Chapter 70: เจ้าดำกินหมดเลย

หานเฟยถามเธอว่า “เธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนหรอ”

หานเฟยฮึดฮัด “ฉันสนุกกับชีวิตในหมู่บ้านน้ำแห่งสวรรค์ ชีวิตของฉันที่นี่ปราศจากความเครียดและความแข็งแกร่งของฉันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ฉันยังรู้สึกว่าที่นี่ฉันกำลังจะถึงจุดสูงสุดของชีวิต ฉันไม่อยากไปโรงเรียนในเมืองเลยน่ะ”

เหอเสี่ยวหยู่ตกใจ “ไม่ๆ ฉันเป็นนักเรียนปกติ”

หานเฟย: “???”

จริงหรอ ดังนั้นฉันก็เป็นคนที่ไปแลกเปลี่ยนได้คนเดียวขณะที่เหอเสี่ยวยูเป็นนักเรียนเต็มเวลาปกติหรอ? หัวหน้าหมู่บ้านไอ้แก่! โชคดีที่ฉันไม่ฟังคุณ

“ก็ลองไปดูสิ บางทีคุณสามารถช่วยฉันได้เมื่อฉันตามไปที่เมือง”

เหอเสี่ยวยูหัวเราะเบาๆ “ทำไมไม่ไปกับฉันล่ะ ฉันได้ยินมาว่านักเรียนของโรงเรียนในเมืองมีความสามารถมากที่สุดที่ได้รับการคัดเลือกจากทุกหมู่บ้าน ในทางเทคนิคมันมีเฉพาะผู้ที่มีมรดกทางจิตวิญญาณคุณภาพดีระดับสองขึ้นไปเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์เข้าโรงเรียนได้ แต่มีข้อยกเว้นเช่นคุณที่มีความแข็งแกร่งทางร่างกายผิดปกติ!”

หานเฟยส่ายหัว “ฉันจะไม่ไปที่นั่น”

เหอเสี่ยวยูกล่าวว่า “แต่นายสามารถเรียนรู้สิ่งที่มีประโยชน์ได้! นายรู้จักห้าอาชีพหลักมั้ย”

หานเฟยอุทานในใจคำถามนี้อีกแล้ว! “คุณลืมความสามารถการเก็บเกี่ยววิญญาณที่ฟางเจ๋อมอบให้ฉันหรอ ฉันฝึกมันเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ บางทีคุณอาจจะไม่ได้เรียนรู้มากเท่าที่ฉันเรียนด้วยตัวเอง!”

เหอเสี่ยวยูหน้ามุ่ย “ห๊ะ เจ้าขี้โม้! ว่ากันว่าอัจฉริยะที่เก่งที่สุดในเมืองยังต้องเรียนรู้หลายปีเลย…อืมลืมไปเลย นายได้ยินหรือยังว่าหลี่หูฟื้นแล้วและยังก้าวไปอีกขั้นด้วย”

หานเฟยตอบว่า “อ๋อ! พ่อของคุณบอกฉันแล้ว แต่มันไม่สำคัญ หลี่หูเหมือนปลาเค็ม เนื่องจากเขาล้มลงเขาจึงไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกต่อไป”

“แต่พยัคฆ์มีคนที่แข็งแกร่งหลายคน! และสัตว์วิญญาณของนายก็ไม่มีพลังต่อสู้ เมื่อคนเหล่านั้นหลอมรวมเข้ากับสัตว์วิญญาณของพวกเขานายก็แทบจะไม่สามารถป้องกันการโจมตีของพวกมันได้เลยนะ”

หานเฟยรู้สึกสับสน “หลอมรวมกับสัตว์วิญญาณของพวกเขา..หรอ”

“นายอย่าบอกนะว่านายยังไม่ได้เริ่มฝึกฝนสัตว์วิญญาณของนายเลย!” เหอเสี่ยวยูตกใจ

“นั่นเป็นเรื่องเร่งด่วนหรือเปล่า”

