‘ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ตายไปซะ!’

ทันทีหลังจากคำพูดที่โหดเหี้ยมของเขา ดวงตาของชายวัยกลางคนก็ประกายความน่ากลัวออกมา

ในเสี้ยววินาทีนั้น ท่าทางที่เกรี้ยวกราดของเขาถูกแทนที่ด้วยจิตสังหารที่คมชัดและรุนแรง เสมือนดาบที่ถูกดึงออกมาจากฝัก

…

 

ก่อนที่จะมีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขา ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวรุงรังนั้น ได้ฟันฝ่ามือของเขาไปที่เย่เฟิงอย่างดุเดือด!

ฝ่ามืออันแหลมคมของเขานั้นยังถูกกระตุ้นด้วยพลังฉีที่แข็งแกร่ง สายลมให้ห้องเคลื่อนที่ล้อไปกับตัวฝ่ามือนั้นอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้ผู้คนรู้สึกว่าใบหน้าของพวกเขาสั่นไปตามแรงลม

ทุกคนในห้องต่างหลบอย่างรวดเร็วด้วยความกังวล!

ด้วยเสียงที่ดังก้อง ฝ่ามือของเขาแบ่งโซฟาทั้งหมดในห้องให้แยกออกเป็นสองฝัง นั่นทำให้เกิดฝุ่นและเศษผ้าฟุ้งกระจายไปทั่ว

เมื่อมองฉากที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ใบหน้าของผู้ชมทั้งหมดก็ซีดลงอย่างน่ากลัว หากชายวันกลางคนฟันเข้าไปในร่างกายของใครสักคน คน ๆ นั้นจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนได้อย่างแน่นอน

ทุกคนจ้องมองไปยังตำแหน่งที่ฝ่ามือของเขาพุ่งไป ขณะที่เปลือกตาของพวกเขาทุกคนกระตุกอย่างบ้าคลั่ง

‘เย่เฟิง… ตายไปแล้วหรือ’

ไม่มีใครเห็นการเคลื่อนไหวของเย่เฟิง พวกเขาจึงคิดว่าเย่เฟิงนั้นจะต้องถูกฆ่าไปแล้ว

“เย่เฟิง!”

ใบหน้าของฝางยิ่ง เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดและเศร้าสลดอย่างมาก

เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเย่เฟิงจะถูกฆ่าตายโดยชายวัยกลางคนในการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว!

นายน้อยเถิง อาซาน ซางเปียวและเหล่าเพลย์บอยคนอื่น ๆ ทั้งหมดเผยรอยยิ้มแห่งความดีใจ!

‘เขาตายแล้ว! ไอ้เด็กเหลือขอนั่นต้องถูกฆ่าตายไปแล้ว!’

ทว่าเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นความเคร่งเครียดของชายวัยกลางคน หัวใจของพวกเขาก็เต้นอย่างแรง

จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงที่ดูสบาย ๆ และใจเย็นจากด้านหลัง

“ฝ่ามือของคุณคมดีนะ แต่ขาดแรงจากภายใน! มันก็ดูเป็นอันตราย แต่ก็แค่งั้น ๆ !”

‘อะไรนะ!’

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงนั่น พวกเขาก็รีบหันกลับไปมองอีกฝั่ง

เย่เฟิงปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหลังของพวกเขา พร้อมรอยยิ้มกว้าง

‘ทำไม…เขาหลบไปได้อย่างไร’

ทุกคนดูไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ชายวัยกลางคนนั้นใช้เวลาเพียงแค่ 1-2 วินาทีเพื่อโจมตีเขา ดังนั้นจึงไม่มีใครมองเห็นว่าเย่เฟิงหลบการโจมตีของเขาได้อย่างไร

‘แต่เขามาปรากฏตัวที่ข้างหลังเราได้อย่างไร’

พวกเขาทั้งหมดมองเย่เฟิงราวกับว่าเขานั้นเป็นผี

แม้แต่ดวงตาของชายวัยกลางคนก็เบิกกว้าง เขาถอนหายใจออกมา “เจ้าเร็วมากแค่ไหนกัน ?”

ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวรุงรังมองตรงเข้าไปในดวงตาของเย่เฟิงด้วยเจตนาสังหาร เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “แต่ถึงยังไงก็ต้องตาย!”

ชายวัยกลางคนเปิดการโจมตีอีกครั้งโดยใช้ทั้งกำปั้น ข้อศอก หัวเข่าและฝ่ามือ!

เหมือนสัตว์ร้ายทุกครั้งที่เขาจู่โจมออกไป โต๊ะที่อยู่ใกล้เคียงถูกทุบพังเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เขาเป็นเหมือนกับสัตว์ร้ายที่น่าหวาดกลัว!

โครม! โครม! โครม!

ทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นและเศษเล็กเศษน้อย

อย่างไรก็ตามภาพตรงหน้าที่เห็นนั่นช่างน่าแปลกใจอย่างมาก

เย่เฟิงหลบการโจมตีทุกครั้งด้วยความเร็วที่เหมือนจะเท่ากับแสง

ไม่มีการโจมตีใดของชายวัยกลางคนที่จะสัมผัสตัวของเขาได้

“สำหรับการเคลื่อนไหวครั้งแรกของคุณ คุณขาดการควบคุมพลังและความเร็ว!”

“สำหรับการเคลื่อนไหวครั้งที่สองของคุณ คุณขาดกำลังภายใน!”

“สำหรับการเคลื่อนไหวครั้งที่สามของคุณ คุณขาดความแม่นยำและความมั่นคงที่เท้าของคุณ!”

…

 

หลังจากได้ยินความเห็นของ เย่เฟิงทุกคนในห้องก็ตกใจอย่างมาก

เย่เฟิงหลบการโจมตีแต่ละครั้งง่าย ๆ เหมือนกับเขาเป็นวิญญาณที่ไม่สามารถจับตัวได้

แต่ละประโยคของเขาชี้ไปที่จุดอ่อนแต่ละอย่างของชายวัยกลางคนที่แต่งตัวรุงรัง

หลังจากได้ยินความเห็นของเขา หน้าผากของชายวัยกลางคนก็เต็มไปด้วยหยดเหงื่อขนาดใหญ่

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขานั้นดูเหมือนกำลังหวาดกลัว

เร็วขึ้น! เร็วขึ้น! เร็วขึ้น!

ความเร็วของเย่เฟิงนั้นเร็วมากเกินไป!

ไม่ว่าเขาจะพยายามโจมตีเย่เฟิงอย่างไร เขาก็ไม่สามารถทำร้ายได้แม้แต่เส้นผมของเย่เฟิง!

“นี่มัน… เรื่องบ้าอะไรกัน… “

ชายวัยกลางคนไม่เคยเห็นใครที่รวดเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต

และสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า คือคู่ต่อสู้ของเขาชี้ให้เห็นถึงจุดอ่อนของเขาภายในการโจมตีสามครั้ง โดยไม่แม้แต่จะประมือกัน

การรับรู้ที่น่ากลัวเช่นนี้ทำให้เลือดในกายของผู้ที่เป็นฝ่ายโจมตีนั้นเย็นเฉียบ

ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แต่ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็ตัวสั่นจากความกลัว

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเย่เฟิงจะรวดเร็วได้ขนาดนี้ เขาเป็นเหมือนเงาที่ลอยไปทั่วทั้งห้องในขณะที่เขาคาดการณ์การโจมตีครั้งต่อไปของคู่ต่อสู้

การตอบสนองที่ง่ายดายของเย่เฟิง นั้นทำให้ทุกคนในห้องตัวสั่นด้วยความกลัว!

โดยเฉพาะนายน้องเถิงและซางเปียวที่ตกตะลึงอย่างมาก “ไม่…ไม่มีทาง! มันจะเคลื่อนที่ได้เร็วขนาดนั้นได้ยังไง! คุณตู้ไม่สามารถทำร้ายมันได้แม้แต่นิดเดียว! นั่นเป็นไปไม่ได้!”

