Chapter 50: ไล่ล่าเหอเสี่ยวยู
หานเฟยล่องเรือต่อไปด้วยความดีใจ เขาจัดการสามกลุ่มในลักษณะเดียวกัน ห้องเก็บปลาห้าในแปดหลังบนเรือเต็มแล้ว

หนึ่งในการตรวจสอบคำนวณตัวเลขในระหว่างนี้ เขาตะลึงเมื่อผลออกมา หนึ่งพันสิบสองคะแนน คะแนนของใครบางคนทะลุพันคะแนนหลังจากผ่านไปเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น

ในการประกาศชั่วโมงที่ 5 ถังเกอซึ่งเป็นที่หนึ่งมีเพียง 691 คะแนน เห็นได้ชัดว่าคนนี้ไม่ใช่ถังเกอแต่เขามีมากกว่าหนึ่งพันคะแนน ถ้าเขาสามารถรักษาคะแนนนี้ไว้ได้เขาจะติดหนึ่งในพันได้โดยแม้ไม่ทำอะไรเลย!

ครู่ต่อมาหัวหน้าหมู่บ้านก็ประกาศอีกครั้งว่า “มีเวลาอีกสี่ชั่วโมงกว่าจะสิ้นสุดการทดลองตกปลา ณ ตอนนี้อันดับแรกมี 1,431 คะแนนอันดับที่ 10 มี 966 คะแนนอันดับที่ร้อยมี 552 คะแนนและอันดับที่หนึ่งพันมี 241 คะแนน”

..

ทุกคนเริ่มกังวลหลังจากการประกาศ คะแนนเพิ่มขึ้นเร็วขึ้นมาก สิบอันดับแรกมีคะแนนมากกว่าหนึ่งพันคะแนนแล้ว

ในขณะนี้ผู้คนที่ร่วมมือกันมองหาเป้าหมายของพวกเขาและผู้ที่ไม่ได้ค้นหาพันธมิตรก็ไปที่ขอบของพื้นที่ทดสอบ

บางคนถึงกับเปิดใช้งานอุปกรณ์ส่งสัญญาณบนเรือขอจบการทดสอบเมื่อเห็นเรือลำอื่นกำลังมุ่งหน้ามาที่พวกเขา ที่จริงมีคนมากมายที่ทำเช่นนี้ พวกเขาเพียงแค่จับปลาที่มุมๆหนึ่งและหยุดการทดสอบเนื่องจากคนอื่นโจมตีพวกเขา

จากสิ่งที่เกิดขึ้นในปีที่แล้วทุกคนสามารถขึ้นไปติดอันดับหนึ่งพันได้เสมอ

แต่ต่างจากพวกเขาเหล่านั้น หานเฟยเต็ดเตร่ด้วยตัวเองด้วยพลังวิญญาณที่ไม่รู้จักหมดและความสามารถในการตกปลาระดับสูงของเขา

คนอื่นๆก็ต่างกันไปอีก

ตัวอย่างเช่นหวังไป่ยูและหลี่หูไม่ได้ทำอะไรๆ มีเรือหลายลำเข้ามาและมอบของทั้งหมดให้กับพวกเขา

ตระกูลหวังมีเส้นสายมากกว่าพยัคฆ์ดังนั้นหวังไป่ยูจึงสามารถร่องเรือและเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์

หลี่หูแตกต่างออกไป ในขณะที่เรือบางลำเสนอคะแนนให้เขา แต่ส่วนใหญ่มาจากสมาชิกของพยัคฆ์ เขารู้ว่าต้องปล้นคนมากกว่านี้

หานเฟยรอให้คนอื่นปล้นเขา แต่หลี่หูกลับปล้นกลุ่มอื่นอย่างตั้งใจ ไม่เพียงแค่การปล้นเท่านั้นหลี่หูยังชอบฆ่าอีกด้วย มีไม่กี่คนที่เจอหลี่หูแล้วจะรอดชีวิต

เหอเสี่ยวยูค่อนข้างกังวล แม้ว่าเธอจะมีความพัฒนามาแล้ว แต่ก็มีศัตรูมากเกินไป เรือสามลำเพิ่งปล้นเธอไป แต่พวกเขาประเมินเหอเสี่ยวยูต่ำไปและพ่ายแพ้ต่อเธอ ถึงกระนั้นเธอก็หมดพลังวิญญาณและต้องใช้ยาเติมวิญญาณ เธอเหลือยาเติมวิญญาณเพียงเม็ดเดียว

