หยางเฉิงจุนชิงโจมตีก่อนกู้หนิง แต่เขาลืมไปว่าจางฉิวฮวาไม่ด่วนสรุป หากยังไม่รู้สาเหตุทั้งหมด ดังนั้นครูจึงหันมาทางกู้หนิงและสอบถามว่า

“กู้หนิง เธอมีอะไรจะอธิบายรึเปล่า?”

“ค่ะ หนูยอมรับว่าตบจ้าวเฟยเฟย เพราะเธอสบประมาทหนูก่อน เมื่อวานหนูไปร้านขายเครื่องประดับ หนูแค่อยากเข้าไปดูเฉยๆ แต่จ้าวเฟยเฟยทำให้หนูอับอาย โดยบอกกับทุกคนว่าหนูจน และวันนี้เธอยังหัวเราะเยาะหนูต่อหน้าทุกคน เธอบอกว่าหนูควรหาผู้ชายเลี้ยง หนูเลยขว้างลูกบอลกระดาษเข้าปากเธอ จากนั้นเธอก็ด่าหนูว่านังร่าน หนูโกรธมากเลยตบหน้าเธอ แต่เธอก็ไม่หยุด ยังขว้างขวดน้ำใส่หนู หนูยกแขนปกป้องตัวเองแต่ขวดน้ำมันกระเด็นกลับไปใส่หน้าผากเธอเอง”

กู้หนิงตอบ เธอไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด เธอไม่ได้พูดว่า จริงๆแล้วเธอตั้งใจปัดขวดน้ำให้กระเด็นใส่หน้าผากจ้าวเฟยเฟยต่างหาก

กู้หนิงคิดว่ามันก็ต้องมีปิดบังกันบ้าง

จางฉิวฮวาได้ยินดังนั้น จึงหันไปถามจ้าวเฟยเฟย “จริงรึเปล่า?”

“หนู..” จ้าวเฟยเฟยอยากตอบกลับ แต่เธอกลัวครูจางฉิวฮวา สุดท้ายก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่ผงกศีรษะยอมรับ

หยางเฉิงจุน อู่ฉินหย๋า และหยางหลูลู่ ต่างนิ่งเงียบเช่นเดียวกัน พวกเขาทั้งหมดไม่อยากพาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ตอนนี้จางฉิวฮวารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“เป็นความผิดจ้าวเฟยเฟยที่ทำตัวหยาบคายกับกู้หนิงในตอนแรก แต่พวกเธอทั้งสองก็มีความผิดร่วมกัน เธอทั้งคู่จะยอมถูกลงโทษ หรือจะขอโทษกันและกัน เลือกเองก็แล้วกันนะ”

การลงโทษไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไร หากทัศนคติของทั้งสองไม่ถูกปรับเปลี่ยน

จางฉิวฮวาไม่สนใจว่าพวกเขาจะตบตีกันอีกหรือไม่ ตราบใดที่พวกเขาไม่ตบตีกันในโรงเรียนก็พอ

กู้หนิงเห็นด้วย นี่คือสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว

ดังนั้นเธอจึงเอ่ยเสียงเรียบกับจ้าวเฟยเฟยว่า “จ้าวเฟยเฟย เธอเลือกสิ ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไรฉันก็ไม่แคร์หรอก”

แน่นอนว่าจ้าวเฟยเฟยไม่ขอโทษกู้หนิง ก็เธอเป็นคนเจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากถูกทำโทษเช่นเดียวกัน

จ้าวเฟยเฟยหงุดหงิด สุดท้ายก็เอ่ยปากขอโทษ เธอสัญญากับตัวเองว่าเธอต้องเอาคืนกู้หนิงสักวัน

“เอาล่ะ จ้าวเฟยเฟยไปห้องพยาบาลดูแผลหน่อย” จางฉิวฮวาพูด

จากนั้นหยางหลูลู่จึงพาจ้าวเฟยเฟยไปยังห้องพยาบาล หยางเฉิงจุนมองมาที่กู้หนิงก่อนจะกลับไปนั่งที่ตัวเอง

คาบเรียนที่สองเริ่มต้นขึ้น

ด้านนอก จ้าวเฟยเฟยพูดอย่างโกรธแค้นว่า “กู้หนิง คอยดูเถอะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฉันจะเอาคืนแกอย่างสาสมแน่!!!”

