ตอนที่ 673 ออกเดินทาง
　　“เร็วเข้า เอาโทรศัพท์ของคุณให้ผม ผมรู้ว่าคุณมี!” ซูผิงโบกมืออย่างไม่อดทน เขาไม่สามารถปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้ พอคนเหล่านั้นจากไป เมื่อพิจารณาถึงขนาดของการโจมตีแล้ว ผู้คนทั่วโลกจะต้องตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ทรมาน!
　　เขาจะต้องยั่วโมโหคนเหล่านั้นให้ตามเขามา และเขาจะใช้ความแข็งแกร่งของระบบเพื่อเก็บคนเหล่านั้นไว้ในร้านและบังคับให้พวกเขาช่วย!
　　“ผมไม่มีโทรศัพท์จริงๆ…” ชายวัยกลางคนก้าวถอยหลังเรื่อยๆ “คุณซูสถานีสื่อสารในดินแดนรกร้างถูกทำลาย และผมไม่สามารถเข้าถึงอาณาจักรลับได้ ผมจะโทรให้คุณถ้าผมทำได้”
　　“อย่างนั้นหรอ?”
　　ซูผิงขมวดคิ้ว เขาไม่สามารถบอกได้ว่าชายคนนั้นพูดจริงหรือเปล่า
　　“คุณมีตัวกลืนมิติไหม?”
　　“ผมมาที่นี่เพื่อพาคุณไปสัมภาษณ์เท่านั้น ผมไม่ได้นำมาด้วย”
　　ซูผิงดึงหน้า “ถ้าอย่างนั้นกลับไปบอกชายคนนั้นว่าเขาจะต้องมาที่นี่ และพบผมด้วยตนเอง บอกเขาว่าผมไม่สนใจสถาบันเส็งเคร็งนั้น บอกเขาว่าผมรอเขาอยู่ที่นี่ ถ้าเขาไม่มาก็ขี้ขลาดเกินคน!” ชายวัยกลางคนพูดไม่ออก
　　เขาไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะเป็นคนแรกที่ตายถ้าเขาส่งข้อความนั้น
　　”ดี…”
　　“และถ้าคุณไม่บอกข้อความนี้กับชายคนนั้นก่อนที่พวกเขาจะไป ผมจะไปที่หอคอยเพื่อตามหาคุณและฆ่าคุณ!” ซูผิงข่มขู่ชายคนนั้น
　　ตอนแรกเขาต้องการเกลี้ยกล่อมชายคนนั้นโดยบอกว่ามันเป็นเรื่องของหลายพันล้านชีวิต
　　อย่างไรก็ตามนักรบอสูรในตำนาน… บางทีมันอาจจะเป็นอคติ แต่นอกเหนือจากหลี่หยวนเฟิงและเพื่อนของเขาในถ้ำลึกแล้ว ซูผิงไม่สนใจและไม่ไว้ใจนักรบอสูรในตำนานคนอื่นในหอคอย
　　เขาเชื่อว่าการขู่ฆ่าจะได้ผลดีกว่ากับพวกเขา
　　ชายวัยกลางคนถึงกับตะลึงงัน
　　ความรู้สึกเป็นมิตรนิดๆ ที่เขาเพิ่งมีต่อซูผิงหายไปทันที
　　ผู้คนมักจะพูดว่าช่องว่างระหว่างอัจฉริยะกับคนบ้านั้นน้อยมาก ผู้ชายคนนี้เป็นคนบ้าอย่างแน่นอน!
　　ไม่ใช่ว่าเขาจะทำให้คนเหล่านั้นออกไป เขาคิดว่าเขากำลังพยายามปกป้องซูผิง!
　　หลังจากฟังคำพูดของซูผิง… ถ้าเขาเป็นอาจารย์ เขาคงมาที่นี่ทันทีเพื่อตบซูผิงให้ตาย!
　　เขาไม่ต้องการส่งข้อความเพราะเขาไม่อยากเห็นซูผิงตายเพราะเหตุนั้น
　　”คุณซูผมจะบอกข้อความของคุณ แต่ผมคิดว่าพวกเขากำลังรีบ พวกเขาจึงไม่มีเวลามาก ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะมาที่นี่จากการยั่วยุ” ชายวัยกลางคนพยายามหาทางออกให้ตัวเอง
　　บอกข้อความ? ไม่มีทาง
　　”ไม่มีเวลา?”
　　ซูผิงเลิกคิ้ว
　　เขาครุ่นคิดบางอย่างแล้วพูดว่า “จะใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมงสำหรับคนระดับดวงดาวในการมาที่นี่ ดังนั้นผมคิดว่าเขาจะมาถ้าผมเพิ่มความน่าโมโหในข้อความมากขึ้น”
　　ชายวัยกลางคนไม่รู้ว่าจะตอบโต้ยังไง
　　เขาคิดว่าเขากำลังเสียสติไปแล้ว
　　ผู้ชายคนนี้กำลังพยายามท้าทายความตาย!
　　ทำไมต้องยืนกรานที่จะท้าทายใครบางคนในระดับดวงดาว?
　　“ก็… คุณ….”
　　ซูผิงขัดและคว้าไหล่ของเขาไว้ “คุณจะต้องย้ำข้อความของผม ทีละคำ อย่างไรก็ตาม นำโทรศัพท์ของคุณออกมาบันทึกไว้ ผมกังวลว่าคุณจะไม่สามารถจำทุกสิ่งที่ผมจะพูดได้ ท้ายที่สุดบางครั้งการด่าจะออกมาไม่ดีถ้าคุณพลาดข้อความบางส่วนไป!”
