‘กงหยุ่นเฟยเป็นคนส่งเขามาที่นี่หรือ’

หลังจากเฟยเชี่ยนได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

เฟยเชี่ยนเคยได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับกงหยุ่นเฟย!

กงหยุ่นเฟยเป็น 1 ใน 4 นายน้อยระดับท็อปของเมืองเจียงซี!

เขามีชื่อเสียงในพฤติกรรมที่น่ากลัวและโหดเหี้ยมของเขา แม้ว่าเขาแทบจะไม่ปรากฏตัวต่อสาธารณชนมากนัก แต่ก็ยังมีบางคนที่เคยทำให้เขาไม่พอใจ!

และคนเหล่านั้นทุกคนล้วนเสียชีวิตทั้งหมด!

เห็นได้ชัดว่าข่าวลือระหว่างเย่เฟิงกับหลินหลานนั้น กงหยุ่นเฟยจะไม่ปล่อยเขาให้รอดไปแน่!

นั่นเป็นผลให้ใบหน้าของเจ้าอ้วนค่อย ๆ ซีดลงอย่างน่ากลัว

ทันใดนั้นเสียงเบรกของรถยนต์ก็กระตุ้นความสนใจของคนทั้งหมด

หลังจากได้ยินเสียงนั่น กงหวู่แสยะยิ้มออกมา สายตาของเขาเผยให้เห็นความเป็นปรปักษ์อย่างชัดเจน

“ฮ่า ฮ่า…! ไอ้สารเลวนั่นมาแล้ว แต่มันจะไม่มีวันได้ออกไป!”

กงหวู่จ้องไปที่ประตูโรงงานเหล็กพลางหัวเราะอย่างดุร้ายมากยิ่งขึ้น!

ปัง!

ภายใต้สายตาของกงหวู่เสียงดังกระหึ่มลอดผ่านประตูโรงงานเข้ามา หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกและล้มลงไปกับพื้น

โครม!

เมื่อประตูเหล็กล้มลงไปกระแทกกับพื้น ฝุ่นจำนวนมากก็ลอยฟุ้งขึ้นมา

และเมื่อฝุ่นจางลง ชาย 5 คนก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา

พวกเขาเหล่านั้นคือ เย่เฟิง หมาป่าคลั่งและผู้ติดตามของพวกเขา!

 

เมื่อเห็นหน้าตาของเย่เฟิง ใบหน้าของกงหวู่ก็ดูโหดร้ายมากขึ้น เขากัดฟันด้วยความโกรธแล้วพูดว่า “เฮ่! ฉันไม่คิดว่าแกจะเป็นคนที่ซื่อสัตย์ขนาดนี้ และยังยอมมาตายที่นี่อีกด้วย!”

ดวงตาที่โหดเหี้ยมของกงหวู่จ้องโดยไม่กระพริบตาในขณะที่เขาพูดว่า “ครั้งสุดท้ายที่แกใช้กลอุบายเพื่อบังคับให้ฉันคุกเข่าลงต่อหน้าแก มันสร้างความอับอายทั้งต่อชีวิตของฉันและสร้างความอัปยศอดสูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลกง! วันนี้ แกจะต้องใช้คืนมาด้วยชีวิตของแก! “

กงหวู่พูดด้วยความโกรธแค้นและความเกลียดชังทั้งหมดในใจของเขา

ทว่าเย่เฟิงไม่ได้สนใจกงหวู่เลยสักนิด เมื่อเขามองไปที่เฟยเชี่ยนที่มีสภาพเลือดเต็มไปหมด เขาก็ค่อยๆปล่อยพลังฉีอันดุเดือดออกมา!

เฟยเชี่ยนกำลังเลือดออกทั่วร่างกายและเสื้อผ้าของเขาก็ขาดรุ่งริ่ง เย่เฟิงแทบจะมองเห็นกระดูกของเขาผ่านบาดแผล

ตัวของเขากำลังสั่น ในขณะที่เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล ซึ่งนั่นดูน่าสังเวชใจอย่างที่สุด

“เฟิง…”

เมื่อดูเย่เฟิงเดินเข้ามา เฟยเชี่ยนที่ซึ่งไม่ได้กรีดร้องออกมาเลยจนถึงช่วงเวลานั้น ในที่สุดก็น้ำตาไหลออกมา

เฟยเชี่ยนรู้สึกผิดอย่างมาก หากเขาไม่ถูกจับตัวมา เย่เฟิงก็จะไม่ต้องมาเสี่ยงชีวิตของเขา

“101 ครั้ง!”

เย่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นอย่างมาก

สายตาที่เชือดเฉือนของเย่เฟิงจับจ้องไปที่กงหวู่ ขณะที่เปลวไฟอันดุเดือดประกายผ่านดวงตาของเขา “ดี! ดีมาก! ตอนนี้แกได้เฆี่ยนตีเฟยเชี่ยน 101 ครั้ง ดังนั้นฉันจะตัดแกออกเป็น 101 ชิ้น!”

