน! ฟังหัวหน้าหมู่บ้านนะ! อย่าฝืนตัวเองเกินไป!”

“ลูกสาวไม่สำคัญหรอกแม้ว่าหนูจะสอบไม่ผ่าน มันยังมีโอกาสที่จะ ‘ตื่นขึ้น’ ตามธรรมชาติได้อยู่นะ”

“ยอมแพ้เลยนะถ้าคู่ต่อสู้ของคุณแข็งแกร่งเกินไปในการแข่งขัน!”

“ต้องระวังเรือลำอื่นนะ!”

เหอเสี่ยวยูพยายามหาถังเกอแต่มีเรือมากเกินไปเธอหวังว่าเขาจะอยู่ไม่ไกลเกินไป

ผู้นำชาวบ้านกล่าวว่า “เรียนทุกคน การทดสอบจะใช้เวลาสิบสองชั่วโมง ผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือจากผู้ดูแลจะถือว่าล้มเหลวโดยอัตโนมัติ การทดลองจะเริ่มในอีกชั่วอึดใจ”

..ลมไม่ได้แรงมากในมหาสมุทรตอนนี้และยังมีแสงแดดยามเช้าทำให้พื้นผิวของมันเป็นสีทอง มีจุดมืดหลายจุดบนท้องฟ้าสีคราม

เมื่อจุดดำเหล่านั้นเข้ามาใกล้ผู้คนก็รู้ได้ว่ามันเป็นเรือ

มีคนอุทานว่า “เฮ้! นั่นคือเรือของพยัคฆ์รึเปล่า! ช่วงนี้หลี่หูไม่ได้ไปไหนมาไหนเลย ฉันรู้ว่าเขากำลังต่อสู้เพื่อไประดับแปด ฉันสงสัยว่าเขาประสบความสำเร็จหรือเปล่า”

ใครบางคนชี้ไปอีกทาง “ดูสิ มันคือเรือของตระกูลหวัง! หวังไป่ยู เป็นคนเดียวที่เข้ารับการทดสอบในปีนี้ เขาว่ากันว่าเป็นนักเกราะในอนาคต!”

หลายคนไม่รู้ว่านักเกราะคืออะไร แต่มันฟังดูน่าประทับใจ

“ดูนั่นสิ เป็นเซียวู่ซวงคนๆ เดียวที่มีมรดกทางจิตวิญญาณระดับสี่คุณภาพต่ำในหมู่บ้านน้ำสวรรค์ในปีนี้!”

“ส่วนนั่นคือเซียงน่านจากวิทยาเขตทางเหนือ ฉันบอกได้ว่าเขาเป็นชาวประมงระดับแปดแล้ว”

หานเฟยหมดคำพูด ทำไมเราต้องรวมตัวกันและออกมาพร้อมกันในขณะที่คนเหล่านั้นสามารถปรากฏตัวที่หลังเพื่ออวดตัวเองต่อหน้าทุกคนได้

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปทางทิศตะวันออกซึ่งดูเหมือนว่าคนสองคนกำลังเดินออกจากดวงอาทิตย์ พวกเขาเปล่งประกายทองระยิบระยับ

ทุกคนเงียบ สัตว์ประหลาดมาถึงแล้ว

พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฟางเจ๋อและถังเกอที่จากไปหลายวัน คงไม่มีใครบอกว่ามันไม่ยุติธรรม มรดกทางจิตวิญญาณระดับเจ็ดนั้นไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันว่าถังเกอนั้นเป็นที่หนึ่งของการทดสอบตกปลาครั้งนี้แน่ๆ ใครจะมีคุณสมบัติมากไปกว่าเขาได้อีก

ฟางเจ๋อไม่แยแสเหมือนก่อนหน้านี้ เขาโบกมือและเรือหรูหราสีขาวก็โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ มันแตกต่างอย่างมากกับเรือลำอื่น ๆ

ฟางเจ๋อกล่าวว่า “ไม่ต้องสนใจมากเกินไปเกี่ยวกับการทดสอบตกปลา ที่หนึ่งเป็นของคุณอยู่แล้ว คุณอาจจะบอกลาสถานที่แห่งนี้หลังจากพลังของคุณตื่นแล้ว”

