ตอนที่ 175 โถงคุณความชอบ:ภารกิจของ นิกาย

 

“เจ้าคิดว่าจะทําไมอีกที่มีคนมากมายตรงตีนเขากําลังเปิดธุรกิจเช่นนี้ พวกเขาทั้งหมดตัดราคากันอย่างไร้ความปราณี”

 

เซี่ยวเฉินเข้าใจถึงปัญหาที่ไม่ใช่ความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรวิญญาณ แท้จริงนั้นคือการสื่อสารที่ย่ําแย่ระหว่างเจ้าของมันต้องใช้วิธีพิเศษ

 

มันเป็นสิ่งที่มีเพียงตําหนักฝึกสัตว์อสูรของอาณาจักรต้าถังเท่านั้นที่สามารถทําได้ คนของอาณาจักรอื่นๆไม่ได้มีวิธีฝึกสัตว์ที่ยอดเยี่ยมนัก มันก็ดีมากแล้วที่พวกเขาสามารถฝึกสัตว์อสูรวิญญาณให้เข้าใจคําสั่งง่ายๆได้

 

อย่างไรก็ตาม,คนผู้นี้ดูตื่นเต้นเป็นอย่างมากเมื่อพูดคุยเกี่ยวกับมัน เซี่ยวเฉินไม่อยากขัดคอเขา,จึงปล่อยให้คนผู้นี้พูดต่อไปเรื่อยๆ หลังจากนั้น พวกเขาก็มาถึงยอด เซียวเฉินขอบคุณและจากนั้นก็ถามถึงตําแหน่งของโถงคุณความชอบทันที

 

ขนาดของฐานส่องสวรรค์เทียบได้กับเมืองขนาดเล็ก มีสิ่งปลูกสร้างสวยงามเรียงรายอยู่ทุกที่ แม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นระเบียบเรียบร้อยนัก,มันก็มีเสน่ห์ของมัน มีผู้คนสัญจรไปมา,ช่างดูจอแจ

 

หลังจากที่เซี่ยวเฉินทราบตําแหน่งของโถงคุณความชอบ,เขาก็เริ่มมุ่งหน้าไปอย่างไม่รีบร้อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปที่แห่งนั้นเขาจึงไม่รู้ทาง หลังจากที่เดินมาเป็นเวลานาน,ในที่สุดเขาก็พบโถงคุณความชอบ

 

โถงคุณความชอบ…มันจะเป็นสถานที่เช่นไร? เซียวเฉินเดินเข้าไปพร้อมกับคาดเดาอยู่ในใจ มีผู้คนเดินเข้าออกโถงคุณความชอบไม่ขาดสาย

 

หรือว่าข้าจะมาผิดที่? เซี่ยวเฉินมองดูโดยรอบอย่างตกตะลึง เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยโต๊ะที่นั่งและกลุ่มคน พวกเขาต่างกําลังกินดื่มและพูดคุยกันด้วยเสียงค่อย

 

หากว่ามันมีบริกร,มันก็คงจะเป็นร้านอาหารอย่างแน่แท้ นอกจากนั้นมันยังเป็นร้านอาหารธรรมดาที่ไม่ได้ตกแต่งหรูหรา

 

อย่างไรก็ตาม หากสังเกตอย่างรอบคอบ,พวกเขาจะพบว่าบรรยากาศที่นี่มันแตกต่างไปจากร้านอาหาร ไม่มีการพูดคุยเสียงดัง แม้ว่าจะมีคนหลายร้อยมารวมตัวกันที่นี่ก็ได้ยินเพียงเสียงกระซิบกระซาบ

 

กระนั้น,ทุกคนต่างปลดปล่อยรังสีฆ่าฟันหนาแน่นออกมา เมื่อรับสีฆ่าฟันหนาแน่นในห้องโถงมารวมกัน,มันราวกับสายน้ํานับร้อยเส้นที่ไหลมารวมกันเป็นมหาสมุทร

 

สําหรับคนที่ความแข็งแกร่งค่อนข้างตํา,พวกเขาอาจถึงกับหมดสติล้มลงไปในทันทีโดยรังสีฆ่าฟันที่พลุ่งพล่าน

 

เซียวเฉินนิ่งสงบและจดจ่อ

 

พร้อมกับรู้สึกได้ว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เขาคิดเอาไว้ เขาจับกระบี่เงาจันทร์ไว้แน่นและค่อยๆเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์อย่างช้าๆ

 

โต๊ะในห้องโถงขนาดใหญ่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ มีทางเดินผ่ากลางเข้าไป เมื่อเซี่ยวเฉินกําลังเดินเข้าไปเขารู้สึกประหลาด เขาเป็นคนเดียวที่อยู่บนทางเดิน

 

“เครั้ง!”