　　ชายวัยกลางคนถึงกับตะลึงงัน ยังคงถูกคุกคาม เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา
　　เขาวางโทรศัพท์ไว้และบันทึก ซูผิงกระแอมในลำคอ หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “#¥ %*…” (และความคิดเห็นดีๆ น่ายินดีเป็นเวลา 10 นาทีก็เกิดขึ้น)
　　ชายวัยกลางคน: “…”
　　มือของเขาสั่น
　　เขาคิดว่าซูผิงถูกเลี้ยงดูมาในคูน้ำสกปรกอย่างแน่นอน
　　คำพูดสกปรกเหล่านั้น… เขารู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ตกเป็นเป้าของการล่วงละเมิดเช่นนั้น มิฉะนั้นเขาเชื่อว่าหัวใจของเขาจะระเบิด!
　　“ผมคิดว่าแค่นี้ก็พอ” ในที่สุดซูผิงก็หยุด เขาด่าตั้งแต่บรรพบุรุษของบุคคลนั้น ไปจนถึงผู้หญิงในชีวิตของเขา ไปจนถึงสถาบัน และอนาคต เขาแน่ใจว่าเขาครอบคลุมการ “แสดงความคิดเห็น” ทุกสิ่ง
　　หากคนๆ นั้นสงบสติอารมณ์ และจากไปทันทีหลังจากฟัง บางที… เขาคงจะรีบมากจริงๆ
　　“เอาล่ะ คุณกลับไปได้แล้ว เร็วๆ” ซูผิงตบไหล่ชายวัยกลางคนแล้วพูดว่า “จำไว้ว่าคุณต้องเปิดให้พวกเขาฟังเพราะมันเกี่ยวข้องกับชีวิตของผู้คนหลายพันล้านคน รวมถึงคุณด้วย ถ้าเขาไม่มา คุณจะต้องมาที่นี่และผมจะคิดดูว่าจะทำยังไงกับคุณ!”
　　ชายวัยกลางคนตัวสั่น
　　การบันทึกคำด่าสิบนาทีนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตของผู้คนหลายพันล้านคน!
　　ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขารู้ว่าสิ่งที่บันทึกไปคืออะไร เขาคงคิดว่าซูผิงกำลังบันทึกรหัสอาวุธนิวเคลียร์ขั้นสุดยอดบางอย่าง!
　　“ผม ผมเข้าใจ”
　　ชายวัยกลางคนมองซูผิงและแนะนำว่า “คุณซู… คุณไม่อยากจะทบทวนเรื่องนี้เหรอ?”
　　”อะไร? ผมยังไม่ครอบคลุมเพียงพอหรอ?” ซูผิงสงสัย
　　ช่างมัน!
　　ชายวัยกลางคนหันหลังกลับและจากไป ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็หันกลับมาและพูดว่า “คุณซู ถ้าเขาไม่มาที่นี่… โปรดเมตตาผมด้วย!”
　　พูดจบก็บินหนีไปอย่างรวดเร็ว
　　ซูผิงขมวดคิ้ว
　　เขายังคงมีความกังวลอยู่บ้างจึงโทรหาเซี่ยจินชุ่ย
　　”คุณซูทุกอย่างปกติ…”
　　“ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น” ซูผิงตัดบทเซี่ยจินชุ่ย “คุณรู้จักผู้บัญชาการสูงสุดของแนวป้องกันซิงจิงไหม?คุณโทรหาเขาได้ไหม ถามเขาว่าพวกเขามีตัวกลืนมิติไหม และถ้าพวกเขามีช่วยส่งมาให้ผมหน่อย ผมต้องติดต่อหอคอย”
　　“หอคอย?”เซี่ยจินชุ่ยตกใจ “เกิดอะไรขึ้นครับ?”
　　“ไม่มีอะไร แค่กลัวว่าใครบางคนจะไม่สามารถส่งข้อความของผมได้” ซูผิงกล่าว “ข้อความอะไร?”
　　”เรื่องมันยาว.” “อืม… ผมจะจัดการให้ครับ”
　　ซูผิงรู้สึกโล่งใจมากขึ้น เขาจะไปที่หอคอยและเยาะเย้ยชายคนนั้นด้วยตัวเองถ้าเขาไม่ต้องพึ่งพาร้านค้าเพื่อขังนักรบระดับดวงดาว
　　เซี่ยจินชุ่ยโทรกลับหาเขาในไม่กี่นาทีต่อมา “คุณซู ผมเพิ่งโทรหาคุณลู่ที่เป็นคนรับผิดชอบ เขาบอกว่าพวกเขามีตัวกลืนมิติหนึ่งตัว แต่มันตายพร้อมกับท่านเนี่ยในเมืองเมืองฐานหลงจิง พวกเขากำลังลงชื่อเพื่อขอเพิ่มจากหอคอยและหอคอยกำลังส่งตัวใหม่ไป ต้องใช้เวลาสักระยะ”
　　ซูผิงสบถด่าอยู่ในใจ
　　โชคไม่ดี!
