ดวงอาทิตย์ฉายแสงและมืดดับ,เมฆาขาวรวมตัวและจางหาย วันเวลาในหุบเขาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ภายในพริบตาเดียว,เซียวเฉินก็ฝึกฝนอยู่ที่น้ำตกแห่งนี้ได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว

ในเวลาหนึ่งวัน,เซียวเฉินฝึกฝนศิลปะมังกรฟ้าเมฆาโผทะยาน เมื่อน้ำในแม่น้ำเริ่มเชี่ยวหลาก,เขาก็กลับไปที่ฝั่งแม่น้ำและฝึกฝนทักษะกระบี่สายฟ้าฟาด ในตอนค่ำ,เขาบ่มเพาะพลังทักษะอัสนีม่วงศักดิ์สิทธิ์,เสริมสร้างพื้นฐานและร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

“ฮ่ะ!”

ในวันนี้,เซียวเฉินกระโดดออกมาจากถ้ำหลังน้ำตก เขาลงจอดบนผิวน้ำ,สร้างคลื่นระเบิดหยดน้ำขนาดใหญ่ออกไปทั่วทุกทิศทาง คลื่นลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า

เขาผลักเท้าลงเบาๆและเซียวเฉินก็ลอยกลับมาที่ฝั่งแม่น้ำ หลังจากที่ฝึกฝนมาได้หนึ่งสัปดาห์,พลังปราณในร่างของเขาทั้งหนาแน่นและบริสุทธิ์ขึ้น มันเทียบเท่าได้กับระดับขอบเขตเชี่ยวชาญยุทธขั้นสูง

หลังจกที่นั่งพักลงครู่หนึ่ง,เซียวเฉินมองไปที่ทางออกของค่ายกลลวงตา โดยปกติ,เสี่ยวไป๋ควรจะกลับเข้ามาแล้วตอนนี้ ทำไมมันยังไม่กลับมา?

เสี่ยวไป๋นั้นเป็นชอบป่าไม้โดยสัญชาตญาณ,มันมีสายสัมพันธ์พิเศษกับพงไพร ตั้งแต่ที่พวกเขามาถึงป่าอำมหิต,เซียวเฉินก็ไม่อาจห้ามมันได้แม้แต่น้อย,มันมักจะวิ่งออกไปเสมอๆ

เสี่ยวไป๋ที่ฝึกฝนทักษะเก้ามายาสวรรค์,ไม่มีใครเทียบชั้นได้ภายในป่าอำมหิต อย่างไรก็ตามเซียวเฉินก็ยังเป็นห่วงมัน,หากมันวิ่งเข้าไปส่วนในของป่าอำมหิต,นั้นจะเป็นปัญหาแล้ว

ในขณะที่เซียวเฉินกำลังลังเลว่าจะออกไปตามหาเสี่ยวไป๋,ร่างสีขาวก็ปรากฎขึ้นมาในสายตาของเขา ก่อนที่เซียวเฉินจะได้ยิ้ม,เขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเสี่ยวไป๋

มันดูเชื่องช้ากว่าปกติ, เมื่อมันเข้ามาใกล้,เขาพบว่ามันมีเลือดไหลออกมาเต็มขนสีขาวของมัน เลือดสีแดงบนขนสีขาวมันช่างโดดเด่น

เสี่ยวไป๋แอบเหล่มองเซียวเฉิน,มันกลัวไม่กล้าเข้ามาใกล้,ราวกับเด็กน้อยที่ไปทำอะไรผิดมา เซียวเฉินสีหน้ามืดมนพร้อมกับอุ้มเสี่ยวไป๋ขึ้นมา

หลังจากที่ตรวจสอบบาดแผลเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ มันเป็นเพียงแค่แผลตื้นๆเท่านั้น จากนั้นเขาก็หยิบเม็ดยาห้วนคืนโลหิตออกมาก่อนที่จะบดมันโรยลงบนบาดแผลของเสี่ยวไป๋ จากนั้นเขาก็ตรงไปที่แม่น้ำล้างคราบเลือดของมันออก