 

กระบี่พุ่งผ่าอากาศและลอยตรงมาทางเขา เซียวเฉินชักกระบี่เงาจันทร์ออกมาปัดป้องออกไปโดยง่าย

 

ขณะที่กระบี่เล่มนั้นกําลังจะตกถึงพื้น,มีแรงดูดแข็งแกร่งดึงมันไป เจ้าของกระบี่เล่มนั้นสวมเครื่องแบบของยอดเขา ว่านเหริน เขามองเหี่ยวเฉินอย่างเย็นชาและพูดขึ้น “เจ้าเด็กเหลือขอนี่โผล่มาจากไหนเจ้าไม่รู้กฎ? มันถึงตาของเจ้าที่จะเข้าไปรับภารกิจ?”

 

เซี่ยวเฉินมองไปในทิศทางของเสียง ในทิศทางนั้น,มีสานุศิษย์ประมาณสิบคนที่สวมชุดเครื่องแบบของยอดเขาว่านเหริน พวกเขาจ้องมองมาที่เซี่ยวเฉินพร้อมเจตนาฆ่าฟัน

 

ศาลากระบี่สวรรค์ไม่เคยห้ามให้สานุศิษย์เข้าต่อสู้กัน ตราบใดที่พวกเขาไม่ต่อสู้กันถึงตายหรือพิการ,โถงคุมกฏก็จะไม่เข้ามาสนใจเกี่ยวกับมัน

 

ไม่ไกลนัก มีบางคนเห็นเหรียญแสดงตนของยอดเขาฉิงหยุนของเซี่ยวเฉิน เขาอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ข้าก็คิดว่า เป็นใครเจ้าคนที่ไม่รู้กฏที่แท้เป็นคนจากยอดเขาฉิงหยุน”

 

“เจ้ามาจากยอดเขานิ่งหยุน แค่เชื่อฟังและไปหาโต๊ะนั่งลงซะ วันนี้เป็นวันที่โถงคุณความชอบจะจ่ายภารกิจนิกายระดับสูง หลังจากศิษย์แก่นกลางของยอดเขาต่างๆรับภารกิจของพวกเขาไป จากนั้นโถงคุณความชอบก็จะกลับสู่ปกติ”

 

เนื่องจากเป็นภารกิจของนิกาย,พวกมันจึงแบ่งระดับความยากของรางวัลก็จะต่างกันไปด้วยเช่นกัน รางวัลของภารกิจระดับสูงปกติก็จะสูงอย่างน่าตกตะลึง

 

นอกจากนั้น,ภารกิจระดับสูงก็ไม่มีเข้ามาเป็นประจําความจริง,พวกมันค่อนข้างหายาก เหมือนกับคําพูดที่ว่า: “คนมากมาย แต่มีเนื้อน้อยชิ้น

 

เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้ภารกิจระดับสูงถูกคนอื่นฉกเอาไป,สานุศิษย์ของห้ายอดเขาใหญ่จึงตั้งกฏกันขึ้นมาเอง ทุกครั้งที่มีภารกิจระดับสูงเข้ามา มันก็จะถูกจัดสรรกันระหว่างสานุศิษย์แก่นกลางของแต่ละยอดเขา

 

คนจากโถงความชอบก็ยังคงปิดตามองข้ามสิ่งนี้ไป ความยากของภารกิจระดับสูงนั้นสูง และมันยากกว่าภารกิจทั่วไปอย่างมาก หากสานุศิษย์แก่นกลางเป็นคนจัดการพวกมัน, พวกมันก็จะสําเร็จได้รวดเร็วยิ่งกว่า

 

เซี่ยวเฉินได้เข้ามาผิดเวลา,ช่างบังเอิญที่มีภาระกิจระดับสูงเข้าเข้ามาในวันนี้พอดี พวกสานุศิษย์จากยอดเขาใหญ่ต่างกําลังคุยกันนอกรอบว่าจะแบ่งสรรภารกิจระดับสูงกันเช่นไร

