Chapter 47: โกง
ในน้ำลึกกว่าห้าเมตรเป็นที่อยู่ของปลาใบมีดและเต่าเขียว แม้จะมีงูเข็มขัดด้วยถ้าเขาลงไปลึกกว่านี้ อย่างไรก็ตามงูเข็มขัดชอบความอบอุ่นและไม่สนใจเหยื่อ แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะจับพวกมัน

หานเฟยได้ถ่ายทอดพลังวิญญาณของเขาไปยังสายเบ็ดและคันเบ็ดโดยควบคุมการตอบสนองของเบ็ดได้เต็มที่

ใบหน้าของหานเฟยเปลี่ยนไปทันที เขาเขย่าเบ็ดและดึงเบ็ดถอยอย่างรวดเร็ว มีปลาใบมีดอยู่ที่ปลายสายเบ็ด เขาดึงคันไม้ไผ่สีม่วงอย่างรวดเร็วและเฉือนเข้าที่ปลาใบมีด

“ตึ่ง* … *”

มีดครีบของปลาใบมีดแทงเข้าไปในเรือและหัวของปลาก็หัก หานเฟยเตะมันเข้าไปในที่ปลาอย่างลวก ๆ

เขาได้รับเจ็ดคะแนน…

หานเฟยเจอผู้ตรวจสอบสี่ครั้งในสองชั่วโมงถัดมา เขาแสร้งทำเป็นว่าทำงานหนักทุกครั้งที่เจอผู้ตรวจสอบและรู้สึกผ่อนคลายหลังจากพวกเขาจากไป

ในช่วงสองชั่วโมงหานเฟยจับปลาใบมีดได้สิบสามตัวและเต่าเขียวแปดตัวซึ่งรวม 131 แต้ม

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงจากท้องฟ้า

หัวหน้าหมู่บ้านประกาศว่า “ลำดับแรกของการทดสอบตกปลาครั้งนี้ได้ 241 คะแนนและอันดับที่ 10 ได้ 142 คะแนน..”

หานเฟยตะลึง คุณล้อฉันเล่นรึเปล่า ฉันตกปลาเร็วมากอยู่แล้วและมีเพียง 131 คะแนน ทำไมคนเหล่านั้นถึงมีคะแนนมากมายขนาดนั้น

ในเวลาเดียวกันในที่ไหนสักแห่งที่ห่างไกลวังไป่ยูก็กู่ร้องขึ้น ตะขอยาวก็โผล่ขึ้นมาจากกล่องข้างๆเขาและพุ่งลงไปในน้ำแทงเข้าไปในปลาใบมีด

มีดของปลาใบมีดแวววาวพุ่งเข้ามา แต่หวังไป่ยูไม่ได้สนใจที่จะมองมัน เขาเพียงแค่ตะโกนว่า “โล่”

โล่ที่ทำจากกระดองเต่าโผล่มาจากไหนไม่รู้และเคาะมีดครีบออกไป

ในอีกด้านหนึ่งหลี่หูค่อนข้างมืดมน “ใครได้ 242 คะแนนกัน ถังเกอหรอ ฉันสงสัยจังว่าหวังไป่ยูมีกี่คะแนน น่าจะเกือบสองร้อยใช่มั้ยนะ”

หลี่หูตะโกนลั่น “ฆ่ามัน!”

ปลาที่น่ากลัวยาวเกือบสามเมตรโผล่ขึ้นมาจากน้ำและพ่นปลาหัวเหล็กตัวน้อยออกไปจากเรือ

ความลับของหลี่หูที่เขาเก็บไว้ คือทุกคนรู้ว่าพ่อของเขามีปลาหัวเสือ แต่ที่พวกเขาไม่รู้คือเขาก็มีอีกตัวเช่นกัน

ทางด้านถังเกอเขาเคยเห็นปลาแปลก ๆ มากมายในการประมงขั้นสูงและฟางเจ๋อได้สอนเทคนิคที่เป็นประโยชน์ที่สุดในการตกปลาและดึงดูดปลา

มือของถังเกอเคลื่อนไหวอย่างซับซ้อนราวกับว่าเขากำลังร่ายเวทย์แปลกๆ ในขณะที่ถังเกอกำลังทำเช่นนั้นเบ็ดของพลังวิญญาณก็ตกลงบนมหาสมุทรและปลาก็กระโดดขึ้นมาทำให้ ถังเกอสามารถจับพวกมันได้อย่างง่ายดาย

