Chapter 96: การจําแนกประเภทการประมง

หัวหน้าหมู่บ้านอาศัยอยู่ในใจกลางของหมู่บ้านน้ําสวรรค์ซึ่งเป็นสถานที่ที่ใกล้ที่สุดกับรูปปั้นของเทพแห่งท้องทะเล ดังนั้นชาวบ้านจึงพบเขาได้ง่าย

หานเฟยถือขวดเหล้ามาตามนัดเพียงเพื่อพบหัวหน้าหมู่บ้านที่ดูกังวล

“คุณปู่ฉันอยู่ที่นี่แล้ว”

หัวหน้าหมู่บ้านยิ้มและพูดว่า “สวัสดีหานเฟย! คุณเอาของขวัญมาให้ฉันด้วยหรอ ขอบคุณๆ เข้ามาเลย”

บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านได้รับการตกแต่งอย่างเรียบง่ายและดูเหมือนกระท่อมของหานเฟยมีการกล่าวกันว่าครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้านเสียชีวิตจากการประมงและหลังจากนั้นชายชราคนนี้ก็อาศัยอยู่ตามลําพัง

หานเฟยวางขวดเหล้าลงบนพื้นแล้วพูดว่า “คุณปู่คุณกําลังมีปัญหาหรือเปล่า”

หัวหน้าหมู่บ้านประหลาดใจ “คุณรู้ได้อย่างไร?”

“ฉันสามารถบอกได้จากรูปลักษณ์ของคุณ คุณต้องการความช่วยเหลือจากฉันมั้ย? พวกเราแก๊งปลามังกรพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ”

หัวหน้าหมู่บ้านพูดไม่ออก พร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่นงั้นหรอ ปลามังกรเกือบจะกลายเป็นกลุ่มธุรกิจ พร้อมหาเงินจากคนอื่นพูดแบบนี้น่าจะถูกต้องกว่า!

“หานเฟย ฉันเคยคิดว่าคุณจะไปที่เมืองเพื่อที่คุณจะได้หลีกเลี่ยงพวกพยัคฆ์ และรวมถึงปัญหาอื่นๆอีกด้วย แต่ฉันไม่คาดคิดว่า หลี่จื้อจะตายด้วยน้ํามือของคุณ นี่เกินความคาดหมายของ ฉันจริงๆ…”

หานเฟยตอบเพียงว่า “ฉันใช้อาวุธลับที่ถังเกอมอบให้ฉันน่ะ”

“โฮโฮ้!”

หัวหน้าหมู่บ้านเพียงแค่ยิ้ม เด็กชายตัวเล็กๆคนนี้จะโกหกหน้านิ่งแบบนี้เลยหรอ

“เอาล่ะๆ ตอนนี้เรามาทดสอบมรดกทางจิตวิญญาณของคุณกัน! หากสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงการทดสอบครั้งล่าสุดต้องผิดพลาด”

หานเฟยเห็นด้วย “ได้เลย”

หัวหน้าหมู่บ้านหยิบก้อนหินออกมาและพูดกับหานเฟยอย่างเคร่งขรึม “เอามือจับมัน แล้วฉีดพลังวิญญาณเข้าไป”

หานเฟยทําตามที่เขาพูด ความเป็นจริงเขาตกลงที่จะตรวจสอบมรดกทางวิญญาณของเขาอีกครั้ง เพราะเขาต้องการที่จะรู้ว่าแสงสีดําที่กระพริบที่เขาเห็นครั้งสุดท้ายคืออะไร

ในขณะที่เขาฉีดพลังงานจิตวิญญาณเข้าไปในหินสีเหลืองสดใสก็ระเบิดออกมาในเวลาไม่นาน

หัวหน้าหมู่บ้านหายใจเข้าลึกๆ “ครั้งที่แล้วมันผิดจริงๆด้วย คุณมีมรดกทางจิตวิญญาณระดับกลางระดับสามจนเกือบจะมีคุณภาพสูง