เหอเสี่ยวยูกล่าวอย่างกังวล “แน่นอนสิ เกือบทุกคนจะมีพลังเพิ่มขึ้นหลังจากที่พวกเขาได้รับสัตว์วิญญาณ ยิ่งสัตว์วิญญาณของนายแข็งแกร่งมากเท่าไหร่นายก็จะแข็งแกร่งขึ้นหลังจากหลอมรวมเข้ากับมัน”

หานเฟยสนใจ “ความเร็วในการฝึกฝนของฉันจะเพิ่มขึ้นอย่างมากหลังจากที่ฉันหลอมรวมกับสัตว์ร้ายทางวิญญาณของฉันใช่มั้ย”

จากนั้นเขาก็ยิ้ม “สาวน้อยคุณจะไปเมืองเมื่อไหร่”

เหอเสี่ยวยูรู้สึกรำคาญและถามว่า “ทำไมนายถึงเรียกฉันอย่างนั้น ฉันแก่กว่านายนะ”

“แต่คุณดูเด็กกว่าฉันมาก!”

“แต่ฉัน…ช่างมันเถอะ การอยู่ในหมู่บ้านน้ำสวรรค์ก็ไม่เลวหรอก อย่างน้อยนายก็จะไม่ได้พบกับอัจฉริยะมากมายนักที่นี่ กำลังของนายไม่ได้อ่อนแอ บางทีเราอาจจะได้พบกันที่การประมงระดับหนึ่งหลังจากที่เรากลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการตกปลา”

หานเฟยถามว่า “เมืองและหมู่บ้านใช้พื้นที่ประมงระดับเดียวกันหรือเปล่า”

เหอเสี่ยวยูพยักหน้า “ใช่! ทุกหมู่บ้านใช้เหมือนกัน!”

ตอนนี้แม่ของเหอเสี่ยวยูนำซุปปลามาให้และหานเฟยชิม นอกจากรสชาติอูมามิที่เข้มข้นแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับซุป

แม่ของเหอเสี่ยวยูเข้าร่วมการสนทนา “เด็กน้อยหนูจะทำงานหนัก เมื่อหนูกลายเป็นนักตกปลาพ่อของหนูจะไม่คัดค้านการแต่งงานของหนู”

“พุ…แค้กๆ …”

ใบหน้าของเหอเสี่ยวยูเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “แม่…แม่กำลังพูดอะไร เราเป็นแค่เพื่อนกัน…หนูจะไปฝึกแล้ว”

เหอเสี่ยวยูรีบขึ้นชั้นบนและหานเฟยพูดกับแม่ของเธออย่างเขินอาย “คุณป้าฉันคิดว่าฉันคงต้องขอตัว”

แม่ของเหอเสี่ยวยูรู้สึกอบอุ่นกับคำตอบของเธอ “โอเคไม่ต้องรีบนะจ๊ะ เหอเสี่ยวยูกำลังจะออกจากหมู่บ้านในอีกสองวัน หัวหน้าหมู่บ้านจะส่งเธอไปที่เมือง หานเฟย! พ่อของเสี่ยวยู บอกว่าหนูไปด้วยก็ได้”

“คุณป้าครับ ต่างคนต่างมีความใฝ่ฝัน ฉันยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำในหมู่บ้านน่ำสวรรค์ วันหนึ่งฉันจะไปที่เมือง แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

…

หลังจากออกจากบ้านของเหอเสี่ยวยูหานเฟยก็ตรงไปที่บ้านของเขา

เรือประมงสีขาวที่ฟางเจ่อมอบให้เขายังคงผูกติดอยู่กับขอบหน้าผาข้างบ้านของเขา หานเฟยกระโดดขึ้นไปบนเรือและแล่นตรงไปที่ทะเล

…

ไม่นานหลังจากหานเฟยจากไป

“นายน้อยหานเฟยไปทะเลแล้ว”

หลี่หูขมวดคิ้ว “ไปทะเลตอนกลางคืนหรอ..”

