ประเทศเอี๋ยน ทะเลสาบมังกรพิษ

 

นี่เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงของประเทศเอี๋ยนและตั้งอยู่ลึกบนเขา มันปกคลุมไปด้วยหมอกพิษสีเขียว และยังมีหลายคนบอกว่าเคยเห็นมังกรที่นี่!

 

หมอกนั้นเป็นพิษร้ายแรงและไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิตในรัศมี 10 ลี้จากทะเลสาบ

 

ไม่ไกลนักมียอดเขายอดหนึ่ง

 

ผู้ฝึกยุทธ์ในชุดรัดกุมรออยู่อย่างมีความหวัง

 

ผู้ชายในชุดดําใบหน้ามีรอยแผลเป็นมองไปที่หมอกพิษ คว้าไก่ฟ้าสีทองตัวหนึ่ง โยนมันเข้าไปในหมอกพิษ

 

“กระต๊าก!”

 

ไก่ฟ้าสีทองกระพือปีกของมันเร็ว ๆ พัดหมอกพิษออกไป ตอนที่มันร้อง ก็ก่อเกิดความกลัวในหัวใจของผู้ฝึกยุทธ์ตรงนั้น

 

“ตุบ!”

 

มันฟุบลงกับพื้นและไม่ขยับอีกเลย

 

“ซ่า! ซ่า!”

 

ขณะที่สายลมพัด ขนเปรอะเปื้อนก็ปลิวไปทั่วและหายไปอย่างรวดเร็ว

 

ซากของไก่ฟ้าสีทองตอนนี้ก็เป็นแค่แอ่งเลือดหย่อมหนึ่งไหลไปตามพื้น

 

“บ้าชะมัด! เป็นสถานที่ที่อันตรายจริง ๆ !”

 

ชายแผลเป็นกลืนน้ำลาย “แม่นางหูซาน มีมรดกล้ำค่าซ่อนอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือ?”

 

“แน่นอน!”

 

ผู้หญิงที่ข้าง ๆ เขาตอบ นางเป็นหญิงวัยกลางคนสวมชุดคลุมหนัง นางสวมเข็มขัดจากหนังวัวและบนเข็มขัดห้อยมีดบินสิบเล่มเอาไว้ มีดแต่ละเล่มนั้นคมกริบสะท้อนแสงเป็นประกาย

 

“หากไม่ใช่เพราะหมอกพิษจะมีรัศมีเพียงสิบล้ำนี้และไม่กระจายออกไป ข้าก็คงไม่กล้ามาที่นี่!”

 

แม่นางหูซานมองหมอกสีเขียวแล้วพูดอย่างหวาดกลัว

 

บรรพบุรุษของนางได้รับข้อมูลลับเกี่ยวกับมรดกนี้เมื่อร้อยปีก่อน ไม่มีใครสามารถฝ่าเข้าไปในหมอกได้แม้จะมีความพยายามมาหลายชั่วคนแล้ว อันที่จริง เรื่องนี้ทําให้ตระกูลของนางหมกมุ่นจนไม่ประกอบอาชีพอื่นและนํามาซึ่งความยากจนของตระกูล

 

ดังนั้น หลังจากสํานักหยวนก่อตั้งขึ้น แม่นางผู้นี้ก็สาบานตนเข้าร่วมสํานักอย่างกล้าหาญ

 

“แต่ว่า…. หากทําเรื่องนี้สําเร็จ ข้าก็จะได้รับแผ่นหยกพันความดี และข้าก็สามารถใช้มันแลกเปลี่ยนกับวิทยายุทธ์ดี ๆ จากสํานักได้!”

 

ชายแผลเป็นเลียริมฝีปากอย่างริษยา

 

“กระทั่งห้าผู้อาวุโสแห่งแม่น้ำหลี่ยังไม่สามารถรอดชีวิตกลับออกมาได้ ข้าเพียงหวังว่าตัวแทนสํานักจะไม่กล่าวโทษข้า!”

 

แม่นางหูซานยิ้มอย่างจนปัญญา

 

“แกร๊ก! แกร๊ก!”