　　เขาหวังอยากจะทำให้ท่านเนี่ยฟื้นคืนชีพขึ้นมาเพื่อที่เขาจะได้ฆ่าเขาอีกครั้ง
　　“คุณเซี่ย ลองคิดเรื่องนี้แล้วขอให้คุณลู่ช่วยหาทางอื่น ดูว่าคุณสามารถยืมจากแนวป้องกันอื่นได้หรือไม่ รีบหน่อย ผมต้องการภายในสองชั่วโมง”
　　”ครับ ผมจะพยายาม ”
　　ซูผิงดูโกรธ เซี่ยจินชุ่ยคิดว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องจริงจัง
　　“ฉันหวังว่าคำขู่ของฉันจะได้ผล…” ซูผิงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความกังวล
　　ในระหว่างนี้ ข้อความบันทึกที่สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้หลายพันล้านคนกำลังบินไปที่หอคอย
　　หอคอยไอรีนโนเวล
　　ยานอวกาศขนาดใหญ่ยังคงลอยอยู่ในอากาศ ซึ่งสร้างความตึงเครียดให้กับนักรบอสูรในตำนานและนักรบกิตติมศักดิ์
　　หวืด!
　　มีคนไปถึงเนินเขาที่อยู่ใต้ยานอวกาศ “นายกลับมาแล้ว?”
　　กู่ซือผิงขมวดคิ้ว แต่ในไม่ช้าเขาก็กลับมาเป็นธรรมชาติ
　　เขากลับมา… เร็วกว่าที่ฉันคาดไว้ เขามองชายคนนั้นด้วยสายตาสื่อความหมาย แต่ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมคุณกลับมาคนเดียว? เด็กคนนั้นอยู่ไหน?”
　　ชายวัยกลางคนสังเกตเห็นเย็นชาในดวงตาของกู่ซือผิง ชายผู้นั้นรู้สึกสงสารตัวเอง กู่ซือผิงจะต้องตำหนิเขา และซูผิงก็เป็นคนบ้า ช่างเป็นวันที่เลวร้ายสำหรับเขา
　　“เอ่อ… คุณซูบอกว่าเขาไม่ต้องการออกจากดาวเคราะห์สีน้ำเงิน” ชายวัยกลางคนก้มหัวและตอบด้วยความเคารพ “อะไรนะ?”
　　กู่ซือผิงดีใจที่ได้ยินแบบนี้ แต่เขาดึงหน้านิ่งและพ่นลมหายใจ “นายไม่ได้บอกเขาหรอว่าสถาบันมีชื่อเสียงทั่วทั้งสหพันธ์ดวงดาว? เป็นสถานที่ที่ผู้คนนับไม่ถ้วนปรารถนาที่จะเข้าไป!
　　“เมื่อเขาจบการศึกษาจากสถาบันมีอา เขาจะมีโอกาสไปถึงสภาวะชะตากรรมได้อย่างง่ายดาย เขาสามารถไปได้ไกลกว่าสภาวะชะตากรรม และสำรวจจักรวาล!
　　“ทำไมเขาถึงบอกปฏิเสธ? เขากล้าดียังไงถึงปฏิเสธ!”
　　ชายวัยกลางคนเม้มปาก
　　เขารู้ว่า…กู่ซือผิงจงใจพูดสิ่งเหล่านั้นเพื่อเอาใจจากสถาบันมีอา
　　“ท่านครับ ผมบอกเขาเรื่องนี้แล้ว แต่เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการออกจากดาวเคราะห์สีน้ำเงิน และบอกว่าเขามีความสุขกับที่นี่ เขาปฏิเสธที่จะมาสัมภาษณ์” ชายวัยกลางคนก้มหัวลงต่ำกว่าเดิมเพื่อไม่ให้ใครเห็นสีหน้าของเขา
　　กู่ซือผิงทำเหมือนโกรธ “โง่จริงๆ!
　　“เขาคิดว่าเขาภูมิใจได้จริงๆหรอ? ทุกคนที่นี่เหนือกว่าเขาทั้งนั้น!” ชายวัยกลางคนเม้มปาก เขารู้ว่ากู่ซือผิงกำลังพูดคำเหล่านั้นเพื่อดูถูกซูผิง
　　ท้ายที่สุดเขารู้จักเจ้าหอคอยคนนี้เป็นอย่างดี
　　”ไม่เป็นไร”
　　คุณฟางพูดกับชายวัยกลางคนอย่างเฉยเมยว่า “ฉันไม่อยากได้คนโง่แบบนั้น ฉันแค่รู้สึกเสียใจที่เราต้องเสียเวลา ฉันหวังว่าจะไม่เห็นคนๆนั้นเมื่อฉันมาที่นี่อีกครั้ง!”
　　กู่ซือผิงเข้าใจความหมายโดยนัย
　　แม้จะยินดี แต่เขาก็ยังตอบอย่างเฉียบขาดว่า “คุณฟาง ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย เด็กบางคนก็เป็นแบบนี้ อย่าโกรธเพราะพวกเขาเลย”
　　“ผู้ยิ่งใหญ่จะไม่ถูกรบกวนโดยคนที่ไม่สำคัญ”
　　คุณฝางหันหลังกลับ “ฉันดีใจที่นายเข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึง ลาก่อนและโชคดี หวังว่านายจะรอดจากการโจมตี”
　　พูดจบเขาก็ก้าวเข้าไปในยานอวกาศ
　　คนอื่นๆ ตามเขาไป
　　ประตูห้องโดยสารปิดลง หยวนหลิงรู่และคนอื่นๆ หาที่นั่งของพวกเขา พวกเขายังคงนั่งรอโดยไม่ขยับไปไหน
　　แต่พวกเขาได้ยินทุกบทสนทนา
　　เฟยเทียนอวี่รู้สึกประหลาดใจ ซูผิงไม่มาสัมภาษณ์? เขาไม่เข้าใจว่าทำไม
　　ในทางกลับกันหยวนหลิงรู่รู้สึกผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด
　　เขาไม่มา
　　ดังนั้นเขาจะอยู่ที่นี่บนดาวเคราะห์สีน้ำเงิน
　　เขาไม่สนใจที่จะไปเลยหรอ?
