“นี่มันหน้าฉัน…หน้าฉันจริง ๆ ใช่ไหม”

ซวินเอ๋อมองเข้าไปในกระจกด้วยความตกใจ

ในกระจกมีใบหน้าที่งดงามราวกับงานปั้นปรากฏอยู่

ปานดำทั้งหมดถูกกำจัดไปจนหมด ทำให้ผิวที่ปรากฏอยู่นั้นนุ่มนวลคล้ายกับผิวของเด็กทารก

แม้ว่าจะดูเปรอะเปื้อนไปสักนิด แต่มันก็ไม่สามารถจะบดบังใบหน้าของเธอที่สมบูรณ์แบบเอาไว้ได้

จมูกเล็ก ๆ ของเธอนั้นเหมือนกับงานศิลปะที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต

ริมฝีปากสีแดงของเธอได้รูป

ดวงตาของเธอนั้นช่างสวยงามดั่งดวงดาวซึ่งมีเสน่ห์ต่อผู้ที่พบเห็น

ช่างเป็นเด็กสาวที่มีหน้าตางดงามเหมือนกับสาววัยรุ่นโดยแท้จริง!

ในวินาทีต่อมา ซวินเอ๋อก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง

“ปานของหนูถูกกำจัดไปหมดแล้ว หนูไม่ได้เป็นเด็กผู้หญิงที่น่าเกลียดอีกต่อไปแล้ว…”

ซวินเอ๋อพูดในขณะที่เธอยังคงก้มหน้าลง น้ำตาของเธอยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่องราวกับว่าเธอต้องการระบายความยากลำบากและความขุ่นเคืองใจที่เธอประสบมาตั้งแต่เด็ก

เมื่อมองดูเธอที่กำลังเศร้าโศกนั้น

เย่เฟิงเองก็ได้รับรู้ว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ผ่านความลำบากมาอย่างมากมาย!

การเยาะเย้ยอย่างไม่สิ้นสุดและการดูถูกเหยียดหยาม ต่างทำให้เด็กน้อยคนนี้แบกรับภาระและความลำบากของชีวิตที่มากเกินไป

เย่เฟิงย่อตัวลงและลูบหัวของเธอก่อนที่เขาจะปลอบโยนเธอด้วยรอยยิ้ม “ดีแล้วนะ สาวน้อย ตั้งแต่นี้ไปจะไม่มีใครมาเยาะเย้ยหรือดูถูกหนูแล้วนะ!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ซวินเอ๋อเงยหน้าขึ้นมา

ด้วยน้ำตาที่ยังรื้นอยู่ในดวงตาและใบหน้าเล็ก ๆ ที่แสนบอบบางของเธอนั้น มันช่างมีเสน่ห์อย่างมาก นั่นทำให้หัวใจของเย่เฟิงถึงกับเต้นรัว

เมื่อมองเย่เฟิง เธอก็ยิ่งร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม ขณะที่เธอทิ้งตัวเองเข้ากับวงแขนของเขา

ไม่มีใครเคยใส่ใจเธอเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่เธอเกิดมา

แต่ตอนนี้เธอพบคนแรกที่ห่วงใยเธอแล้ว นั่นคือพี่เย่เฟิงของเธอ

นัยน์ตาที่ยังคงมีร่องรอยน้ำตาของซวินเอ๋อ นั้นมีประกายความจริงจังอย่างมาก ขณะที่เธอพูดว่า “หนูเกลียดคนที่เกลียดหนู และจะรักคนที่เขารักหนู! พี่ชายเป็นคนแรกที่ปฏิบัติต่อหนูอย่างจริงใจ หนูจะไม่มีวันลืมเรื่องของพี่เลยค่ะ…”

เสียงพูดนั้นของซวินเอ๋อเบามากราวกับว่าเธอนั้นแค่กำลังพูดกับตัวเอง

หลังจากเวลาผ่านไปสักครู่หนึ่ง ในที่สุดซวินเอ๋อก็หยุดร้องไห้ขณะที่เธอผละตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของเย่เฟิง

เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของเย่เฟิงนั้นเปียกเพราะน้ำตาของเธอ เธอนั้นก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อยขณะที่เธอก้มหน้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “พี่ชาย หนู…ขอโทษนะคะ ที่ทำให้เสื้อผ้าของพี่เปียก…”

เย่เฟิงยิ้มในขณะที่เขาลูบหัวเล็ก ๆ ของซวินเอ๋ออีกครั้ง

แม้จะเป็นการกระทำเพียงเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ซวินเอ๋อแปลกใจในตัวเอง

ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงชอบที่เย่เฟิงนั้นลูบหัวของเธอ อาจเป็นเพราะเขานั้นเป็นคนแรกและคนเดียวที่ลูบหัวของเธอก็ได้

ซวินเอ๋อหยิบสร้อยข้อมือสีดำสนิทออกมาจากเสื้อผ้าเก่า ๆ ของเธอด้วยมือที่ผอมบางแล้วพูดว่า “พี่ชายฉันไม่มีเงิน! ฉันมีแค่สร้อยข้อมือนี้เท่านั้น!”