“เห็นไหม เจ้ากล้าออกไปวิ่งเล่นข้างนอกแล้วเกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้เจ้ารู้แล้วใช่ไหมว่ามันอันตราย?” เซียวเฉินบ่นพร้อมกับวางมันลงบนหญ้านุ่มๆ

เม็ดยาห้วนคืนโลหิตนั้นให้ผลค่อนข้างดี หลังจากที่มันซึมลงไปในบาดแผลแล้ว,บาดแผลของเสี่ยวไป๋ก็ประสานอย่างช้าๆ เมื่อได้ยินเซียวเฉินบ่นมันก็ลุกขึ้นมีท่าทีขุ่นเคืองบุ๋ยปากขณะที่ส่งเสียง “คอน คอน”

แม้ว่าเสี่ยวไป๋จะพูดภาษามนุษย์ไม่ได้,เซียวเฉินก็สามารถเข้าใจที่มันพูดเพราะว่าสัญญาเลือดที่ทำไว้ มันเห็นก้านสมุนไพรวิญญาณในพื้นที่ด้านนอกและอยากจะไปเก็บ,ตามที่เคยทำปกติ

ใครจะรู้ว่ามีงูสี่ขากำลังนอนอยู่ใกล้ๆมันช่างรวดเร็วมาก ก่อนที่เสี่ยวไป๋จะได้เข้าใกล้,มันก็โดนกงเล็บของงูสี่ขาเข้าให้ เสี่ยวไป๋ตกใจและรีบวิ่งกลับมา

เซียวเฉินครุ่นคิดที่เสี่ยวไป๋อธิบายมา,งูสี่ขานั้นน่าจะเป็นสัตว์อสูรวิญญาณระดับ 4 – งูขาดำ ถึงอย่างนั้น,ทำไมถึงมีสัตว์อสูรวิญญาณระดับ 4 อยู่ในรอบนอกของป่าอำมหิต?

สัตว์อสูณวิญญาณระดับ 4 เทียบเท่าได้กับนักบ่มเพาะพลังระดับขอบเขตปรมจารย์ แม้แต่สัตว์อสูรวิญญาณระดับ 3 ก็หาได้ยากแล้วในรอบนอกของป่าอำมหิต กระนั้นก็ยังมีสัตว์อสูรวิญญาณระดับ 4 ปรากฎตัวขึ้นกำลังปกป้องขุมทรัพย์ธรรมชาติ,นั้นแสดงว่าขุมทรัพย์ธรรมชาติชิ้นนั้นจะต้องมีระดับสูงมาก

เซียวเฉินมองไปที่เสี่ยวไป๋และถามขึ้นอย่างจริงจัง “เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าอยู่แค่รอบนอกของป่าอำมหิต?”

เสี่ยวไป๋พยักหน้าหนักแน่น

เซียวเฉินครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว,ขุมทรัพย์ธรรมชาติชิ้นนั้นเห็นชัดว่าไม่ใช่ของธรรมดา อาจจะเป็นเหมือนผลอ่อนแดงที่ตีนภูเขาชีเจี่ยว สถานที่แห่งนั้นอาจจะเป็นพื้นที่ที่มีพลังวิญญาณหนาแน่นที่สุดภายในพื้นที่รอบนอกของป่าอำมหิต

หากอยู่ในสถานกาณ์ปกติ,เซียวเฉินคงตัดสินใจได้นานแล้ว สัตว์อสูณวิญญาณระดับ 4 มีความแข็งแกร่งเทียบเท่าระดับขอบเขตปรมจารย์ ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเพียงแค่สัตว์,ไม่ได้มีความนึกคิดหรือใช้ทักษะต่อสู่กับอาวุธวิญญาณได้แบบมนุษย์

หากมันมีเพียงงูขาดำ,เซียวเฉินมั่นใจว่าสามารถจัดการกับมันได้ ถึงอย่างนั้น,ปัญหาก็คือเขาไม่รู้ว่าคนของตระกูลเจียงจะกลับออกไปหรือยัง หากตระกูลเจียงยังคงป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้แล้วมาพบเขา,มันจะเป็นเรื่องยากที่จะหลบหนีออกมา