　　หยวนหลิงรู่ยิ้มและส่ายหัวเล็กน้อย สุดท้ายคนๆ นั้นก็มีจิตใจคับแคบ
　　เขาคิดว่าเขาเหนือกว่าคนอื่นมาก แต่ไม่มีใครสามารถเข้าถึงระดับที่สูงขึ้นได้บนดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่แห้งแล้ง!
　　ไม่มีใครทำได้!
　　สภาพแวดล้อมมีความสำคัญ!
　　ผู้ที่อาศัยอยู่ในดินแดนรกร้างได้รับการขัดเกลาน้อยกว่าคนที่อาศัยอยู่ในเมืองฐาน นั่นคือความสำคัญของสภาพแวดล้อม!
　　ลาก่อนคุณปู่… ลาก่อน… ฉันจะแข็งแกร่งกว่านายเมื่อฉันกลับมา!
　　หยวนหลิงลู่มองวิวนอกหน้าต่าง
　　เธอรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้รับโอกาสให้ไปยังสถานที่ที่เธอใฝ่ฝัน
　　เธอรู้สึกเศร้าเพราะเธอต้องออกจากดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่ซึ่งเธอเติบโตมา ถึงกระนั้น เธอมั่นใจว่าเธอจะทะยานขึ้นไปบนฟ้าและส่องแสงเจิดจ้าราวกับยานอวกาศลำนี้!
　　หวืด หวืด หวืด หวืด!
　　ยานอวกาศบินออกไปจากอาณาจักรลับ
　　ม่านพลังที่ปกป้องสถานที่นั้นไม่ได้ผลกับบุคคลที่อยู่ในระดับดวงดาว
　　กู่ซือผิง นักรบอสูรในตำนานและนักรบกิตติมศักดิ์คนอื่น ๆ มองตามยานอวกาศจนกระทั่งมันหายไปจากอาณาจักร
　　นักรบอสูรในตำนานและนักรบกิตติมศักดิ์หลายคนดูจะผิดหวัง พวกเขารู้ว่าคนเดียวที่สามารถช่วยดาวเคราะห์สีน้ำเงินได้ออกไปแล้ว
　　พวกเขาจากไปโดยไม่แสดงความเมตตาหรือความลังเลใจใดๆ
　　หลายคนหวาดกลัว โดยตระหนักว่าพวกเขาอ่อนแอเพียงใด
　　ชายวัยกลางคนจ้องมองไปไกลและอุทานว่า “พวกเขาไปแล้ว…”
　　เขาไม่ได้เปิดบันทึกข้อความทั้งหมดนั่น
　　เขาต้องการปกป้องซูผิงเพราะเขาไม่อยากเห็นซูผิงตาย
　　ในขณะเดียวกัน เขาก็กลัวว่าตัวเองจะต้องถูกฆ่า
　　ท้ายที่สุด… คำพูดเหล่านั้น “รุนแรง” เกินไป
　　พวกเขายโสมากจนเขากังวลว่าอาจารย์จะไม่เพียงตบเขาให้ตาย เขายังจะจัดการนักรบอสูรในตำนานคนอื่นๆ ด้วย
　　เหนือสิ่งอื่นใด เขาทำอย่างนั้นได้!
　　“เจอเขาไหม?”กู่ซือผิงตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบ และถามหลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีใครพยายามสอดแนมพวกเขา เขามองเข้าไปในดวงตาของชายวัยกลางคน
　　ชายวัยกลางคนรู้ว่ากู่ซือผิงกำลังคิดอะไรอยู่ เขาฝืนยิ้ม “ท่านครับ ผมได้พบกับเขา แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างทาง คนนั้นไม่เต็มใจที่จะมาแม้ว่าผมจะบอกเขาทุกอย่างแล้วก็ตาม เขาไม่สนใจเรื่องนั้น…”
　　มันดูสมเหตุสมผล กู่ซือผิงพยักหน้า
　　“เขาจะต้องชดใช้”กู่ซือผิงเหล่ตา “ท่าน พวกเขาออกไปแล้ว ตอนนี้เราควรทำยังไง?” ชายวัยกลางคนไม่อยากคิดเรื่องนี้อีก “อสูรป่าจากถ้ำลึกมีอยู่ทุกหนทุกแห่งในโลก เรา… จัดการทุกอย่างด้วยตัวเองได้เหรอครับ?” เขาถาม
ตอนที่ 674 ชั่วช้า
　　พวกเขาสามารถจัดการได้ไหม? นั่นเป็นคำถามเดียวกับที่เหล่านักรบอสูรในตำนานและนักรบกิตติมศักดิ์คนอื่นอยากถาม บุคคลนั้นสามารถช่วยดาวเคราะห์สีน้ำเงินได้ด้วยการโบกมือ แต่เขาจากไปแล้ว พวกเขาไม่สามารถโน้มน้าวใจเขาได้ พวกเขา… สามารถช่วยกันเองได้ไหม?
