Chapter 84: ลายแทง
ในความมืดหานเฟยสวมหน้ากากหนังปลาสีดำไว้บนใบหน้าของเขา

“เจ้าดำเข้าไปแล้วนำสิ่งที่คุณเห็นออกมายกเว้นสิ่งที่ใหญ่เกินไป อย่าทิ้งสิ่งที่สามารถเอาออกมาได้ เข้าใจมั้ย”

เจ้าดำถูใบหน้าของหานเฟยอย่างสนิทสนมและบินออกไป

หานเฟยประหลาดใจ สัตว์วิญญาณของเขาเป็นปลาไม่ใช่หรอหรอ ถ้ามันเป็นปลาทำไมมันถึงบินในอากาศได้โดยไม่มีน้ำล่ะ

หานเฟยซุ่มอยู่ในป่าห่างออกไปและรอไม่ไหวติงกลายเป็นสีเดียวกับพืชพรรณ

หลังจากนั้นไม่นานเจ้าดำก็ออกมาพร้อมกับขวดเล็ก ๆ ในปากของเขา หานเฟยเปิดขวดและพบว่ามันคือขวดยาเติมวิญญาณ

“อืมไม่เลวนะ”

เมื่อเห็นว่าเจ้าดำไม่ไปไหน แต่ยังคงจ้องมองไปที่ยาเติมวิญญาณหานเฟยจึงเทยาออกจากขวดอย่างไม่เต็มใจและโยนมันเข้าปาก เจ้าดำจึงบินจากไปด้วยความพึงพอใจ

ครั้งที่สองเจ้าดำนำถุงเงินที่มีไข่มุกคุณภาพปานกลางเกือบร้อยเม็ดกลับมา หานเฟยไม่ค่อยพอใจ แผงขายบาร์บีคิวของฉันทำเงินให้ฉันมากมาย เงินนี้ไม่มีค่าอะไรกับฉัน แต่ก็ดีมันก็เป็นเงินอยู่ดี!

หานเฟยรู้สึกว่าเขาต้องพูดอะไรบางอย่างเมื่อเจ้าดำนำถุงเงินเหล่านี้มาให้เขามากกว่าหนึ่งโหลติดต่อกัน

“เจ้าดำไปขโมยอย่างอื่น สิ่งนี้ไม่สามารถกินได้ พลัง ไปขโมยของที่มีพลังวิญญาณเช่นขวดเล็ก ๆ และกล่องเล็ก ๆ …”

เจ้าดำพุ่งไปอย่างรวดเร็ว หานเฟยคำนวณว่าจะใช้เวลาประมาณห้านาทีในการเดินทางไปกลับ

ห้านาทีต่อมาเจาดำนำกล่องเล็กๆมาให้เขา หานเฟยเปิดมัน ว้าว! ผลไม้วิญญาณ! เพราะมันหอมเกินไปหานเฟยจึงปิดกล่องทันที

หานเฟยสั่งว่า “เจ้าดำแค่ขโมยของแบบนี้มาก็พอ ขโมยให้ได้มากที่สุดเลยนะ”

อย่างไรก็ตามหานเฟยก็ผิดหวัง มีผลไม้วิญญาณเพียงสองอย่างซึ่งทำให้เขาไม่มีความสุขมาก หลี่ชิงบอกว่าหลี่จื๊อได้ส่งคนจำนวนมากไปหาผลไม้วิญญาณ เขาจะได้มาแค่สองชิ้นได้อย่างไร?

หานเฟยรู้เพียงเล็กน้อยว่าที่ใดมีผลไม้วิญญาณจะมีสัตว์ร้ายผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่ง มังกรทะเลที่เขาพบครั้งสุดท้ายไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะรับมือได้ เพื่อให้ได้ผลไม้แห่งจิตวิญญาณทั้งสองมาอยู่ในมือของเขาเสือต้องสูญเสียสมาชิกไปหลายสิบคน ถ้าหลี่จื๊อรู้ว่าผลไม้จิตวิญญาณของเขาถูกขโมยเขาคงจะอาเจียนเป็นเลือดด้วยความโกรธ

วันถัดไปมา

“บัดซบ…”

“ใครมันสมบัติของฉัน”

หลี่จื๊อกำลังจะบ้า ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้างในหายไปหมดไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว ของชิ้นใหญ่เช่นอาวุธถูกทิ้งไว้ แต่มีรอยฟันเป็นแถว อาวุธบางอย่างหายไปด้วยซ้ำ แต่ใครจะกินอาวุธกัน

