ซิ่งทะลุมิติ – ตอนที่ 79
SD:บทที่ 79 ลุงของฉันคือ จางจงฟา
ในสำนักงานของโรงพยาบาลตงไห่ จางจงฟา กำลังกอดกับพยาบาลตัวน้อยในอ้อมแขนของเขาใบหน้าของเขา เต็มไปด้วยความสุข โรงพยาบาลได้ประกาศข่าวเมื่อตอนเช้า พวกเขาพ้นจากตำแหน่งรองผู้อำนวยการแต่กลับกลายเป็นผู้อำนวยการแผนกกุมารเวชแทน!
เขาไม่ได้นอนหลายคืนเพราะกังวลเกี่ยวกับตำแหน่งผู้อำนวยการของเขา และเมื่อตำแหน่งของเขาได้รับการประกาศออกมาแน่นอนว่าเขาต้องฉลองกับพยาบาลตัวน้อยของเขา
ในขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือเข้าไปซุกซนกับเธอโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น หลังจากหยิบขึ้นมา จางจงฟา รู้สึกตกตะลึงเขาผลักพยาบาลในอ้อมแขนของเขาออกไป มันเป็นสายที่มาจากรองผู้อำนวยการโรงพยาบาล การที่เขาสามารถเลื่อนตำแหน่งได้นั้นเพราะความช่วยเหลือของรองผู้อำนวยการ
“ จางจงฟาคุณมีหลานที่ชื่อ ลู่หมิง ที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลของเราใช่ไหม”
ก่อนที่ จางจงฟา จะทันพูดอะไรก็มีคำถามส่งออกมาจากปลายสาย จางจงฟา รู้สึกได้ทันทีว่าเรื่องนี้มีบางอย่างที่ผิดปกติแต่เขายังคงตอบกลับไป
“ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้คงเป็นความจริง? OK หลังจากนี้โรงพยาบาลจะจัดการเรื่องนี้เอง ตำแหน่งของคุณในฐานะผู้อำนวยการแผนกกุมารเวชถูกยึดคืนชั่วคราว ผมจะกลับไปหาคุณเมื่อผมจัดการกับเรื่องนี้เสร็จแล้ว!”
รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดคนเดียวโดยไม่เปิดโอกาสให้ จางจงฟา ได้พูดอะไรเลย จางจงฟา รู้สึกตกตะลึงเขาต้องทำงานอย่างหนักเพื่อตำแหน่งนี้และเขาเพิ่งจะได้รับตำแหน่งนี้เพียงไม่นานแต่รองผู้อำนวยการกลับยึดตำแหน่งเขาคืนได้อย่างไร
“นี่…เกิดความเข้าใจผิดเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เข้าใจผิดอย่างนั้นหรอ?โอ้ ผู้อำนวยการหลิวบอกกับผมเป็นการส่วนตัวในเรื่องนี้!เขาโกรธมากดังนั้นผมไม่มีทางเลือก”
หลังจากพูดเสร็จเขาวางสายโทรศัพท์ทันทีทำให้ จางจงฟา ตกตะลึง ผู้อำนวยการหลิวเป็นบุคคลสำคัญในโรงพยาบาลตงไห่ เขาแทบไม่เคยสอบถามเกี่ยวกับเรื่องในโรงพยาบาล เพราะเหตุใดเขาถึงกำหนดเป้าหมายเป็นฉันโดยเฉพาะ!
คิดถึงเรื่องนี้เขาไล่พยาบาลตัวน้อยออกไปก่อนจากนั้นเขารีบโทรหา ลู่หมิง อย่างรวดเร็ว
ลู่หมิง เพิ่งจะขึ้นรถและกำลังมุ่งหน้ากลับไปยังโรงพยาบาลเมื่อเขาเห็นว่าลุงของเขาโทรมาเขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังคงรับสายอยู่ดี
“แกทำให้ใครขุ่นเคืองบ้าง!”โดยไม่ต้องเสียเวลาพูดเรื่องอื่น จางจงฟา ตะโกนออกมาเมื่อ ลู่หมิง รับสาย
ลู่หมิง รู้สึกตกตะลึงชั่วครู่แล้วพูดว่า
“ผม…ผมไม่ได้ทำให้ใครโกรธเลย!”
“แกควรคิดให้ดี!แกทำให้ใครขุ่นเคืองบ้าง?พวกเขารู้จักกับผู้อำนวยการ!”
