Chapter 75: การหลบหนี

หานเฟยโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณใส่พวกเขา แต่ทุกคนต่างมีทักษะการต่อสู้พื้นฐาน ดังนั้นในขณะที่เขาเริ่มการโจมตีนี้นักตกปลาระดับเก้าสามคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตะโกนและเปิดการโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณ.

“อึก…”

หานเฟยถูกแรงระเบิดทำให้กระเด็นออกจากเรือประมงจากการโจมตีของพวกเขาและทั้งสามคนก็กระเด็นออกจากเรือทีละคน แรงปะทะขนาดใหญ่ของการระเบิดวิญญาณทำให้เกิดลมกระโชกแรง

กลางอากาศหานเฟยเห็นว่าฝูงปลิงทะเลอยู่ห่างออกไปเพียงไม่ถึงร้อยเมตร ถ้าเขาตกลงไปในน้ำเขาจะกลายเป็นโครงกระดูกในไม่ช้า

ตวัด…

เขาใช้เทคนิคตะขอจูบในพริบตาและโหนตัวลงบนเรือประมงของหลี่หู

“นายน้อยระวัง!”

“ปกป้องนายน้อย”

บนเรือของหลี่หูมีคนปกป้องเขามากถึงห้าคนซึ่งทั้งหมดเป็นนักตกปลาระดับเก้า ก่อนที่หานเฟยจะขึ้นเรือทั้งห้าคนยืนอยู่บนหัวเรือโดยบังหลี่หูที่อยู่ข้างหลังพวกเขา

“เหอะ…”

หานเฟยไม่กลัวทั้งห้าคน ไม่มีใครเป็นปรมาจารย์ด้านการประมง ถ้าเขาสู้กับพวกมันบนพื้นราบเขาก็สามารถเอาชนะพวกมันได้อย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นนักตกปลาระดับเก้าเหมือนกัน แต่เขาก็สามารถจัดการปรมาจารย์ประมงได้ แต่ตอนนี้อยู่กลางอากาศเขาไม่สามารถทำอะไรได้เต็มที่ หากพวกเขาทั้งห้าคนเปิดการโจมตีด้วยพลังวิญญาณที่เขาทำก่อนหน้านี้เขาจะถูกโจมตีลงไปในทะเล

“หลี่หูเจ้าหนอนน้อย ฉันสาบานว่าฉันจะฆ่าแกแน่ถ้าฉันรอด”

หลังจากเสียงตะโกนของหานเฟย เขาถอนคันเบ็ดและเปลี่ยนเป้าโยนเบ็ดไปที่เรือประมงโดยมีคนจำนวนน้อยที่สุดอยู่บนเรือ

แต่ก็ยังมีคนถึงสามคนบนเรือประมงลำนั้นและหนึ่งในนั้นเป็นคนบังคับเรือ

หลี่หูตะโกนว่า “หานเฟย เจ้าน่ะเป็นชิ้นเนื้อที่ตายแล้ว แม้ว่าเจ้าจะไม่ถูกฉันฆ่า แต่ฉันก็ยังมีความสุขมากที่เห็นเจ้าถูกฆ่าโดย ฝูงปลิงทะเล ฮ่า ๆ ๆ ๆ …”

หานเฟยไม่พูดอะไร และเพ่งสมาธิไปที่เรือที่เขากำลังจะลงไปที่มีฝูงปลิงทะเลไล่ตามหลังมาอย่างใกล้ชิด

เบ็ดไผ่สีม่วงเปล่งประกายในมือของหานเฟยและเขาก็พร้อมที่จะโจมตีอีกครั้ง

“เจ้าดำ กัดเขา”

ทั้งสองคนที่กำลังจะสกัดกั้นหานเฟยต่างสงสัย เจ้าดำคือใครกัน

ทันใดนั้นหนึ่งในนั้นรู้สึกว่ามีบางอย่างกัดต้นขาของพวกเขา เขาคิดว่าปลิงทะเลขึ้นเรือมาแล้วและรีบมองลงไปด้วยความตกใจ

หานเฟยยิ้มอย่างเย็นชาและขว้างมีดบินมาที่เขา

“อั๊ก…!”

ก่อนคนนั้นจะเงยหน้าขึ้นหานเฟยได้ทำการโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณและทั้งสองก็ลอยกลับหัวไปหลังจากการระเบิดเลือดพุ่งออกจากร่างของพวกเขา มีดบินได้เสียบเข้าไปในดวงตาของคนที่ถูกกัดโดยเจ้าดำ

“ตายซะ”

“ระเบิด”

คนที่บังคับเรืออยู่ตื่นตระหนกมาก ผู้ชายคนนี้คือ ‘คนอ่อนหัด’ ที่นายน้อยพูดถึงจริงๆ หรอ ‘คนอ่อนหัด’ สามารถเอาชนะนักตกปลาระดับเก้าสองคนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ด้วยหรอ ‘คนอ่อนหัด’ สามารถใช้การโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณที่ทรงพลังอย่างต่อเนื่องได้จริงๆ หรอ

หานเฟยทำการโจมตีอีกครั้งและหนึ่งในนักตกปลาระดับเก้าถูกส่งไปในอากาศตกลงสู่ทะเลอย่างแรง