ถ้าหวังไป่ยูหลี่หูหรืออาจารย์อยู่ที่นี่พวกเขาจะต้องตะลึงเพราะมันเป็นความสามารถจากการจดจ่อ การตกปลาด้วยความสามารถเช่นนี้ การประมงทั่วไปก็เหมือนกับเด็กๆเล่นของเล่น

มันไม่ราบรื่นสำหรับคนอื่นๆที่ไม่มีพรสวรรค์จากสวรรค์..นักเรียนจากวิทยาเขตทางใต้ได้รับเพียงสี่สิบคะแนน มันไม่ใช่ผลเสีย แต่เขาตั้งใจจริงจนจมเบ็ดลึกกว่าหกเมตร จากนั้นใบมีดขนาดมหึมาก็ตัดหัวของเขาออกอย่างรวดเร็วจนแม้แต่ผู้ตรวจสอบก็ไม่มีเวลาตอบสนอง

นักศึกษาหกคนของวิทยาเขตทางตอนเหนืออยู่กันเป็นกลุ่ม พวกเขาฉลาดพอที่จะโยนเหยื่อมหาศาลลงไปในมหาสมุทรโดยหวังว่าจะดึงดูดปลา อย่างไรก็ตามกุ้งก้ามกรามหนวดมาหาพวกเขา มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รอดชีวิต

เด็กสาวจากมหาวิทยาลัยทางตะวันออกซึ่งดุหานเฟยก่อนหน้านี้โชคไม่ดีที่จับปลาลูกชิ้นได้ แต่ไม่มีผู้ดูแลที่อยู่บริเวณนั้น ส่งผลให้ร่างของเด็กหญิงพรุนไปด้วยเข็มจากตัวปลา

สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นในสถานที่อื่น ๆ อีกมากมาย ไม่มีเวลาให้ผู้ตรวจดำเนินการอะไร ท้ายที่สุดนักเรียนไม่ได้ตกปลาในสถานที่เดียวกัน

โอกาสของความตายก็ยิ่งสูงขึ้น เพื่อให้ได้คะแนนมากขึ้นนักเรียนส่วนใหญ่เลือกปลาใบมีด แต่เกินครึ่งหนึ่งไม่สามารถหลบมีดจากปลาได้เพราะมันเร็วเกินไป อย่างน้อยสามสิบเปอร์เซ็นต์ของพวกเขาพิการแม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธก็ตาม

….

..อีกสองชั่วโมงผ่านไป

หานเฟยมีประสิทธิภาพมากกว่าเมื่อก่อน เขาได้ฆ่ากุ้งก้ามกรามและจับปลาใบมีดสิบเจ็ดตัวและเต่าสีเขียวหกตัว คะแนนรวมของเขาคือ 289 คะแนน

หานเฟยกลืนน้ำลาย ตอนนี้เขาอยู่ในสิบอันดับแรกหรือยังนะ ไม่มีใครจับปลาได้มากขนาดนี้โดยไม่มีพลังวิญญาณเพียงพอ เขามั่นใจว่าคนหาปลาที่เลเวลเจ็ดต้องรับยาเติมวิญญาณหรือพักเพื่อพักฟื้นในตอนนี้

ประกาศของหัวหน้าหมู่บ้านมาอีกครั้ง

“อันดับแรกของการทดลองตกปลาได้ 482 คะแนนและอันดับที่สิบได้ 298 คะแนน ตั้งใจต่อไป!”

หานเฟยตกใจ คนเหล่านั้นเป็นนักเรียนจริงหรอ โดยตรรกะแล้วพวกเขาควรจะหมดพลังวิญญาณไปแล้วนี่

หานเฟยเสียดายมากที่เขาไม่เคยติดอันดับต้นๆได้เลย

ด้านเหอเสี่ยวยูเธอไม่ได้กังวลเลย เธอได้รับคะแนน 212 คะแนนแล้ว พ่อของเธอให้ยาเติมวิญญาณสามเม็ดก่อนที่เธอจะมา เขาไม่รู้ว่าหานเฟยก็ให้ยาเติมวิญญาณสามเม็ดกับเหอเสี่ยวหยูสำหรับบันทึกเกี่ยวกับการระเบิดพลังงานวิญญาณเช่นกัน

…

ใบหน้าของหานเฟยมืดลง “ก็ได้ คุณกำลังบังคับให้ฉันทำสิ่งนี้ ฉันต้องแข่งเพื่อให้ได้ ‘จดจ่อวิญญาณ’ และสิทธิในการปลุกพลังวิญญาณ มาดูกันว่าฉันจะทำอะไรได้บ้าง!”