หลังจากฟังน้ำเสียงแปลกๆของลุง ลู่หมิง สามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามเขาจำไม่ได้ว่าทำให้ใครโกรธ ในขณะที่เขากำลังจะพูดออกไปนั้นเขาก็นึกถึง เซียเซี่ยวโม ได้ในทันที
เป็นเธออย่างนั้นหรอ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เซียเซี่ยวโม ไม่ได้มีเบื้องหลัง ถ้าเธอสามารถติดต่อกับผู้อำนวยการได้จริงทำไมเธอยังต้องติดต่อกับฉัน!
“มีแค่..เพื่อนร่วมชั้นที่ผมเคยเล่าให้ลุงฟังในครั้งก่อน…”
“รีบไปขอโทษเธอซะไม่อย่างนั้นแกโดนดีแน่!”
จางจงฟา วางสายทันทีหลังจากพูดจบประโยค ลู่หมิง ที่นั่งอยู่บนรถรู้สึกสับสนและพูดไม่ออก แน่นอนว่าเขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าทุกอย่างเป็นเพราะคนขับรถแท็กซี่ที่เขาดูถูกมาตั้งแต่ต้น แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ลุงและตัวเขาเองจบสิ้นแล้ว
ในร้านอาหาร เซียเซียวโม ยังคงเฝ้าดู ซูฉิวไป่ พูดคุยทางโทรศัพท์ เธอไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น
หลิวเทียนหมิงเป็นที่รู้จักในโรงพยาบาลตงไห่ ตอนนี้เขามีอายุมากกว่า 60 ปีแล้ว คนขับรถแท็กซี่คนนี้สามารถค้นกระดาษใบหนึ่งจากกองมั่วๆและติดต่อกับหลิวเทียนหมิงตามเบอร์ที่อยู่บนกระดาษนั้นได้อย่างไร
“ OK เรียบร้อยแล้ว บันทึกเบอร์โทรศัพท์นี้เอาไว้ หากมีปัญหาใดใดตอนที่คุณพาหลานสาวไปที่นั่นสามารถโทรหาเขาได้”
ซูฉิวไป่ ส่งกระดาษมาให้กับ เซียเซี่ยวโม เซียเซี่ยวโม รับกระดาษมาอย่างเหลือเชื่อ ในกระดาษมีที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ของหลิวเทียนหมิงเขียนเอาไว้
ทำไมมันดูเหมือนกระดาษสัญญาชดใช้
อย่างไรก็ตามเธอโยนความคิดนั้นออกไปทันที คนอย่างหฟลิวเทียนหมิงจะลงนามในสัญญาชดใช้เพื่อคนอื่นได้อย่างไร?นอกจากนี้ ซูฉิวไป่ ยังมีกระดาษอีกเป็นกองเป็นไปไม่ได้ที่มันจะเป็นตั๋วสัญญาทั้งหมด?
“นี่เป็นหมายเลขโทรศัพท์ของผู้อำนวยการหลิวจริงๆอย่างนั้นหรอ?”หลังจากเก็บกระดาษลงไปแล้ว เซียเซี่ยวโม ยังคงสงสัย
“ ใช่แล้ว เขาพูดว่าโรงพยาบาลจะตรวจสอบเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามคุณไม่ต้องกังวลไปเพียงแค่ย้ายเด็กมายังโรงพยาบาลนี้เท่านั้น” ซูฉิวไป่ ยิ้มและหยิบตะเกียบขึ้นเพื่อที่จะกินต่อ
“ฉัน…ขอบคุณมาก ฉันไม่คิดว่าคุณจะรู้จักกับผู้อำนวยการหลิว”
ในตอนนี้ เซียเซี่ยวโม รู้สึกโล่งใจที่สุดเธอรู้สึกผ่อนคลายและอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้น
“โอ้ แน่นอน…เราเป็นเพื่อนกัน”
ซูฉิวไป่ ไม่รู้จะอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับผู้อำนวยการหลิวอย่างไรดี เขาไม่สามารถบอกเธอได้ว่าผู้อำนวยการคนนี้ติดหนี้บุญคุณเขาอีกทั้งยังเขียนกระดาษสัญญาชดใช้ และกองกระดาษเหล่านี้อยู่ในมือเขาทั้งหมด มันทำให้เขารู้สึกอาย!
