ตอนที่ 70 ความเปล่งประกายของฤดูใบไม้ผลิช่างสุดยอด

 

ร่างสีดำเทานั้นขี่วิหคยักษ์บินไปรอบๆบนหัวของเขาไม่ได้ผ่านไปแต่อย่างใด เซียวเฉินรู้สึกว่าเขาถูกจับต้องด้วยสายตาที่มืดมน หากเขาขยับตัวแม้แต่นิดเดียวเขาอาจจะถูกสังหารภายในพริบตา

 

“ซูว!”

 

ร่างสีขาวเมื่อก่อนหน้านี้ก็พุ่งเข้ามาเช่นกัน เซียวเฉินมองไปที่ร่างสีขาวและรู้สึกว่าจิตใจของเขาปั่นป่วนมันรบกวนใจเขาเป็นอย่างมาก

 

ร่างเงาสีขาวในอากาศนั้นเป็นหญิงสาวดูอ่อนเยาว์ นางถือหอกสีทองยาวกว่าสองเมตรไว้ในมือ ใบหน้าที่บอบบางของนางเป็นดั่งตัวแทนของความงดงามทั้งปวง ผิวของนางเรียบเนียนราวกับหยก รูปร่างหน้าตาของนางราวกับออกมาจากภาพวาดและมีดวงตาที่เป็นประกายเหมือนดวงดาว

 

เซียวเฉินไม่เคยได้พบกับหญิงที่งดงามเช่นนี้มาก่อน ไม่มีคำพูดใดในโลกที่จะมาบรรยายถึงความงดงามของนางได้ นางเป็นเหมือนกับเม็ดหยกที่เกิดขึ้นมาตามธรรมชาติและไม่ต้องผ่านการปรุงแต่งใดๆ

 

“ท่านนายกอง ท่านไล่กวดข้ามาสิบวันสิบคืนเต็ม จากเมืองเจียงเฟิงชายแดนของอาณาจักรต้าฉินจนมาถึงเมืองม่อเหอเล็กๆแห่งนี้ เจ้าจะไม่ปล่อยข้าไปจริงๆรึ?”

 

ร่างดำมืดพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองพร้อมกับความไม่พอใจ “เพียงเพราะข้าปลุกจิตวิญญาณอสูรปีศาจขึ้นมา? ท่านนายกองตั้งแต่ที่เจ้ามาถึงด่านชายแดนข้าจำได้ว่าสู้รบประมือพร้อมกับเจ้ามามากกว่าหนึ่งร้อยสมรภูมิเล็กใหญ่ ได้บาดแผลมานับร้อยหรือว่าเจ้าลืมไปแล้ว?”

 

ใบหน้าอันงดงามของนางเผยความรู้สึกเจ็บปวดออกมา ผู้ใดที่มาพบเห็นไม่อาจจะต้านทานมันได้ ริมฝีปากสีแดงของนางเปิดออกและนางพูดขึ้นด้วยเสียงค่อยเบา “เสี่ยวเฮย ข้าไม่เคยคิดที่จะฆ่าเจ้ามาก่อน ถึงแม้ว่าเจ้าจะบ่มเพาะพลังจิตวิญญาณต่อสู้ปีศาจและสังหารสหายของตัวเองไปสามคน ข้าต้องการเพียงแค่กำจัดจิตวิญญาณต่อสู้ปีศาจของเจ้าออกไป”

 

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ร่างสีดำหัวเราะออกมาเสียงดัง “เจ้าไม่ต้องการที่จะฆ่าข้าและเจ้าก็ใช้ทักษะระดับปฐพีคลื่นสมุทรไร้ขอบเขตออกมา หากข้าไม่ได้โชคดีข้าคงจะตายไปนานแล้ว”

 

“เมื่อเป็นเช่นนั้น เมื่อเจ้าต้องการจะฆ่าข้าข้าก็จะจบสายสัมพันธ์อันเก่าแก่ของพวกเราและส่งเจ้าไปพบสหายทั้งสามซะ”

 

กระบี่ปรากฎขึ้นในมือของร่างสีดำพร้อมกับที่เขาขี่นกตัวยักษ์และพุ่งตรงไปหาหญิงสาว รอยแยกสีดำปรากฎขึ้นในอากาศพร้อมกับกรงเล็บของวิหคเฉือนไปที่นาง

 

หลังจากที่วิหคสีดำโจมตีร่างสีดำก็กระโดดขึ้นไปและส่งกระบี่แสงสีดำไปที่หญิงสาว

 

เซียวเฉินตื่นตะลึงมันเห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของชายร่างดำนั้นเทียบไม่ได้กับหญิงสาวในชุดขาว เห็นได้ชัดว่าเขาต้องใช้วิหคตัวนั้นเพื่อบินขึ้นไปขณะที่หญิงสาวชุดขาวสามารถบินไปมาได้โดยปราศจากตัวช่วย

 

อย่างไรก็ตามด้วยวิหคยักษ์ที่โจมตีเข้ามาพร้อมกับเขามันก็เป็นสถานการณ์แบบสองลุมหนึ่ง เป็นไปได้ว่าหญิงสาวชุดขาวคนนั้นจะเสียเปรียบอย่างร้ายแรง

 

แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เซียวเฉินคาดไว้ หญิงสาวชุดขาวจับหอกของนางขึ้นมาและสะบัดมันออกไป มังกรทั้งเก้าปรากฎออกมาข้างหลังของนางส่งเสียงคำรามออกมาอย่างก้าวร้าว

 

ร่างของหญิงสาวส่งพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ออกมา ภายใต้แรงกดดันเช่นนี้เซียวเฉินแทบจะคุกเขาลงหมอบกราบ ทันใดนั้นกระแสพลังของมังกรฟ้าโบราณก็ถูกปลดปล่อยออกมจากร่างของเซียวเฉิน พลังอำนาจมหาศาลนั้นก็ราวกับว่ามันไม่ได้มีตัวตนอยู่และเซียวเฉินก็สามารถผ่อนคลายลงได้

 

ด้วยมังกรทองทั้งเก้าที่ปกป้องร่างของนางเอาไว้รอยแยกที่สร้างขึ้นมาจากวิหคยักษ์สีดำก็ถูกสยบลง หอกยาวสีทองทันใดนั้นก็หันไปโจมตีใส่ร่างสีดำ

 

ร่างสีดำตีลังกากลางอากาศหลบเลี่ยงพลังฉีมังกรที่พลุ่งพล่าน วิหคสีดำข้างหน้าดูเหมือนจะเชื่อมต่อกระแสจิตเข้ากับเขามันกลับมารับเท้าเขาอย่างแม่นยำ

 

มังกรทั้งเก้าว่ายวนไปในอากาศเร่งจังหวะในการต่อสู้ระหว่างพวกเขาทั้งสองเร็วยิ่งขึ้น ร่างของพวกเขาพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับปลดปล่อยพลังงานมหาศาลออกมา ต้นไม้บริเวณโดยรอบพวกเขาแตกสลายกลายเป็นผงทันที

 

มีเสียงเปล่งคำรามจากมังกรออกมาไม่หยุดและพลังฉีสีดำอันไร้ขอบเขตขยายกว้างออกไป พลังฉีสีทองและพลังฉีสีดำปะทะกันอย่างรุนแรงในอากาศ

 

เซียวเฉินเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พวกเขาทั้งสองเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดพลังที่พวกเขาปลดปล่อยออกมาอาจทำให้เขาสาหัสได้หากมีสักเศษเสี้ยวพุ่งมาโดนร่างของเขา

 

เซียวเฉินไม่อาาจจะทำอะไรได้นอกจากยกโล่อัสนีสวรรค์ขึ้นมาป้องกันพลังงานพวกนั้นเป็นครั้งครั้งไป แต่อวัยวะภายในของเซียวเฉินก็ยั่งสั่นสะเทือนทำให้โลหิตและพลังฉีของเขาปั่นป่วน

 

ในไม่ช้าเซียวเฉินก็ไม่อาจมองเห็นเงาของพวกเขาได้อย่างชัดเจนอีกต่อไป ผ่านทางสัมผัสวิญญาณของเซียวเฉินเห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของหญิงสาวชุดขาวนั่นเหนือกว่า อย่างไรก็ตามระหว่างที่ต่อสู้กันเขาก็พบว่านางไม่ได้ใช้พลังออกมาเต็มพิกัด

 

เห็นได้ชัดว่านางมีข้อจำกัดบางอย่าง พลังที่แท้จริงของมังกรทั้งเก้าไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้เต็มที่

 

“เย่เฉินโจวเจ้าตกต่ำลงถึงขั้นนี้เชียว? ลากระดับขอบเขตจอมยุทธฝึกหัดเข้ามาในการต่อสู้ ความภูมิใจของเจ้าหายไปไหน?” เสียงอันไพเราะของหญิงสาวเต็มไปด้วยโทสะอันไร้ขอบเขตพร้อมกับทั้งสองที่ลอยลงมาช้าๆ