หลังจากพูดแล้วซวินเอ๋อ สวมสร้อยข้อมือที่ดูลึกลับนั่นลงไปบนข้อมือของเย่เฟิง

สร้อยข้อมือนั้นดูแปลกมาก ๆ

มันทำจากหินสีดำซึ่งแต่ละเม็ดหินนั้นถูกทำเขียนด้วยคำว่า “มืด” ลงบนพื้นผิวของหิน!

เมื่อมองดู มันก็ออกจะประหลาดไปสักหน่อย เพราะลายมือที่เขียนนั้น น่าจะต้องเขียนโดยเด็กแน่นอน

เย่เฟิงดึงธนบัตรออกมาจากกระเป๋าของเขา ก่อนที่จะยัดลงไปในกระเป๋าของซวินเอ๋อแล้วพูดว่า “เด็กน้อยเอาเงินนี่ไป! หากหนูมีปัญหาอะไร เพียงมาเจอพี่ที่นี่! เข้าใจใช่ไหม ?”

ซวินเอ๋อตกตะลึงไปในทันที ขณะที่เธอผงกหัวเล็กน้อยพร้อมตอบ “อืม หนูเข้าใจแล้วค่ะ!”

จากนั้นซวินเอ๋อก็ยืนเขย่งปลายเท้าขณะที่เธอจูบหน้าผากของเย่เฟิงเบา ๆ ด้วยริมฝีปากสีแดงของเธอ

“ขอบคุณนะคะ พี่ชาย…หนูต้องไปแล้ว!”

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ซวินเอ๋อโบกมือให้กับเย่เฟิง ขณะที่เธอพูดต่ออีกว่า “แล้วเจอกันค่ะ พี่ชาย…”

เย่เฟิงมองดูเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ ที่กำลังเดินออกจากสนามกีฬาไป ในขณะที่ดวงตาของเขานั้นแสดงความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพูดพึมพำว่า “เด็กผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่ไม่ธรรมดา! เธอน่าจะปลุกกายาพิษระดับสูงสุดของเธอให้ตื่นแล้ว!”

ทั้ง ๆ ที่ศพของเกอร์สันยังคงนอนอยู่ตรงนี้

แต่เย่เฟิงกลับพบว่าซวินเอ๋อนั้นไม่กลัวศพเลยแม้แต่น้อย

เขาคิดอย่างใจเย็นและพิจารณารอบคอบ

เย่เฟิงหันกลับมาในทันที พลันออกคำสั่งกับมารภูผาเหล็กว่า “ภูผาเหล็กจับตาดูซวินเอ๋อไว้และปกป้องเธออย่างลับ ๆ !”

“ได้ครับ เจ้านาย!”

แม้ว่าภูผาเหล็กจะไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เฟิงถึงให้ความสนใจกับเด็กผู้หญิงคนนี้มากนัก แต่เขาก็รีบเดินตาม ซวินเอ๋อไปในทันที

อย่างไรก็ตาม ในเวลาไม่เกิน 10 นาที มารภูผาเหล็กก็เดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อน ๆ ในขณะที่เขาพูดว่า “เจ้านาย ผมพลาดไปแล้ว ผมตามหา…ตามหาเธอไม่เจอ…”

สีหน้าของมารภูผาเหล็กเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายมาก ที่จะติดตามและปกป้องเด็กหญิงอายุ 10 ปีอย่างลับ ๆ

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพลาดกับเป้าหมายของเขา หลังจากที่ติดตามซวินเอ๋อผ่านไปแค่สองแยกถนนเท่านั้น

เย่เฟิงไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อย ในขณะที่เขาแตะสร้อยข้อมือสีดำเข้มบนข้อมือของเขาด้วยความประหลาดใจ “ซวินเอ๋อ คงปลุกกายาพิษระดับสูงสุดของเธอแล้ว! แม้ว่าเธอจะปลุกสายเลือดของเธอได้เพียงแค่เล็กน้อย แต่นั่นเธอก็ยอดเยี่ยมมากแล้ว!”