ในขณะนี้เรือสี่ลำล้อมรอบเธอ เหอเสี่ยวยูแทบจะหมดหวัง เธอจะอยู่รอดได้หรือไม่ ยาเติมวิญญาณสุดท้ายอาจไม่พอที่จะใช้ในการต่อสู้ครั้งนี้

เหอเสี่ยวยูเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ เธอมีแผนสองแผนคือเอาชนะคนทั้งสี่ปล้นคะแนนและยอมรับผลที่จะตามมาหลังจากใช้ยาเติมวิญญาณครั้งสุดท้ายจนหมดเนื่องจากพลังวิญญาณที่จะไม่เหลอแล้วและหวังว่าคนอื่นจะตามเธอไม่ทัน

เมื่อเรือกำลังจะล้อมเหอเสี่ยวยูก็ได้มีปลาที่น่ากลัวก็กระโดดขึ้นจากน้ำตามด้วยเรือที่แล่นด้วยความเร็วสูงสุด

มันพุ่งเข้าหาเรือลำหนึ่งอย่างรวดเร็ว หลี่หูลอยลงมาจากบนอากาศและฟันกระบี่ของเขา ชายหนุ่มบนเรือพยายามที่จะต่อสู้กลับ แต่ร่างกายของเขาก็ถูกแทงทะลุ ขณะที่หลี่หูชักใบมีดเลือดก็พุ่งออกมาจากชายหนุ่มคนนั้น

เหอเสี่ยวยูตกตะลึงกับการสังหารที่โหดร้าย ใบหน้าของเธอซีดลง

มีคนตะโกนบนเรืออีกลำว่า “หนี! หลี่หูจากแก๊งพยัคฆ์! หนีเร็ว!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบปลาหัวเสืออันดุร้ายได้ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขา เขาหันกลับไปขณะที่ทุกคนร้องอุทาน แต่ไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดเพราะหัวของเขาถูกกัด

“อ๊า…”

เหอเสี่ยวยูกรีดร้องตกใจกับร่างที่ไร้ศีรษะซึ่งเลือดไหลท่วม

หลี่หูตะโกน “หุบปาก”

เหอเสี่ยวยูคว้าเบ็ดไม้ไผ่และพร้อมที่จะหนี เธอจะมีโอกาสหนีเพราะยังมีเรืออีกสองลำ แต่หลี่หูเห็นเบ็ดไม้ไผ่และรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะมีได้ เขาตะโกนว่า“ หัวเสือฆ่าเธอ”

เหอเสี่ยวยูควบคุมเรือให้แล่นได้แล้ว แต่มันก็ไม่เร็วเท่าปลาหัวเสือที่กระโดดไปมาที่ใบหน้าของเหอเสี่ยวยู

เหอเสี่ยวยูโบกเบ็ดไม้ไผ่และพลังวิญญาณก็รวมตัวกันที่มัน

หลี่หูคำราม “หัวเสือหลบ…”

แต่มันก็สายเกินไป เกิดระเบิดขึ้น เหอเสี่ยวยูถูกกระแทกกับพื้นและอาเจียนเป็นเลือด แน่นอนว่าปลาหัวเสือก็ดูเหมือนจะบาดเจ็บเช่นกัน

แต่เธอไม่สามารถหยุดได้เธอพยายามขับเรือหนีอย่างทุลักทุเล

“เธอคิดว่าจะหนีไปได้หรอหลังจากที่ทำร้ายหัวเสือ”

หลี่หูละทิ้งผู้รอดชีวิตทั้งสองไว้และไล่ล่าเหอเสี่ยวยูทันที

ผู้รอดชีวิตทั้งสองถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แต่ก่อนที่พวกเขาจะมั่นใจพวกเขาถูกเรือสองสามลำล้อมไว้แล้ว

หนึ่งในนั้นตะโกนอย่างหมดหวัง “แย่แล้ว พวกเขามาจากพยัคฆ์!”

…

เหอเสี่ยวยู แล่นเรืออย่างรวดเร็ว โชคดีที่เธอไม่ได้ต่อสู้กับผู้รุกรานทั้งสี่ในตอนแรกไม่อย่างนั้นพลังวิญญาณของเธอคงถูกใช้จนหมดไปแล้ว

เรือทั้งสองอยู่ห่างจากกันเพียงไม่กี่ร้อยเมตร เหอเสี่ยวยูตะโกน“หลี่หูคุณรู้ไหมว่าเหอหมิงถังเป็นพ่อของฉัน”

หลี่หูคำราม “หลี่จื๊อเป็นพ่อของฉัน พ่อของคุณจะทำอะไรได้แม้ว่าฉันจะฆ่าคุณ”

เหอเสี่ยวยูกล่าวว่า “เจ้าคนโรคจิต! ฉันจะถอนตัวจากการทดลองถ้าคุณยังไล่ตามอยู่!”