หานเฟยไม่รู้สึกตื่นเต้นเลย โดยไม่สนใจคําพูดพล่ามที่ตื่นเต้นของหัวหน้าหมู่บ้านเขาจ้องไปที่ก้อนหินอย่างใกล้ชิด ในช่วงสุดท้ายเขาเห็นแสงสีดําวาบขึ้นมาอีกครั้ง มันกระพริบไปทั่วอย่างรวดเร็วจนแทบจะมองไม่เห็น

“แน่นอนว่าต้องมีสีดําในการทดสอบมรดกทางจิตวิญญาณด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่าสีดําแสดงถึงระดับไหน”

หัวหน้าหมู่บ้านพูดอย่างตื่นเต้น “หานเฟยคุณไม่ตื่นเต้นเหรอ? ฮ่าๆ เยี่ยมไปเลย! ฉันพบอีกหนึ่งความสามารถที่ยอดเยี่ยมสําหรับหมู่บ้านของเรา! ฉันคิดว่าคุณสามารถเป็นนักตกปลาที่ยิ่งใหญ่ได้ในอนาคต!”

เมื่อเห็นว่าหานเฟยสงบมากหัวหน้าหมู่บ้านก็ประหลาดใจ “คุณไม่ตื่นเต้นเหรอ”

หานเฟยเกาหัวของเขา “จริงๆแล้วตอนที่ฉันผ่านการเป็นปรมาจารย์ตกปลาแล้ว ฉันมีลางสังหรณ์ว่ามรดกทางจิตวิญญาณของฉันควรจะสูงกว่าผลการทดสอบของฉันครั้งก่อนดังนั้นฉันจึงไม่แปลกใจเลย!”

แต่หานเฟยถามว่า “หัวหน้าหมู่บ้าน คุณเก็บความลับนี้ไว้ให้ฉันได้ไหม”

หัวหน้าหมู่บ้านถามว่า “เก็บเป็นความลับเหรอ? ทําไมล่ะ”

“คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นคนที่ชอบเก็บตัว ฉันไม่ต้องการให้คนจํานวนมากรู้เรื่องนี้ ฉันคิดว่ามันสนุกกว่าที่จะปล่อยให้คนอื่นคิดว่าฉันมีมรดกทางวิญญาณที่ระดับหนึ่งคุณภาพสูงเท่านั้น

หัวหน้าหมู่บ้าน: “…”

แม้ว่ามรดกทางจิตวิญญาณระดับสามคุณภาพปานกลางจะไม่เลวร้าย แต่ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น คุณควรไปที่เมืองเพื่อเห็นอะไรหลายๆอย่างนะเจ้าหนู!

หัวหน้าหมู่บ้านอธิบายว่า “ก่อนหน้านี้หากคุณต้องการไปที่เมืองคุณอาจต้องการคําแนะนําของฉัน แต่ตอนนี้คุณสามารถไปที่เมืองได้โดยตรง แต่ถึงแม้ว่าคุณจะมีมรดกทางวิญญาณระดับสาม คุณภาพปานกลาง แต่คุณก็ยังธรรมดาเกินไปในเมืองนั้น พรสวรรค์ของคนในเมืองส่วนใหญ่มีมรดกทางจิตวิญญาณระดับสี่หรือแม้แต่ระดับห้า”

“เอ่อ! ฉันยังไม่เคยไปที่เมืองเลยนี่นะ!” หานเฟยพึมพัม

หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ไม่ช้าก็เร็ว”

หานเฟยเบี่ยงประเด็นอย่างรวดเร็ว “ท่านหัวหน้า แสงสีเหลืองปะทุขึ้นสําหรับมรดกทางจิตวิญญาณที่ต่ํากว่าระดับสี่แสงสีน้ําเงินสําหรับระดับสี่ถึงหกและสีม่วงสําหรับระดับ 7 ขึ้นไป มีสีใดที่เหนือกว่าสีม่วงหรือเปล่า? มันคือสีอะไรหรอ”

หัวหน้าหมู่บ้านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ทําไมคุณถามแบบนี้ล่ะ”

“ฉันอยากรู้! ฉันสงสัยว่ามีใครในเมืองนี้มีมรดกทางจิตวิญญาณที่เหนือกว่าคนสีม่วง”

หัวหน้าหมู่บ้านส่ายหัว “ว่ากันว่าก็เคยมีบ้างนะ แต่ก็ยังไม่เห็นสัตว์ประหลาดแบบนั้นนานแล้ว แทบไม่มีให้เห็นแม้ในรอบร้อยปี อย่าคิดมากกับมันเลย”

หานเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย จริงๆหรอ สีดําเหนือกว่าสีม่วงหรือเปล่านะ?