 

ก่อนที่จะสรุปผลได้,เหล่าสานุศิษย์ชั้นในต่างไม่กล้าลงมือทําอะไร พวกเขาเกรงว่าจะทําให้เกิดการเข้าใจผิด ทําให้ผู้คนต่างคิดว่าเขาจะเข้าไปเอาภารกิจระดับสูง

 

มีศิษย์ที่ใจดีที่อธิบายรายละเอียดให้เซียวเฉินฟัง เขาแนะนำให้เซี่ยวเฉินนั่งลงและรับภารกิจหลังจากที่ภารกิจระดับสูงถูกเอาไปแล้ว

 

“อย่าได้แนะนําเขาเขาไม่ได้ใจใส่ท่านเจ้ายอดเขาซื้อขึ้นแม้แต่น้อย พวกนั้นก็แค่ศิษย์แก่นกลางของห้ายอดเขาใหญ่ เขาจะไปใส่ใจทําไม?” มีบางคนที่จําเซียวเฉินได้

 

“เหะเหะ, จริงแท้,ข้าคิดว่าเขาตั้งใจทําเช่นนั้น”

 

“เป็นแค่ระดับขอบเขตปรมาจารย์ยุทธขั้นต้น ข้าคงจะสามารถขยี้เขาได้ด้วยมือเดียว ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถแลกฝามือกับระดับขอบเขตกษัตริย์ยุทธได้” กล่าวโดยศิษย์ยอดเขาว่านเหรินที่ลงมือกับเซี่ยวเฉินเมื่อก่อนหน้านี้

 

เขาได้ก้าวขึ้นสูงระกับขอบเขตปรมาจารย์ยุทธขั้นสูงเรียบร้อยแล้ว,ขอบเขตพลังของเขาสูงกว่าเซี่ยวเฉินสองขั้น เขาจ้องมองไปที่เซี่ยวเฉินด้วยสายตายั่วยุ

 

ภารกิจระดับสูง? หากเป็นเช่นนั้นจริง,มันก็อาจจะทําให้ข้าได้รับ 500 แต้มภายในหนึ่งเดือน อย่างไรก็ตาม,ที่นี่เหมือนจะเสียงดังจริง

 

“หัตถ์จับมังกร!”

 

เซี่ยวเฉินสูดจมูกอย่างเย็นชาและเจตนาฆ่าฟันเข้มข้นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา มือขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่าและลอยผ่านฝูงคนไป จากนั้นมันก็ตบลงไปที่ศิษย์ยอดเขาว่านเหงินผู้นั้น

 

ฝูงคนแตกกระจายออกไปในทันที มือยักษ์สีดําตบลงไปที่โต๊ะ ภายใต้พลังมหาศาล,โต๊ะแตกกระจายเกิดเป็นเสียงดัง,เติมเต็มอากาศไปด้วยเศษไม้

 

ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ของโถงคุณความชอบ,ทุกคนล้วนมองไปที่เซียวเฉินอย่างตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าเซี่ยวเฉินจะลงมือ อย่างไรก็ตามเขาตัวคนเดียวเขาจะสามารถต่อกรกับศิษย์ยอดเขาว่านเหงินมากมายได้เยี่ยงไร?

 

“เจ้ากล้าลงมือกับข้า หากข้าไม่สั่งสอนเจ้าให้หลาบจํา และมีความเคารพรุ่นพี่ ชื่อของข้าก็ไม่ใช่หลี่โหยว” คนหัวหน้าสาปด่าเมื่อเขาเห็นว่าเซี่ยวเฉินกล้าลงมือ

 

“ฮ่ะ!” ขณะที่เขากําลังเตรียมตัวนาศิษย์ยอดเขาว่านเหรินบุกขึ้นหน้าไปเมื่อยักษ์สีดําทันใดนั้นก็ยกขึ้นไปราวกับเงาปีศาจและกําเป็นหมัด หลี่โหยวที่ลดการป้องกันลงถูกมือนั้นจับตัวเอาไว้

 

เซี่ยวเฉินดึงเบาๆและมีพลังมหาศาลดึงตัวหลี่โหยวขึ้นหน้ามา เซียวเฉินชกไปที่หน้าอกของเขาอย่างรุนแรง