เขาครุ่นคิด “ให้ลุงหมาป่าจัดการกับเขา คืนที่มืดมิดแบบนี้ เขากล้าไปทะเลตอนกลางคืนได้ยังไง”

“ครับนายน้อย”

…

“โห! เรือที่คนเมืองใช้นั้นแตกต่างกันจริงๆ รวดเร็วและมั่นคง ด้วยเรือลำนี้ฉันไม่ต้องไปที่ท่าเรือเพื่อเช่าเรือแล้ว”

เมื่อมาถึงทะเลอีกครั้งหานเฟยก็ครุ่นคิดว่าปลากลืนวิญญาณของเขามาจากการประมงระดับหนึ่ง หากนำไปปล่อยในการประมงทั่วไปจะไม่มีปลาใดสามารถฆ่าพวกมันได้ใช่มั้ยนะ เหอเสี่ยวยูเคยกล่าวไว้ว่ามีเพียงสิ่งมีชีวิตที่พิเศษมากหรือสัตว์วิญญาณเท่านั้นที่สามารถฆ่าสัตว์ทางวิญญาณได้

ด้วยความคิดจากหานเฟยเจ้าตัวเล็กสีดำและสีขาวก็ปรากฏ

เมื่อเห็นทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดแม้จะไม่ได้รับคำแนะนำจากหานเฟยน้องดำก็กระโดดลงไปในน้ำทะเล

หานเฟยเรียกเขาว่า “เจ้าดำทำไมรีบขนาดนี้เนี่ย ออกมาจากทะเล”

อย่างไรก็ตามเจ้าดำไม่สนใจหานเฟยและเจ้าขาวก็กระโดดลงไปในทะเล ปลาตัวเล็กสองตัวสีดำและสีขาวกระโดดขึ้นจากทะเลแล้วบินกลับลงไปในน้ำดูเหมือนว่าจะเล่นกันอย่างสนุกสนาน

หานเฟยยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าของเขาอย่างช่วยไม่ได้ คนส่วนใหญ่มีสัตว์วิญญาณเป็นสัตว์ต่อสู้ในขณะที่ของฉันเป็นสัตว์เลี้ยงน่ารักสองตัว

ทันใดนั้นมีบางอย่างดึงดูดความสนใจของเขาปลาใบมีด กระโดดขึ้นจากทะเลและพุ่งตรงไปที่เจ้าขาว

“เจ้าขาว ระวัง!”

ภายในพริบตาและเจ้าขาวพุ่งลงไปในน้ำทะเลทิ้งประกายสีขาว และว่ายไปโผล่ด้านหลังปลาใบมีดและจ้องดูปลาตัวใหญ่ตัวนี้อย่างสงสัย

แต่เจ้าดำไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มันคิดกับตัวเองว่าอยากกินเจ้าขาวหรอ งั้นฉันจะกินนายก่อน!

จากนั้นหานเฟยก็เห็นบางอย่างที่ทำให้เขาตกใจ เจ้าดำรีบพุ่งใส่ปลาใบมีดและหมุนรอบมันและทำให้มันกลายเป็นก้างปลาอย่างรวดเร็ว

โห?!

เจ้าปลาตัวนี้กินปลาใบมีดจนเหลือแต่กระดูก?!

น้ำมีประกายแวววาวราวกับน้ำค้างแข็งและครีบของปลาใบมีดก็กำลังตกลงไปในน้ำ หานเฟยกำลังจะเอาใบมีดขึ้นจากน้ำแต่เขาก็เห็นเจ้าดำรีบพุ่งมากัดที่ใบมีด

หานเฟยกรามแทบหลุด อะไรเนี่ย? เจ้าดำกินใบมีดเข้าไปจริงหรอ

“มาที่นี่เจ้าดำ”

เจ้าดำกระโดดขึ้นจากน้ำและว่ายไปรอบ ๆ หานเฟยในอากาศ หานเฟยพบว่าหนูน้อยคนนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

“นั่นคือใบมีดไม่ใช่เนื้อปลานะ ฟันของแกไม่เจ็บหรอ”

อย่างไรก็ตามเจ้าดำดูเหมือนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หานเฟยพูดและกระโดดกลับลงไปในน้ำ

เนื่องจากเจ้าดำเป็นสัตว์วิญญาณของเขาหานเฟยจึงรู้สึกได้ว่าเจ้าดำยังคงกินอยู่ เขากินอะไร เขาไม่รู้ แต่เขาพบว่าพลังวิญญาณของเขาเพิ่มขึ้น

โอ้ เพิ่มพลังวิญญาณของฉันโดยตรงเลยหรอ?