 

ทันใดนั้น จุดสีดําก็ปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้า

 

จุดสีดํานั้นบินข้ามฟ้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อมันใกล้เข้ามา พวกเขาถึงบอกได้ว่ามันเป็นนกวิญญาณขนาดยักษ์ มันมีขนสีขาว ดวงตาแดงก่ำ และมีท่าทางหยิ่งยะโส

 

ที่น่าตกใจที่สุดก็คือมันมีรัศมีพลังของผู้ฝึกยุทธ์ระดับประตูทองที่ 12!

 

“อ๋า! นกวิญญาณนี้ยังดูแกร่งกล้ากว่าห้าผู้อาวุโสแห่งแม่น้ำหลี่เสียอีก!”

 

ชายแผลเป็นใบหน้าซีดลง “ทําไมมันถึงมาปรากฏตัวที่นี่?”

 

แม้ว่าพวกมันหลายคนนั้นจะนับได้ว่ามีความสามารถ พวกมันทุกคนก็ยังเดาได้ว่าหากเจ้านกนี่คลั่งขึ้นมาก็สามารถจัดการกับพวกมันทั้งหมดได้!

 

ไม่สามารถรับมือกับนกตัวหนึ่งได้หลังจากฝึกวิทยายุทธ์มาเกินสิบปีงั้นหรือ?

 

“เจ้าคือแม่นางหูซาน?”

 

นกยักษ์ร่อนลงและไม่ขยับ เสียงหนึ่งดังมาจากบนตัวนก

 

“คารวะผู้อาวุโส!”

 

แม่นางหูซานเดินขึ้นหน้าและคารวะอย่างนอบน้อม ทันใดนั้น นางก็เห็นผู้ชายและผู้หญิงเดินลงมา ราวกับออกมาจากภาพวาด

 

“ ข้าคือหูซาน พวกท่านคือ?”

 

นางเอาไว้แล้วว่าทั้งสองคนนี้คือใคร ใบหน้าแดงเรื่อขึ้น

 

“พวกเรามาจากสํานักหยวน เหนื่อยพวกเจ้าแล้ว!”

 

ฟางหยวนยังคงเงียบอยู่ สืออวี้ถงก้าวออกมาและตอบอย่างสงบก่อนที่จะดึงหยกสีเขียวมรกตชิ้นหนึ่งออกมา “นี่เป็นแผ่นหยกพันความดี เจ้าสามารถเอามันไปแลกกับสิ่งที่เจ้าต้องการได้ที่สํานักหยวนทุกสาขา!”

 

“ขอบคุณมาก พี่สาว!”

 

แม่นางหูซานรับหยกพันความดีมาอย่างนอบน้อมและเก็บมันไว้อย่างดี เห็นสีหน้าอิจฉาของผู้อื่นรอบ ๆ ตัวแล้วนางก็แตะมือลงที่มีดบินของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

 

นางไม่สงสัยเลยว่าถ้าไม่เพราะตัวตนของอู่จงสองคนนี้ เหล่า “เพื่อนเก่า” ของนางคงเสี่ยงชีวิตแย่งชิงสมบัติชิ้นนี้ไป

 

“เล่าให้ข้าฟัง เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่เ”

 

เห็นแม่นางหูซานเก็บหยกพันความดีลงไป ฟางหยวนก็พูดขึ้น “อย่าได้หลงลืมรายละเอียดใด!”

 

“เจ้าค่ะท่าน!”

 

แม้ว่าเขาจะเงียบอยู่ตลอด แต่เมื่อเขาเปิดปากขึ้น สืออวี้ถงก้าวถอยไปที่ด้านข้างเขาอย่างเคารพไพล่มือไว้ที่ด้านหลัง ในตอนนี้ แม่นางหูซานก็สามารถบอกได้ว่านายท่านที่แท้จริงนั้นคือใคร และความเย็นเยือกสายหนึ่งก็แล่นไปตามสันหลัง

 

“รายงาน!”