 

มือยักษ์สีดําจางหายไป เมื่อกําปั้นของเซี่ยวเฉินซัดเข้าที่หน้าอกของเขามันทําให้เขากระอักเลือดออกมาเต็มปากและตกตลงไปกองกับพื้น

 

“ปัง!” เมื่อหลี่โหยวดิ้นรนพยายามจะลุกขึ้นยืน,เซี่ยวเฉิน

 

ลงไปที่หน้าอกของเขาและกดเขากลับลงไปบนพื้น เซี่ยวเฉินใส่แรงลงไปทั้งหมดกดลงไป ทําให้หลี่โหยวกระอักเลือดออกมาอีกคําใหญ่

 

“ก็แค่ลอบโจมตี, จะเรียกว่ามากฝีมือได้เช่นไร? หากเจ้ากล้าพอก็ปล่อยข้าไปและสู้กับข้าอีกครั้ง!” หลีโหยวตะโกนออกมาอย่างหมดหนทาง;เขาพยายามอย่างที่สุดในการต่อต้านเท้าของเซียวเฉิน แต่ก็เปล่าประโยชน์

 

เซียวเฉินไม่ใช่เด็กน้อยสามขวบ,เป็นเรื่องปกติ,ที่เขาจะไม่หลงกลของหลีโหยว สานุศิษย์ยอดเขาว่านเหรินประมาณสิบคนรีบตรงเข้ามา แต่เนื่องจากมีหลี่โหยวอยู่ใต้เท้าของเซียวเฉิน พวกที่เหลือไม่กล้าผลีผลาม

 

เมื่อหลีโหยวเห็นสถานการณ์,เขาตะโกนขึ้น “ทําอะไรสักอย่าง! ที่นี่คือศาลากระบี่สวรรค์ มันไม่กล้าสังหารข้าหรอก”

 

“ฆ่า!”

 

เมื่อฝูงคนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาไม่ลังเลอีกต่อไป พวกเขายกกระบี่ขึ้นมาพร้อมกับกระบี่แสงและพุ่งเข้าใส่เซียวเฉิน

 

เซี่ยวเฉินยิ้มบางๆและใช้ออกมโนภาพสามกระแสเมฆา โดยไม่แม้แต่จะชักกระบี่เงาจันทร์ออกมาจากฝัก เขากลายไปเป็นมหาสมุทรอันไร้ขอบเขต:เขาไม่ไหวนิ่งแม้แต่น้อย เผชิญหน้ากับการโจมตีที่เข้ามาไม่หยุด

 

กระบี่เงาจันทร์ราวกับสายน้ําไหล,สร้างรอยแยกขึ้นขณะที่มันเปลี่ยนตําแหน่งไปอย่างรวดเร็ว พวกคนที่เข้าโจมตีใส่เซี่ยวเฉินพวกเขารู้สึกราวกับกําลังฟันลงไปบนผิวน้ํา

 

พวกเขาทําให้ผิวน้ําสั่นไหว,สร้างคลื่นขนาดใหญ:มหาสมุทรโยกโยนแปลเปลี่ยน อย่างไรก็ตาม,หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง,ผิวน้ําก็กลับมานิ่งสงบมันกลับกลายมาเป็นผิวกระจกอีกครั้ง ไม่มีรอยแม้แต่น้อย

 

น้ํานิ่งสมบูรณ์,ตอบโต้โดยไม่ตอบโต้ การโจมตีที่ซัดเข้ามา ที่กระบี่ของเขาดีดกลับไปที่ตัวพวกเขาเอง ในจังหวะนั้นทุกคนล้วนตกตะลึง

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง,การโจมตีอีกระลอกส่งไปที่เซี่ยวเฉิน เหมือนก่อนหน้านี้ เซี่ยวเฉินไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว หัวใจของเขานิ่งสงบราวกับน้ํานิ่ง ฝักกระบี่ของเขาปัดป้องทุกการโจมตี

 

“เคร้ง! เครั้ง!”

