เมื่อได้ยินคำเตือนและคำสัญญาจากกู้หนิง หยูหมิงซีจึงตอบกลับด้วยความจริงใจว่า “กู้หนิง ฉันจะรักษามิตรภาพของเราตลอดไป”

ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าหยูหมิงซีจะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่อง แต่เธอรู้ว่าอะไรคือความภักดี เมื่อเธอได้เป็นเพื่อนกับใคร เธอจะไม่มีวันทรยศหักหลัง

“ดี ฉันเชื่อเธอ” กู้หนิงยิ้มเบาๆ เธอมองหยูหมิงซีอย่างเพื่อนคนหนึ่ง

มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับกู้หนิงที่จะเชื่อใจใครสักคน แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจไปแล้ว เธอก็ต้องยอมรับผลของมัน

แน่นอนว่ากู้หนิงไม่ได้บอกเพื่อนทุกเรื่อง เธอไม่อยากทำร้ายเพื่อนของเธอ เพียงแค่อยากช่วยเพื่อนของเธอเท่าที่จะช่วยได้ก็เท่านั้น

ตลอดช่วงเช้า จ้าวเฟยเฟย หยางหลูลู่ อู่ฉินหย๋าและหยางเฉิงจุน มองไปยังกู้หนิงด้วยสายตาจงเกลียดจงชัง

กู้หนิงรู้ดีว่าจ้าวเฟยเฟยไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ แต่เธอไม่กลัวเลยสักนิด ตอนนี้เธอไม่ใช่กู้หนิงคนเดิม เธอเปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อจบคาบเรียนช่วงเช้า กู้หนิงและหยูหมิงซีเดินออกจากห้องเรียนตรงไปยังโรงอาหาร โชคดีที่จ้าวเฟยเฟยไม่ได้เข้ามาหาเรื่องเธออีก

เมื่อกำลังจะเดินออกจากตึกเรียน กู้หนิงถูกใครบางคนเดินมาดักหน้าเธอไว้ก่อน

คนนั้นก็คือกู้เซียวเซียว ลูกพี่ลูกน้องกู้หนิง คนที่เป็นสาเหตุให้กู้หนิงต้องตาย

แม้ว่ากู้เซียวเซียวจะไม่ได้สวยเท่ากู้หนิง แต่เธอมีรูปร่างที่ดีมาก ไม่อย่างนั้นฉินเจิ้งคงไม่ตกหลุมรักเธอ นอกจากนี้กู้เซียวเซียวยังมีฐานะร่ำรวย

แม้ครอบครัวของฉินเจิ้งจะมีอำนาจและพอมีเงินอยู่บ้างแต่มันยังไม่มากพอ พวกเขาต้องการเงินมากกว่านี้เพื่อไปสู่เป้าหมายที่พวกเขาวางไว้

“กู้หนิง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะรอดมาได้” สายตาของกู้เซียวเซียวเต็มไปด้วยความเกลียดชังและไร้ความปราณี เธอฝันร้ายมาสองคืนหลังจากที่รู้เห็นเหตุการณ์อุบัติเหตุรถชน

แต่เมื่อเธอได้ข่าวจากฉินเจิ้งเช้านี้ว่ากู้หนิงยังมีชีวิตอยู่ สายตาของเธอยิ่งเพิ่มความเกลียดชังมากขึ้น

เธอต้องทนทรมานจากฝันร้ายสองคืน ในขณะที่กู้หนิงแข็งแรงสบายดี กู้เซียวเซียวไม่อาจทนต่อความจริงนี้ได้

กู้เซียวเซียวเป็นผู้หญิงเห็นแก่ตัวที่คิดแต่เรื่องตัวเอง ในสายตาเธอ เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของกู้หนิงคนเดียว

“ถ้าฉันตาย เธอกลัวว่าฉันจะกลายเป็นผีมาหลอกเธองั้นเหรอ?” กู้หนิงมองกู้เซียวเซียวแล้วยิ้มอย่างเสแสร้ง

กู้หนิงรู้ว่ากู้เซียวเซียวตกใจกลัว และสองวันนั้นคงเป็นฝันร้ายสำหรับหล่อน

กู้เซียวเซียวไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด เธอแค่รู้สึกกลัวเท่านั้น

“แก” ฉับพลันสีหน้ากู้เซียวเซียวก็เปลี่ยนไป กู้หนิงจี้ถูกจุดเธอเข้าอย่างจัง

ถึงแม้กู้เซียวเซียวจะรู้สึกโมโห แต่ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงอุบัติเหตุรถชนอีก “กู้หนิง ฉินเจิ้งไม่ได้ชอบแกแล้ว แกไม่ใช่แฟนเขาอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นช่วยกรุณาอยู่ห่างจากเขาด้วย อย่าทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าไปกว่านี้เลย!”