ถังเกอค้นหาฝูงชนและเห็นหานเฟยโบกมือให้เขา เขายิ้มและโบกมือกลับ

ฟางเจ๋อเหล่ เขามองทะลุพลังของหานเฟยได้อย่างง่ายดาย ชาวประมงระดับเจ็ด.. แต่ก็ไม่คุ้มค่าที่จะให้ความสำคัญ เด็กส่วนใหญ่ในเมืองนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการตกปลาอยู่แล้วในวัยนั้น อย่างไรก็ตามเนื่องจากหานเฟยเป็นพี่น้องของถังเขาจึงคิดว่าอาจไม่ใช่ความคิดที่แย่ที่จะแสดงความเมตตาต่อเขา

หัวหน้าหมู่บ้านมาทางฟางเจ๋อและถามด้วยความเคารพว่า “ท่านอาจารย์ท่านคิดว่าเราควรเริ่มเมื่อใด”

ฟางเจ๋อกล่าวว่า “ยังไม่ได้กำหนดเวลาไว้เหรอ งั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน”

ฟางเจ๋อมองไปที่ฝูงชนและพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ลำดับที่สามอันดับแรกในการทดสอบนี้จะได้รับ ความสามารถ ‘การจดจ่อวิญญาณ’ ”

“โห..”

ทุกคนต่างโห่ร้อง พวกเขาไม่รู้ว่า ‘การจดจ่อวิญญาณ’ คืออะไร แต่มันเป็นรางวัลจากนางฑูตสวรรค์ มันจึงต้องเป็นของดีแน่ ๆ!

หลายคนส่งเสียงด้วยความสนใจหลังจากที่ฟางเจ๋อพูดเช่นนั้น

หวังไป่ยูรู้สึกตื่นเต้น ตระกูลหวังมีชื่อเสียงในเรื่องเกราะถ้าเขาได้รับ ‘การจดจ่อวิญญาณ’ เป็นไปได้ว่าเขาจะกลายเป็นผู้มีอิทธิพลในเมือง

หลี่หูครุ่นคิดอย่างหนัก พยัคฆ์ถูกคานอำนาจไว้โดยตระกูลหวัง เพราะพวกเขาไม่มีผู้เชี่ยวชาญชั้นยอด ถ้าเขาได้ ‘การจดจ่อวิญญาณ’ มาเป็นไปได้ว่าเขาจะไม่จำเป็นต้องกลัวตระกูลหวังอีกต่อไป

หานเฟยไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เขาจำนักเกราะที่ยอดเยี่ยมจากตระกูลหวังที่เขาเห็นในตลาดเมื่อวันก่อนได้ และเนื่องจากตอนนี้เขาแข็งแกร่งขึ้นมากเขาจึงสามารถเข้าร่วมการแย่งชิง ‘การจดจ่อวิญญาณ’ ได้อย่างแน่นอน

หัวหน้าหมู่บ้านปลื้มปีติอย่างมาก ถ้า ‘การจดจ่อวิญญาณ’ ปรากฏอยู่ในหมู่บ้านเป็นไปได้ว่าหมู่บ้านน้ำสวรรค์จะขึ้นสู่จุดที่สูงขึ้น

เขาตะโกนจนหน้าแดงว่า “เรียนทุกคน! การทดสอบเริ่มต้นแล้ว!”

สิ้นเสียงประกาศของหัวหน้าชาวบ้าน เรือต่างก็แยกย้ายกันไปเลือกจุดหมายปลายทางในการตกปลาของตนเอง บางคนกระตือรือร้นจนเหวี่ยงเบ็ดโดยไม่ขยับเรือเลย

เนื่องจากเป็นการทดสอบทุกคนจึงมีเรือของตัวเองและขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเขาว่าคะแนนจะเป็นอย่างไร

หานเฟยไม่รีบร้อน เขาขับเรือไปที่ถังเกอ

ในทางกลับกันถังเกอก็ขับเรือไปหาหานเฟย

ถังเกอหัวเราะ “หานเฟยคุณพัฒนาไปอีกแล้วหรือเปล่าเนี่ย”

หานเฟยแสยะยิ้มและกล่าวว่า “ใช่ฉันก้าวหน้าอย่างรวดเร็วมาก การทดสอบตกปลาคงไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด”

ถังเกอกล่าวว่า “ดีเลย แต่ว่า..เกี่ยวกับสิ่งที่ฉันทิ้งไว้ให้คุณ…”

หานเฟยกล่าวอย่างเคร่งขรึม “อย่าฝึกเทคนิคร่างกายลึกลับ ฉันรู้สึกได้ถึงข้อบกพร่องที่ยิ่งใหญ่ในนั้น”

ถังเกอตะลึง “ห้ะ”

หานเฟยกล่าวว่า “อย่าถามฉันว่าฉันรู้ได้ยังไง ปล่อยเทคนิคนั้ไว้เฉยๆ ดีกว่า”

ถังเกอกล่าวว่า “ฉันไม่ได้ฝึกมัน แล้วคุณล่ะ”

หานเฟยกล่าวว่า “ฉันก็เช่นกัน มาพบกันหลังการทดสอบตกปลา ฉันต้องการที่จะบอกนายบางสิ่งบางอย่าง.”

