ถึงเขาจะไม่ชอบกู้หนิง เขาก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าเด็กสาวที่เคยรักเขามาก จู่ๆก็เกิดไม่สนใจเขาขึ้นมา

ฉินเจิ้งเป็นเด็กหนุ่มที่เห็นแก่ตัว เขาชอบให้คนมาหลงรักและภูมิใจที่ตัวเองเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ

เมื่อกู้หนิงเดินเข้ามาในห้องเรียน จ้าวเฟยเฟยมองมายังเธอด้วยสายตาไม่ชอบใจ เอาจริงๆกู้หนิงก็รู้สึกเบื่อเหมือนกัน

หยูหมิงซีเอ่ยถามกู้หนิงทันทีที่เธอนั่งลง “กู้หนิง เป็นไง ทุกอย่างโอเคไหม?”

“ดี ดีมาก” กู้หนิงตอบ

คาบแรกของช่วงบ่ายคือภาษาอังกฤษ อาจารย์ที่สอนภาษาอังกฤษมักหาเรื่องจับผิดกู้หนิงทุกครั้งที่มีโอกาส

กู้หนิงรู้ว่าที่อาจารย์ทำแบบนี้นั้นมีจุดประสงค์บางอย่าง

อาจารย์ภาษาอังกฤษ ‘เฉินหมิง’ คือลุงของเฉินจื่อเหยา เธอต้องบอกลุงของเธอเรื่องที่เธอทะเลาะกับกู้หนิงแล้ว

“กู้หนิง ไหนลองแปลประโยคนี้เป็นภาษาอังกฤษดูหน่อยสิ” เฉินหมิงเอ่ย

เป็นที่รู้กันดีในห้องว่ากู้หนิงนั้นอ่อนภาษาอังกฤษ เฉินหมิงจึงจงใจให้เธอแปลทั้งย่อหน้า แม้แต่นักเรียนที่เก่งภาษาอังกฤษในระดับสูงสุดของชั้นเรียนก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

ถ้าใครสามารถแปลสองในสามได้ เขาหรือเธอคงได้งานดีๆไม่ยาก

ดังนั้นทุกคนรู้ว่าอาจารย์เฉินหมิงกำลังจับผิดเพื่อหาเรื่องกู้หนิงอย่างจงใจ

ถึงจะไม่รู้เหตุผล จ้าวเฟยเฟยและบรรดาเพื่อนของเธอต่างพอใจที่เห็นกู้หนิงตกที่นั่งลำบาก อย่างไรก็ตามกู้หนิงกลับยืนขึ้นอย่างสงบและเต็มไปด้วยความมั่นใจ

ภาษาอังกฤษอย่างกับเจ้าของภาษาที่ออกมาจากปากของกู้หนิง ทำให้ทุกคนในห้องต้องตกใจ แม้แต่เฉินหมิงซึ่งเป็นครูสอนภาษาอังกฤษก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

กู้หนิงที่เคยอ่อนภาษาอังกฤษมาก่อนแต่ตอนนี้กู้หนิงกลับเปลี่ยนไป

ภาษาอังกฤษถือเป็นภาษาที่สองของเธอ เพราะเธอเคยไปเรียนที่ต่างประเทศเมื่อตอนเป็นถังอันหนิง

เธออยู่ต่างประเทศนานเกือบสิบปี ไม่แปลกที่จะพูดคล่องเหมือนเจ้าของภาษา

ถ้าไม่เห็นหน้าทุกคนอาจเข้าใจผิดเธอได้ว่าเป็นเจ้าของภาษาเสียเอง

หลังจากหายจากอาการตกใจ จ้าวเฟยเฟยและเพื่อนของเธอต่างพากันอิจฉาริษยา

ทำไมภาษาอังกฤษของกู้หนิงถึงดีขึ้นมาได้ล่ะ?

เฉินหมิงทำหน้าผิดหวัง เขารู้สึกเสียหน้าและรู้สึกอับอายต่อตัวเอง

เขาตั้งใจจะทำให้กู้หนิงเสียหน้าและหาเรื่องต่อว่าเธอ

ถึงแม้เขาจะผิดหวังแต่ก็ต้องยอมรับว่ากู้หนิงทำได้ดีกว่าเขามาก ดังนั้นเขาจึงล้มเลิกแผนการในใจเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเสียหน้าไปกว่านี้

หลังจากจบคาบ หยูหมิงซีมองมายังกู้หนิงด้วยสายตาชื่นชมและตื่นเต้น

“กู้หนิง ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าภาษาอังกฤษเธอจะดีขนาดนี้!”

“ฉันสอนเธอได้นะถ้าเธอต้องการ” กู้หนิงเอ่ย

“จริงเหรอ! เอาสิๆ” หยูหมิงซีตื่นเต้น เพราะภาษาอังกฤษเธอก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน

“แล้วยังไงล่ะ? เด็กผู้หญิงจนๆก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงจนๆไม่ว่าภาษาอังกฤษจะดีแค่ไหนก็ตาม” จ้าวเฟยเฟยทนไม่ได้ที่กู้หนิงเอาชนะเธอได้อีกครั้ง ในสายตาของเธอผู้หญิงจนๆไม่มีทางเปลี่ยนแปลงชะตาตัวเองได้

“ใช่แล้วล่ะ” หยางหลูลู่และอู่ฉินหยาเห็นด้วย พวกเธออยู่กับจ้าวเฟยเฟยมานานเกินไปจนลืมสถานะของตัวเอง

กู้หนิงไม่ใส่ใจในขณะที่หยูหมิงซีรู้สึกถูกโจมตี

เฉินหมิงกลับที่ห้องทำงาน เขาส่งข้อความไปบอกเฉินจื่อเหยาว่าภาษาอังกฤษของกู้หนิงนั้นดีมากเกินกว่าจะหาข้อตำหนิได้

เฉินจื่อเหยาได้รับข้อความ เธอโมโหและผิดหวัง แต่ข้อความของเฉินหมิงก็บอกชัดแล้วว่าทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงต้องยอมแพ้ไป

คาบบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่กู้หนิงกับหยูหมิงซีจะออกจากห้อง มู่เค่อก็มายืนรอพวกเธออยู่ข้างนอกพร้อมกับพูดคุยทักทายกับเด็กสาวหลายคน

“ว้าว นั่นมู่เค่อจากห้องหนึ่งนี่ เขามาทำอะไรที่นี่?”