 

ในเมื่อนางไม่รู้ตัวตนแท้จริงของฟางหยวน แม่นางหูชานก็ตัดสินใจแสดงความเคารพสูงสุด “มรดกที่ในทะเลสาบมังกรพิษนั้นถูกพบครั้งแรกโดยบรรพบุรุษของข้า หูอิง จากในบันทึกของตระกูล นี่ทําให้บรรพบุรุษของข้ามาตั้งรกรากที่ในมณฑลชิงหลงเพื่อที่จะครอบครองมรดกนั้น แต่ว่าเพราะหมอกพิษนั้นอันตรายมาก พวกเราจึงไม่สามารถอยู่ในนั้นได้นานพอ แม้จะมียาวิเศษต้านพิษ มีเพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับประตูที่ขึ้นไปที่สามารถทนอยู่ได้ ระยะเวลานั้นก็ขึ้นกับความสามารถของคนผู้นั้น…”

 

“ข้าได้รายงานไปที่สํานักหยวนแล้วก่อนหน้านี้ ทางสํานักให้ห้าผู้อาวุโสแห่งแม่น้ำหลี่เข้าไปสํารวจ พวกเขาทุกคนนําหนอนเป็นตายไปด้วย หนอนเป็นตายคือหนอนสองชนิด ตัวผู้และตัวเมีย หากตัวหนึ่งตายอีกตัวก็ไม่รอดชีวิตไปได้…. หลังจากเข้าไปในหมอกพิษ ในตอนแรก ทุกอย่างก็ราบรื่นดี แต่ว่า หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หนอนเป็นตายทั้งห้าที่ด้านนอกก็ตายลง นี่หมายความว่าพวกเขาทั้งห้าก็ตายตกไปแล้วเช่นกัน…. อภัยให้พวกเราด้วย!”

 

แม่นางหูซานรายงาน และรู้สึกหวาดกลัวขึ้นช้า ๆ

 

อย่างไรเสีย มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเฟ้นหาผู้ฝึกยุทธ์ระดับประตูทองที่ 12

 

“อืม เอาบันทึกนั่นให้ข้าดู!”

 

ฟางหยวนโบกมือ

 

แม้จะไม่ยินยอมนัก แต่แม่นางหูซานก็ดึงบันทึกเก่าคร่ำเล่มหนึ่งออกมาจากในเสื้อและส่งให้ฟางหยวน

 

สีหน้าของเขายังไม่เปลี่ยนแปลงขณะค่อย ๆ อ่านบันทึกช้า ๆ

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ฟางหยวนก็เงยหน้าขึ้นและโบกมือง่าย ๆ

 

“เอาละ ตอนนี้ข้าเข้าใจความอันตรายของที่นี่แล้ว ตั้งแต่นี้ไป นี่ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้าแล้ว กลับไปซะ!”

 

ฟางหยวนตรงไปที่หมอกพิษและเริ่มรวบรวมพลัง

 

“ซู่! ซู่!”

 

เขาชักนําพลังธาตุออกมาจากร่างกายและสร้างเป็นฟองอากาศล้อมรอบตัวเองไว้ ก้าวเท้าก้าวใหญ่ เดินเข้าไปในหมอกพิษ

 

“ซี่! ซี่!”

 

หมอกพิษหนาหนักดูมีชีวิตขึ้นมาและแนบตัวเองเข้ากับฟองอากาศพลังธาตุ พยายามลงมือตามปกติ นี้ทําให้พลังธาตุของฟางหยวนค่อย ๆ ถูกกร่อนไป

 

แต่ว่า เทียบกับปริมาณพลังธาตุอันแท้จริงที่เขามี นี่ไม่นับเป็นกระไรเลย

 

“ไปกันเถอะ!”

 

เมื่อเขาเรียก สืออวี้ถงก็ก้าวไปข้างหน้าและโบกมือ พลังธาตุสีเขียวปรากฏขึ้น นางเดินตามฟางหยวนไป พวกเขาหายเข้าไปในหมอกพิษอย่างช้า ๆ

 

“ก่อรูปลักษณ์ภายนอก?!”

