จนกระทั่งเสียงระฆังดังขึ้น กงหวู่และผู้ติดตามของเขาจึงเดินออกจากห้อง 2 ชั้นปีที่ 3 ไปอย่างแข็งทื่อและสีหน้าหมองคล้ำ

และตอนนี้ทั้งห้องเรียนตกอยู่ในสภาพเงียบกริบ

นักเรียนเกือบทั้งหมดยืนขึ้นและจ้องมองคน ๆ หนึ่งที่อยู่ในมุมหนึ่งของห้องเรียนด้วยความตกใจ

มีชายหนุ่มที่ร่างกายเบียดแน่นอยู่ในมุมนั้น

เสื้อผ้าของเขาถูกฉีกเหมือนผ้าขี้ริ้ว เขาช้ำไปทั้งตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งใบหน้าของเขาซึ่งเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือและบวมเหมือนกับหัวหมู

มีเลือดไหลออกจากปากและเขาสูญเสียฟันไปเกือบทั้งหมด

 

ช่างเป็นภาพที่น่าสังเวช!

เขาคือจงเฉียงหัวหน้าห้องของห้อง 2 ชั้นปีที่ 3!

ใกล้ ๆ กับเขา เย่เฟิงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และพลิกหนังสืออ่านไปเรื่อย ๆ ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา

ขณะนี้นักเรียนทุกคนในห้องเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเย่เฟิง!

พวกเขามองเย่เฟิงราวกับว่าเขานั้นเป็นปีศาจด้วยปากที่อ้าค้าง!

ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวระคนความสงสัย

แม้แต่เฟยเชี่ยนเพื่อนร่วมห้องที่สนิทที่สุดของเย่เฟิงก็ยังกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเขามองดูเย่เฟิงและถามว่า “นี่มันโคตรบ้า…! นาย…ยังเป็นคนหรือว่าผีกันแน่”

เฟยเชี่ยนไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเย่เฟิงทำมันได้อย่างไร!

โดยการพูดเพียงไม่กี่คำเย่เฟิงก็ทำให้กงหวู่ คุกเข่าต่อหน้าเขาและทำให้จงเฉียงพิการ!

‘นี่…เป็นคนเดิมกับที่ฉันรู้จักหรือเปล่า?’

 

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเฟยเชี่ยน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่เฟิงก็ยิ้มให้อย่างไร้เดียงสา ดวงตาของเขาแสดงถึงความมีเมตตาและไม่มีพิษภัยใดๆ

“เจ้าอ้วน นายเข้าใจผิดนะ! ฉันไม่ใช่มนุษย์หรือผี ฉันเป็น…ปีศาจ !!”

อึก!

เฟยเชี่ยนเกือบหายใจไม่ออกด้วยน้ำลายของเขาเอง

 

รอยยิ้มของเย่เฟิงช่างดูบริสุทธิ์และน่ารัก ซึ่งมันแตกต่างอย่างชัดเจนกับคำตอบของเขา “ฉัน…เป็นปีศาจ!” นั่นทำให้เฟยเชี่ยนตัวแข็งทื่อ

หลังจากเฟยเชี่ยนกลืนน้ำลายของเขาอย่างแรงอีกครั้ง เขาบอกเย่เฟิงว่า “เฟิง! ฉันเชื่อว่านายต้องเป็นปีศาจที่ร้ายกาจที่สุดในโลก!”

เมื่อเฟยเชี่ยนพูดอย่างนั้น เขาเหลือบตามองไปที่จงเฉียงที่ดูน่าสังเวชและรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวของเขาในทันที

ในที่สุดเขาก็ยืนยันสิ่งที่คิดอยู่ในใจว่า เพื่อนคนนี้ของเขาเปลี่ยนไปแล้วอย่างแน่นอน!

เย่เฟิงกลายเป็นคนที่ลึกลับและน่ากลัว!

 

จากนั้นเสียงรองเท้าส้นสูงก็ลอยเข้ามาในห้องเรียนขณะที่ร่างที่สุดแสนจะเร่าร้อนเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

เธอเป็นสาวงามที่ร้อนแรงในชุดของสาวออฟฟิศ!

ด้วยชุดที่รัดแน่น และความอวบนั้น ขับให้เธอมีรูปร่างเป็นตัว “S” ที่สมบูรณ์แบบ

ผิวที่ดูเนียนและนุ่ม ใบหน้าที่สวย หน้าอกไซส์ใหญ่และสะโพกอวบ!