หลี่หูกล่าวว่า “มันจะสายเกินไปเมื่อเจ้าหน้าที่ตรวจสอบมาหาคุณ”

เหอเสี่ยวยูค่อนข้างโกรธ ฉันทำอะไรคุณหรอ คุณไล่ตามฉันทำไม

หลายนาทีต่อมาดวงตาของเหอเสี่ยวยูก็เปล่งประกายเมื่อเธอเห็นผู้เชี่ยวชาญจากมหาวิทยาลัยของเธอ

“ฉินยี่ช่วยฉันด้วย!”

ผู้ชายที่ชื่อฉินยี่อยู่ในระดับสูงสุดของระดับหกเท่านั้น เขารีบหนีทันทีหลังจากที่เขาเห็นว่าหลี่หูกำลังไล่ตามเหอเสี่ยวยู เขาไม่กล้าทำให้พยัคฆ์โมโห

เหอเสี่ยวยูตะโกน “ไอ้บ้าเอ้ย”

เหอเสี่ยวยูร้องขอความช่วยเหลือทุกครั้งที่เธอพบคนอื่น แต่ทุกคนหลีกหนีเธอราวกับว่าเธอเป็นโรคร้ายแรง

เหอเสี่ยวยูหมดพลังวิญญาณของเธอ เธอกลืนยาเติมวิญญาณเม็ดสุดท้ายโดยไม่ลังเลใดๆ

ในขณะนี้เธอเห็นหูคุนที่กำลังปล้นคนอื่น เธอตะโกนว่า “หูคุนช่วยฉันด้วย”

หูคุนถึงระดับเจ็ดเมื่อวานนี้ดังนั้นเขาจึงกล้าพอที่จะปล้นเรือสองลำด้วยตัวเอง เขาค่อนข้างประหลาดใจที่เห็นเหอเสี่ยวยูถูกตามล่า

“ห้ะ หลี่หูหรอ”

หูคุนยอมที่จะไม่ปล้นคะแนนที่เหลือ เขาแล่นเรือออกไปอย่างรวดเร็ว

เหอเสี่ยวยูเกือบจะร้องไห้ อะไรกัน หลี่หูน่ากลัวอะไรขนาดนั้นจริงๆหรอ

…

หานเฟยกำลังเพลิดเพลินกับแสงแดด หกในแปดห้องเก็บปลาของเขาเต็มแล้ว เขาแค่อยากได้ที่เก็บปลามากกว่านี้

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กังวล เมื่อเรือของเขาเต็มเขาสามารถปล้นเรือของคนอื่นได้!

เขาพบว่าเขาไม่สามารถดูดซับปลาได้อีกแล้วและวางแผนที่จะทำบาร์บีคิวกับพวกมันในภายหลัง ปลาใบมีดไม่ได้รสชาติแย่เกินไป

“..หืม”

หานเฟยตะโกนว่า “เฮ้อย่าพึ่งไป มารวมทีมกันมั้ย!”

เป็นเรือลำที่สามที่แล่นผ่านหานเฟยแล้ว เขาค่อนข้างพูดไม่ออก ทำไมคนพวกนั้นถึงแล่นเร็วจัง

ทันใดนั้นเขาก็เห็นเรือสองลำแล่นมาหาเขาอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกสดชื่นทันที พวกเขาเป็นลูกค้าใหม่หรอ เขาควรแกล้งดีไหม

หานเฟยแสร้งทำเป็นว่าเขาบาดเจ็บทันทีและค่อยๆแล่นเรือราวกับว่าเขากำลังแล่นหนีอยู่

พวกเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“นั่นเหอเสี่ยวยูไม่ใช่เหรอ เธอพยายามจะปล้นฉันด้วยหรอ”

เมื่อเหอเสี่ยวยูอยู่ห่างจากหานเฟยไปหลายร้อยเมตรเธอยกมือขึ้นและกรีดร้อง “หนีหานเฟยหนี!”

หานเฟย: “???”

เหอเสี่ยวยูไม่รู้จะพูดอะไร คนอื่นๆหนีไปหมดแล้ว แต่เขาก็เขามาในทางของเรา ในขณะที่หานเฟยแข็งแกร่งก็จริงแต่นั่นคือหลี่หูเลยนะ

เมื่อเรือทั้งสองลำอยู่ใกล้กันเหอเสี่ยวยูตะโกนว่า “หานเฟยหนีหลี่หูอยู่ที่นี่แล้ว!”