หานเฟยตัดสินใจเปิดใช้งาน “ตกความว่างเปล่า” มือของเขาลุกเป็นไฟในพริบตา โชคดีที่เขามีถังน้ำอยู่ข้างๆ เขายื่นมือเข้าไปทันที

ตาของฟางเจ๋อคงจะโตขึ้นมากถ้าเขาได้เห็นสิ่งนี้ ใครจะดูดพลังงวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของพวกเขาในตอนกลางวันกัน เขาไม่กลัวว่าตัวเองจะระเบิดเหรอ

ในช่วงเวลาต่อมาพลังวิญญาณได้รวมตัวกันที่สถานที่แห่งนี้และหานเฟยก็เห็นฝูงปลากำลังมา

เขาเหวี่ยงเบ็ดทันที มีบางอย่างกัดเหยื่อทันทีเช่นกัน แต่มันไม่ใช่ปลาใบมีด แต่เป็นเต่าเขียว หานเฟยไม่ได้ดูถูกมัน เขาฟาดเต่าเขียวและเคาะหินที่กระเด็นออกมาโดยไม่สนใจ

เมื่อพลังวิญญาณรวมตัวกันในที่ของหานเฟยฟางเจ๋อก็ขมวดคิ้ว“ หือ ทำไมฉันถึงสัมผัสได้ถึงพลังงานแสงอาทิตย์ในตอนนี้ มันเป็นภาพลวงตาของฉันหรือเปล่านะ”

ผู้ตรวจสอบสองคนในบริเวณใกล้เคียงก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ พวกเขามาอย่างรีบร้อน

พวกเขาทั้งคู่ตกใจเมื่อเห็นหานเฟยกระโจนและบิดหัวกุ้งก้ามกราม

จากนั้นสองวินาทีหลังจากที่หานเฟยเหวี่ยงตะขอไป มีดแหลมคมก็ถูกยิงออกมาแต่เขาก็กันมันไว้ได้ เจ้าหน้าที่ตรวจนับมีดได้ถึงสามสิบเล่มบนเรือของหานเฟย!

“หืม…”

ผู้ตรวจสอบคนหนึ่งขึ้นไปบนเรือและชำเลืองมองเขา “คุณมาจากมหาวิทยาลัยทางตะวันออกหรอ…คุณไม่ได้จับอะไรเลยนอกจากปลาใบมีดเต่าเขียวและกุ้งก้ามกรามหนวดงั้นหรอ”

ผู้ตรวจสอบคนอื่นมาที่นี่เพื่อคำนวณคะแนนในตอนนี้ เขาส่ายหัวและพูดกับผู้ตรวจสอบคนแรกว่า “เขาชื่อหานเฟยเป็นพี่น้องของถังเกอน่ะ”

ผู้ตรวจสอบคนแรกเข้าใจทันที เป็นเรื่องจริงที่พี่น้องของอัจฉริยะมักจะเป็นอัจฉริยะอีกคน!

โดยไม่สนใจอาจารย์ทั้งสองหานเฟยหยุดชั่วขณะ

“มันดูไม่เหมาะสมที่จะทิ้งมีดไว้บนเรือซึ่งจะเปิดเผยความสามารถของฉัน ละเอียด! ฉันจะเคลียร์ให้ดีกว่า!”

หลี่หูราวกับว่าเขาสังเกตเห็นด้วยบางอย่างความตกตะลึงและพูดกับปลาเสือ ปลาไปรวมกันที่นั่นหรือเปล่า”

ปลาเสือส่งเสียงร้องราวกับว่ามันสามารถเข้าใจเขาได้

หลี่หูกล่าวว่า “มีคนอยู่ที่นั่นเหรอ? แล้วไงล่ะ? ไปปล้นเขากันเถอะ”

ในทางกลับกันหวังไป่ยูสัมผัสได้ถึงบางอย่างเมื่อเขากำลังจะยิงฉมวกของเขา ชุดเกราะของเขาเพิ่งขยับ เขามองไปไกลอย่างช่วยไม่ได้ อะไรอยู่ตรงนั้นกันนะ..