ตอนนี้หานเฟยกำลังนั่งอยู่ที่บ้านอย่างมีความสุขกับสมบัติที่ได้มาจากพยัคฆ์ซึ่งเต็มกระเป๋าของเขา ผลไม้วิญญาณเพียงอย่างเดียวก็มีค่าเป็นเงินจำนวนมากไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีสิ่งอื่น ๆ อีกมากมาย

“ยาเติมวิญญาณสามขวดและเจ้าดำกินไปครึ่งขวด ยังมีพลังวิญญาณเหลืออยู่ 7,500 จุด ไม่เลวเลย”

“ไข่มุกคุณภาพปานกลาง 1,314 เม็ด พยัคฆ์น่าสงสารจริงๆ พวกเขาก่ออาชญากรรมมากมายเพียงเพื่อรวบรวมเงินจำนวนเล็กน้อยเช่นนี้หรอ”

อันที่จริงที่หานเฟยไม่รู้มีไข่มุกคุณภาพปานกลางอยู่ในคลังสมบัติ แต่เจ้าดำไม่สามารถพากลับมาได้

“น้ำยาขัดตัวปลาเหล็ก 27 ขวด พยัคฆ์มีของเหลวมากมายอะไรขนาดนี้เนี่ย!”

“ฮะ”

“ว้าว! แผนที่ขุมทรัพย์!”

หานเฟยตะลึงและดึงสิ่งนี้ออกจากของอื่นๆทันที

หานเฟยถูหนังปลาบนโต๊ะให้เรียบและแผนที่เล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้น พื้นที่ตรงกลางของแผนที่คือเกาะลอยซึ่งด้านล่างเป็นแหล่งประมงธรรมดา แต่สิ่งที่วาดบนแผนที่ไม่ใช่พื้นผิวทะเล แต่เป็นภูมิประเทศใต้น้ำ มีสถานที่หลายแห่งที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่

แนวปะการังถ้ำงูถ้ำหินใต้ทะเลเขตแมงกะพรุนดูดวิญญาณและสถานที่อื่น ๆ อีกมากมายบนแผนที่ ในบรรดาสถานที่สามแห่งถูกทำเครื่องหมายว่า “อันตราย”

หนึ่งคือเขตแมงกะพรุนดูดวิญญาณหนึ่งคือถ้ำหินใต้ทะเลและอีกที่หนึ่งคือหลุมฝังเรือ

ในสามสถานที่นี้มีเพียงชื่อ “หลุมฝังเรือ” เท่านั้นที่วาดเป็นวงกลม

หานเฟยขมวดคิ้ว เขาไม่เคยได้ยินชื่อสถานที่เหล่านี้มาก่อน แต่จากชื่อเหล่านี้เขาสามารถบอกได้ว่าสถานที่เหล่านี้ไม่ใช่สถานที่ทั่วไป หลุมฝังเรืองั้นหรอ เรือมากกว่าหนึ่งลำต้องจมลงที่นั่น แต่เหตุใดเรือจึงจมลงสู่ที่แห่งนั้นล่ะ เป็นไปได้ไหมว่ามีปัญหาสนามแม่เหล็กเหมือนเบอร์มิวดาที่นั่น

หานเฟยคิดกับตัวเองว่าลี่จื๊อต้องมาสำรวจสถานที่แห่งนี้ แต่เขารอดชีวิตมาได้ด้วยความบังเอิญ ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามีเรือประมงจำนวนมากจมอยู่ในที่แห่งนั้น

…

วันถัดมา

หานเฟยไปหาหลี่ชิง

“หลี่ชิงคุณรู้ไหมว่าหลุมฝังเรืออยู่ที่ไหน”

หลี่ชิงหน้าซีดทันทีและรีบพูดว่า “ลูกพี่อย่าไปที่นั่นเลย มันอันตรายมาก!”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลี่ชิงหานเฟยก็มีความคิดคร่าวๆในใจและพูดว่า “บอกฉันเถอะฉันยังถูกห้ามไม่ให้ไปทะเลเป็นเวลาสองเดือนอยู่นะ”

หลี่ชิงรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็ยังดูหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย “จริงๆมันมีอันตรายมากมายแม้แต่ในเขตการประมงธรรมดา ผู้คนไม่ทราบเกี่ยวกับพวกมันเท่าไหร่ สถานที่ที่อันตรายที่สุดในการประมงของเราคือหลุมฝังเรือ มีการกล่าวกันว่ามีเรือประมงหลายสิบลำหายไปที่นั่นทุกปี ลูกพี่รู้ไหมว่าบาดแผลของท่านผู้นำ…เอ่อบาดแผลบนร่างกายและใบหน้าของหลี่จื๊อมาจากไหน”