“ตามหาโชคลาภท่ามกลางอันตราย,เส้นทางแห่งการบ่มเพาะพลังมักเต็มไปด้วยอันตรายเสมอ” เซียวเฉินตัดสินใจได้และหยุดลังเล หลังจากที่เสี่ยวไป๋ฟื้นฟูกลับมาได้ระดับหนึ่ง,เขาก็พูดขึ้น “เสี่ยวไป๋นำทางไป ข้าจะไปล้างแค้นแทนเจ้าเอง”

เสี่ยวไป๋ร้องออกมาอย่างเป็นสุขและเดินนำเซียวเฉินออกไปจากค่ายกลลวงตา ทันใดนั้นฉากเบื้องหน้าของเซียวเฉินก็เปลี่ยนแปลง ต้นไม้ใหญ่และป่าอันเงียบสงบปรากฎขึ้นในสายตาของเซียวเฉิน

ความเร็ซของเสี่ยวไป๋นั้นสูงมาก,หากเซียวเฉินไม่ใช่ศิลปะมังกรฟ้าเมฆาโผทะยานเขาไม่อาจจะไล่ตามได้ทัน หนึ่งร่างมนุษย์หนึ่งร่างสัตว์อสูรเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว เซียวเฉินเมินสัตว์อสูรวิญญาณที่พวกเขาพบและทิ้งไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็ว

หลังจากมาถึงหุบเขาเล็กๆ,เสี่ยวไป๋ก็หยุดลง เซียวเฉินปลดปล่อยสัมผัสวิญญาณไปที่หุบเขา ในช่วงท้ายของหุบเขามีรอยแยกที่ปิดซ่อนไว้อย่างมิดชิด,เซียวเฉินเห็นกลีบดอกไม้เจ็ดสี

“บุปผาเจ็ดกลีบ!”

เซียวเฉินประหลาดใจอย่างเหลือเชื่อ….. พอคิดว่ามีบุปผาเจ็ดกลีบมาเติบโตขึ้นที่นี่,มันจะน่าประหลาดเกินไปแล้ว! บุปผาเจ็ดกลีบเป็นขุมทรัพย์ธรรมชาติอย่างแท้จริง มันจะมีเจ็ดกลีบเจ็ดสีในตอนที่โตเต็มที่ ในทุกๆสิบปีจะมีกลีบงอกเพิ่มออกมาหนึ่งกลีบ

เมื่อทั้งเจ็ดกลีบงอกออกมาและอีกยี่สิบปีหลังจากนั้น,จะให้ผลสีรุ้งเจ็ดสีออกมา เซียวเฉินขยายสัมผัสวิญญาณไปที่บุปผาเจ็ดกลีบและตรวจสอบอย่างละเอียด เขาพบกับความผิดหวัง,ผลที่อยู่ตรงกลางของบุปผาเจ็ดกลีบถูกใครบางคนเก็บเอาไปแล้ว

ทิ้งไว้เพียงกลีบดอกไม้หลากสี แม้ว่าผลเจ็ดสีจะถูกเก็บไปแล้ว,กลีบดอกไม้ที่เหลือก็ยังมีประโยชน์กับผู้บ่มเพาะพลัง

กลีบดอกแต่ละกลีบจะเสริมสร้างร่างกายของผู้บ่มเพาะพลัง หลังจากที่ใช้ครบทั้งหมดเจ็กกลีบ,ร่างของผู้บ่มเพาะพลังคนนั้นจะเปลี่ยนแปลงไป

เซียวเฉินถอนสัมผัสวิญญาณกลับมาและถามเสี่ยวไป๋ “ตอนที่เจ้ามาก่อนหน้านี้,ผลไม้ที่อยู่ตรงนั้นยังอยู่ไหม?”