　　”ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”
　　กู่ซือผิงสงบสติอารมณ์ “ฉันรู้เรื่องถ้ำลึก อสูรป่าเหล่านั้นอาจจะยังมีอนาคตได้หากพวกมันยังคงอยู่ในถ้ำลึก… แต่เนื่องจากพวกมันตัดสินใจที่จะขุดหลุมศพตัวเอง เราจะใช้โอกาสนี้เพื่อทำลายพวกมัน!”
　　คนอื่น ๆ ต่างช็อกกันหมด
　　ทำลายพวกมัน?
　　ใครจะทำลายใคร
　　ขณะนี้โลกทั้งโลกตกอยู่ในอันตราย อสูรร้ายสภาวะชะตากรรมแปดตัวจากถ้ำลึกถูกนำมาพิจารณา แต่กู่ซือผิงยังจะโอ้อวดในสถานการณ์แบบนี้?
　　พวกเขาสงสัยว่าเขามีวิธีอื่นจริง ๆ หรือว่าเขาแค่พยายามปลอบโยนพวกเขา
　　“หายนะที่รบกวนเรามานานนับพันปีจะต้องจบลง”กู่ซือผิงไขว้แขนไว้ด้านหลังและพูดว่า “ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเขาจากไปเช่นนี้ถ้าฉันไม่มีวิธีแก้ปัญหาอื่น ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม ทำหน้าที่ของตัวเองซะ และตามแผนที่วางแผนไว้ ให้อสูรป่าเข้าครอบครอง
　　“โลกนี้กว้างใหญ่และมีบางที่ที่เราไปเข้าไม่ถึง ให้พวกมันขึ้นมา อย่าเปลืองทรัพยากรของเรา”
　　พวกเขาทั้งหมดยืนนิ่งอึ้ง
　　ความสงบของเขาช่วยให้ทุกคนรู้สึกสบายใจ
　　ลึกๆ แล้ว พวกเขาเชื่อเสมอว่าพวกเขามีทางออก!
　　บางคนจำได้ว่าตอนที่กู่ซือผิงต้อนคนเหล่านั้นจากสถาบันมีอา กู่ซือผิงค่อนข้างอ่อนน้อมและให้ความเคารพ แต่เขาคงจะอ่อนน้อมถ่อมตนกว่านี้หากพวกเขาไม่มีวิธีแก้ปัญหาอื่น!
　　ท้ายที่สุดกู่ซือผิงต้องจัดการกับอสูรป่าจากถ้ำลึก เขาเป็นคนที่เสี่ยงต่ออันตรายมากที่สุด เพราะเขาจะเป็นเป้าหมายหลัก!
　　ดังนั้น…
　　พวกเขานึกถึงสมบัติมากมายที่กู่ซือผิงมี แต่เขาไม่พูดถึงสมบัติที่น่าสนใจของเขาเลยในขณะที่เขาขอร้อง
　　เขาจะไม่ต้องใช้สมบัติเหล่านั้นถ้าเขาได้รับโอกาสที่คนระดับดวงดาวยื่นมือช่วย
　　ความซับซ้อนของเขา พวกเขาไม่เข้าใจว่าเจ้านายของพวกเขาจะแก้ปัญหายังไง
　　ใช้อสูรของเขา?
　　บุคคลที่สภาวะชะตากรรมสามารถทำสัญญากับอสูรได้สิบสามตัว แต่ไม่น่าเป็นไปได้ว่าเขาจะมีอสูรสภาวะชะตากรรมมากกว่าสามหรือสี่ตัว
　　แต่อสูรป่ามีสภาวะชะตากรรมแปดตัว
　　พวกเขาไม่สามารถมองทะลุและเข้าใจกู่ซือผิงได้ แต่พวกเขาต้องไว้ใจเขา
　　หวืด หวืด หวืด หวืด!