หานเฟยเลิกคิ้ว “เขาได้รอยแผลจากในหลุมฝังเรืออะไรนี้น่ะหรอ”

หลี่ชิงตอบว่า “ใช่ตอนนั้นหลี่จื๊อเป็นปรมาจารย์ตกปลาขั้นสูงแล้ว แม้ว่าเขาจะยังไม่ถึงจุดสูงสุด แต่เขาก็อยู่ไม่ไกลจากมัน เขาได้ยินว่าเรือหลายลำของเขาหายไปที่นั่นเขาจึงเริ่มสอบสวนด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตามคุณรู้อะไรไหมเขากลับมาพร้อมกับอาการบาดเจ็บสาหัสเพียงสิบห้านาทีต่อมาและไม่มีใครที่รอดกลับมากับเขาเลย ตอนนั้นเขามีบาดแผลอย่างน้อยหลายร้อยแผลบนร่างกาย แม้ว่าเขาจะหลบหนีอย่างหวุดหวิด แต่รอยแผลเป็นบนใบหน้าและร่างกายก็ไม่มีวันลบออกได้”

หานเฟยถามต่อไปอย่างรวดเร็ว “เขาเอาปลาหัวเสือมาจากที่นั่นหรือเปล่า”

หลี่ชิงหยุดชั่วคราวแล้วส่ายหัว “ไม่นะ เขาได้ปลาหัวเสือตัวนั้นมาจากเขตแมงกระพรุนดูดวิญญาณ แต่คุณก็ไม่ควรไปที่นั่นเช่นกัน มีคนจำนวนไม่น้อยที่ตกปลาในน้ำนั้น แมงกะพรุนดูดวิญญาณนี้มีขายในงานด้วย แต่มีคนซื้อน้อยมาก มันจะดูดซับพลังวิญญาณของปลาอื่น ๆ คนที่ไปทะเลจะถูกแมงกะพรุนดูดและตายในทะเลได้อย่างง่ายดาย ในเวลานั้นหลี่จื๊อพาคนมากกว่า 20 คนไปสำรวจสถานที่นั้น แต่มีเพียง 7 คนเท่านั้นที่กลับมา โชคดีที่เขาได้รับเงินจากการนำปลาไปขายและได้ปลาหัวเสือมา”

หานเฟยพยักหน้าและถาม “คุณรู้ไหมว่าถ้ำหินใต้ทะเลอยู่ที่ไหน”

หลี่ชิงงงงวยและส่ายหัว “มันอยู่ที่จุดต่ำสุดของการประมงทั่วไปหรือเปล่านะ ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”

“ตกลง ฉันว่าแผงขายบาร์บีคิวของเราคงจะพักกิจการในตอนนี้ คุณและอากังสามารถพักผ่อนอยู่บ้านดื่มและสนุกสนานได้ อย่าออกไปข้างนอก”

“ครับลูกพี่”

ระหว่างทางกลับไปที่สวนหานเฟยคิดถึงเรื่องนี้ ต้องมีอะไรดีๆในเขตดูดวิญญาณ มันอาจเคยอาศัยอยู่โดยปลาหัวเสือ แต่ปลาตัวนั้นถูกหลี่จื๊อเอาไปแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรดีๆอีกแล้ว…ไม่เช่นนั้น หลี่จื๊อจะต้องกลับไปเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน

แต่เขาไม่แน่ใจว่าหลี่จื๊อเคยไปถ้ำหินใต้ทะเลหรือเปล่า มีเพียงสองความเป็นไปได้ อย่างหนึ่งคือเขาไม่ได้ไปที่นั่นและอีกอย่างคือเขาเคยไปที่นั่น แต่ไม่ได้อะไร ถ้าเป็นอย่างหลังอย่างน้อยก็มีคนกลับจากที่นั่นได้อย่างปลอดภัย แต่ถ้าเป็นแบบนั้นหลี่จื๊อไม่ได้ไปที่นั่นอีกเพราะสิ่งที่เขากลัว แล้วมันก็คุ้มค่าที่เขาจะเฝ้าระวัง

แต่หานเฟยไม่กลัว นั่นอาจจะมีสมบัติ! การล่าขุมทรัพย์จะไม่อันตรายได้อย่างไร แต่นักล่าสมบัติอย่างฉันจะกลัวหรอ? ฉันเคยกลัวด้วยหรอ? ไม่นักล่าสมบัติทุกคนเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการผจญภัยในกระดูกของพวกเขาและพวกเขาพร้อมเดิมพันกับสมบัติด้วยชีวิตของพวกเขา

และมันน่าจะมีบางอย่างในหลุมฝังเรือ ฉันต้องไปที่นี่ให้ได้