“ใช่ พวกเราต้องให้บทเรียนนังนั่น” หยางหลูลู่เอ่ยสำทับทันที

ครูที่สอนวิชาคณิตศาสตร์ เป็นครูที่เข้มงวด และไม่มีใครกล้าก่อเรื่องในชั่วโมงของเธอ

กู้หนิงตั้งใจเรียน แม้ว่าเธอจะมีพลังจากหยกแต่เธอก็ยังต้องตั้งใจเรียนอยู่ดี

โชคดีที่ชีวิตก่อนกลับมาเกิดใหม่ของถังอันหนิง เธอเป็นเด็กเรียนดีมาก่อน มันจึงไม่ยากสำหรับเธอนักที่จะเรียนเนื้อหามัธยมปลาย

สำหรับหยูหมิงซี เธอกระวนกระวายใจตลอดคาบ เธอไม่สบายใจเมื่อรับรู้ถึงการเปลี่ยนไปของกู้หนิง แต่สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดคือจ้าวเฟยเฟยจะกลับมาแก้แค้นกู้หนิงเพื่อนของเธอ

เมื่อคาบเรียนที่สองจบลง  หยูหมิงซีจึงเอ่ยถามกู้หนิงอีกครั้ง “กู้หนิงเธอทำให้จ้าวเฟยเฟยโกรธ เธอไม่กลัวว่า…”

ก่อนที่หยูหมิงซีจะพูดจบ กูหนิงก็พูดขัดขึ้นก่อน

กู้หนิงทำหน้าจริงจังเคร่งขรึม เธอเอ่ยเสียงต่ำ “หมิงซีฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะ การที่เธออยู่เฉยๆไม่ทำอะไรนั้นไม่ช่วยอะไรเธอหรอก ฉันทนมามากแล้ว และฉันไม่คิดว่าจ้าวเฟยเฟยจะทำร้ายฉันได้”

“ถ้าเธอกลัวเขา ก็อยู่ให้ห่างจากฉัน ฉันไม่โทษเธอหรอก แต่ถ้าเธออยากจะเป็นเพื่อนฉัน จงชินกับการเปลี่ยนแปลงของฉันซะ และฉันก็อยากให้เธอเปลี่ยนด้วยเหมือนกัน เธอต้องหัดปฏิเสธกับอะไรก็ตามที่เธอไม่ชอบ เธอต้องสู้กลับ หากว่ามันไม่ยุติธรรมกับเธอ สิ่งสำคัญที่สุดเธอต้องสู้เพื่อสิ่งที่เธอต้องการ ฉันจะไม่บังคับเธอ ทุกอย่างอยู่ที่เธอตัดสินใจ”

กู้หนิงไม่อยากบังคับให้หยูหมิงซีเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอแค่อยากช่วย

สิ่งที่กู้หนิงพูดนั้นกระแทกใจของหยูหมิงซีจังๆ

เธอคิดว่ากู้หนิงพูดถูก ถ้าเรามัวแต่อ่อนแอและยอมอยู่เสมอ จะไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเรา

การได้เห็นกู้หนิงเป็นคนกล้าแสดงออกและมั่นใจ หยูหมิงซีจึงมีความมั่นใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ถึงแม้ตัวเธอจะยังกลัวจ้าวเฟยเฟย แต่เธอจะไม่อยู่เฉยอีกแล้ว เธอต้องการใช้ชีวิตของเธอ เธออยากจะพูดคำว่า ‘ไม่’ ให้กับสิ่งที่เธอไม่ชอบ สู้กับความไม่ยุติธรรม และสู้เพื่อสิ่งที่ตัวเธอเองต้องการ

หยูหมิงซีมีคำตอบในใจเธอแล้ว แต่ยังมีความลังเลสงสัย “กู้หนิง เธอพูดถูก การเป็นคนอ่อนแอและยอมอยู่เสมอไม่ช่วยฉันผ่านปัญหาไปได้ ฉันไม่อยากถูกรังแกอีกแล้ว ฉันต้องการที่จะเปลี่ยนตัวเอง แต่ว่าต้องทำยังไงล่ะ?”

“ตราบใดที่เธอต้องการ เธอทำได้แน่” กู้หนิงพูดอย่างมั่นใจ

“อื้ม ฉันจะทำให้ได้!”

“หมิงซี ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนฉันแล้ว ฉันสัญญาว่าถ้าเธอมีปัญหา ฉันจะช่วยเธอเท่าที่ฉันช่วยได้ และจำไว้ว่าฉันเกลียดการหักหลังที่สุด บอกกับฉันมาตามตรงถ้าเธอไม่ต้องการที่จะเป็นเพื่อนฉัน แทนที่จะทำร้ายฉันเพื่อผลประโยชน์” กู้หนิงเอ่ยเตือนและให้คำสัญญาในเวลาเดียวกัน