เซี่ยหรงหรง กำลังหน้าซีดขณะที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล  เซี่ยไห่ชิง นั่งอยู่ข้างๆและมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงข้ามเธออย่างมีความสุข

“มู่ฮ่าว(หลี่เหมา=หลี่มู่ฮ่าว)คุณช่างดีมาก ก่อนหน้านี้อาจเป็นเพราะคุณยุ่งคุณจึงใช้เวลาในการมาเยี่ยมหรงหรง”

ในขณะที่ เซี่ยไห่ชิง มองไปที่ เซี่ยหรงหรง อย่างมีความหมายแต่ เซี่ยหรงหรง นั้นไม่ได้แสดงออกท่าทีแต่อย่างใด มันทำให้ เซี่ยไห่ชิง รู้สึกอับอายเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอจึงอธิบายอย่างรวดเร็วทั้งว่า

“หรงหรงนั้นอ่อนแอเกินไปเธอจึงไม่อยากพูดในตอนนี้ ฉันหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ”

คนคนนี้คือ หลี่มู่ฮ่าว เป็นทายาทของกลุ่มหลี่ ครอบครัวเซี่ยต้องการให้ เซี่ยหรงหรง แต่งงานกับเขา

หลี่มู่ฮ่าว ยิ้มให้กับ เซี่ยไห่ชิง ที่นั่งอยู่ขอบเตียงจากนั้นเขาค่อยๆเริ่มปอกส้ม

“มันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้ดูแลหรงหรงและทำให้เธอป่วย ตอนนี้พ่อของผมได้ส่งคนเพื่อไปค้นหาโสมป่า ผมได้ยินมาว่ามีคนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือขุดโสมป่าอายุ 100 ปีได้ มันควรที่จะมาถึงในเร็วๆนี้…”

หลี่มู่ฮ่าว พูดในขณะที่ยิ้มจากนั้นเขาส่งส้มที่ปอกเปลือกแล้วให้กับ เซี่ยหรงหรง

“ ครอบครัวของคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของฉัน กลุ่มเซี่ยยังสามารถซื้อโสมป่าด้วยตัวเอง”

เซี่ยหรงหรง ไม่ได้รับส้มนั้น เธอสังเกตปฏิกิริยาของ หลี่มู่ฮ่าว เมื่อเธอตอบกลับไป  หลี่มู่ฮ่าว รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อมือของเขายังคงเหยียดยาวอยู่กลางอากาศเพื่อส่งส้มให้กับ เซี่ยหรงหรง แต่ เซี่ยไห่ชิง รีบทำลายความอึดอัดของทั้งคู่ทันที

“เนื่องจากพวกคุณทั้งสองคนจะเป็นคู่ชีวิตในไม่ช้านี้นั่นหมายความว่าพวกเราทุกคนต่างเป็นครอบครัวเดียวกันใช่ไหม นอกจากนี้คุณรู้หรือเปล่าว่าโสมป่าอายุ 100 ปีนั้นมีค่าเพียงใด ปู่ของคุณจัดหาโสมอายุได้ 90 ปีเท่านั้นหลังจากสอบถามเพื่อนเก่าของเขามากมาย  ตอนนี้สุขภาพของคุณ…”

เซี่ยไห่ชิง หยุดพูดอย่างรวดเร็วเมื่อ เซี่ยหรงหรง หันหน้ามามองเธอ สุดท้ายแล้วตำแหน่งของ เซี่ยหรงหรง ในกลุ่มเซี่ยนั้นอยู่สูงกว่าเธอมาก

หลี่มู่ฮ่าว รู้สึกมั่นใจมากขึ้นเมื่อได้ฟังคำพูดของ เซี่ยไห่ชิง

“ ใช่แล้วหรงหรง คุณต้องการโสมที่มีอายุอย่างเร่งด่วน คุณควรคำนึงถึงสุขภาพของคุณก่อน…”

อย่างไรก็ตามเขาถูกขัดจังหวะโดย เซี่ยหรงหรง

“ ขอบคุณ..แต่สุขภาพของฉันฉันจะหาทางแก้ไขมันด้วยตัวเอง ขอโทษด้วยตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย พวกคุณทุกคนโปรดออกไป”