ในเวลานี้หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวว่า “หานเฟยคุณไม่ได้ต้องการไปที่เมืองจริงๆเหรอ? ถ้าคุณต้องการไปตอนนี้ ฉันยังหาวิธีส่งคุณไปที่นั่นได้นะ!”

หานเฟยส่ายหัว “ไม่ดีกว่า ฉันยังไม่พร้อม

สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง หมู่บ้านอยู่ใกล้ทะเลมากและทุกครั้งที่ไปทะเลเขามักจะได้อะไรบางอย่างมาโดยบังเอิญ เขาไม่อยากออกไปจากที่นี่เร็วขนาดนี้ เฉพาะเมื่อเขามั่นใจว่าไม่มีใครในเมืองเอาชนะเขาได้เขาก็จะไปที่เมืองนี้

“หานเฟยคุณรู้ไหมว่าทําไมปรมาจารย์ในหมู่บ้านของเราถึงมีน้อยนัก เหตุใดจึงไม่ค่อยเห็นปรมาจารย์ตกปลาตามท้องถนนและแม้แต่ในท่าเรือ”

หานเฟยถามว่า “ไม่ใช่เพราะเรามีปรมาจารย์ตกปลาเพียงไม่กี่คนหรอ”

“ไม่กี่คน? ฮ่าฮ่ามีผู้สําเร็จการศึกษาเกือบ 500 คนจากโรงเรียนทั้ง 4 แห่งในหมู่บ้านของเราที่สามารถเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการประมงทุกปี ในความเป็นจริงจํานวนปรมาจารย์ประมงในหมู่บ้านของเราเพิ่มขึ้นประมาณ 100 คนทุกปี คนเหล่านี้หายไปไหน? คุณเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย”

หานเฟยประหลาดใจ มากขนาดนั้นเลยหรอ

“พวกเขาไปที่การประมงระดับหนึ่งหรอ”

หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า “คุณรู้หรือไม่ว่าการประมงระดับหนึ่งคืออะไร”

หานเฟยเกาหัวของเขา “เอ่อ มันเป็นสถานที่ที่เหมาะสําหรับปรมาจารย์ตกปลาใช่มั้ย ชาวประมงธรรมดาไม่สามารถจับปลาปีศาจที่นั่นได้และปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ต้องการไปที่นั่น ดังนั้นมีเพียงปรมาจารย์ตกตกปลาเท่านั้นที่จะไปที่นั่น”

หัวหน้าหมู่บ้านส่ายหัว “ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว”

“ไม่ถูกต้องงั้นหรอ”

“ก่อนที่จะอธิบายเรื่องนี้ฉันคิดว่าจําเป็นต้องบอกคุณเกี่ยวกับการจําแนกประเภทของการประมง

หานเฟยสนใจทันที เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการประมงระดับหนึ่งสองหรือสาม แม้ว่าจะมีโอกาสมากมายในการไปที่เขตประมงทั่วไป แต่ก็มีไม่มากเท่ากับการประมงที่มีระดับสูงกว่า