 

การโจมตีห้าระลอกถูกตีกลับไป เซี่ยวเฉินหมดความอดทน และชักกระบี่เงาจันทร์ออกมาพร้อมเสียง “ชะเว้ง มีแสงเย็นเสียดแทงเมื่อมันถูกชักออกมาจากฝัก

 

เซียวเฉินแทงลงไปที่หลี่โหยวด้วยกระบี่เงาจันทร์ในมือขวาของเขา

 

ด้วยเสียง “ฟุ่วฟิ่ว”, ปลายกระบี่แทงลงไปห่างหนึ่งนิ้วจากหัวใจของหลี่โหยว มันทําให้เลือดพุ่งกระฉุดออกมาอย่างต่อเนื่อง

 

ในโถงใหญ่ที่แต่เดิมก็เงียบอยู่แล้วกลายเป็นเงียบอย่างสมบูรณ์ ทุกๆคนในโถงใหญ่ปากเปิดกว้าง พวกเขาทั้งหมดนิ่งอึ้ง,ราวกับว่ามีการลัดวงจรในสมองของพวกเขา

 

ด้วยมุมมองด้านข้าง,ทุกคนคิดว่าเซี่ยวเฉินได้แทงทะลุหัว ใจของหลี่โหยวด้วยกระบี่ของเขา พวกเขาทั้งหมดคิดว่าเซี่ยวเฉินได้ไปกินดีหมีตับมังกรมา เขากล้าสังหารคนในโถงคุณ ความชอบ

 

เซี่ยวเฉินดึงกระบี่กลับมาจากร่างของหลีโหยวอย่างรวดเร็วเกิดเป็นเลือดมากมายพุ่งกระฉูด ในทันทีที่สานุศิษย์ยอด เขาว่านเหรินกําลังวอกแวกเขาใช้ออกมโนภาพสามกระแสเมฆา

 

ร่างของเซียวเฉินกลายเป็นเลือนลาง มันราวกับว่าทั่วทั้งพื้นที่เติมเต็มไปด้วยร่างภาพของเซียวเฉิน เมื่อร่างภาพทั้งหมดกลับมาผสานกัน,กระบี่ได้ซัดไปที่หน้าอกของสานุศิษย์ ยอดเขาว่านเหรินทุกคน มีกระแสไฟฟ้าแตกตัวอยู่บนบาดแผลของพวกเขาพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่องมันเจ็บปวดอย่างมาก

 

สานุศิษย์ยอดเขาว่านเหรินทุกคนล้มลงไปกองกับพื้น,ส่งเสียงอิดโรยด้วยความเจ็บปวด มันช่างเสียดแทงไปในห้องโถงใหญ่ที่เงียบสงัด

 

“ฟุ! ฟู!”

 

ทันใดนั้นก็มีคนสองคนปรากฏตัวออกมาจากความว่างเปล่าและตรวจดูอาการบาดเจ็บของหลีโหยว พวกเขารีบกดลงไปบนจุดชีพจรของเขาและแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเขาเมินเฉยกับอาการบาดเจ็บของคนที่เหลือและถอยกลับไป

 

เซี่ยวเฉินเข้าใจว่าคนพวกนั้นคือยามของโถงคุณความชอบ หากเขาลงมือสังหารหลี่โหยวจริงๆ พวกเขาจะไม่นิ่งเฉย

 

เซี่ยวเฉินเดินหน้าต่อไป

 

เมินเฉยกับสายตาทุกคู่ เขาเมินเฉยกับทุกสิ่งอย่างสมบูรณ์,รวมถึงกฏที่ยอดเขาใหญ่ตั้งขึ้นมาเพื่อพวกเขาเอง เขาอยากจะไปดูว่ามีภารกิจระดับสูงเช่นไรบ้าง

 

ในความคิดเห็นของเซียวเฉินในเมื่อมันเป็นภารกิจจากโถงคุณความชอบ,ทุกคนก็มีสิทธิ์ที่จะรับมัน การผูกขาดภารกิจเช่นนี้เป็นการข่มขู่

 

นอกจากนั้น เซี่ยวเฉินต้องการแต้มสะสมอย่างเร่งด่วน แม้ว่าเขาได้ไปยั่วยุคนพวกนั้นมันก็ไม่ได้สําคัญ เขาได้ยั่วยุคนพวกนี้ตั้งแต่เรื่องที่ฐานสวรรค์ลอยฟ้า,ดังนั้นเรื่องนี้ก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างไปสักเท่าไหร