เซี่ยหรงหรง ยืนยันก่อนจะจ้องมอง หลี่มู่ฮ่าว อย่างใจเย็น ห้องพักตกอยู่ในความเงียบสงบ สุดท้าย หลี่มู่ฮ่าว ก็ยิ้มและเดินออกไปจากห้อง

การแสดงออกของ หลี่มู่ฮ่าว เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาเดินออกจากห้องใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวและเป็นเสียงหัวเราะออกมา

“โอ้..โสมป่า 100 ปี ฉันไม่เชื่อว่าชายชราของกลุ่มเซี่ยจะหามาได้ หรงหรงดูซิว่าเธอจะรอดเงื้อมมือของฉันไปได้ไหมในครั้งนี้!”

ในขณะที่เขากำลังพูดพึมพำอยู่นั้นเขาจำใบหน้าของ หรงหรงที่สวยราวกับนางฟ้าและรูปร่างยั่วยวนราวกับปีศาจ สายตา ของ หลี่มู่ฮ่าว เต็มไปด้วยความต้องการ

เป็นเรื่องธรรมชาติที่คนทั้งสองคนในห้องไม่รู้ว่า หลี่มู่ฮ่าว กำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากที่เขาเดินออกไปจากห้อง เซี่ยไห่ชิง ก็ถอนหายใจ

“หรงหรง ความเจ็บป่วยของคุณ ไม่สามารถดื้อรั้นได้อีกต่อไป…”

“มันไม่สำคัญ ฉันได้ตัดสินใจแล้ว หากไม่สามารถรักษาให้หายได้ก็จงปล่อยทิ้งไว้ ฉันจะไม่ยอมรับ หลี่มู่ฮ่าว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

เซี่ยหรงหรง พูดอย่างสงบจากนั้นเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง

คืนนี้มืดมาก

…..

“โสมป่า?”

ซูฉิวไป่ นั่งอยู่บนโซฟารู้สึกสับสนเล็กน้อยกับคำพูดของลูกสุนัข

“ใช่แล้ว ฉันได้ยินทางโทรศัพท์ว่ามีเพียงโสมป่าอายุมากเท่านั้นที่สามารถช่วยเจ้านายของฉันได้ แต่ตอนนี้ไม่สามารถหาได้”

ในขณะที่ลูกสุนัขสีขาวพูดมันประสานอุ้งเท้าทั้งสองข้างและก้มตัว ในทางกลับกันวังไค่ยังคงจ้องสุนัขสีขาวตัวเล็กๆในขณะที่ยื่นลิ้นออกมาราวกับอากาศร้อน

“แต่…ฉันไม่มีโสมป่า เนื้อเสือพอจะใช้ได้ไหม”

วังไค่ ตอบกลับทันทีหลังจากฟังคำพูดของ ซูฉิวไป่

“ ใช่แล้วเนื้อเสือมีรสชาติดีมาก ฉันได้กินมันจำนวนมาก จนอิ่มแปล้”

“ไม่ได้ จำเป็นต้องใช้โสมป่าอายุมากเท่านั้น ฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน!”

สุนัขสีขาวส่ายหัว เนื่องจาก วังไค่ นั่งอยู่ใกล้ๆมันจึงยื่นอุ้งเท้าออกไปเพื่อตบหัวของลูกสุนัขสีขาว

“ฉันขอร้องคุณ ช่วยเจ้านายของฉันด้วย  คุณสามารถทำได้อย่างแน่นอน”

สุนัขสีขาวตัวน้อยหันหน้ามาจ้อง ซูฉิวไป่ และอ้อนวอนอีกครั้ง

ซูฉิวไป่ ถูจมูกเล็กน้อยเขากระตุกริมฝีปากและพูดขึ้นว่า

“ทำไมแกถึงเชื่อในตัวฉันมากขนาดนี้”

“เพราะคุณคือคนเดียวที่เข้าใจสิ่งที่ฉันพูด!คนอื่นไม่สามารถทำได้ แต่คุณทำได้”

หลังจากนั้นสุนัขสีขาวกระโดดลงมาจากบนโซฟาและอยู่แนบเท้าของ ซูฉิวไป่

ซูฉิวไป่ ส่ายหัว จากนั้นจู่ๆเขาก็นึกถึงระบบนำทางของเขา

ฉันสงสัยว่า อู่ซง มีโสมป่าหรือไม่?