　　ยานอวกาศกำลังบินเหนือพื้นดินหลายหมื่นเมตร
　　”คุณฟาง ผู้ส่งสารโกหกเรา… เราเสียเวลาไปมากแล้ว ทำไมคุณไม่จัดการมัน” ผู้หญิงผมสีแดงกล่าว
　　คุณฟางแบ่งปันมุมมองของเขา “คนพวกนั้นนิสัยไม่ดีหยั่งรากลึกอยู่แล้ว อ่อนแอแต่ชอบทะเลาะกัน มีเด็กที่มีคุณสมบัติมากกว่านี้บนโลกใบนี้ แต่… พวกเขาคงไม่มีโอกาสได้ไป พวกเขาคิดว่าโอกาสมีให้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น ในขณะที่เรากำลังเสนอโอกาสนี้ให้กับพวกเขาทั้งหมด หลายคนใฝ่ฝันที่จะไปสถาบันของเรา บางครั้งดาวเคราะห์จะถูกตั้งชื่อตามคนเหล่านั้น เมื่อลูกหลานของพวกเขาหนึ่งหรือสองได้รับการคัดเลือกจากสถาบันของเรา แต่ไม่ใช่บนโลกใบนี้ พวกเขาไม่มีความรู้สึกเป็นเกียรติแบบนั้น”
　　หญิงสาวผมแดงถอนหายใจ “มันยากสำหรับคนที่ไม่ได้มาจากภูมิหลังแข็งแกร่งที่จะก้าวหน้าในชีวิต และนั่นก็มีผลกับทุกมุมของจักรวาล บางครั้งมีคนที่มีโอกาส แต่คนอื่นก็โฉบฉวยโอกาสนั้นไปได้ น่าละอาย”
　　”นั่นคือชีวิต เธอควรรู้ว่าชายวัยกลางคนมีกลิ่นของบุคคลอื่น เขาไปหาเด็กคนนั้นและเด็กคนนั้นบอกปฏิเสธ ผมไม่คิดว่าคนเหล่านั้นในหอคอยจะกล้าบังคับใครให้ปฏิเสธ” อาจารย์วัยกลางคนกล่าวเสริม
　　เอ้อ
　　“เขาตาบอดจริงๆ เขาปฏิเสธเรา ฉันไม่จำเป็นต้องสัมภาษณ์คนโง่เขลาแบบนั้น”
　　พูดจบอาจารย์ก็หลับตาลง “ฉันจะงีบ ปลุกฉันเมื่อเราถึงซิลวี่”
　　”ค่ะ”
　　เมืองฐานหลงเจียง
　　ร้านขายอสูรพิกซี่
　　เซี่ยจินชุ่ยโทรหาซูผิงและเขาฟังดูมีความสุข “คุณซูเราจัดการยืมตัวกลืนมิติจากแนวป้องกันเซิงหลงแล้ว มีคนกำลังไปพบคุณ อีกไม่นานเขาน่าจะไปถึง”
　　ซูผิงกำลังเรียนรู้ค่ายกลกักสวรรค์จากโจแอนนาขณะที่รับโทรศัพท์
　　“ผ่านมาสักพักแล้ว… ฉันไม่แน่ใจว่าจะยังทันไหม”
　　ซูผิงมองเวลาหลังจากที่วางสาย สองชั่วโมงผ่านไปแล้วตั้งแต่ชายวัยกลางคนคนนั้นจากไป
　　เขาถอนหายใจและเดินไปที่ประตู
　　ไม่นานหลังจากนั้น นักรบอสูรในตำนานสภาวะสมุทรก็มาถึง
　　หวืด!
　　เขาเป็นชายชราตัวเตี้ยที่มีไฝที่แก้ม เขายืนอยู่หน้าร้าน เขามองรูปปั้นมังกรสองตัวรออยู่ที่ด้านข้างของบันได เขารู้สึกว่าพวกมันเป็นมังกรจริงๆสองตัวที่ติดอยู่ในเปลือกหิน
　　หนูตัวอ้วนสีม่วงหลับอยู่ที่เท้าของมังกรตัวหนึ่ง ชายชราดูประหลาดใจกับอสูรตัวนั้น
　　หนูสายฟ้าตัวนี้อยู่ระดับหก?!
　　“คุณมาที่นี่เพื่อมอบตัวกลืนมิติให้ผมใช่ไหม?”
　　เสียงของซูผิงดังมาจากภายในร้าน
　　ชายชราตกใจ เขาเห็นคนออกมาจากร้าน เขาหน้าซีดเมื่อเห็นหน้าซูผิง เขาอยู่ที่นั่นตอนที่ซูผิงฆ่านักรบอสูรในตำนานสองคนที่หอคอย
　　ผู้ชายคนนี้ชั่วช้า!
　　ชายชรากำหมัดและพูดอย่างหวาดกลัวว่า “คุณต้องเป็นคุณซู ผมมีตัวกลืนมิติ คุณตั้งใจจะติดต่อกับหอคอยใช่หรือไม่?”
　　”ใช่ เอามันมาให้ผม” ซูผิงกล่าว
　　ชายชราเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าแขนเสื้อและหยิบแมลงที่ไม่มีกระดูกออกมาพร้อมกับการเคลื่อนไหวช้าๆ “คุณซูตัวกลืนมิติค่อนข้างหายาก โปรดรักษาตัวนี้อย่างระมัดระวัง ผมจะช่วยคุณติดต่อหอคอยเพื่อให้คุณสามารถพูดคุยกับพวกเขาได้โดยตรง”
　　ชายชราสร้างกำแพงกันเสียงขึ้นเพื่อปกปิดทั้งซูผิงและตัวเขาเอง ในระหว่างนี้ตัวกลืนมิติเริ่มกระดิก วังวนเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นในอากาศ
　　” นั่นใคร?”
　　เสียงแหบแห้งดังขึ้น
　　ชายชราตอบว่า “ท่านครับ ผมชื่อสวี่เซี่ยงจากแนวป้องกันซิงจิง ตอนนี้ผมอยู่กับคุณซูที่หลงเจียง เขาบอกว่าเขาต้องการบอกบางสิ่งที่สำคัญกับคุณ”
　　“ซูผิง?”
　　กู่ซือผิงที่เพิ่งจะกลับไปที่กระท่อมของเขาหลังจากบอกลาคนอื่น ๆ “คุณไม่ได้อยู่ในแนวป้องกันเซิงหลง? คุณไปทำอะไรที่แนวป้องกันซิงจิง? เขามีอะไรจะพูด? เขาใช้วิธีอื่นไม่ได้เหรอ?”