เสี่ยวไป๋ทำเสียง “คอน คอน” หลังจากที่เซียวเฉินฟังที่มันพูด,เขาก็สงสัยอย่างช่วยไม่ได้ “ตอนเจ้ามาก่อนหน้านี้มันยังอยู่? แล้วตอนนี้มันหายไปไหน?”

เมื่อเขาตรวจสอบพื้นที่ในหุบเขา,เขาก็ไม่พบงูขาดำ,เซียวเฉินก็แน่ใจแล้วว่าผลเจ็ดสีถูกฉกเอาไปก่อนแล้ว ด้วยความคิดของเซียวเฉิน,เขาปลดปล่อยสัมผัสวิญญาณออกมาอีกครั้ง เขาตรวจสอบทุกซอกทุกมุมของหุบเขา

ในที่สุด,บนเนินราดบนหุบเขา,เซียวเฉินพบร่องรอยของงูขาดำ มันซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของหินใหญ่ผลเจ็ดสีที่เปล่งประกายถูกวางอยู่ด้านหน้าของงูขาดำ

นัยน์ตาของงูขาดำปิดอยู่ มีพลังวิญญาณสีทองลอยอยู่ที่ผลเจ็ดกลีบ ร่างของงูขาดำยาวประมาณสองเมตร,ใต้ลำตัวของมันมีสี่ขา ลำตัวของมันหนาประมาณชามข้าวและปกคุลมไปด้วยเกล็ดสีดำทอง

มันอ้าปากกว้างและดูดพลังวิญญาณสีทองเข้าไป เผยสีหน้าเป็นสุข

เซียวเฉินรู้สึกประหลาดใจ “เจ้างูขาดำตัวนี้ไม่ได้โง่ มันรู้ว่าผลเจ็ดกลีบมีพลังวิญญาณมหาศาลที่ไม่อาจซึมซับเข้าไปได้ด้วยการกินในครั้งเดียว”

เซียวเฉินใช้คาถาแรงโน้มถ่วง,ลงจอดที่ด้านข้างที่มีบุปผาเจ็ดกลีบอยู่ กลิ้มหอมจางๆลอยออกมาจากบุปผาเจ็ดสี เซียวเฉินเผยรอยยิ้มจางๆ เขาคว้าลำต้นของมันและดึงออกมาอย่างระวัง,และเก็บมันเข้าไปในแหวนหวงจักรวาล

“ฮ่ะ!”

เขากระโดดลงบนพื้นอย่างบางเบาและปลดปล่อยสัมผัสวิญญาณของเขาออกไปอีกครั้ง งูขาดำกำลังมัวเมาไปกับพลังวิญญาณจากผลไม้เจ็ดกลีบ มันไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์รอบๆ

มุมปากของเซียวเฉินเฉินยกขึ้นปรากฎเป็นรอยยิ้ม เขาใช้สัมผัสวิญญาณจับไปที่ด้านข้างของงูขาดำ,จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมาเบาๆ

“อัสนีหลับเลี่ยง!”

เสียงฟ้าคำรามดังขึ้นในหุบเขา,แสงสายฟ้าวูบผ่านไปในอากาศ ทันใดนั้นเซียวเฉินก็ปรากฎตัวขึ้นที่ด้านข้างของงูขาดำ กระบี่เงาจันทร์ของเขาเปล่งแสงสายฟ้าออกมา

ชักกระบี่ฟันที่ฝึกฝนมาหลายต่อหลายครั้งถูกใช้ออกมาอย่างไม่มีความลังเล “เคร้ง!” กระบี่เงาจันทร์ฟันไปที่กระดูกสันหลังของงูขาดำอย่างรุนแรง จุดนี้เป็นจุดที่อ่อนแอที่สุดของงู

รอยบากยาว 66 เซนติเมตรปรากฎขึ้นบนเกล็ดสีทองดำของมัน เลือดสีดำของงูขาดำพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ

เขาไม่อาจฟันมันขาดเป็นสองท่อนได้ เซียวเฉินประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขาคิดจะใช้โอกาสในตอนที่มันไม่ได้สนใจและจัดการมันในครั้งเดียว เขาไม่คาดคิดว่าจะทำได้เพียงสร้างบาดแผลเท่านั้น

