หลังจากที่อันซีออกจากห้องไป ฉินเสวียก็ลังเลราวกับว่าเธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นไม่นานเธอก็พูดโพล่งออกมาว่า “เย่เฟิง จริง ๆ แล้วฉันมีอีกเรื่องหนึ่งที่จะรบกวนนาย!”

‘หืมม?’

เย่เฟิงจับจ้องไปที่เธอแล้วเอ่ยปากว่า “ว่ามาสิ!”

“เอ่อ…นายช่วยแก้ไขใบหน้าที่เสียโฉมได้ไหม ?”

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเสวีย เย่เฟิงก็ขมวดคิ้ว

เมื่อดูการตอบสนองของเขา ฉินเสวียก็รีบอธิบายว่า “เมื่อตอนเช้า หลินหลาน ประธานที่สวยที่สุดในภาคใต้ของจีนถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาล ใบหน้าของเธอได้รับความเสียหายอย่างหนักจากมีด! ฉันได้ตรวจสอบร่างกายของเธอแล้วพบว่า เป็นพิษที่มีผลต่อการยับยั้งระบบประสาทอยู่ในบาดแผลซึ่งมันยังไม่สามารถกำจัดได้!”

ฉินเสวียถอนหายใจยาว ๆ ออกมา ขณะที่เธอพูดต่อ “ถ้าไม่มีการรักษาที่ดี หลินหลานอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาตลอดชีวิตของเธอที่เหลือ! ดังนั้นฉันต้องการความช่วยเหลือจากนาย!”

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเสวีย เย่เฟิงก็แสดงความประหลาดใจออกมา

เขาไม่ได้นึกว่าฉินเสวียจะหมายถึงเรื่องของหลินหลาน

เย่เฟิงยักไหล่แล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ผมได้รักษาบาดแผลของเธอแล้ว!”

‘อะไรนะ?’

ฉินเสวียตกตะลึงในทันทีเพราะเธอคิดว่าเธอได้ยินผิด

เธอเพิ่งเดินมาจากห้องผู้ป่วยของหลินหลาน และเห็นบาดแผลมากมายบนใบหน้าของเธอ

แต่เย่เฟิงกลับบอกว่าเขาได้รักษาบาดแผลของเธอแล้ว เป็นไปไม่ได้!

จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ กำลังเดินผ่านห้องทำงานของหมอหวู่ ทั้งสองต่างแปลกใจ

โดยเฉพาะเย่เฟิงที่รู้ทันทีว่าเสียงฝีเท้านั้น กำลังมุ่งหน้าไปยังห้องผู้ป่วยของหลินหลาน

จากนั้นเขาพุ่งไปยังห้องผู้ป่วยของหลินหลานในทันที ตามด้วยฉินเสวียอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขามาถึงด้านหน้าห้องผู้ป่วยของหลินหลาน พวกเขาเห็นนักข่าวกลุ่มหนึ่งรออยู่ด้านหน้าประตู

พวกเขากำลังถ่ายรูปอยู่หน้าห้องของหลินหลาน!

เมื่อเห็นนักข่าวเหล่านั้น ใบหน้าของเย่เฟิงก็เปลี่ยนเป็นเอือมระอาในทันที

“นั่น ผู้อำนวยการฉิน!”

ตอนนั้นเอง พวกนักข่าวก็มองเห็นฉินเสวีย ขณะที่พวกเขาได้พุ่งตรงเข้ามาล้อมรอบเธอในทันที

พวกเขาแต่ละคนถามฉินเสวียอย่างบ้าคลั่งว่า “ผู้อำนวยการ มีคนบอกมาว่าใบหน้าของ คุณหลินหลานประธานที่สวยที่สุดในเมืองเจียงซีถูกกรีดด้วยคมมีด! มันเป็นเรื่องจริงเหรอ ?”

“ผู้อำนวยการฉิน ใบหน้าของคุณหลินถูกทำให้เสียโฉมจริงไหม ? เป็นไปได้ไหมที่เธอจะกลับมาดีเหมือนเดิม ?”

“ผู้อำนวยการฉิน ประธานที่สวยที่สุดของเมืองเจียงซีได้กลายเป็นผู้หญิงที่น่าตาน่าเกลียดที่สุดในเมืองเจียงซีแล้วใช่ไหม ? กรุณาตอบด้วยค่ะ !”