　　”ผม…”
　　สวี่เซี่ยงรู้สึกอึกอัด
　　เขาเองก็บ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ซูผิงเป็นพวกใช้ความรุนแรง
　　ซูผิงฆ่าอสูรร้ายสภาวะชะตากรรมไม่นานมานี้ และวิดีโอดังกล่าวก็แพร่กระจายไปทั่วแนวป้องกันทั้งสาม สวี่เซี่ยง ก็เห็นวิดีโอนั้นเช่นกัน เมื่อพิจารณาถึงพลังต่อสู้เพียงอย่างเดียวซูผิงก็เก่งพอๆ กับเจ้าแห่งหอคอย!
　　“คุณคือเจ้าแห่งหอคอย? ผมได้ยินมาว่ามีบางคนจากสหพันธ์ดวงดาวมาที่นี่เพื่อรับสมัครนักเรียน พวกเขาอยู่ไหน?” ซูผิงถามอย่างเย็นชา
　　”อะไร? ฉันคิดว่านายปฏิเสธพวกเขา ตอนนี้นายกลับมารู้สึกเสียใจหรอ?”กู่ซือผิงเลิกคิ้วและเยาะเย้ย “น่าเสียดายพวกเขาออกไปแล้ว มันสายเกินไปที่จะมาเสียใจ เห้อ หนุ่มน้อย บางครั้งนายไม่ก็สามารถภาคภูมิใจในตัวเองมากเกินไป นายต้องกำจัดความเย่อหยิ่งออกไป เข้าใจไหม?
　　เขาหมายความถึงอย่างอื่น
　　ซูผิงไปที่หอคอยและปฏิเสธที่จะเข้าร่วมกับพวกเขา
　　พรสวรรค์ของซูผิงน่ากลัวแต่ก็เท่านั้น เขาสามารถถูกกำจัดได้ตลอดเวลา
　　“พวกเขาไปแล้ว?”
　　ซูผิงดึงหน้าและกำมือแน่น “นักรบอสูรในตำนานคนนั้น เขาส่งข้อความที่ผมให้บันทึกถึงคุณหรือเปล่า?”
　　”อะไร? ข้อความอะไร? บันทึกอะไร?”กู่ซือผิงขมวดคิ้ว มีบันทึกอะไร?
　　ซูผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ
　　คนๆนั้นไม่ได้เปิดบันทึก
　　ผู้ชายคนนั้นอาจจะแค่บอกว่าฉันปฏิเสธที่จะไปสัมภาษณ์
　　บัดซบ!
　　ซูผิงโกรธมาก ถ้าเพียงแต่ชายคนนั้นเปิดบันทึกนั่น เขาเชื่อว่าคนเหล่านั้นจะไม่จากไปแบบนั้น เว้นแต่พวกเขาจะรีบไปที่ไหนสักแห่งจริงๆ
　　”โง่! โง่!” ซูผิงสามารถคาดเดาสิ่งที่ชายวัยกลางคนกำลังคิด และความคิดนั้นไม่สามารถให้อภัยได้…
　　เพราะราคาคือต้องสังเวยชีวิตนับพันล้าน!
　　ครอบครัวนับไม่ถ้วนจะต้องแตกแยก!
　　“อาจารย์คนนั้นอยู่ในระดับดวงดาว เขาสามารถช่วยดาวเคราะห์สีน้ำเงินจากอสูรป่าได้! แต่คุณผู้นำของหอคอยกลับปล่อยให้พวกเขาออกไป!”
　　ซูผิงกำลังถ่ายทอดความโกรธทั้งหมดของเขาไปยังเจ้าแห่งหอคอย
　　เขาเป็นผู้นำของโลก!
　　เขาเป็นคนที่ได้รับความเคารพและชื่นชมมาตลอด
　　ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ เขาควรจะต้องคุกเข่าอ้อนวอนขอให้คนๆ นั้นอยู่ต่อ!
　　เขาสามารถเสนอผลประโยชน์บางอย่างได้ หอคอยได้รวบรวมสมบัติมากมายในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จะต้องมีบางอย่างที่คนเหล่านั้นจากสหพันธ์เห็นว่าน่าสนใจพอที่จะอยู่ต่อ!
　　”ฮะ?”
　　กู่ซือผิงเลิกคิ้ว เขารู้ว่าชายหนุ่มหยิ่งผยอง แต่เขาไม่เคยคิดว่าซูผิงจะกล้าพอต่อว่าเขา
　　นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาเริ่มทำงานเป็นเจ้าแห่งหอคอยที่มีคนพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนั้น
　　แน่นอนยกเว้นพวกสหพันธ์ดวงดาว
　　“นายกำลังสอนฉันเหรอ”กู่ซือผิงถาม
　　“ใช่ๆ ฉันกำลังสอนนายอยู่!” ซูผิงคำรามและพูดว่า “ฉันคงจะส่งนายไปนรกแล้ว… ถ้ารู้ว่านายไร้ความสามารถขนาดนี้”
　　”แก!”กู่ซือผิงเบิกตากว้าง
　　ชายชราที่ยืนอยู่หน้าซูผิงตะลึงงัน
　　ซูผิงสบถต่อหน้าเจ้าแห่งของหอคอย!
　　ผู้ชายคนนี้… บ้าเหรอ!
　　ไม่มีทางที่เขาจะสามารถยกเลิกสิ่งที่เขาเพิ่งจะทำไปได้ เขาและเจ้าแห่งหอคอยต่างก็มีความเกลียดฝังลึก!