หลังจากนั้นพวกเขาคุยกันอย่างเป็นกันเองแม้ว่าสนทนาของพวกเขาจะเป็นเพียง เซียเซี่ยวโม ขอบคุณอย่างต่อเนื่องในขณะที่ ซูฉิวไป่ ยังคงนิ่งเงียบและตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป
หลังจากที่ ซูฉิวไป่ อิ่มแล้วเขาลุกขึ้นแล้ววางแผนที่จะเดินทางต่อ ในตอนแรกเขาบอก เซียเซี่ยวโมว่าจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล แต่เธอกลับปฏิเสธ โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารดังนั้นเธอจะเดินไปเอง
ซูฉิวไป่ ไม่ได้ดื้อดึงในเมื่อหญิงสาวตัดสินใจแล้ว เพราะเขายังมีสิ่งที่สำคัญต้องทำอีก การค้นหาผลึกพลังงานไม่สามารถล่าช้าได้ ดังนั้นพวกเขาทั้งสองคนจึงแยกกันหลังจากออกจากร้านอาหาร
เมื่อ เซียเซี่ยวโม กลับไปที่โรงพยาบาลครอบครัวของหลานสาวกำลังรออยู่ที่นอกห้องผู้ป่วย สภาพเด็กตอนนี้แย่มาก ประเด็นก็คือไม่มีใครรู้สาเหตุความเจ็บป่วยของเด็กน้อยว่ามันคืออะไร นั่นคือเหตุผลที่ เซียเซี่ยวโม ต้องการย้ายหลานสาวของเธอมายังโรงพยาบาลตงไห่
“เซี่ยวโมเป็นยังไงบ้าง?ได้ข่าวเพิ่มเติมไหม?”
เซียเซี่ยวโม มีพี่ชายที่ชื่อ เซี่ยเทียน เขาเดินมาหาเธอด้วยความร้อนใจในขณะเดียวกันครอบครัวคนอื่นๆก็เข้ามาล้อมรอบเธอทันที
“การย้ายผู้ป่วยได้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว เราสามารถส่งซินเอ๋อไปยังโรงพยาบาลตงไห่ได้แล้วในตอนนี้!” เซียเซี่ยวโม หายใจลึกๆและพูดออกมา
ทั้งครอบครัวของเธอแสดงออกอย่างมีความสุขทุกคนกังวลปัญหานี้มาหลายวัน ไม่เช่นนั้น เซียเซี่ยวโม คงไม่ต้องติดต่อลู่หมิง
“ เพื่อนของเธอช่วยอย่างนั้นหรอ?เขาทำให้เธอเดือดร้อนหรือเปล่า?”เซี่ยเทียนเป็นห่วงน้องสาวของเขาดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น
“ไม่เป็นไร..เขาไม่ได้เป็นคนช่วยฉัน แต่เป็นเพื่อนอีกคน”
เซียเซี่ยวโม รู้สึกลังเลที่จะตอบเธอไม่แน่ใจว่า ซูฉิวไป่ ถือว่าเป็นเพื่อนของเธอหรือเปล่า
“ดีมาก…พี่หวังว่าโรงพยาบาลตงไห่จะรู้ว่าควรรักษาอย่างไร”
เซี่ยเทียนเกาหัวของตัวเองด้วยความหงุดหงิดเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“พี่ ซินเอ๋อ เป็นแบบนี้ได้ยังไง”
เธอพยายามคิดคำถามอยู่นานในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามพี่ชายของตัวเอง
“พี่ก็ไม่รู้ เธอเล่นอยู่ที่ประตูเมื่อวันก่อน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็บอกพี่ว่าเธอเก็บลูกปัดสีแดงได้ แต่ตอนนั้นพี่ไม่ได้สนใจ หลังจากนั้นเธอก็เป็นอย่างนี้”
เมื่อระลึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเซี่ยเทียนพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้า
“ลูกปัดสีแดง?ซินเอ๋อกลืนลูกปัดสีแดงลงไปหรือป่าว?”เมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชาย เซียเซี่ยวโม ไม่อยากจะเชื่อ
“ตอนแรกพี่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่เมื่อเราตรวจสอบเธอแล้วก็ไม่พบเม็ดสีแดงในท้องของเธอ แสดงว่าเธอไม่ได้กลืนมันลงไป ดังนั้นมันไม่น่าเกี่ยวกับความเจ็บป่วยของเธอ”
ในขณะที่ครอบครัวกำลังรวบรวมสิ่งต่างๆในห้องผู้ป่วย เซียเซี่ยวโม หันไปมองเด็กสาวตัวเล็กๆที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เด็กน้อยเป็นเด็กน่ารักในอดีตแต่ตอนนี้ดวงตาของเธอปิดแน่นมีเหงื่อไหลรินอยู่บนหน้าผากร่างกายของเธอร้อนราวกับถ่านไฟ เมื่อเห็นว่าซินเอ๋ออยู่ในสภาพดังกล่าวมันทำให้หัวใจของ เซียเซี่ยวโม เจ็บปวด
ฉันหวังว่าใครสักคนในโรงพยาบาลตงไห่จะสามารถรักษาเธอได้!
———————————————-
คอมเม้นต์