นายน้องเถิงรู้ดีถึงความสามารถในการต่อสู้ของชายวัยกลางคนที่แต่งตัวรุงรัง เขานั้นไม่มีใครเทียบได้ทั่วทั้งภาคใต้ในประเทศจีน

อย่างไรก็ตามเขาไม่แม้แต่จะสัมผัสเย่เฟิงได้เลย

‘นั่น…มันเป็นไปไม่ได้!’

ซางเปียวทรุดตัวลงด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด ขณะที่เขาพูดว่า “ท่านอาจารย์ ได้ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ … “

ตอนนั้นเอง ซางเปียวก็ตระหนักได้ว่าเย่เฟิงนั้นไม่ได้ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ในการต่อสู้กับเขา เย่เฟิงเพียงแต่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นกระสอบทรายที่เคลื่อนที่ได้

‘น่าสะพรึงกลัว!’

‘ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมากเกินไป!’

ซางเปียวรู้สึกว่าเลือดในกายเขาหยุดนิ่ง เขาได้เห็นผู้มีพลังอำนาจมาหลายคน แม้กระนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นใครมีพลังเท่ากับเย่เฟิง

ในทางตรงกันข้ามฝางยิ่งคลี่ริมฝีปากคู่งามของเธอที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความปิติยินดี เธอพูดว่า “เยี่ยมมาก! ไอ้เด็กคุยโตคนนี้ยอดเยี่ยมขนาดนี้ได้ยังไง!”

จากความทรงจำของฝางยิ่ง เย่เฟิงมีความรู้ด้านวิทยาศาสตร์การแพทย์และสามารถเล่นเปียโนได้ดี ทว่าเธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีพลังในการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้

‘เขา…ยังมีความลับอีกกี่เรื่องกันนะ ?’

ฝางยิ่งคิดด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน ในสายตาของเธอเย่เฟิงนั้นเต็มไปด้วยปริศนา

…

 

ในขณะที่คนอื่นจ้องมองด้วยความสับสน ที่เย่เฟิงสามารถหลบการโจมตีได้ถึงสามครั้งจากชายวัยกลางคนที่แต่งตัวรุงรัง

“คุณเป็นผู้มีพลังอำนาจตัวจริงคนแรกที่ผมได้พบในช่วงนี้! ผมได้แสดงความเคารพต่อคุณโดยอนุญาตให้คุณโจมตีได้สามครั้ง!”

เย่เฟิงพูดด้วยรอยยิ้มขณะที่จ้องมองชายวัยกลางคน ด้วยดวงตาที่เป็นประกายโหดร้าย “แต่หลังจากการโจมตีสามครั้ง ถึงตาของผมแล้ว!”

…

 

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา คนอื่น ๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบ

ในสายตาของพวกเขา เย่เฟิง กำลังมองดูชายวัยกลางคน ราวกับนักล่าที่กำลังดูเหยื่อของเขา จิตสังหารของเย่เฟิง นั้นทำให้ทุกคนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว

แม้แต่ชายวัยกลางคนก็เช่นกัน ใบหน้าของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นสีแดง

หนึ่งวินาทีต่อมา พลังฉีที่รุนแรงมากกำลังรายล้อมรอบชายวัยกลางคนที่แต่งตัวรุงรัง นั่นทำให้เขารู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งร่างกาย

“เอ่อ… นี่มันเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่!”

ชายวัยกลางคนเริ่มเครียด สีหน้าเปลี่ยนเป็นวิตก ในขณะที่เขาตั้งท่าสำหรับป้องกันที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา

ทันใดนั้น เงาสีดำก็พุ่งเข้าหาตัวของเขา

เย่เฟิงฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าอกอย่างโหดเหี้ยม!

หน้าอกชายวัยกลางคนจมลึกไปตามแรงจากฝ่ามือของเย่เฟิง

ในเวลาเดียวกันร่างกายของเขา ลอยไปกระแทกกับผนังห้องเหมือนของเล่นก่อนจะร่วงลงไปกับพื้น!

เย่เฟิงจัดการเขาในการเคลื่อนไหวเพียงแค่ครั้งเดียว!

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจออกมา!