ตอนที่ 168 เสียงตบหน้าดังกึกก้อง

 

ซ่งเฉวร้องคํารามอย่างเกรี้ยวโกรธและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขาใช้ฝ่ามือเสมือนกระบี่,ก่อเกิดสายลมขณะที่เขาสับตรงไปที่คอของเซี่ยวเฉิน

 

“แปะ!” อ๋าวเจียวตอบโต้โดยลูกตบอีกหนึ่งฉาด, ตบไปที่แก้มขวาของซ่งเฉวในครั้งนี้ ลูกตบนี้ไม่เพียงแค่ทําให้แก้มของเขาบวมปูดขึ้น มันยังทําให้พลังปราณในร่างของเขาสลายไป

 

“ไอ้สารเลวตัวน้อย! ปล่อยข้าซะ, มิฉะนั้น, ข้าจะทําให้แน่ใจว่าเจ้าจะยอมตายมากกว่ามีชีวิตอยู่!” ซ่งเฉวร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด ข้าขวาของเขาดิ้นรนพยายามหยุดออกจากมือของอ๋าวเจียว

 

อย่างไรก็ตาม,นิ้วหัวแม่มือของอ๋าวเจียวกดลงไปบนจุดที่เท้าขวาของเขา เป็นผลทําให้พลังปราณที่พลุ่งพล่านในร่างของเขาไม่สามารถไหลไปยังเส้นปราณที่เท้าขวาของเขาได้

 

อ๋าวเจียวสูดจมูกอย่างเย็นชา “เจ้ายังกล้ามายอกย้อน โอหัง!”

 

“แปะ! แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ!”

 

มือขวาของนางตบไปที่ซ่งเฉวอย่างต่อเนื่อง สมองของเขาถูกตบเด้งไปมาราวกับคลื่นทะเลเด้งซ้ายเด้งขวาอย่างต่อเนื่อง แก้มของเขาบวมปูดราวกับลูกโป่ง,เขาน่าเวทนาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

 

พริบตานั้นเอง,ที่ตีนเขา,ทุกคนล้วนอ้าปากค้าง ฉากที่พวกเขาเห็นเบื้องหน้าช่างเหลือเชื่อ มีเพียงเสียงตบดังออกมาไม่หยุดที่ตีนเขา

 

“ฟู่ว! ฟิ่ว”

 

ซ่งเฉวในที่สุดก็ไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไปและกระอักเลือดออกมาเต็มปากอ๋าวเจียวเผยสีหน้ารังเกียจและยกมือ

 

ซ้ายของนางขึ้น,ดึงซ่งเฉวลอยขึ้นไปในอากาศและหลบเลี่ยงเลือดโลหิต

 

“ปัง!” เกิดเสียงดังขึ้นพร้อมกับอ๋าวเจียวที่จับซ่งเฉวไว้ราวกับชิ้นไม้และฟาดเขาลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง

 

“ปัง! ปัง! ปัง!”

 

อ๋าวเจียวยกตัวของซ่งเฉวขึ้นอย่างสนุกสนานและฟาดเขาลงไปที่ด้านซ้าย, จากนั้นก็ด้านขวา…ความเร็วของนางเร็วขึ้นและเร็วขึ้นอีก,ภายในพริบตาเดียว,นางก็จับเขาฟาดไปนับครั้งไม่ถ้วน

 

นี้คือระดับขอบเขตกษัตริย์ยุทธอย่างแท้จริง! ทําไมเขาถึงได้ถูกใครบางคนจับโยนราวกับของเล่น? ทุกคนล้วนรู้สึกว่ามันช่างบ้าบอและไม่ใช่เรื่องจริง

 

อย่างไรก็ตาม ยังมีบางคนที่สังเกตเห็นอย่างละเอียด พวกเขาพบว่าไม่ใช่ซ่งเฉวที่อ่อนแอลงและมันเป็นเซี่ยวเฉินที่แข็งแกร่งขึ้นเซี่ยวเฉินในตอนนี้ราวกับคนละคนเมื่อเทียบกับก่อนหน้า ความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ไม่อาจหยั่งถึง

 

“หรือจะเป็นเพราะกระบี่เล่มนั้น?” บางคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจในที่สุดก็มีบางคนรู้สึกถึงปมของปัญหา

 

“มันดูเหมือจะเป็นเช่นนั้น มันเป็นไปได้ว่ามีร่างที่แข็งแกร่งถูกผนึกเอาไว้ในกระบี่และถูกปลดปล่อยออกมาโดยฟังเสียงของดาบและสื่อสารกับมันของหลิวหรูเยว่”

 

เซี่ยวเฉิน ผู้ที่ยังมีสติอยู่ได้มองเห็นทุกอย่างเขาก็ตกตะลึงอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน แม้ว่าเขาจะทราบอยู่แล้วว่าอ๋าวเจียวนั้นแข็งแกร่งเขาไม่เคยคาดคิดว่าอาวุธวิญญาณของจักรพรรดิอัสนี,อ๋าวเจียว,จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้

 

อ๋าวเจียวแข็งแกร่งเพียงพอที่จะทํากับขอบเขตกษัตริย์ขั้นสูงสุดได้ราวกับของเล่น จักรพรรดิอัสนีจะแข็งแกร่งถึงเพียงใดในช่วงเวลานั้น? การต่อสู้สั่นสะเทือนปฐพีประเภทไหนถึงผลักดันให้เขาเข้าไปสู่ความตาย?

 

“บูม!”

 

ขณะที่เซี่ยวเฉินกําลังครุ่นคิด, ร่างกายของซ่งเฉวทันใดนั้นก็ปลดปล่อยแสงหนาแน่นออกมา เขาได้กลายร่างเป็นกระบี่ยาวในทันที่ปลดปล่อยแสงสว่างจ้าออกมา ด้วยเสียง “เช้ง” เขาหลุดออกจากมือของอ๋าวเจียว

 

“นี่เป็นทักษะที่ระดับขอบเขตกษัตริย์ขึ้นไปเท่านั้นที่จะบรรลุได้ รวมร่างจิตวิญญาณยุทธ เขากล้าที่จะเผยวิญญาณยุทธออกมา” เซี่ยวเฉินจ้องมองไปที่กระบี่ยาวที่ส่องแสงออกมาด้วยความประหลาดใจ

 

อย่างที่ทุกคนรู้, จิตวิญญาณยุทธเป็นตัวช่วยที่สําคัญมาก สําหรับผู้บ่มเพาะพลัง หากจิตวิญญาณยุทธถูกทําลาย,การบ่มเพาะพลังของคนผู้นั้นก็จะถูกทําลาย,เปลี่ยนให้เขากลายเป็นคนพิการ

 

นอกเสียจากพวกเขาจะไม่มีทางเลือกอื่นไม่มีใครที่จะปรากฏจิตวิญญาณยุทธของพวกเขาออกมา ในตอนนี้เซี่ยวเฉินคิดเกี่ยวกับมัน,ซ่งเฉวจะต้องไม่มีทางเลือกอื่น อย่างไรก็ตาม, จิตวิญญาณยุทธของซ่งเฉวช่างธรรมดาสามัญ.มันเป็นกระบี่ยาวธรรมดาที่ดูฉุดฉาด

 

กระบี่ยาวเปลี่ยนไปเป็นแสงวูบลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเกิดเสียงระเบิดดัง,มันกลายกลับมาเป็นซ่งเฉว กระบี่ที่อยู่ในมือของเขาเมื่อก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว,กลับกัน,มีกระบี่ยาวส่องแสงรุ่งโรจน์มาแทนที่

 

กระบี่ยาวนั้นคือจิตวิญญาณยุทธของซ่งเฉว กระแสพลังของซ่งเฉวเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่เขาปรากฏจิตวิญญาณยุทธออกมาเพิ่มแรงกดดันให้กับผู้ที่พบ ที่ซ่อนอยู่ในกระแสพลังของเขาเส้นสายกระแสพลังของขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธ

 

“ภูเขาไท่ปราบปราม!” ซ่งเฉวตะโกนพร้อมกับจ้องมองไปที่เซี่ยวเฉิน โทสะอันไร้ขอบเขตวูบไหวบนใบหน้าบวมๆของเขา

 

ภูเขามหึมาน่าเกรงขามปรากฏขึ้นด้านหลังของซ่งเฉว มีบุปผาป่าไม้นับไม่ถ้วนปกคลุมอยู่ข้างบนเป็นสีเขียวขจี เมื่อมองดูอย่างละเอียด,พวกเขาจะสามารถพบแม้กระทั่งนกและสัตว์อสูรภายในภูเขา

 

ปรากฏการณ์ลึกลับนี้สามารถแสดงออกมาถึงสิ่งมีชีวิต เซี่ยวเฉินมองดูภูเขาขนาดมหึมาที่กําลังร่วงมาใส่หัวของเขาอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกตกตะลึงอย่างที่สุด และเขาไม่รู้ว่าอ๋าวเจียวจะรับมือกับมันเช่นไร

 

มันราวกับว่ามีภูเขากําลังกดลงมาที่พื้นดินจริงๆ ผู้บ่มเพาะพลังที่อยู่โดยรอบสามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล,ราวกับว่าภูเขาขนาดมหึมากําลังกดลงมาบนหัวของพวกเขา พวกเขาแตกหนีกันไปคนละทางในทันที

 

สีหน้าของอ๋าวเจียวไม่เปลี่ยนแปลงตามจริง,นางเผยรอยยิ้มบางๆออกมา นางยืดแขนของเซี่ยวเฉินออกและกระบี่เงาจันทร์ที่ปักอยู่บนพื้นก็ลอยกลับมาที่มือของเขา

 

“บึ้ม!”

 

ทันทีที่อ๋าวเจียวได้จับกระบี่เงาจันทร์อีกครั้ง,ท้องฟ้ากลายเป็นมือมัว หมู่เมฆมืดดําม้วนตัวเข้ามา, ปกคลุมท้องฟ้าบดบังแสงอาทิตย์มันบดบังแสงอาทิตย์อย่างสมบูรณ์

 

ภายในหมู่เมฆดํา มีสายฟ้าแตกตัว ทันใดนั้น,สายฟ้านับร้อยเส้นปรากฏขึ้น

 

สายฟ้าฉีกแยกท้องฟ้า,มันราวกับม้านับหมื่นกําลังเคลื่อนตัว มันมีกระแสพลังอันน่าเกรงขามสว่างขึ้นบนท้องฟ้ามืดมัว,เปลี่ยนให้มันรุ่งโรจน์อย่างไม่น่าเชื่อ

 

กระแสไฟฟ้ารวมตัวที่อ๋าวเจียวและทันใดนั้นก็สลายหายไป;พื้นที่โดยรอบกลายเป็นมืดมิดอีกครั้ง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในช่วงพริบตาเดียว เป็นผลทําให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกราวกับว่ามันไม่ใช่ของจริง

 

“วาดกระบี่!”

 

ขณะที่ผู้คนกําลังสงสัยว่าที่พวกเขาเห็นนั้นเป็นของจริงหรือไม่,กระบี่เงาจันทร์ระเบิดออกพร้อมกับแสงแหลม

 

สายฟ้านับร้อยเส้นรวมตัวกันก่อเกิดเป็นกระแสสายฟ้าสว่างรุ่งโรจน์ มันสว่างเสียจนไม่อาจมองเข้าไปที่มันตรงๆ ได้มันรู้สึกราวกับมีเข็มแทงเข้าไปในดวงตาของพวกเขา 

 

“ปัง!”

 

ในมันทีที่ภูเขาไท่ปราบปรามกําลังจะลงถึงพื้น,กระบี่เงาจันทร์ซัดเข้าไปที่ก้นภูเขาสูง มันเกิดเสียงระเบิดหนาแน่นและภูเขาสูงอันน่าเกรงขามแตกออกเป็นเศษเล็กเศษน้อย

 

แตกสลายไปด้วยท่าสามัญเมื่อปรากฏการณ์ลึกลับถูกทําร้าย,ซ่งเฉวทรมานจากพลังย้อนกลับมหาศาล อย่างไรก็ตาม แม้ว่าสีหน้าของเขาจะซีดขาวยิ่งกว่าเดิม เขามองดูไม่ได้ทรมานจากอาการบาดเจ็บภายในมากนัก

 

“เทือกเขาหยก!”

 

เศษซากของหินภูเขาหยุดลงกลางอากาศและหมุนรวมเข้าไปกลายเป็นยอดเขาที่ไม่สิ้นสุด มันเทือกเขาทอดยาวทับกันไปไกลจนดวงตาไม่อาจมองเห็น เทือกเขาสูงช่างยิ่งใหญ่และสง่างาม,ภูมิประเทศที่ปกคุลมไปทั่วทุกพื้นที่ช่างงดงาม มันช่างเป็นเทือกเขาที่สวยงามเทือกเขาหยก

 

“ฮ่ะ”

 

ขณะที่เทือกเขากําลังจะก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์,อ๋าวเจียวโยนกระบี่เงาจันทร์ในมือของนางขึ้นไปในอากาศ พร้อมกับเสียง “โซว” กระบี่เงาจันทร์กลายไปเป็นวิหคอัสนีตัวมหึมา

 

“หรือนี่จะเป็นแก่นกลางปีศาจระดับ 6 ในกระบี่เงาจันทร์?” เซี่ยวเฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจพร้อมกับมองไปยังวิหคอัสนีบนท้องฟ้า กระแสพลังของวิหคอัสนี้มันน่ากลัวเกินกว่าแก่นปีศาจระดับ 6

 

ผ่านไปครู่หนึ่งเซี่ยวเฉินประหลาดใจขึ้นมา พร้อมกับถามขึ้น “หรือนั้นจะเป็นจิตวิญญาณยุทธของจักรพรรดิอัสนี?”

 

วิหคอัสนีสยายปีกของมันออกและส่งเสียงร้องสั่นสะเทือนสวรรค์ กรงเล็บของมันเปล่งประกายไปด้วยกระแสไฟ

 

ฟ้าอันไร้ขอบเขต กระแสไฟฟ้าแตกตัวพร้อมกับมันฉีกสายลมในอากาศเกิดเป็นช่องหลุมมืดปรากฏขึ้น

 

ช่องนั้นถูกมันฉีกออก,ความมืดค่อยๆกระจายออกไป ภายในพริบตาเดียวเทือกเขายาวไม่สิ้นสุดก็ถูกความมืดกลืนกินเข้าไป

 

ซ่งเฉวตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เขาเฉือนอากาศด้วยกระบี่ของเขาและตะโกนขึ้น “หนึ่งหมื่นปีให้หลัง,สวรรค์และปฐพีคงอยู่นิรันดร์,มีเพียงข้าที่คงกระพัน-สายธารภูผารุ่งโรจน์!”

 

อ๋าวเจียวเผยสีหน้าเบื่อโลกและพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าจะพอได้หรือยัง?!”

 

มีแสงสีขาววูบผ่านและนางก็ไปปรากฏตัวสูงในอากาศวิหคอัสนีกลับกลายมาเป็นกระบี่เงาจันทร์และลอยเข้ามาในมือของนาง ก่อนที่สายธารภูผารุ่งโรจน์ของซ่งเฉวจะได้ก่อตัวขึ้น,นางได้ใช้กระบี่เฉือนเกิดเป็นแผลยาวบนหน้าอกของซ่งเฉว

 

มีประกายสายฟ้าแตกตัวอยู่บนบาดแผลนอกจากนั้น,หลังจากที่ทักษะต่อสู้ของซ่งเฉวถูกทําลาย,เขากลายเป็นบาดเจ็บหนักยิ่งกว่าเดิม เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้น,ราวกับว่าวที่สายขาด,เขาร่วงลงพื้นอย่างรวดเร็ว

 

“ปัง!”

 

ร่างของอ๋าวเจียวราวกับฝีมาปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของซ่งเฉว ด้วยลูกเตะของนาง,ส่งร่างของซ่งเฉวลอยกลับขึ้นไปในอากาศ

 

จากนั้นขณะที่เขากําลังจะร่วงลงมาอีกครั้ง นางก็เตะส่งร่างของเขาสูงขึ้นไปอีกครั้ง มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ทุกครั้งที่นางเขาใส่เขา เขาจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

 

อ๋าวเจียวหยุดลงหลังจากผ่านไปนาน ซางเฉวร่วงลงมาที่พื้นราวกับลูกบอลยาง,กระแทกพื้นเสียงหนักแน่น ฝุ่นควันขนาดใหญ่ถูกตบขึ้นไปในอากาศพร้อมกับเสียงดังปัง ร่างของซ่งเฉวกระเด้งบนพื้นสองสามครั้งก่อนที่จะหยุด

 

จังหวะนี้ ซ่งเฉวในที่สุดเขาก็เข้าใจ เขาไม่ได้คู่ควรกับอ๋าวเจียว คู่ต่อสู้ตรงหน้าของเขาราวกับระดับขอบเขตยอดกษัตริย์ขั้นสูงสุด

 

คู่ต่อสู้ไม่ได้ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะพูเขาไท่ปราบปราม,ภูเขาหยกหรือสายธารภูผารุ่งโรจน์ของเขา…คู่ต่อสู้เห็นเป็นเพียงแค่เกม,นางเพียงแค่จะหยอกเล่นกับข้า

 

มองดูอ๋าวเจียวเดินตรงเข้ามาอย่างช้าๆ ซ่งเฉวเกิดความกลัวขึ้นในใจ กระแสแห่งความตายปรากฏขึ้นมา,ขณะที่เขากําลังดิ้นรนถอยหลัง,ถอยหนีอย่างน่อเนื่อง เขาพูดขึ้นเสียงดัง “โปรดอย่าได้สังหารข้า,ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับยอดเขาฉิงหยุนอีกต่อไป”

 

ขอบเขตกษัตริย์ยุทธขั้นสูงสุดกําลังร้องขอความเตตา สานุศิษย์ศาลากระบี่สวรรค์ทุกคนล้วนรู้สึกประดักประเดิด พวกเขาทั้งหมดเริ่มดูถูกซ่งเฉว-เขามันจะใจเสาะเกินไปแล้ว

 

มีบางคนในฝูงคนที่สวมเครื่องแบบสานุศิษย์ยอดเขาปี้อวิ๋น เมื่อพวกเขาเห็นฉากตรงหน้า,พวกเขาทั้งหมดล้วนอับอาย นี่คือท่านเจ้ายอดเขาของพวกเขา ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขาคงจะต้องอับอายเมื่อพบคนอื่นในอนาคต

 

“ดึง! ดึง! ดง ดง!”

 

ทันใดนั้น,มีเสียงบรรเลงรื่นรมย์ดังมาจากท้องฟ้า เครื่องบรรเลงเพลงราวกับเสียงที่ส่งมาจากสวรรค์ นี่มันทําให้ฝูงชนรู้สึกเบาใจอย่างไม่มีเหตุผล

 

เมื่อพวกเขาเงยหัวขึ้นไป มองเห็นเป็นเรือหยกโปร่งแสงเป็นประกายที่ล้มอรอบไปด้วยเมฆหมอก เสียงดนตรียังคงบรรเลงลอยผ่านหูของทุกคนพร้อมกับเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที ทันใดนั้นมันก็ลอยมาจากเส้นขอบฟ้าในสายตาของทุกคน

 

สตรีพร้อมเรือนร่างที่ประณีตพุ่งผ่านเมฆหมอกมาจากหัวเรือ,นางดูราวกับเทพธิดาที่กําลังลอยล่องลงมาจากฟาก

 

เมื่อซ่งเฉวเห็นคนผู้นี้เขาเผยสีหน้าเป็นสุข เขาพูดด้วยเสียงอันดัง “อาหญิงเฉิน,ช่วยเหลือข้าเร็ว! มันผู้นี้ลามปามผู้อาวุโสกว่า,หักหลังนิกายของเขา และโจมตีใส่ท่าน เจ้ายอดเขาปี้อวิ๋น เขาได้กระทําความผิดใหญ่หลวง”

 

ไร้ยางอาย!

 

เมื่อทุกคนได้ยินดังนี้ ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา ท่านเจ้ายอดเขา,ขอบเขตกษัตริย์ยุทธขั้นสูงสุด,ลดตัวลงไปใช้กฎนิกายมากดดันผู้เยาว์

 

ในประวัติศาสตร์นับหมื่นปีของศาลากระบี่สวรรค์,ไม่เคยปรากฏท่านเจ้ายอดเขาที่ไร้ยางอายถึงเพียงนี้ เขาได้เสียหน้าในศาลากระบี่สวรรค์ไปโดยสิ้นเชิง

 

เมื่อสตรีที่ราวกับเทพธิดาในอากาศเห็นสถานการณ์เช่นนี้ นางขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่าช่วยไม่ได้ ก่อนหน้านี้,นางได้สอบถามฉู่ชินอวิ๋นถึงที่มาของอาการบาดเจ็บของนาง หลังจากนั้นนางก็มุ่งตรงมาที่นี่ในทันที