ด้วยความคิดนั้นเขาอุ้มสุนัขสีขาวตัวเล็กไว้ที่แขนแล้วพูด

“ ไปกันเถอะ เราจะไปที่บ้านเพื่อนของฉันกัน ถ้าเขาไม่สามารถช่วยได้ก็คงไม่สามารถทำอะไรได้อีก”

ในขณะที่เขากำลังออกจากบ้านพร้อมกับสุนัขสีขาววังไค่วิ่งตามเขาออกมายังมีความสุขเมื่อเห็นว่าวังไค่ต้องการไปด้วยเช่นกัน ซูฉิวไป่ จึงขบคิดสักครู่และนำมันไปด้วย เนื่องจากเขาไม่เคยนำวังไค่ออกมาจากบ้านเป็นเวลานานดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะพามันท่องเที่ยวบ้าง

จริงๆแล้ว สิ่งที่เขาต้องการคือการเดินเล่นกับสุนัขในราชวงศ์ซ่ง…

เขาลงไปด้านล่างแล้วขึ้นรถแท็กซี่ เดิมทีเขาวางแผนที่จะใช้ระบบนำทางเพื่อตรงไปยังเมืองจิงหยาง แต่มันกลับทำให้เขาโทรหา อู่ซง โดยตรง

เขาไม่คาดคิดว่าอุปกรณ์นี้จะสามารถโทรออกได้

“ น้องชาย อู่ซง ใช่ไหม? ฉันคือ ซูฉิวไป่”

“พี่ชายท่านอยู่ที่ไหน?ทำไมข้าถึงไม่เห็นท่าน”

“เรากำลังพูดคุยกันทางโทรศัพท์…อ่า..ผมจะอธิบายให้ฟังในภายหลัง ก่อนอื่นผมอยากจะถามคุณว่า สถานที่ที่คุณอยู่นั้นมีโสมป่าหรือไม่?ยิ่งแก่ยิ่งดี”

ซูฉิวไป่ ถามขึ้นทันที

“โสมป่า ดูเหมือนว่าส่วนใหญ่มันจะมีอายุเพียง 100-200 ปีเท่านั้นหากท่านต้องการโสมป่าที่อายุมากกว่านี้คงต้องไปถาม ชัยดากวนเรน (ไชจิน) เพราะเขามีมันจำนวนมาก ถ้าพี่ชายรีบข้าจะรีบไปยังฉางโจวในวันพรุ่งนี้”

ซูฉิวไป่ แบ่งปันข่าวสารกลับหมาสีขาวตัวเล็กหลังจากฟังคำพูดของ อู่ซง

“ โสมอายุ 100 ถึง 200 ปีเพียงพอหรือไม่?”

สุนัขสีขาวส่ายหัว

“ฉันไม่รู้เหมือนกัน ฉันได้ยินน้าของเธอพูดหลายครั้งทางโทรศัพท์ว่าพวกเขาไม่สามารถหามันได้”

ซูฉิวไป่  ตอบกลับ อู่ซง ว่า

“น้องชาย 100-200 ปีอาจจะไม่เพียงพอ ดังนั้นรอผมก่อนผมจะไปหาคุณ จากนั้นเราจะไปที่ ฉางโจว ในคืนนี้ เราสามารถไปที่นั่นได้อย่างรวดเร็ว”

“อย่าได้เป็นกังวลชัยดากวนเรน ใจดีและชอบให้ความช่วยเหลือเป็นอย่างมาก เขาชอบเป็นเพื่อนกับคนพิเศษ โสมป่าเพียงไม่กี่หัวไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา”

อู่ซง ตอบตกลงทันที

หลังจากการโทรสิ้นสุด ซูฉิวไป่ จับสุนัขให้นั่งอย่างถูกต้องแล้วขับรถแท็กซี่ออกไป ระหว่างทางเขาได้ไปร้านขายโทรศัพท์มือถือและซื้อโทรศัพท์มือถือ 5 เครื่อง เขาสัญญาว่าจะมอบให้กับพานจินเหลียนก่อนหน้านี้ คราวนี้เขาต้องไปฉางโจวเพื่อรับสมุนไพรป่าจาก ไชจิน น่าอายเกินไปที่จะไปมือเปล่าดังนั้นเขาจึงเตรียมโทรศัพท์มือถือเหล่านี้เป็นของขวัญ

เขารูดบัตรเพื่อซื้อโทรศัพท์เรานี้หลังจากการใช้จ่ายมากกว่า 2,000 หยวน อย่างไรก็ตามตามใจที่เขาสามารถช่วย เซี่ยหรงหรง ได้เขารู้สึกว่ามันคุ้มค่า

นอกจากนี้เงินที่เขามีอยู่ก็ไม่พอที่จะจ่ายค่ารถที่เสียหายได้อยู่ดี!”

หลังจากเปิดระบบนำทางและค้นหาเป้าหมาย  ซูฉิวไป่ ขับรถแท็กซี่ของเขาผ่านช่องว่างมิติ….เพียงไม่นานเขาได้อยู่บนถนนของเขตจิงหยาง  อู่ซง กำลังรออยู่ข้างถนน

เมื่อเขาลงจากรถเขาได้พาสุนัข 2 ตัวเข้าไปในบ้านและพบกับพานจินเหลียน หลังจากที่ พานจินเหลียน ได้เห็นสุนัขสีขาวตัวเล็กเธอตกหลุมรักมันทันทีและกอดมันไว้ในอ้อมแขน เธอไม่ยอมปล่อยมันจนกระทั่งในที่สุดเธอได้เห็นโทรศัพท์มือถือที่ ซูฉิวไป่ นำมาให้  อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอได้เรียนรู้การถ่ายรูปเซลฟี่เธอก็กลับไปกอดลูกสุนัขอีกครั้ง

อาจกล่าวได้ว่าสัตว์ตัวเล็กๆกับผู้หญิงนั้นเป็นของคู่กันแม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยสุดคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ สุนัขขาวตัวเล็กยังคงกอดอยู่ในอ้อมแขนของ พานจินเหลียน  วังไค่ ต้องการที่จะเข้าร่วมด้วยเช่นกันแต่เธอยังคงมองมันยังเฉยชาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับมันอีกดังนั้นมันจึงกลับไปนอนข้างเท้าของ ซูฉิวไป่

หลังจากสอนวิธีการใช้โทรศัพท์มือถือให้กับ พานจินเหลียน  ซูฉิวไป่ พา อู่ซง ไปที่ฉางโจว  เมื่อเขาออกมาหมาสีขาวตัวเล็กและวังไค่ก็วิ่งออกมา ซูฉิวไป่ ได้สั่งให้พวกมันรออยู่ที่นี่เนื่องจากเห็น พานจินเหลียน ชอบพวกมันจริงๆๆ

ซูฉิวไป่ และ อู่ซง มาถึงฉางโจวด้วยการเดินทางด้วยแท็กซี่

ไชจินที่รู้จักกันในประวัติศาสตร์และมีชื่อเสียงในด้านความมีน้ำใจ ตลอดการเดินทาง ซูฉิวไป่ ไม่มั่นใจว่า ไซจิน จะยินยอมให้โสมแก่เขาหรือไม่ คงเป็นเรื่องลำบากหากเขาไม่สามารถขอโสมจาก ไซจิน ได้