　　ชายชรารู้ว่าซูผิงอาจหยิ่ง แต่ไม่รู้ว่าเขาบ้าด้วย!
　　“เจ้าหนู ฟังฉันนะ ฉันแนะนำให้นายประพฤติตัวดีๆ”
　　กู่ซือผิงกัดฟันเพื่อระงับความโกรธ เขาพยายามกลืนคำพูดที่ไม่น่าฟังกลับคืนไป
　　ท้ายที่สุดเขาเป็นคนที่มีสถานะสูงส่ง การทำแบบที่ซูผิงทำจะไม่ปรากฏให้เห็นอย่างแน่นอน
　　“แกมันเศษขยะ!” ซูผิงพูดต่อ
　　เขาไม่หยุด เขาจะไม่หยุดเมื่อเขาเริ่มแล้ว
　　เศษขยะ!
　　คนที่สามารถช่วยดาวเคราะห์สีน้ำเงินได้มาเยี่ยมพวกเขา พวกเขาอยู่ที่นั่นแต่กลับปล่อยพวกเขาไป เขาคิดอะไรอยู่!?
　　เงิน ผู้หญิง สมบัติ…
　　เขาควรขอให้คนเหล่านั้นช่วยเหลือแม้ต้องแลกด้วยทรัพยากรและสมบัติทั้งหมดของดาวเคราะห์สีน้ำเงิน
　　ท้ายที่สุดแล้วการจู่โจมของอสูรร้ายครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
　　ประมาณการคร่าวๆ มีราชาอสูรร้ายสภาวะชะตากรรมมากกว่าสิบสองตัวอยู่ทั่วโลก แต่ซูผิงทำได้เพียงปกป้องหลงเจียงและช่วยเหลือแนวป้องกันอื่น ๆ ของเขตอนุทวีป สำหรับทวีปอื่นๆ… มีคนอยู่ที่นั่นเช่นกัน แม้ว่าสีผิวของพวกเขาจะแตกต่างไปก็ตาม!
　　เจ้าแห่งหอคอยสามารถอยู่ได้แค่ในทวีปเดียวเท่านั้น แล้วทวีปอื่นล่ะ?
　　นั่นจะเป็นหายนะครั้งใหญ่ที่ประวัติศาสตร์จะไม่มีวันลืม! “นาย-ฮึ่ม!”
　　กู่ซือผิงเต็มไปด้วยความโกรธ ซูผิงยังคงพูดต่อ! หนุ่มคนนี้ปากจัด!
　　“สวี่เซี่ยง ออกจากที่นั่นและอย่าไปยุ่งกับคนคนนี้อีก”กู่ซือผิงกล่าวกับ สวี่เซี่ยง
　　การตะโกนด่ากับซูผิงจะไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ กู่ซือผิงต้องการยุติการสนทนาที่น่ารำคาญนี่
　　“เอ่อ… ครับท่าน” สวี่เซี่ยง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร จากนั้นเขาก็เหลือบไปมองซูผิง ผู้ชายคนนี้น่ากลัวชิบ!
　　“ฉันยังพูดไม่จบ ไม่ว่าแกหรือเขาต่างก็เป็นขยะทั้งนั้น…” ซูผิงพยายามจะพูดมากกว่านี้ แต่วังวนในอากาศเริ่มหายไป
　　การติดต่อก็ขาดหายไป ซูผิงสูดลมหายใจและถอนหายใจ เขาสาปแช่งเจ้าแห่งหอคอย แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น “คุณกลับไปได้แล้ว” ซูผิงพูดกับชายชรา
　　ไม่มีใครอยู่ช่วย เนื่องจากคนจากสหพันธ์ดวงดาวได้ออกไปแล้ว เขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องผู้คนรอบๆ ตัวเขาให้ได้มากที่สุดจากการโจมตีครั้งนี้
　　เขาไม่รู้ว่าเขาจะสามารถช่วยชีวิตได้มากแค่ไหน เขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาสามารถปกป้องหลงเจียงได้หรือเปล่า
　　”ครับ”
　　สวี่เซี่ยง หายใจอย่างโล่งอกหลังจากที่ซูผิงกลับเข้าไปในร้าน เขาดีใจที่ชายหนุ่มไม่แสดงความโกรธต่อเขา
　　สวี่เซี่ยง เก็บตัวกลืนมิติอย่างระมัดระวัง และบินออกไปเงียบๆ
　　“ไปเรียนต่อกันเถอะ” ซูผิงพูดกับโจแอนนา
　　โจแอนนาพยักหน้า “อย่ากังวลมาก ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด อย่างน้อยนายจะปลอดภัยบนท้องถนน ฉันจะกำจัดอสูรร้ายเหล่านั้นให้นายหากพวกมันมาถึงที่นี่!”
　　ซูผิงฝืนยิ้ม จะมีคนตายสักกี่คนถ้ามีเพียงถนนนี้เท่านั้นที่ยังคงปลอดภัย จะมีคนตายกี่คน? รอดกี่คน?
　　หลังจาก “การสนทนา” กับกู่ซือผิง ครึ่งวันต่อมาในตอนกลางคืน ข่าวที่น่าตกใจก็มาถึงสถานีข่าวกรองหลักของเขตอนุทวีป
　　หลายคนต่างพูดไม่อออกหลังอ่านข่าว