 

ที่ด้านข้าง แม่นางหูซาน ชายแผลเป็นและคนที่เหลือล้วนตะลึงงัน

 

ตอนที่ห้าผู้อาวุโสแห่งแม่น้ำหลี่มาที่นี่ก่อนหน้านี้ พวกเขาใช้เวลาเตรียมการเป็นครึ่งวัน กินยาต้านพิษและยาวิเศษ มันไม่ได้เรียบง่ายเช่นนี้

 

นอกจากนี้ หลังจากการเตรียมการทั้งหมด พวกเขาก็ยังคงไม่รอด

 

“อู่จง!”

 

แม่นางหูซานยังอึ้งอยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ “พวกเขาสองคนเป็นอู่จง! อันที่จริง ก็มีเพียงคนเช่นนี้จึงสามารถมีนกวิญญาณเช่นนี้ได้! สิ่งเดียวก็คือ… การปรากฏตัวของผู้อาวุโสและนกวิญญาณนี้”

 

ขณะที่ดวงตาของนางเปิดกว้าง นางก็คิดถึงความเป็นไปได้หนึ่ง

 

ใบหน้าแผลเป็นและคนที่เหลือก็สีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน มองไปทางทะเลสาบมังกรพิษ ดวงตาของพวกมันก็เต็มไปด้วยความนับถือขณะพึมพํากับตัวเอง “มิใช่ท่านเจ้าสํานักมาด้วยตนเองหรอกหรือ?”

 

“ซ่า! ซ่า!”

 

ในหมอกพิษสีเขียว มีแต่ความเงียบ ยกเว้นเพียงแค่เสียงฝีเท้า และมันก็ประหลาดที่ได้ยินเสียงนี้ในความเงียบ

 

หลังจากเดินมาประมาณสามสิบจั้ง หมอกพิษก็เริ่มหนาทึบมากขึ้น และความกัดกร่อนต่อฟองอากาศพลังธาตุก็เริ่มรุนแรงมากขึ้น

 

ฟางหยวนนั้นไม่เป็นอะไร แต่ว่าสืออวี้ถงนั้นเดินเคียงข้างเขาได้อย่างลําบาก ขณะที่ฟองอากาศพลังธาตุของนางเริ่มส่องประกาย

 

“ยิ่งพวกเราเข้าไปใกล้ หมอกพิษก็เริ่มรุนแรงขึ้น!”

 

ฟางหยวนยกขาขึ้นมา บนพื้นนั้นเป็นโคลนหนา มันเหมือนพื้นดินที่นี่ถูกพิษกัดกร่อนจนเริ่มเปื่อยยุ่ย

 

หากไม่ใช่เพราะฟางหยวนนั้นใช้พลังธาตุปกคลุมรองเท้าเอาไว้ด้วย มันก็คงกร่อนไปแล้วเช่นกัน

 

“แม้ว่ามันจะเรียกว่าทะเลสาบมังกรพิษ แต่อันที่จริงแล้ว มันก็เป็นเพียงหนองน้ำ! นอกจากนี้…”

 

ฟางหยวนคว้ามือไปข้างหน้า

 

“ฝุบ!”

 

เพียงวูบเดียว มือของเขาก็เต็มไปด้วยหนอนสีเขียว

 

หนอนเหล่านี้ยาวประมาณครึ่งนิ้วและเปล่งประกายแสงสีเขียว พวกมันมีปีกใสสองคู่และมีลายตรงท้อง มันน่าขนลุกมาก

 

“เจ้าสิ่งนี้นั้นเป็นพิษและดูเหมือนจะมีความสามารถในการกัดกร่อนพลังธาตุของท่าน ระวังด้วย…”

 

เพียงแค่ดีดนิ้ว ก็ปรากฏรอยสีเขียวบนพื้น ควันสีขาวลอยออกมาและพื้นก็กร่อนไปกลายเป็นหลุมหนึ่ง

 

สืออวี้ถงถึงตกใจจนพูดไม่ออก สีหน้าเปลี่ยนไป

 