 

เย่เฉินโจวยิ้มอย่างไม่แยแส “ความภาคภูมิใจ? สำหรับนายกองแน่นอนว่าเจ้ามีความภาคภูมิใจ สำหรับข้าแค่เอาชีวิตรอดยังยากลำบากแล้วความภาคภูมิใจมันคืออะไร? หากเจ้าต้องการที่จะสังหารข้าก็ฆ่าเจ้าหนูนั้นที่ขวางทางทิ้งไปก่อน ให้ข้าได้เห็นความภาคภูมิใจของเจ้า”

 

เซียวเฉินในที่สุดก็เข้าใจถึงข้อจำกัดพลังของหญิงสาวชุดขาว มันเป็นเพราะตัวเขาเองที่เกะกะขวางทางอยู่ อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาอยากจะหนีออกไปใจจะขาดเขาก็ไม่อาจจะทำได้ ชายร่างดำนั้นใช้พลังฉีสีดำตรึงเขาไว้กับพื้น

 

หากเขาผลีผลามขยับตัวเขาอาจจะถูกฆ่าภายในพริบตา

 

“ช่างน่ารังเกียจ!” หญิงสาวชุดขาวพูดออกมา

 

นางโบกสะบัดหอกยาวไปในอากาศและมีงกรทั้งเก้าข้างหลังนางก็สั่นเวียนว่ายเป็นวงไปพร้อมกับหอก นางตะโกนใส่เย่เฉินโจวสร้างร่างเงามังกรขึ้นมาในอากาศ

 

“แคร้ง!”

 

เย่เฉินโจวใช้กระบี่ของเขารับการโจมตีแต่ร่างเงามังกรที่ว่ายเวียนไปรอบตัวหอกก็ดำลง เย่เฉินโจวตกใจและสะบัดกระบี่ออกไปเก้าครั้ง

 

กระแสพลังฉีเข้มข้นจากกระบี่ชนเข้ากับร่างเงามังกร กระแสพลังระเบิดกระจายไปทั่วทุกทิศ เซียวเฉินผู้ที่ยืนอยู่ด้านล่างถูกสั่นสะเทือนจนกระอักเลือดออกมาจากปาก

 

“คลื่นครามสมุทรไร้ขอบเขต!”

 

หญิงสาวชุดขาวตะโกนออกมาบางเบาและคลื่นสมุทรกอันไร้ขอบเขตก็ปรากฎขึ้นด้านหลังของนาง มังกรฟ้ากระโจนออกมาจากทะเลและพุ่งตรงไปที่เย่เฉินโจวพร้อมกับพลังอันไร้ขอบเขต

 

เย่เฉินโจวตัดสินใจรวดเร็วและหยุดวิหคยักษ์ด้วยเท้าขวาของเขา จากนั้นเขาก็บินต่ำลงไปทันใดนั้นก็มาโผล่เหนือหัวของเซีวเฉินไปเพียงหนึ่งเมตร

 

หญิงสาวชุดขาวขมวดคิ้วนางไม่คาดคิดว่าเขาจะทำตัวน่ารังเกียจได้ถึงเพียงนี้ ตวัดหอกไปในอากาศและมังกรฟ้าก็โฉบผ่านผ่านเขาไป

 

“บูม!”

 

ฟังกรฟ้าบินผ่านไปและร่อนลงบนพื้น เสียงระเบิดดังขึ้นและทุกสิ่งในรัศมีหนึ่งร้อยเมตรเหลือไว้เพียงภาพในความทรงจำบริเวณโดยรอบกลายเป็นเศษซาก

 

เย่เฉินโจวหัวเราะออกมาอย่างประหลาดๆ ใช้จังหวะความได้เปรียบตอนที่หญิงสาวชุดขาวเปลี่ยนทิศทางการโจมตีของนาง ร่างของเขาเปลี่ยนไปเป็นสายฟ้าสีดำพร้อมกับประทับฝ่ามือลงบนไหล่ขวาของนาง

 

“ฟุ่บ!”

 

กระบี่แสงปรากฎขึ้นมาอีก หญิงสาวชุดขาวไม่อาจหลบได้ทันปะทะเข้ากับกระบี่แสงสำดำจำนวนมาก เสื้อผ้าสีขาวของนางเต็มไปด้วยเลือดสีแดงทันที เย่เฉินโจวเตะใส่ร่างของนางตกลงมาบนพื้น

 

เย่เฉินโจวหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง “นี่สิความภาคภูมิใจของเจ้าเปลี่ยนทิศทางกระบวณท่าและเผยช่องโหว่ออกมาในวินาทีสุดท้าย ความภาคภูมิใจที่จะจบชีวิตของเจ้าในมือของข้า อย่างไรก็ตามแต่เดิมชีวิตของเจ้าก็สั้นอยู่แล้ว พอคิดดูแล้วก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมากที่จะตายด้วยน้ำมือของข้าในวันนี้แทน”

 

เย่เฉินโจวยังคงยืนหัวเราะอยู่กลางอากาศเขาช่างดูบ้าคลั่ง พลังฉีสีดำบนร่างของเขาหนาทึบยิ่งกว่าเดิม นี่เป็นพลังฉีปีศาจที่มีพลังไร้ที่สิ้นสุด

 

“ตายซะ!”

 

เย่เฉินโจวตะโกนเบาๆและพุ่งลงมาจากท้องฟ้ากระบี่แสงยาวสิบเมตรออกมาจากคมกระบี่ วิหคสีดำที่อยู่ใต้เท้าเขากลายเป็นเงาและไหลเข้าไปในร่างของเขา ในขณะเดียวกันขุนพลปีศาจโบราณปรากฎขึ้นด้านหลังของเขาถือกระบี่เอาไว้และฟันตรงลงมา

 

หญิงสาวชุดขาวมองไปที่เย่เฉินโจวผู้ที่ถูกครอบง่ำโดยขุนพลปีศาจและใบหน้าของนางก็ปรากฎความสิ้นหวัง นี่ข้ากำลังจะตาย?

 

“สยายปีกจันทราโชติช่วง”

 

มันจะต้องออกมามันจะต้องสำเร็จ! เซียวเฉินภาวนาอย่างหนักในใจของเขา เมื่อหญิงสาวชุดขาวถูกโจมตีเซียวเฉินก็ตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง หากเขาจะต้องตายอย่างน้อยก็ต้องฝากอะไรไว้ก่อนตาย

 

สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดเลยก็คือการรังแกผู้หญิง นอกจากนั้นเขาไม่อยากจะติดหนี้บุญคุณนาง หากหญิงสาวตรงหน้าถูกฆ่าเพราะเขามันจะต้องเป็นบาดแผลในใจของเขาไปอีกชั่วชีวิต

 

จันทร์เต็มดวงลอยขึ้นมาจากขอบฟ้า เซียวเฉินเป็นสุขมากที่มันสำเร็จในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้

 

เย่เฉินโจวสัมผัสได้ถึงอันตรายและหันหัวไปมองในทันที เขาสังเกตเห็นจันทร์เต็มดวงที่ลอยขึ้นมาโดยที่เขาไม่ไม่ได้สังเกตเห็น มันราวกับผืนน้ำวงบนิ่งก่อนที่จะไหลลงมาใส่เขาอย่างรวดเร็ว

 

กระแสพลังแข็งแกร่งลงมาพร้อมกับจันทร์เต็มดวง เมื่อดวงจันทร์เข้ามาใกล้มันก็กลายเป็นลูกบอลยักษ์เปล่งประกายปลกปล่อยเรืองแสงอันไร้ขอบเขตออกมา

 

เย่เฉินโจวตกตะลึงก่อนที่จะเปลี่ยนทิศทางของกระบี่ เขาหันตัวและฟันลงไปที่จันทร์ทรงกลมที่ตกลงมาใส่เขา

 

กระบี่แสงยาวเจ็ดเมตรและอาวุธปีศาจในมือของขุนพลปีศาจปะทะเข้ากลับจันทร์ทรงกลม เมื่อพลังมหาศาลทั้งสองปะทะกันมันก็ส่งเสียงดังสนั่นสั่นสะเทือนสวรรค์

 

ประกายแสงจางหายไปและพลังฉีที่สั่นสะเทือนสวรรค์กระจายไปทั่วทุกทิศ ด้วยเสียง ‘โซว’ คลื่นพลังฉีกวาดต้นไม้โบราณภายในป่าทมิฬล้มทลาย

 

เซียวเฉินถูกคลื่นพลังฉีผลักถอยหลังไปและเขาตั้งตัวได้บนพื้น เขาม้วนตัวไปกับพื้นก่อนที่จะหยุดลง อย่างไรก็ตามเย่เฉินโจวก็ถอยกลับไปสามก้าวแต่ละก้าวทิ้งรอยลึกลงไปในดิน 66 เซนติเมตร

 

ก่อนที่เย่เฉินโจวจะตั้งตัวได้เปลวเพลิงสีทองก็ลอยมาที่เขาอย่างรวดเร็ว มันราวกับมีมังกรตัวเล็กเวียนว่ายอยู่ด้านในเปลวเพลิงสีทองนั่น

 

เปลวเพลิงสีทองเจาะไปที่หัวใจของเย่เฉินโจวอย่างแม่นยำ เขาเผยสีหน้าเจ็บปวดออกมาอย่างรุนแรง กุมหน้าอกของเขาไว้พร้อมกับพูดขึ้น “เขามอบเส้นใยเพลิมังกรให้กับเจ้าจริงๆ”

 

พลังฉีสีดำในร่างของเขากระจายออกไปอย่างต่อเนื่องและสีหน้าของเขาบิดเบี้ยว วิหคสีดำปรากฎตัวขึ้นมาอีกครั้งและเขาก็ขี่มันบินหนีไปอย่างรวดเร็ว

 

ทั้งสองคนที่อยู่บนพื้นไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นสู้อีกต่อไป พวกเขาทำได้เพียงมองดูเย่เฉินโจวบินหนีไปอย่างน่าสังเวช

 

เซียวเฉินกลืนเม็กยาห้วนคืนโลหิตลงไปค่อยๆเดินไปทางหญิงสาวชุดขาว เขาพบว่านางหมดสติไปและเสื้อสีขาวของนางถูกกระบี่ตัดขาดหลายจุดเผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะของนาง

 

ยังมีพลังฉีสีดำบางส่วนกำลังกัดกินผิวของนางทำให้นางเผยใบหน้าเจ็บปวดออกมาแม้จะไม่ได้สติ ใบหน้าอันงดงามของนางซีดขาวไม่มีซึ่งสีเลือดมันทั้งดูงดงามและเศร้าสร้อย

 

เซียวเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหยิบเม็ดยาห้วนคืนโลหิตออกมาและบี้มันให้แหลกโรยลงบาดแผลของนาง เมื่อยาเหลวสีเขียวซึมเข้าไปในบาดแผลของนางพลังฉีสีดำก็เลือนหายไป เซียวเฉินรู้สึกโล่งในใจ

 

ในขณะที่โรยยาลงบนตัวนางเขาก็สังเกตเห็นผิวขาวราวกับหิมะและนุ่มลื่นของหญิงสาว แม้เซียวเฉินจะพยายามต่อต้านมันก็เกิดความรู้สึกในใจของเขาอย่างช่วยไม่ได้

 

หลังจากที่เขาใส่ยาลงบนบาดแผลครบทุกจุด ร่างของนางตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นใน มันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำอย่างช่วยไม่ได้มีบาดแผลมากมายบนตัวของหญิงสาว หากเขาไม่ถอดชุดของนางออกเขาจะโรยยาลงไปได้เช่นไร

 

อย่างไรก็ตามชุดชั้นในของโลกนี้นั้นดูรัดแน่นกว่าและไม่ได้เร้าอารมณ์เหมือนกับโลกที่เขาจากมาเลยสักนิด

 

สลักอายุขัยสีทองที่อยู่บนหน้าอกของนางดึงดูสายตาของเซียวเฉิน จากคำที่เย่เฉินโจวกล่าวออกมาว่านางนั้นจะอายุไม่ยืน เขาก็สะดุ้งตกใจเป็นไปได้ไหมว่าสาวงามนางนี้กำลังจะตาย?

 

เซียวเฉินส่ายหัวและเก็บคนถามนี้ไว้ในใจก่อน ปัญหาหลักตอนนี้คือจะทำอย่างไรกับนาง เขาไม่สามารถทิ้งนางไว้ที่นี่ได้ หลังจากสร้างความปั่นป่วนครั้งใหญ่ในป่าทมิฬมันจะต้องดึงดูดอสูรปีศาจเข้ามาแน่นอน

 

สาวนางนี้ต้องมาลงเอยเช่นนี้ก็เพราะเขาดังนั้นเขาไม่มีทางทิ้งนางไว้ที่นี่คนเดียวอย่างแน่นอน

 

อย่างไรก็ตามมันก็ไม่สะดวกสำหรับเขาที่จะพานางกลับไปที่ค่ายพัก ทันใดนั้นสายตาของเขาก็หันลงไปมองที่แหวนห้วงจักรวาล เซียวเฉินยิ้มเบาๆเขาเกิดความคิดดีๆขึ้นมาแล้ว