ถังเกอกล่าวว่า “ได้เลย งั้นตอนนี้มาเลือกสถานที่และเริ่มตกปลากันเถอะ”

ฟางเจ๋อปรากฏตัวและมองไปที่หานเฟยอย่างไม่เป็นทางการ จากนั้นเขากล่าวกับถังเกอว่า “อย่าไปด้วยกัน ถ้าคุณไปกับเขาด้วยพละกำลังและเสียงที่คุณทำขณะตกปลาเขาอาจจับปลาไม่ได้เลย”

นั่นทำให้ถังเกอมองไปที่หานเฟยด้วยความลำบากใจ

หานเฟยกล่าวว่า “นายไปก่อนเลย! จุดหมายปลายทางของนายคือทะเลแห่งดวงดาว งั้นก็ตั้งใจทำต่อไป!”

ฟางเจ๋อตะลึง เขาคิดว่าหานเฟยจะขอร้องให้ถังเกอช่วยเขา แต่หานเฟยไม่ขออะไร ในทางกลับกันทะเลแห่งดวงดาวก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้าย

ถังเกอลังเล “แล้วคุณล่ะ”

หานเฟยยิ้ม “มั่นใจได้เลย ฉันจะติดต่อนายไปเร็วๆ นี้ ฉันจะไปที่มหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุด”

หานเฟยออกจากเรืออย่างรวดเร็ว

ฟางเจ๋อส่ายหัว นั่นเป็นเด็กที่ค่อนข้างมั่นใจ มหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุด เขารู้หรอว่ามหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ที่ไหน เป็นความจริงที่ว่าคนงมงายไม่มีความกลัว อย่างไรก็ตามด้วยพรสวรรค์ของเด็กชายมีความเป็นไปได้ที่เขาจะเติบโตเป็นปรมาจารย์การตกปลาในภายหลัง

…

หานเฟยไม่รีบร้อนที่จะเริ่มตกปลา เขารู้ว่ามีทรัพยากรมากเกินไปในมหาสมุทร เขาไม่ต้องการใกล้ชิดกับคนอื่นมากเกินไปในกรณีที่พวกเขาสังเกตเห็นความสามารถในการตกปลาที่น่ากลัวของเขา

หานเฟยลอยออกไปห้าร้อยกิโลเมตรและไม่หยุดจนกว่าจะมีเรือเพียงไม่กี่ลำ เขาหยิบเบ็ดออกมาและใส่เหยื่ออย่างไม่เร่งรีบ

คะแนนของปลาถูกคำนวณตามระดับดังนั้นเป้าหมายของหานเฟยจึงไม่ใช่ปลาที่มีคะแนนน้อยกว่าห้าคะแนน

ตัวอย่างเช่นปลาสีขาวตัวเล็กๆ มีคะแนนเดียว ปลาสีเหลืองสามคะแนนเต่าสีเขียวห้าคะแนนปลาใบมีดเจ็ดคะแนนกุ้งก้ามกรามแปดคะแนนและเข็มขัดงูมีเก้าคะแนน

ส่วนปลาบางชนิดมีความพิเศษ เต่าเนื้อหนึ่งตัวมีค่ายี่สิบคะแนนแมงกะพรุนกลืนวิญญาณที่หายากคือสามสิบคะแนนและปลาหัวเหล็กอายุน้อยสิบสองคะแนน

นอกจากปลาทั่วไปแล้วยังมีการกล่าวกันว่าสามารถไปยังเขตประมงระดับหนึ่งได้ อย่างไรก็ตามคาดว่ามีเพียงไม่กี่คนที่จะทำได้ มันมีขึ้นเพื่อเพิ่มความยากในการทดสอบเท่านั้น

ริมฝีปากของหานเฟยโค้งงอขณะที่เขาจมตะขอลึกห้าเมตร เพื่อที่เขาจะไปถึงสามอันดับแรกเขาควรเริ่มจากน้ำที่ลึกกว่านี้!