กู้เซียวเซียวมองกู้หนิงราวกับผู้ชนะ เธอต้องการทำร้ายจิตใจกู้หนิง เธออยากเห็นกู้หนิงเศร้าโศกเสียใจ แต่หารู้ไม่ว่ากู้หนิงได้เปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว

กู้หนิงไม่รู้สึกเจ็บ แต่รู้สึกรังเกียจแทนn และในสายตาของกู้หนิงนั้น กู้เซียวเซียวเหมือนตัวตลก

“ฉันไม่ต้องการผู้ชายน่ารังเกียจอย่างเขาเลยสักนิด ก็คงมีแต่ผู้หญิงแบบเธอล่ะมั้งที่คิดว่าเขาน่าสนใจ อี๋ ทุเรศ!”  กู้หนิงตอกกลับ

“อะไรนะ?!!” กู้เซียวเซียวประหลาดใจ เธอไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากกู้หนิง

เธอบอกว่าเธอไม่ชอบฉินเจิ้ง ซ้ำยังบอกว่าเขาน่ารังเกียจ?

กู้เซียวเซียวไม่อยากจะเชื่อ กู้หนิงต้องแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่สนใจเป็นแน่

“กู้หนิง โกหกตัวเองต่อไปเถอะ เธอคิดเหรอว่าฉันจะเชื่อ?”

“จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันไม่แคร์เลยสักนิด” กู้หนิงไม่อยากเสียเวลากับกู้เซียวเซียวอีก จากนั้นเธอก็เดินผ่านกู้เซียวเซียวไปพร้อมกับหยูหมิงซี

“แก…”

กู้เซียวเซียวโกรธมาก เธออยากจะเดินเข้าไปกระชากแขนกู้หนิง กลับมาคุยให้รู้เรื่อง แต่ต้องล้มเลิกความคิดไปเพราะเธอกำลังรอฉินเจิ้ง

สงบอารมณ์ได้แล้ว กู้เซียวเซียวก็สังเกตว่ากู้หนิงเปลี่ยนไป แต่ก่อนกู้หนิงไม่เคยสู้เธอกลับ ไม่ว่าเธอจะเกรี้ยวกราดแค่ไหน

หรือนิสัยเธอจะเปลี่ยนไปหลังจากเกิดอุบัติเหตุ?

หยูหมิงซีมองกู้หนิงเหมือนอยากจะพูดอะไร

“เธอมีอะไรจะพูดกับฉันรึเปล่า?” กู้หนิงเอ่ยถามขึ้นมาก่อน ถึงแม้กู้หนิงจะรู้อยู่แล้ว แต่เธออยากให้หยูหมิงซีถามเธอมากกว่า

หลังจากอึกอักอยู่สักครู่ หยูหมิงซีจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “กู้หนิง เอ่อ เธอเป็นแฟนกับฉินเจิ้งเหรอ?”

มันเกินจินตนาการของหยูหมิงซีไปมากที่ฉินเจิ้งและกู้หนิงเคยเป็นแฟนกัน ทั้งสองมาจากครอบครัวที่ต่างกันมาก

หยูหมิงซีได้แต่สงสัย

“ประมาณนั้น กู้เซียวเซียวอยากให้ฉันขายหน้า เธอก็เลยขอให้ฉินเจิ้งตามจีบฉันแล้วก็ขอให้ทิ้งฉันหลังจากสองเดือน เธอแค่อยากเห็นฉันเป็นตัวตลกน่ะ เพราะงั้นฉันเลยคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นแฟนกับเขาจริงๆ” กู้หนิงไม่ได้ปิดบัง เธอพูดความจริง

“อะไรนะ? ” หยูหมิงซีตกใจ รู้สึกโกรธแทนกู้หนิง

“ไอ้หน้าตัวเมีย!! พวกเขาทำอย่างนั้นกับเธอได้ยังไง!”

หยููหมิงซีรู้สึกแย่และรู้สึกผิดที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อเพื่อนของเธอได้

“ไม่เป็นไรน่า เรื่องมันเก่าแล้ว ตอนนี้ฉันก็สบายดีนี่นา” กู้หนิงปลอบใจ

หยูหมิงซีมองกู้หนิง เพื่อดูว่าเพื่อนของเธอไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ “หมอนั่นเอาเปรียบอะไรเธอรึเปล่า?”

“ไม่มีทาง แม้แต่มือก็ยังไม่ได้จับ” กู้หนิงตอบ  ใช่ แม้แต่ตอนที่เดินด้วยกันก็ยังไม่ได้จับมือ

ฉินเจิ้งไม่เคยชอบกู้หนิง ความสัมพันธ์พวกเขาเป็นแค่เกม ฉินเจิ้งจึงไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวกู้หนิง

“เยี่ยม” หยูหมิงซีถอนหายใจโล่งอก

กู้หนิงยิ้มรับและไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เธอคิดว่าหยูหมิงซีคนนี้น่ารักดี

เมื่อพวกเธอเดินมาถึงโรงอาหาร หยูหมิงซีอาสาไปซื้อข้าว บอกกู้หนิงนั่งรอที่โต๊ะ
กู้หนิงรู้ว่าหมิงซีอยากจะเลี้ยงข้าวกลางวันเธอ เธอจะได้ไม่ต้องกินแต่ขนมปังไส้ถั่วอย่างทุกที

แต่กู้หนิงปฏิเสธ