‘…’

คำถามของนักข่าวแต่ละคนนั้นน่ารังเกียจ แต่ก็ตรงประเด็นทุกข้อ

ในสายตาของพวกเขา ข่าวที่ใบหน้าของหลินหลานถูกทำลายนั้นมีความสำคัญต่อเมืองเจียงซีอย่างแน่นอน

ผู้ที่รู้ข่าววงในอาจทำให้กลายเป็นข่าวสำคัญของเมืองเจียงซีได้เลยทีเดียว

ทว่าหลังจากได้ยินคำถามของพวกเขาฉินเสวียก็โกรธมาก

แน่นอนเธอรู้ถึงความสำคัญในเรื่องของหลินหลาน ตราบใดที่นักข่าวรายงานว่าใบหน้าของหลินหลานถูกทำลาย มันจะทำให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรงต่อหลินกรุ๊ป

จากนั้นหาก กลุ่มธุรกิจอื่นใช้แผนการสมคบคิดเพื่อโจมตีหลินหลาน หลินกรุ๊ปอาจจะถูกทำลายลง

ฉินเสวียนั้นมองไปที่เย่เฟิง เมื่อเธอพบว่าเขาพยักหน้าให้เธอ เธอจึงบอกนักข่าวพวกนั้นอย่างเคร่งเครียดว่า “นักข่าวที่รักทุกคนคะ เงียบก่อน!”

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเสวีย นักข่าวหลายคนก็เงียบลงในเวลาเดียวกัน พวกเขาเริ่มจะอัดเสียงและยกกล้องวิดีโอขึ้นมาเตรียมพร้อม

“ก่อนอื่นฉันต้องขอขอบคุณ ที่พวกคุณกังวลเกี่ยวกับ คุณหลินหลาน!”

ฉินเสวียพูดอย่างเป็นทางการและชัดเจนด้วยภาษาจีนกลาง “ประการที่สอง ฉันต้องการชี้แจงว่า คุณหลินหลานได้พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลของเรา ทว่าใบหน้าของเธอนั้นไม่ได้เสียโฉม!”

‘อะไรนะ!’

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเสวีย นักข่าวแต่ละคนก็ตกตะลึงในทันที หลังจากนั้นนักข่าวคนหนึ่งเริ่มโต้แย้ง “ผู้อำนวยการฉิน คนในของเราเห็นรอยแผลเป็นมากมายบนใบหน้าของประธานหลินหลาน ใบหน้าของเธอจะไม่ถูกทำให้เสียโฉมได้อย่างไร ?”

“ใช่! เรามีรูปถ่ายของเธอ! เห็นได้ชัดว่าประธานที่สวยที่สุดของเมืองเจียงซีกลายเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดไปแล้ว!”

“ผู้อำนวยการฉินทำไมคุณถึงต้องหลอกพวกเรา! คุณมีจรรยาบรรณทางการแพทย์หรือเปล่า ?”

นักข่าวทั้งหมดต่างตะโกนโวยวายออกมา

ตราบใดที่ใบหน้าของหลินหลานไม่ได้ถูกทำลาย ข่าวพวกนั้นก็จะไร้ความหมาย ถ้าเป็นเช่นนั้นการเดินทางของนักข่าวมาที่โรงพยาบาลก็จะไร้ประโยชน์ แน่นอนที่พวกเขาจะรู้สึกไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ฉินเสวียรู้สึกโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เธอพูดว่า “เงียบ ๆ ! แพทย์ผู้รักษาประธานหลินหลานก็อยู่ที่นี่แล้ว!”

ฉินเสวียชี้ไปที่เย่เฟิงแล้วพูดว่า “เขาก็คือคุณเย่เฟิง!”

…

 

นักข่าวแต่ละคนเข้าไปในความโกลาหล

“เย่เฟิง เขาไม่ใช่ไอ้ลูกชายนอกสมรสที่ไร้ค่าที่โด่งดังนั่นหรอกเหรอ”

“ใช่เขาเอง! ผู้ชายคนนี้จะช่วยหลินหลานได้อย่างไร ? คุณล้อเล่นใช่ไหม”

“โกหก! พวกคุณทั้งหมดโกหก! หลินหลานกลายเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดไปแล้ว อย่าไปเชื่อเธอ!”

แม้แต่ฉินเสวียเอง ก็ไม่เชื่อว่าเย่เฟิงจะรักษาหลินหลานให้หายไปแล้ว

เพราะใบหน้าของหลินหลานนั้นเสียหายอย่างหนัก แม้ว่าเธอจะเข้ารับการรักษา แต่เธอก็แทบจะยังไม่สามารถฟื้นตัวได้เลย

แต่เย่เฟิงนั้นไม่ได้มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าห้องผู้ป่วยของเธอด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการรักษาเธอเลย!

จากนั้นพวกเขาได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น ประตูจากห้องผู้ป่วยของหลินหลานเปิดออกมา จากนั้นผู้หญิงคนหนึ่งได้เดินออกมาพลางพูดด้วยเสียงที่ติดจะรำคาญว่า “มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกบ้างเนี่ย ? ทำไมมันถึงเสียงดังแบบนี้ ?”

เสียงของผู้หญิงคนนั้นสดใส ราวกับอากาศบริสุทธิ์

หลินหลาน!

นักข่าวเกือบทุกคนจดจำเสียงของเธอได้

ในไม่ช้าพวกเขาก็ปรับกล้องและเริ่มถ่ายรูปของเธอ

แต่ในขณะนั้นพวกเขาต่างก็ตะลึง!

หญิงสาวสวยยืนอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วย ผมสีดำขลับเงางามของเธอ ยาวตรงปรกอยู่บนไหล่ราวกับน้ำตกดวงตาคู่งามของเธอนั้นมีเสน่ห์และเป็นประกายเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า

ผิวของเธออ่อนนุ่มและเรียบเนียนเหมือนเด็กทารก ใบหน้าของเธอเหมือนงานศิลปะที่แกะสลักอย่างประณีตจากธรรมชาติ เธอสวยมากจนทุกคนตรงนั้นต่างไม่กล้าหายใจออกมา

คิ้วโก่งได้รูป ปากและจมูกงดงามอย่างน่าเหลือเชื่อ

“งดงาม…งดงามมาก ๆ !”

นักข่าวชายทุกคนถึงกับกลืนน้ำลายอย่างแรง

พวกเขาไม่เคยเห็นคนที่งดงามเช่นนี้มาก่อน เธอเป็นเหมือนหญิงสาวในภาพวาดที่ทะลุมายังดินแดนของมนุษย์ นั่นทำให้แต่ละคนในห้องรู้สึกถึงเสียงเต้นของหัวใจของพวกเขา

นักข่าวหญิงทุกคนต่างก้มหน้าลงอย่างเขินอาย เมื่อได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของหลินหลาน พวกเขาต่างก็รู้สึกละอายใจ

แม้แต่ฉินเสวีย ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ถือเป็นสาวงามคนหนึ่งของเมืองเจียงซี ก็รู้สึกว่าใบหน้าของเธอนั้นไม่สามารถเทียบได้แม้แต่น้อย

ฉินเสวียนั้นเป็นสาวงามที่หาตัวจับยากอยู่แล้ว แต่เธอก็พบว่าเธอนั้นไม่มีอะไรจะเทียบได้กับหลินหลาน

หลินหลานเป็นเหมือนนางฟ้าที่ทรงสเน่ห์อย่างล้มหลาม!

การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของหลินหลานนั้น ทำให้วิญญาณของแต่ละคนแทบหลุดลอย ทั้งรอยยิ้มหรือแม้แต่การขมวดคิ้วของเธอก็เช่นกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหลินหลานเผยรอยยิ้มเมื่อเธอมองเห็นเย่เฟิง นั่นทำให้หัวใจของทุกคนต่างเต้นแรงและมองเธออย่างหลงใหล

“เย่เฟิง นายอยู่ที่นี่เอง!”

หลินหลานเดินตรงไปที่เย่เฟิงด้วยรอยยิ้มกว้าง จากนั้นเธอก็คล้องแขนของเย่เฟิงเอาไว้

เธอเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เขินอาย

เมื่อดูภาพนี้ ผู้ชายทุกคนแทบคลั่งเนื่องจากความอิจฉาริษยา!

แค่สาวงามที่ยืนอยู่ข้างเขานั้น เย่เฟิงยังจะต้องการอะไรอีก ?