“ช่วยฉันด้วย…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาถูกปลิงปกคลุมและในพริบตาใบหน้าของเขาก็ซูบซีดลงอย่างรวดเร็ว

อีกคนได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกันและแขนทั้งสองข้างหัก

หานเฟยเหวียงเขาลงทะเลด้วยเบ็ดของเขาโดยไม่แม้แต่จะมองไปที่เขา

คนเดียวที่เหลือเบิกตากว้างและตะโกนใส่หานเฟย “ถ้าเจ้ากล้าเข้ามาข้าจะทำลายเรือประมงลำนี้”

หานเฟยขมวดคิ้วและแค่อยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้น แต่เขาก็ยังพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันสามารถช่วยชีวิตคุณได้นะ คุณสามารถไปที่เรือประมงอื่นได้ คุณคิดว่าไงล่ะ”

ชายคนนั้นมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนกและขมวดคิ้ว มีเรือประมงเพียงห้าลำเท่านั้น ในหมู่พวกเขาเรือของหลี่หูอยู่ไกลที่สุด ส่วนเรือประมงที่เหลืออีกสามลำอยู่ห่างจากเขาอย่างน้อย 100 เมตร เขาจะตกน้ำถ้าไม่ระวัง เขาจะไปเรือลำอื่นได้อย่างไร

ชายคนนั้นจึงพูดว่า “ถึงฉันจะหนีไปเรือลำอื่นพยัคฆ์ก็ไม่ยอมปล่อยฉันหรอก! แทนที่จะเป็นแบบนั้นฉันอาจตายไปพร้อมกับเจ้ายังดีซะกว่า บางทีท่านผู้นำจะดูแลครอบครัวของฉันให้ฉันเลยก็ได้”

หานเฟยพูดอย่างเย็นชา “คุณเป็นคนโง่เหรอ คุณแน่ใจหรือว่าลี่จื๊อจะปฏิบัติต่อครอบครัวของคุณด้วยความกรุณาถ้าคุณตาย? จากสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับพยัคฆ์คือถ้าคุณตายภรรยาของคุณจะมอบสิ่งสำคัญให้ชายอื่นเป็นของขวัญและลูกของคุณจะต้องเรียกชายคนอื่นว่า ‘พ่อ’ ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะได้รับการปฏิบัติอย่างไร…”

“เจ้าจะฆ่าฉันอยู่ดี ฉันจะทำอะไรได้บ้างเล่า”

ชายคนนั้นคำรามและดวงตาของเขาก็แดงก่ำ

หานเฟยส่ายหัว “ใครบอกว่าฉันจะฆ่าคุณ คุณรู้จักหลี่กังมั้ย เขาพยายามฆ่าฉันมาสองครั้งแล้ว แต่ล้มเหลว ฉันให้โอกาสเขาติดตามฉัน ตอนนี้เขาเป็นผู้ดูแลแผงขายบาร์บีคิวที่อร่อยที่สุดในโลกในท่าเรือซึ่งทำเงินได้มากมาย และฉันเชื่อว่าอีกไม่นานเขาจะร่ำรวยยิ่งขึ้นไปอีก…เนื่องจากฉันสามารถพาเขาไปอยู่ในการดูแลของฉันทำไมฉันถึงพาคุณไปด้วยไม่ได้ล่ะ”

ชายคนนี้แข็งตัวและดูเหมือนจะมีการต่อสู้ภายในใจ เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักหลี่กังและรู้ว่าตอนนี้หลี่กังกำลังไปได้ดีเขาจึงรู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดของหานเฟย

หานเฟยกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ดูสิตอนนี้ลี่จื๊อบาดเจ็บสาหัสและสูญเสียพละกำลังไปครึ่งหนึ่ง หลี่หูก็อ่อนแอ ฉันสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย ฉันเป็นนักตกปลาระดับสองเมื่อเดือนครึ่งที่แล้ว แต่ตอนนี้ฉันสามารถฆ่าชาวประมงระดับเก้าได้อย่างง่ายดายเหมือนกับการฆ่าปลาเหลือง ฉันจะกวาดล้างพยัคฆ์ในไม่ช้า ถ้าคุณไม่ยอมฉันตอนนี้คุณก็จะตายอยู่ดี ฉันคิดว่าคุณรู้ว่าควรจะเลือกอะไรใช่มั้ย”

ในเวลานี้หลี่หูกำลังมองเรือประมงของเขาที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร ดูเหมือนเขาจะตะโกนอะไรบางอย่างใส่ชายคนนี้ เสียงของเขาแว่วมาพร้อมกับสายลมและได้ยินอย่างคลุมเครือว่าเขากำลังบอกให้ชายคนนี้ฆ่าหานเฟย

หานเฟยหัวเราะ “ดูสิ นี่คือนายน้อยของคุณ เขาแค่ต้องการให้คุณฆ่าฉันและไม่สนใจชีวิตของคุณเลย แต่ทำไมเขาไม่มาด้วยตัวเองล่ะ เพราะเขาไม่กล้าไง เมื่อฉันขึ้นเรือเขาได้เขาจะศพแน่…ทีนี้บอกฉันทีว่าคุณจะเลือกอะไร”