เมื่อหานเฟยเห็นดวงจันทร์ทั้งสามดวงขึ้นบนท้องฟ้าเขารู้ว่าเกือบถึงเวลาแล้ว เขาเรียกเจ้าขาวและเจ้าดำทันทีปล่อยให้พวกเขาว่ายไปรอบ ๆ ตัวเขา

หานเฟยนั่งไขว่ห้างและเริ่มฝึกฝนและทันใดนั้นพลังวิญญาณรอบตัวเขาก็พุ่งสูงขึ้น ดูเหมือนจะมีพลังวิญญาณให้เห็นทุกที่ที่แสงจันทร์ส่องสว่างตกกระทบ

ขณะที่หานเฟยกำลังฝึกฝนทะเลรอบตัวเขาก็ปั่นป่วนอย่างรุนแรงและมีปลาจำนวนมากโผล่ออกมาและดิ้นเป็นระยะ ๆ เช่นเดียวกับที่ผ่านมาช่วงเวลาที่พลังวิญญาณมีอยู่ไม่มีปลาใดต่อสู้กันเองแม้แต่งูเข็มขัดที่โหดร้ายที่สุดก็ตาม พวกเขาจมอยู่กับการดูดซับแก่นแท้ของโลกนี้ราวกับมาแสวงบุญ

เจ้าดำที่เคยรู้สึกกระวนกระวายใจและอยากจะกระโดดลงทะเลก็นิ่งเงียบเช่นกันในขณะนี้ มันลอยอยู่กลางอากาศและค่อยๆ หมุนรอบหานเฟย จุดสีดำและสีขาวบนหัวของปลาทั้งสองตัวส่องแสง

อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปหานเฟยรู้สึกว่าพลังวิญญาณที่เขาดูดซับนั้นน้อยลงเรื่อย ๆ เขาลืมตาขึ้นและพบว่าน้ำเต้ากำลังกะพริบเจ้าดำและเจ้าขาวกำลังดูดซับพลังวิญญาณของปลาในทะเลก็เช่นกัน

หานเฟยยิ้มกว้าง ดังนั้นพลังวิญญาณที่ฉันดูดซับในการฝึกส่วนใหญ่ถูกดูดซับโดยพวกแกหรอ? แต่ยังไงก็ตามฉันก็ยังแข็งแรงขึ้น

…

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงพื้นผิวทะเลก็ค่อยๆ เริ่มปั่นป่วน ปลาบางตัวเริ่มตกลงมาและปลาสีขาวก็กระโดดขึ้นมาบนเรือเกือบจะชนหานเฟย แต่ในขณะที่ปลาสีขาวกระโดดขึ้นเจ้าดำก็รีบพุ่งมาและโยนมันลงทะเลหลังจากกัดไปสองสามครั้ง

ในไม่ช้าก็มีปลาจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเพียงปลาข้างเหลืองและปลาขาว ปลาอย่างปลาใบมีดไม่ได้กระโดดขึ้นเรือเจ้าดำค่อนข้างไม่พอใจ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าเจ้าของของเขากำลังฝึกฝนดังนั้นปลาที่กล้าเข้าใกล้ดาดฟ้าเรือก็จะต้องถูกมันฆ่า

ในขณะที่มันยุ่งอยู่กับการกัดและเคี้ยวทันใดนั้นทั้งร่างของเจ้าดำและเจ้าขาวก็กระพริบเป็นสัญญาณพวกมันก็อัพเกรดขึ้นมา

ทันใดนั้นหานเฟยก็รู้สึกว่าเจ้าขาวชนกับร่างกายของเขาเบาๆ เหมือนกำลังเรียกเขา เขาหันศีรษะไปและพบว่าจู่ๆ ก็มีเงาของเรือปรากฏขึ้นในระยะไกล

“เวลานี้มีคนอยู่ที่ทะเลด้วยหรอ พวกเขามาหาฉันหรือเปล่าเนี่ย..”