หลังจากพูดแล้วเย่เฟิงก็มั่นใจในเรื่องของซวินเอ๋อ

หลังจากปลุกสายเลือดกายาพิษระดับสูงสุดแล้ว ซวินเอ๋อก็น่าจะสามารถปกป้องตัวเองได้แล้ว! ดังนั้นภูผาเหล็กก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปกป้องเธออย่างลับ ๆ เลย!

เย่เฟิงเดินกลับไปที่ต้นหลิว ขณะพลังฉีปีศาจสีดำพุ่งเข้าจัดการซากศพของเกอร์สัน

ในพริบตาเดียว ศพของเกอร์สันก็กลายเป็นขี้เถ้า ดวงตาของมารภูผาเหล็กนั้นเผยความหวาดกลัวออกมาอย่างปิดไม่มิด!

สนามกีฬา กลับสู่ความสงบเงียบ อีกครั้งราวกับว่ามันไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น!

…

 

ในเวลาเดียวกันร่างเล็ก ๆ ในเสื้อผ้าโทรมกำลังเดินอย่างช้า ๆ ในตรอกถนนที่มีแสงสลัว ๆ

เธอคือซวินเอ๋อ

แต่ใบหน้าที่สวยงามของเธอนั้นช่างเย็นชาราวกับว่าเธอนั้นจะไม่ขี้ขลาดอีกต่อไป

แต่ละก้าวที่เธอเดินไปข้างหน้า พลังฉีของเธอก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่มีใครทราบได้ว่าทำไม เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ ถึงแตกต่างไปจากก่อนหน้าขนาดนี้

จนกระทั่งเธอมาหยุดยืนที่สุดปลายทางของตรอกถนนนี้

จากนั้นเธอก็หันกลับมาอย่างช้า ๆ ขณะดวงตาที่ยังคงมีร่องรอยของคราบน้ำตาของเธอ พลันก็ได้เปลี่ยนเป็นดวงตาที่มีประกายเย็นชาราวกับน้ำแข็ง พร้อมกับพูดเสียงดังว่า “ออกมา!”

ทันใดนั้นชายในชุดสีดำกระโดดออกมาจากในความมืด

พวกเขาทั้งหมดเป็นชายฉกรรจ์ในชุดสีดำ รองเท้าบู๊ตสีดำและหน้ากากสีดำ!

แต่ละคนเหมือนปีศาจที่มาจากความมืดซึ่งให้ความรู้สึกน่าหวาดหวั่นอย่างมาก

ในพริบตาเดียว มีคนประมาณ 100 คนปรากฏตัวขึ้นมาในตรอกถนนนี้!

ด้วยสนามพลังฉีที่แข็งแกร่งพวกเขา เหมือนฝูงหมาป่าที่ดุร้ายและน่ากลัว!

ไม่เพียงแค่นั้น ทุกคนก็ต่างคุกเข่าลงและตะโกนเสียงดังพร้อม ๆ กัน “ขอแสดงความยินดีที่สามารถกำจัดปานของท่านได้ นายท่าน!”

ซวินเอ๋อยืนอยู่ด้านหน้าของกลุ่ม ขณะมองไปไกล ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่สมบูรณ์แบบของเธอนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย “อยู่ที่นี่กับครบทุกคนไหม ?”

ซวินเอ๋อ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างมาก

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ หัวหน้าของชายชุดดำพูดด้วยความเคารพว่า “3 ราชา 5 อสูรและ 12 ตระกูลหลักทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้วครับ เจ้านาย!”

ซวินเอ๋อพยักหน้า ขณะที่เธอจ้องมองไปที่ทุกคนในตรอกนั้นแล้วพูดอย่างมีความสุข “ฉันต้องการประกาศข่าวอย่างหนึ่งให้พวกนาย!”

“จากนี้ไปชื่อใหม่ของฉันคือ เย่ซวินเอ๋อ!”

“ชื่อใหม่ของกลุ่มเงามืด จะเปลี่ยนเป็นความมืด!” (ความหมายในภาษาจีนของคำนี้ เหมือนกับคำว่าเย่)

“และคนที่สวมใส่ตราสัญลักษณ์ของฉันจะเป็นเจ้านายคนใหม่ของพวกนาย!”