ชายคนนี้ดูเหมือนกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่ข้างใน เขามองไปที่ปลิงสีดำหนาแน่นใต้ท้องเรือและหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองกลับไปที่หานเฟย “เจ้าสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ฆ่าฉัน”

หานเฟยยิ้ม “คำสัญญาของฉันหรอ คุณไม่มีทางเลือก แต่ฉันไม่ใช่คนบ้าเลือด ไม่อย่างนั้นฉันคงจะต้องฆ่าหลีหูในการทดสอบตกปลานั้นไปแล้ว”

ชายคนนั้นถามว่า “เจ้าฆ่าปรมาจารย์ประมงหลี่หลางหรือเปล่า”

“หลี่หลางงั้นหรอ คนที่พยายามจะลอบสังหารฉันเมื่อคืนนี้ใช่มั้ย ใช่แล้วฉันฆ่าเขา”

“..โอเคฉันอยู่ข้างเจ้าแล้ว… ฝูงปลิงทะเลมาแล้ว มีนักตกปลาระดับเก้าสิบสามคนกับปรมาจารย์ตกปลา…ในฝั่งของหลี่หูรวมทั้งตัวเขาเองด้วย เราจะหนีได้อย่างไรล่ะ”

หานเฟยสั่งว่า “บังคับเรือไปตรงนั้น เรือประมงที่ทูตสวรรค์ฟางเจ๋อมอบให้ฉันอยู่ที่นั่น เมื่อเราขึ้นเรือนั่นได้ก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรเราได้แล้ว”

“ตกลง! “

ชายคนนั้นบังคับเรือประมงให้พุ่งเข้าหาเรือประมงสีขาวของหานเฟยทันที นับจากนี้เป็นต้นไปเขาได้ทรยศต่อพยัคฆ์ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือการไว้วางใจผู้ชายคนนี้ เขาสามารถฆ่าปรมาจารย์ตกปลาได้ เขามีศักยภาพที่น่ากลัว แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นเพียงนักตกปลาระดับเก้าก็ตาม

ชายวัยกลางคนจำสิ่งที่หลี่หูพูดก่อนมาได้ซึ่งบอกว่าหานเฟยเป็นเพียงนักตกปลาระดับเจ็ด ตอนนี้เขาแค่อยากจะตบหลี่หูและอยากบอกว่าคุณมีความคิดบ้างไหมว่าคุณสร้างศัตรูแบบไหนกัน

หานเฟยถามชายคนนั้นว่า “คุณชื่ออะไร”

“หลี่ชิงลูกพี่”

หานเฟยโบกมือ “คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าลูกพี่หรอก ฉันจะไม่ถือว่าคุณเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา เมื่อเราทำเสร็จแล้วคุณสามารถไปจัดการแผงขายบาร์บีคิวกับหลี่กังและคุณสามารถเก็บกำไรได้สิบเปอร์เซ็นต์”

“ห้ะ”

ชายวัยกลางคนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาสามารถเก็บกำไรได้สิบเปอร์เซ็นต์เลยหรอ ตอนนี้หลี่กังจะร่ำรวยแค่ไหนและสามารถรับไข่มุกคุณภาพระดับกลางได้สิบเม็ดต่อวัน สมาชิกหลายคนของพยัคฆ์อิจฉาเขาและทุกคนก็บอกว่าเจ้าอ้วนคนนั้นเปลี่ยนจากไก่ฟ้าเป็นนกฟีนิกซ์

ทันใดนั้นใบหน้าของหลี่ชิงก็เปลี่ยนไป “ท่าไม่ดีแล้วพวกเขากำลังมาหาเรา”

หานเฟยยิ้ม “ไม่ต้องกังวล แม้ว่าพวกเขาจะมาแล้วก็ตาม มีแค่นักตกปลาระดับเก้า เราไม่ต้องกลัวพวกเขา”

ในไม่ช้าหานเฟยก็เห็นเรือประมงสีขาวของเขา ในขณะนี้ฝูงปลิงทะเลเข้ามาใกล้และเรือประมงสีขาวก็ถูกปกคลุมไปด้วยปลิง

หานเฟยกล่าวว่า “รีบไปกันเถอะตอนนี้ยังมีปลิงเพียงไม่กี่ตัว เราสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย”

หลี่ชิงพยักหน้า

ทั้งสองกระโดดลงเรือประมงสีขาวทันที หานเฟยปล่อยพลังวิญญาณเพื่อไล่ปลิงออกจากเรือก่อนที่จะบังคับเรือประมงเพื่อออกไปอย่างรวดเร็ว

หลี่หูอยู่ข้างหลังเขาหนึ่งร้อยเมตรคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

“หลี่ชิงเจ้ามันเลว! เจ้ากล้าทรยศได้ยังไง ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าครอบครัวของแกให้หมด!”

เมื่อเห็นใบหน้าของหลี่ชิงมืดมนหานเฟยก็ยิ้ม “เขาทำอะไรไม่ได้หรอกนอกจากตะโกนใส่คุณ”