‘อะไรนะ?’

“101 ชิ้น?”

กงหวู่ตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก!

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ฉันได้ยินว่าอะไรนะ? ไอ้คนไร้ค่าอย่างแกกำลังฆ่าฉัน และยังต้องการที่จะตัดฉันออกเป็น 101 ชิ้น! นี่แกจะฆ่าฉันจริง ๆ น่ะเหรอ”

ในตอนนี้กงหวู่ไม่คิดว่าเย่เฟิงจะยังกล้าอวดดีอยู่

เขาจ้องมองเย่เฟิง ราวกับกำลังดูคนโง่ เขาพูดต่อว่า “ฮ่า ฮ่า… ไอ้คนไร้ค่า นี่แกคิดว่าแกสามารถฆ่าฉันได้ด้วยการสะกดจิตเหมือนเดิมเหรอ? แกกำลังฝันอยู่หรือเปล่า?

ทันใดนั้นหลังจากคำพูดของกงหวู่ อสรพิษหกดัชนีก็เดินเข้ามาช้า ๆ เมื่อเขายืนอยู่หน้ากงหวู่ อสรพิษหกดัชนี ก็เป็นเหมือนกับภูเขาลูกใหญ่ที่ขวางระหว่างกงหวู่และเย่เฟิง

“ระวังนะเฟิง อสรพิษหกดัชนีคนนั้นเป็นคนที่กำจัดกลุ่มเศียรพยัคฆ์!”

เฟยเชี่ยนรีบตะโกนเตือนเย่เฟิง

เย่เฟิงนั้นไม่รู้ถึงเรื่องการกำจัดกลุ่มเศียรพยัคฆ์ แต่ใบหน้าของหมาป่าคลั่งและเหล่าผู้ติดตามทั้งสามของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

ในฐานะที่หมาป่าคลั่งก็เป็นกลุ่มด้านมืด เขาจำได้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับพลังกลุ่มเศียรพยัคฆ์!

ทว่ากลุ่มทั้งหมดนั้นถูกขุดรากถอนโคนทั้งหมด ด้วยฝีมือของฆาตกรที่น่ากลัวมาก!

แต่ทว่าหมาป่าคลั่งก็ไม่คิดเลยว่ามันเป็นฝีมือของเด็กหนุ่มที่ดูผอมแห้งที่สามารถกำจัดทั้งกลุ่มไปได้

“ฮ่า ฮ่า… 5! เพียงแค่ 5!”

จากนั้นอสรพิษหกดัชนีก็เผยรอยยิ้มที่น่ากลัว ฟันของเขาคมและเป็นสีเหลืองนั่นทำให้เขาดูเหมือนกับปีศาจ

ในเวลานี้อสรพิษหกดัชนีกำลังจ้องมอง เย่เฟิง หมาป่าคลั่งและคนอื่น ๆ ด้วยความตื่นเต้นราวกับว่าพวกเขานั้นเป็นเหยื่ออันโอชะของตัวเอง “หลังจากที่ฆ่าพวกแกได้ ฉันก็ฆ่าครบ 100 คน! ฮ่า ฮ่า… “

‘100 คน!’

หลังจากได้ยินอย่างนั้นหมาป่าคลั่งและผู้ติดตามทั้งสามของเขาก็หน้าซีดลงในทันที

ในที่สุดหมาป่าคลั่งก็เข้าใจว่า ทำไมกงหวู่จึงบอกให้เย่เฟิงพาคนมาที่นี่ได้เพียงแค่ 4 คน

เพราะเขานั้นต้องการให้จำนวนคนทั้งหมดถูกฆ่าโดยอสรพิษหกดัชนีครบ 100 พอดี

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า… เย่เฟิงแกต้องตายแน่!”

กงหวู่รู้สึกตื่นเต้น เขาชอบการฆ่าผู้คนเพราะนั่น เหมือนกับเขาสามารถกำหนดชีวิตของคนเหล่านั้นได้

“คราวนี้แก จะได้รู้ถึงผลของการหาเรื่องกับตระกูลกง! ข่าวลือระหว่างแกกับหลินหลานนั้นทำให้พี่ชายคนโตของฉัน กงหยุ่นเฟยโมโห ดังนั้นแกก็ไปลงนรกซะ!”

หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว กงหวู่ก็ยกแขนของเขาขึ้นเป็นสัญญาณ

อสรพิษหกดัชนีพุ่งเข้าหา เย่เฟิง ราวกับสายฟ้าฟาด

แต่ก่อนที่เขาจะเข้าถึงตัวเย่เฟิง เงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นและขวางเขาไว้!

นั่นคือหมาป่าคลั่ง!

“ถ้าแกต้องการจะสู้กับ ท่านหัวหน้าใหญ่ของฉัน แกต้องผ่านฉันไปก่อน!”