แม้ว่านางก็เป็นอู่จงเช่นกัน เทียบกับฟางหยวนแล้ว ก็ยังแตกต่างกันอีกช่วงใหญ่

 

หากหนอนสีเขียวเหล่านี้รุมโจมตีนาง นางย่อมไม่สามารถป้องกันตนเองได้

 

“ดูเหมือนว่าบรรพบุรุษของแม่นางหูซานไม่ได้บันทึกเรื่องเกี่ยวกับหนอนนี้เอาไว้”

 

ฟางหยวนยิ้ม ก้าวไปข้างหน้าหลายก้าวและเท้าขวาไปบนพื้น

 

“ครืน!”

 

ขณะที่พื้นแยกออก โคลนก็ปลิวกระเด็นไปทั่ว เผยให้เห็นซากโครงกระดูก จากสภาพของมันและความกร่อน มันดูเหมือนว่าจะเป็นซากจากหลายปีก่อน

 

“ห้าผู้อาวุโสแห่งแม่น้ำหลี่?”

 

สืออวี้ถงเห็นแหวนโลหะและอุทานออกมาอย่างตกใจ

 

“อืม พวกเขาไร้สามารถและยังอวดดี แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพวกเขาจะมาตายอยู่ที่นี่!”

 

ฟางหยวนส่ายหน้าและเดินต่อ

 

“แซ่ก! แซ่ก!”

 

ยิ่งพวกเขาเดินเข้าไปลึก พื้นดินก็ยิ่งนุ่ม มีแอ่งน้ำสีเขียวเล็ก ๆ อยู่ทั่วไปในโคลน และยังมีฟองปุด พอฟองแตกออก ก็มีกลิ่นกํามะถันลอยขึ้นในอากาศ

 

หากที่อยู่ตรงนี้เป็นคนธรรมดาหรือเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับประตูทองที่ 12 พวกเขาก็คงตกหล่มโคลนถูกกลืนกินทั้งเป็นไปแล้ว

 

โชคดี ฟางหยวนและสืออวี้ถงนั้นเป็นผู้ที่เหนือธรรมดา ทุกก้าวของพวกเขานั้นมั่นคงอย่างที่สุด

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ทะเลสาบสีเขียวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าคนทั้งคู่

 

ที่นี่ หมอกสีเขียวดูจางไปและการมองเห็นก็ดีขึ้น

 

แต่ว่า ฟองอากาศพลังธาตุของสืออวี้ถงนั้นกลับส่งเสียงสั่น ๆ ออกมา รูปร่างเดิมที่มันเคยเป็น ตอนนี้นั้นผิดรูปไปอย่างรุนแรงแล้ว

 

“ยิ่งไปได้ไกลเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้มากขึ้น!”

 

ฟางหยวนพยักหน้า “หากนี่คือระยะไกลสุดที่ท่านมาได้ เช่นนั้นก็รอข้าที่นี่!”

 

โดยไม่รอให้สืออวี้ถงตอบ เขาก็ไปถึงผิวทะเลสาบแล้ว

 

“ซ่า!”

 

พอเท้าขวาของเขาแตะลงอย่างมั่นคงบนผิวทะเลสาบ ก็เกิดคลื่นแผ่ออกไปโดยรอบ แต่ทว่ากลับไม่ได้รับผลกระทบจากน้ำหนักของเขาเดินบนผิวน้ำ!

 

กระทั่งอู่จงยังพบว่านี่เป็นเรื่องยาก ไม่ต้องพูดถึงว่า ทะเลาสาบมังกรพิษนั้นไม่ได้เหมือนทะเลสาบทั่วไป

 

ฟางหยวนดูใจเย็นและไปถึงกลางทะเลสาบ

 

เขาปลดปล่อยพลังธาตุออกมา ใบหน้าของเขานั้นมีสีหน้าที่ดูราวจะเข้าใจบางอย่าง

 

“ฟ่อ!”

 

ทันใดนั้น เงาร่างราวกับลูกศรยาวเหยียดหยักไปมาก็ปรากฏขึ้นภายใต้ผิวหน้าของทะเลสาบ!