อย่างไรก็ตามความเป็นจริงนั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิงจากความคิดของเขาเนื่องจากการปรากฏตัวของ อู่ซง ไซจิน ให้ความสนใจเป็นอย่างมากกับ ซูฉิวไป่  หลังจากนั้น ซูฉิวไป่ ได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและมอบมันให้กับภรรยาของเขาจินจิน เธอแสดงอาการเช่นเดียวกับ พานจินเหลียน เธอตกหลุมรักในการถ่ายรูปเซลฟี่ทันที พวกเขาสามารถรวมภาพของพวกเขาอยู่ในรูปภาพเดียวกันเมื่อพวกเขายืนอยู่ใกล้ๆเธอ พวกเขาจึงประกาศว่านี่ควรเป็นอาวุธวิเศษของเหล่าทวยเทพ

เมื่อซูฉิวไป่มอบโทรศัพท์มือถือทั้ง 2 เครื่องให้กับ ไซจิน และภรรยาของเขาพวกเขาชอบมาก แม้ว่ามันไม่สามารถโทรออกแต่มีเกมจำนวนมากติดตั้งอยู่ในโทรศัพท์ แม้แต่เกมง่ายๆอย่าง  “ จับคู่-ไพ่นกกระจอก” และ”Plants VS Zombies” มันเพียงพอแล้วสำหรับพวกเขาทั้งสองคน

เดิมที ซูฉิวไป่ ไปที่นั่นก็เพื่อโสมป่า แต่เขาก็ต้องพบกับความประหลาดใจอย่างไม่คาดคิด มีชายคนหนึ่งที่ชื่อ ซ่งเจียงหรือซ่งกงหมิง อยู่ที่บ้านแห่งนั้นด้วย

ซูฉิวไป่ รู้สึกมีความสุขมากและรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้พบกับซ่งเจียง เขายืนยันที่จะให้โทรศัพท์มือถืออีกเครื่องแกซ่งเจียง ยิ่งพูดกันนานเท่าไหร่พวกเขายิ่งมีความผูกพันมากยิ่งขึ้นพวกเขาเปรียบเสมือนพี่น้องคลานตามกันมา สุดท้ายพวกเขาทั้งสี่คนจึงสาบานเป็นพี่น้องร่วมสาบานที่สนามหลังบ้านของ ไซจิน ซ่งเจียง ในฐานะพี่ชายคนโต  ไซจิน ในฐานะพี่ชายคนรอง   ซูฉิวไป่ ในฐานะพี่ 3  และ อู่ซง ในฐานะน้องชายคนสุดท้อง

การเป็นพี่น้องร่วมสาบานนั้นเป็นสิ่งที่ดีจริงๆเพียงแค่พูดคุยพี่ชายทั้ง 2 คนของเขา รถของ ซูฉิวไป่ ก็เต็มไปด้วยโสมป่าทันที โสมป่าที่แก่ที่สุดมีอายุมากกว่า 500 ปีมีทั้งหมด 20 หัว สำหรับโสมที่มีอายุ 300-400 ปีนั้นมีประมาณเกือบ ครึ่งกระสอบ

และ ไซจิน ยังบรรจุสมุนไพรจำนวนมากให้กับ ซูฉิวไป่ อีกด้วย อีกทั้ง ไซจิน ยังให้ทองคำกับ ซูฉิวไป่ ไว้เช่นกัน รถสปอร์ต เมอร์เซเดส – เบนซ์ได้มีความหมายอะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าทองคำที่เขาได้รับ อย่างไรก็ตามเขาตระหนักว่าเขาสาบานเป็นพี่น้องกับคนเหล่านี้ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้คนเหล่านี้ดูถูกเขา เขาต้องการโสมเพื่อไปช่วยชีวิตคนดังนั้นจึงไม่ถูกต้องที่เขาจะรับทองคำเหล่านี้ สำหรับหนี้สินความเสียหายสำหรับรถยนต์ที่เขาทำเอาไว้เขาจะคิดหาทางออกเมื่อเดินทางกลับบ้าน เขาจะขอความช่วยเหลือจากพี่น้องถ้าเขาไม่สามารถแก้ปัญหาเองได้

ไซจิน และซ่งเจียงถอนหายใจขณะที่ ซูฉิวไป่ ยืนยันว่าจะไม่รับทองคำของพวกเขา เขาไม่ต้องการรับเงินเหล่านี้