ดวงตาของหมาป่าคลั่งเต็มไปด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่ ขณะที่เขาเผชิญหน้ากับพลังของอสรพิษหกดัชนีผู้จัดการกลุ่มเศียรพยัคฆ์ทั้งหมด

แต่เมื่อมองไปที่หมาป่าคลั่ง อสรพิษหกดัชนีส่ายหัวของเขา “แกอ่อนแอเกินไป! ด้วยการเคลื่อนไหวครั้งเดียวฉันก็สามารถฆ่าแกได้!”

‘ว่าไงนะ?’

ใบหน้าของหมาป่าคลั่งเปลี่ยนเป็นอึมครึม ในขณะที่เขาไม่ได้คิดว่าอสรพิษหกดัชนีนั้นจะน่าเกรงขามมากมายนัก!

พูดตามตรงในฐานะที่เคยเป็นอดีตอันดับหนึ่งของพื้นที่ทางตอนเหนือของเมืองเจียงซี นอกเหนือจากอาจารย์ของเขาลุงจงและเย่เฟิง หมาป่าคลั่งแทบไม่มีคู่ต่อสู้ที่ทัดเทียมเลย!

แต่อสรพิษหกดัชนีบอกว่าเขานั้นสามารถฆ่าหมาป่าคลั่งได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว นั่นถือเป็นความน่าอับอายสำหรับหมาป่าคลั่ง!

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังจมอยู่กับความคิด การโจมตีของอสรพิษหกดัชนีก็มาถึงตัวเขาแล้ว อสรพิษหกดัชนีพุ่งกรงเล็บเข้าไปจนถึงอกของหมาป่าคลั่ง!

‘ไม่!’

แม้ในขณะที่หมาป่าคลั่งกำลังเฝ้าดูเชิงอยู่ แต่เขาก็ไม่คาดคิดเลยว่า อสรพิษหกดัชนีจะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้!

ด้วยเสียงปะทุที่ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ชิ้นส่วนของเนื้อหนังก็ถูกฉีกกระชากออกจากบริเวณอกของหมาป่าคลั่งราวกับว่ามือของอสรพิษหกดัชนีนั้นแหลมคมเหมือนใบมีด

‘แม่งเอ้ย!’

ใบหน้าของหมาป่าคลั่งกลายเป็นสีซีด

ทว่าอสรพิษหกดัชนีกำลังยิ้มขณะที่เขาเอาเนื้อและเลือดเข้าไปในปากของเขา!

ด้วยการเคี้ยวเล็กน้อย เลือดสีแดงก็ไหลออกจากมุมปากอสรพิษหกดัชนีลงมา!

“อร่อยจัง! ฉันไม่ได้กินเนื้ออร่อย ๆ มานานแล้ว!”

อสรพิษหกดัชนีมองหมาป่าคลั่งด้วยความสายตาหิวโหย “ฮ่า ฮ่า…แกก็น่าสนใจดีนะ! ทิ้งชีวิตของแกไว้ที่นี่ ตอนนี้ซะ!”

เมื่อเขาพูดจบ อสรพิษหกดัชนีก็พุ่งเข้าใส่หมาป่าคลั่งอีกครั้ง

‘เร็ว!’

‘เร็วมาก!’

‘เร็วเกินไป!’

ในสายตาของหมาป่าคลั่ง อสรพิษหกดัชนีกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแสงซึ่งเขาแทบมองไม่ทันเมื่อมองผ่านดวงตาของเขา

อสรพิษหกดัชนีพุ่งเข้าหาเขาอีกครั้งด้วยสายลมที่รุนแรง

ใบหน้าของหมาป่าคลั่ง ซีดลงอย่างน่ากลัว!

‘ฉันตายแน่!’

หมาป่าคลั่งรู้ว่าเขากำลังจะตาย

‘อสรพิษหกดัชนีเป็นเหมือนกับผีจริงๆ!’

ในสายตาที่สิ้นหวังของหมาป่าคลั่ง กรงเล็บหกนิ้วที่แหลมคม กำลังจะฉีกกระชากที่คอของเขา!

ในเวลาเดียวกันหมาป่าคลั่งก็ได้ยินเสียงชั่วร้าย “ฮ่า ฮ่า… แกคือคนที่ 96 ไปนรกซะ!”

เสียงของอสรพิษหกดัชนีฟังดูราวกับว่ามันมาจากปีศาจ

เมื่อกรงเล็บอันแหลมคมของเขา ห่างจากลำคอของหมาป่าคลั่งเพียงไม่กี่มิลลิเมตร ฝ่ามือใหญ่ก็คว้าเข้าที่ข้อมือของเขา!

หลังจากนั้นทุกคนในห้องก็ได้ยินเสียงดัง ๆ ของอะไรบางอย่างแตกหักขึ้น!