นอกจากนี้ด้วยผมยาวและแว่นตาสีดำของเธอ เธอนั้นช่างดูเย้ายวน!

ช่างเป็นความงามที่หาตัวจับยาก!

เมื่อเห็นเธอ เย่เฟิงก็รู้ว่าเธอนั้นเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเรียนที่ 2 ชั้นปีที่ 3 —— ฝางยิ่ง!

ครูที่ร้อนแรงที่สุดใน โรงเรียนมัธยมปลายเมืองเจียงซี ผู้หญิงในฝันของนักเรียนชายหลายคน!

“อรุณสวัสดิ์นักเรียน!”

ฝางยิ่ง กล่าวด้วยเสียงที่ชัดเจนและเย็นชา แต่หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ตกตะลึง

เพราะเธอสังเกตเห็นจงเฉียงที่ซุกตัวอยู่ในมุมห้อง

 

หืม?

ดูจากเสื้อผ้าที่ขาดหลุดรุ่ยและเลือดที่ไหลนอง ฝางยิ่งขมวดคิ้วในทันที เธอถามอย่างเสียงแข็งว่า “จงเฉียง! เกิดอะไรขึ้น? ใครทำอย่างนี้กับเธอ?”

จงเฉียงเป็นหัวหน้าห้องของห้อง 2 ชั้นปีที่ 3 ฝางยิ่ง ไม่คาดคิดว่าจะมีใครที่จะทำร้ายหัวหน้าห้องได้

ในสายตาของอาจารย์ที่ปรึกษาประจำชั้น จงเฉียงนั้นค่อย ๆ ยกตัวเองขึ้นจากมุมห้องขณะที่เขาเริ่มพยายามพูดด้วยน้ำตา “อา…จารย์มันเป็นเพราะเย่…เฮิง(เฟิง) …”

เนื่องจากฟันส่วนใหญ่ของจงเฉียงได้หลุดร่วงไปเขาไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจน

แต่ว่าเขายังคงจ้องมองเย่เฟิงด้วยความเกลียดชังและความหวาดกลัว

ฝางยิ่ง ขมวดคิ้วขณะที่เธอตั้งใจจะถาม เย่เฟิง

แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากถาม เย่เฟิงก็ผุดลุกยืนขึ้นมา เขาอธิบายให้เธอฟังอย่างรวดเร็ว “อาจารย์ฝาง! มีนักเรียนบางคนจากห้องเรียนอื่นบุกเข้ามาในห้องเรียนของเราเพื่อรังแกผม! จงเฉียงทนไม่ได้และเขาพยายามช่วยผมออกจากสถานการณ์ที่เลวร้ายนั่น แต่ผมไม่คาดคิดเลยว่าคนเหล่านั้นจะโหดร้ายมากจนทำให้หัวหน้าห้องของเราตกอยู่ในสภาพแบบนี้! หัวหน้าห้องของเราแสดงความยุติธรรมอย่างกล้าหาญ! หัวหน้าห้องของเราได้รับบาดเจ็บจากการปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า!”

จงเฉียงพูดไม่ออก

คนอื่น ๆ ในห้องก็พูดไม่ออก

‘เขาเปลี่ยนขาวเป็นดำและดำเป็นขาว!’

ในขณะนี้นักเรียนทุกคนในห้องเข้าใจวลีนี้ได้อย่างชัดเจนรวมถึงจงเฉียง!

ขณะที่เย่เฟิงยังพูดถึงเรื่องที่ดูไร้สาระอยู่นั้น แต่สาระสำคัญของคำพูดเหล่านั้นก็คือ “สิ่งที่ทำให้มนุษย์ยังยืนหยัดในเส้นทางที่ถูกต้องก็คือคุณธรรม เหมือนกับที่ต้นไม้ที่ยังต้องมีลำต้น หากบุคคลใดมีจุดยืนในคุณธรรมที่ชัดเจน เขานั้นจะเป็นผู้ที่ไม่มีใครเทียบได้!“

ในขณะที่เขากล่าวประโยคเหล่านี้ สายตาของเย่เฟิงเปิดเผยความชื่นชมและความเมตตากรุณาอย่างสุดซึ้ง เขารีบเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยจงเฉียงให้ลุกขึ้นยืน ยิ่งกว่านั้นเขาตบไหล่ของจงเฉียง แล้วถอนหายใจออกมา

“หัวหน้าห้องมันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด! คุณช่างเป็นคนดีจริง ๆ !”

อึก!