ภายใต้ความเจ็บปวดรุนแรง,ปากของเจ้างูขาดำเปิดกว้าง มันส่งเสียงเจ็บปวดแหบแห้งออกมาพร้อมกับหางขนาดใหญ่ของมันพุ่งไปที่เซียวเฉิน

หางของงูขาดำฟาดลงมารุนแรงราวกับค้อน,มันบิดตัวและโจมตีลงมาจากมุมด้านบน ของเหลวสีดำที่ออกมาจากหางของมันเป็นพิษ

เซียวเฉินตกตะลึงและรีบถอยกลับ หางงูฟาดลงมายังจุดที่เขาเคยอยู่ราวกับค้อน แรงมหาศาลสร้างหลุมลึกลงไปกว่าครึ่งเมตร

“ปัง!”

หลังจากที่หางงูตกลงมา,มันก็กวาดไปในแนวนอน,มุ่งไปทางเซียวเฉินอย่างรวดเร็ว เซียวเฉินตกตะลึง,เขาไม่คาดคิดว่าหางของงูจะรวดเร็วได้ถึงเพียงนี้

ร่างของเขาหยุดลงกลางอากาศและพุ่งสูงขึ้นไปกว่า 3 เมตร,หลบหางที่ลอยมาทางเขา ก่อนที่เซียวเฉินจะได้พัก,เขาก็เห็นหางหมุนควงไปในอากาศ ความยาวของมันเพิ่มขึ้นสามเท่าและมุ่งตรงมาที่เซียวเฉิน

“บูม!”

ไม่เพียงแค่ความยาวเท่านั้น,ความเร็วของมันก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เซียวเฉินไม่เคยเห็นอะไรประหลาดเช่นนี้มาก่อนในชีวิต เขาถูกหางซัดเข้าใส่

พลังมหาศาลของหางงูเหวี่ยงเซียวเฉินลงไปที่พื้น ร่างของเซียวเฉินแปรปรวนหลายครั้งเป็นสัญญาณของกายาเหล็ก

หลังจากที่เซียวเฉินถูกหางฟาดเข้าใส่,เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในของเขากระเทือนเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายอะไร  หากระดับขอบเขตเชี่ยวชาญยุทธทั่วไปถูกซัดเข้าด้วยสิ่งนี้,จะต้องจบชีวิตลงด้วยอวัยวะภายในแหลกสลาย

เซียวเฉินลงจอดบนพื้นลาดและม้วนตัวด้วยความเร็วสูง งูขาดำพุ่งเข้ามาที่เขาอย่างรวดเร็วด้วยสี่เท้าของมัน ลำตัวยาวกว่าสองเมตรของมันตรงมาที่เซียวเฉิน

เซียวเฉินตะโกนเบาๆและหยุดม้วนตัว กระแทกเท้าขวาลงพื้น,กระโดดขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะลงจอดบนพื้นอย่างมั่นคง

เมื่องูขาดำเห็นว่าเซียวเฉินพุ่งลงจอดในหุบเขาได้ในพริบตา,มันก็ตระหนักได้ว่าเซียวเฉินไม่ได้ช้าไปกว่าตัวมันเอง มันเปิดปากของมันและพ่นของเหลวสีดำไปที่ศัตรู

เซียวเฉินดีดนิ้วและเปลวเพลิงสีม่วงก็ก่อตัวที่ปลายนิ้วของเขา หลังจากที่มันหมุนเวียนไปครบรอบ,มันก็ถูกยิงไปที่พิษเหลว “ฟู่ว ชี่!” พิษเหลวลุกเป็นไฟในทันที

หลังจากที่ส่งเสียง ‘ชี่ ชี่’ ออกมาพิษเหลวก็กระจายออกไปกลายเป็นควันหนาและบานไปทั่วทุกทิศทาง ควันสีดำกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ในพริบตาเดียวมันก็คุลมพื้นที่ทั้งหมดของหุบเขา