“หมู่บ้านน้ําแห่งสวรรค์อยู่ใต้เมืองทะเลสีฟ้า ว่ากันว่าในสมัยโบราณมังกรพเนจรแห่งทะเลสีฟ้าตกลงมาในเมืองเมืองนี้จึงได้รับการขนานนามว่าทะเลคราม รวมถึงหมู่บ้านน้ําแห่งสวรรค์ เมืองไป๋ฮายปกครองเกาะลอยน้ํา 8 เกาะซึ่งมีชื่อตามลําดับว่าน้ําไม้ฝนลมดวงจันทร์ดวงอาทิตย์ ไฟ และหัวใจ ในหมู่พวกเขาหมู่บ้านดวงดวงใจสวรรค์อยู่ใกล้เมืองทะเลสีฟ้ามากที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดตามด้วยหมู่บ้านพระจันทร์แห่งสวรรค์และหมู่บ้านดวงอาทิตย์สวรรค์จากนั้นหมู่บ้านสายลมสวรรค์และหมู่บ้านไฟสวรรค์… หมู่บ้านน้ําแห่งสวรรค์ หมู่บ้านไม้สวรรค์ และหมู่บ้านสายฝนนั้นอ่อนแอที่สุด…ทั้งแปดหมู่บ้านแบ่งปันการประมงระดับหนึ่งซึ่งขยายออกไปสามพันไมล์”

หานเฟยอุทานว่า “แม้แต่การทําประมงธรรมดาในหมู่บ้านของเราก็ขยายออกไปถึงหนึ่งพันไมล์ และพวกเขาก็เป็นเอกสิทธิ์เฉพาะของหมู่บ้านของเราด้วย เหตุใดการประมงระดับหนึ่งที่ใช้ร่วมกันจึงขยายออกไปเพียงสามพันไมล์เท่านั้นล่ะ”

หัวหน้าหมู่บ้านถอนหายใจ “คุณรู้หรือไม่ว่าการประมงแบบใดที่แพร่หลายมากที่สุดในพื้นที่ทะเลหลายแสนไมล์รอบตัวเรา”

หานเฟยส่ายหัว

“แบบธรรมดา พื้นที่ทะเลบางแห่งไม่เป็นอันตราย ตํานานเล่าว่าวีรบุรุษที่ไม่มีใครเทียบได้พบการประมงธรรมดาที่เหมาะแก่การดํารงชีวิตเขาจึงใช้พลังของเขาลากเกาะลอยน้ําไปวางไว้รอบๆแหล่งประมงเหล่านี้จึงมีหมู่บ้านน้ําแห่งสวรรค์เมืองทะเลสีฟ้าและแม้แต่เมืองพันดารา”

หานเฟยแอบหายใจด้วยความรู้สึกไม่เชื่อ เวอร์ไปแล้ว? มีใครจะลากเกาะลอยมาวางไว้ที่นี่?พระเจ้าเท่านั้นแหละที่ทําได้!

หัวหน้าหมู่บ้านพูดต่อ “อันที่จริงการประมงธรรมดาไม่ได้ขยายออกไปเป็นพันไมล์ นี่เป็นเพียงการประมาณเท่านั้น บางคนได้วัดและพบว่าจริงๆแล้วมันประมาณ 800 ไมล์หรือมากกว่านั้น ห่างออกไป 800 ไมล์จะมีปลาปีศาจที่ปรากฏในแหล่งประมงระดับหนึ่งเริ่มปรากฏแม้ว่าพวกมันจะหายากมากก็ตาม และการประมงธรรมดาและระดับหนึ่งไม่ได้อยู่ติดกันทางภูมิศาสตร์ มีพื้นที่ตรงกลางระหว่างทั้งสองซึ่งเรียกว่าโซนผสม มันเป็นเหมือนเขตกันชนซึ่งมีทั้งปลาจากการประมงธรรมดาและการประมงระดับหนึ่ง”

“ถ้าอย่างนั้นถ้าปรมาจารย์ตกปลาแห่งหมู่บ้านน้ําสวรรค์ของเราต้องการไปตกปลาระดับหนึ่งพวกเขาจะต้องบินไปไกลหลายพันไมล์หรือสองพันไมล์เลยหรอ”

หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า “ใช่แล้ว และหมู่บ้านทั้งแปดแห่งอยู่รอบๆแหล่งประมงระดับหนึ่ง บางคนคาดเดาว่านี่เป็นสนามทดลองที่สร้างขึ้นโดยผู้สร้างเกาะลอยน้ํา”