จงเฉียงกระอักเลือดออกมา

ด้วยความเจ็บปวดอย่างมากเขารู้สึกว่าฝ่ามือของเย่เฟิงที่วางบ่นไหล่นั้นหนักเหมือนภูเขาซึ่งเกือบจะหักไหล่ของเขาได้

นอกจากนี้ความคิดเห็นของเย่เฟิง “คุณช่างเป็นคนดีจริง ๆ ” เหมือนกับโดนโจมตีเข้าจุดตาย 10,000 แต้มความเสียหายสำหรับเขา!

‘ไอ้เลว! เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกเป็นคนที่ทำให้ฉันเละขนาดนี้ แต่แกกลับมาชื่นชมบอกว่าฉันเป็นคนดี! แกแม่งเกินไปแล้ว!’

จงเฉียงน้ำตาไหลไม่หยุด เขาต้องการอธิบายให้ฝางยิ่ง ถึงสิ่งที่เย่เฟิงทำ แต่เขาทำได้เพียงพูดพึม ๆ พำ ๆ เพราะปากของเขาบวม

เย่เฟิงก็เริ่ม “แปล” คำพูดของเขาที่มีต่อฝางยิ่ง

 

“อาจารย์ฝาง หัวหน้าห้องของเราบอกว่าเขาควรทำอย่างนั้น! เขาไม่ต้องการให้ผมรู้สึกผิดและเสียใจในเรื่องนี้! หัวหน้าของเรานั้นมีคุณธรรมอย่างมาก! ฉันขอบคุณเขาจริง ๆ !”

หลังจากพูดอย่างนั้นแล้วเย่เฟิงตบไหล่ของ จงเฉียง อีกครั้ง!

อึก!

จงเฉียงกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง!

คราวนี้เขาร้องไห้ออกมา!

‘โธ่เว้ย! ไอ้เวรนี้ทำอย่างนี้โดยเจตนา!’

‘เขาจะฆ่าฉัน!’

จงเฉียงกลัวมาก!

ในสายตาของเขา เย่เฟิงนั้นเป็นมาร เป็นปีศาจ!

“เฮ้อ…หัวหน้าห้องทำไมนายถึงยังมีเลือดไหลออกมาอีก? ให้ฉันเช็ดเลือดให้นายนะ…” เย่เฟิงกล่าวในขณะที่เขาตบไหล่ของ จงเฉียง อีกครั้ง!

อึก! อึก! อึก!

จงเฉียงพ่นเลือดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า มันเหมือนกับการเปิดก๊อกน้ำสำหรับให้น้ำไหลออกมาซึ่งทำให้ทุกคนกลัว

“เร็วเข้า! รีบพาเขาไปโรงพยาบาลก่อน!”

ฝางยิ่งกลัวมาก ใบหน้าของเธอซีดเซียวเมื่อเธอกรีดร้องไปหาเหล่านักเรียน เธอไม่ได้ถามถึงเหตุผลอีกต่อไป

หลังจากได้ยินดังนั้น นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันรอบ ๆ จงเฉียงขณะที่บางคนพาเขาออกจากห้องเรียนโดยเร็วที่สุด

อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะออกจากห้องเรียนเย่เฟิงก็เริ่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ “หัวหน้าห้องที่รักของฉัน นายอย่าตายนะ! ถ้านายตายใครจะซื้อของ ของฉัน 88 คืน! 264 ครั้ง! 2,640 ท่า! ใครจะซื้อของ ของฉัน นั่นจะเป็นของนายนะ! หัวหน้าที่น่าชื่นชมของฉัน!”

เสียงร้องของเย่เฟิงฟังดูหัวใจแตกสลาย!

ใครก็ตามที่ได้ยินต่างคิดว่ามันช่างดูสะเทือนใจ!

แต่เนื้อหาของเสียงร้องของเขาทำให้หยูเฟยเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและอับอายอย่างมาก!

หลังจากได้ยินตัวเลข “88” “264” และ “2640” แล้วจงเฉียงเลือดพุ่งออกมาอีกสองสามครั้ง!

โดยเฉพาะประโยคที่ว่า “ใครซื้อจะซื้อของ ของฉัน? นั่นจะเป็นของนายนะ!” ทำให้จงเฉียงแทบหมดสติจากความโกรธ

 

‘ไอ้สารเลว!’

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีน้ำตาคลอที่ดวงตาของจงเฉียงมากกว่าเดิม เมื่อเขาพลันนึกถึงประโยคที่ว่า!

‘ของชิ้นนี้ค่อนข้างสกปรกไปสักหน่อย!’