“เขามารอผู้หญิงห้องเราเหรอ?”

“เป็นใครอ่ะ? ฉันอิจฉาจัง!”

“ใช่แล้วล่ะ ฉันหวังว่าเขาจะมาหาฉัน”

“ฝันไปเถอะย่ะ เธอน่ะไม่ใช่สเปคเขา!”

…

ถึงแม้มู่เค่อจะไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อที่สุดในโรงเรียน แต่เขาก็โดดเด่นพอสมควร ทั้งเรียนเก่งและเล่นบาสเก็ตบอลแถมยังมีภูมิหลังครอบครัวที่ดี ไม่แปลกที่เขาจะโด่งดังในชั้นเรียนม.6

“มู่เค่อนายมารอใครที่นี่เหรอ?”

กู้หนิงและหยูหมิงซีเดินออกมานอกห้องระหว่างที่จ้าวเฟยเฟยเดินไปหามู่เค่อและเอ่ยถามเขา

จ้าวเฟยเฟยดูเหนียมอาย ตอนนี้เธอเหมือนไม่ใช่เด็กสาวที่หยิ่งยโสอย่างทุกที กู้หนิงรู้ทันทีว่าจ้าวเฟยเฟยต้องแอบชอบมู่เค่อแน่

ช่างโชคร้ายมู่เค่อกลับไม่ได้ชอบเธอ

“ฉันมาหา…” มู่เค่อไม่ใช่คนหยิ่งแต่ก็ไม่ได้อ่อนโยน เขาปฏิบัติต่อคนอื่นด้วยมารยาทที่ดีตามปกติ

ดังนั้นเขาจึงตอบคำถามของจ้าวเฟยเฟยตามปกติ

แต่ก่อนที่เขาจะตอบคำถามจ้าวเฟยเฟย เขาก็เห็นกู้หนิงและหยูหมิงซีเดินออกมาจากห้อง เขาสาวเท้าเดินไปหาและทิ้งจ้าวเฟยเฟยให้ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

“เฮ้ บอส, หมิงซี ไปกินข้าวกัน!”

บอส? ทุกคนที่อยู่รอบๆพากันประหลาดใจและดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างขึ้น พวกเขาจับจ้องไปที่มู่เค่อจากนั้นก็กู้หนิง

อะไรนะ? บอส? ทำไมมู่เค่อถึงเรียกกู้หนิงว่า ‘บอส’ ?

เกิดอะไรขึ้น?

“ไปกันเถอะ” กู้หนิงไม่สนใจนักเรียนคนอื่นที่กำลังช็อคอยู่ และเดินจากไปพร้อมกับมู่เค่อและหยูหมิงซี

หลังจากกู้หนิงและเพื่อนเดินจากไปได้สักครู่ ทุกคนก็มีสติกลับมาอีกครั้งและเริ่มซุบซิบ

“อะไรนะ นี่ฉันได้ยินถูกไหม? มู่เค่อเรียกกู้หนิงว่าบอส?”

“เธอได้ยินถูกแล้วล่ะ เพราะพวกเราก็ได้ยินแบบนั้นเหมือนกัน”

“แต่ ไม่จริงน่า! เกิดอะไรขึ้น?!”

“ใครจะรู้!”

“มู่เค่อชอบกู้หนิงรึเปล่า? ถึงกู้หนิงจะยากจนแต่เธอสวยนะ!”

“ถ้างั้นทำไมมู่เค่อต้องเรียกเธอว่าบอสล่ะ?”

“บางทีอาจเป็นเพราะเขาชอบแบบนั้นมั้ง!”

…

ในขณะเดียวกัน จ้าวเฟยเฟยรู้สึกโกรธมาก เธอตะโกนดังๆในใจด้วยความคับแค้น เธอชอบมู่เค่อมาก ทำไมเขาถึงเลือกกู้หนิง?

กู้หนิงเป็นใคร! เธอก็แค่เด็กสาวยากจนและไม่มีอะไรเทียบเท่าจ้าวเฟยเฟยได้เลยสักนิด

เห็นได้ชัดว่าจ้าวเฟยเฟยเชื่อไปแล้วว่ามู่เค่อชอบกู้หนิง

เธอไม่สามารถรับความจริงข้อนี้ได้และจะต้องเอาคืนกู้หนิงให้สาสมแน่

แต่ใครที่จะเป็นคนเอาคืนใครนั้นก็ไม่แน่ใจนัก กู้หนิงไม่ใช่หนึ่งในนั้นแน่ๆ

กู้หนิงไม่สนใจว่าใครจะซุบซิบเรื่องเธออย่างไร พวกเขาทั้งสามต่างมุ่งเดินไปยังโรงอาหารชั้นสอง มื้อนี้มู่เค่อก็เป็นคนเลี้ยงเช่นเคย

หยูหมิงซีกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อยแต่กู้หนิงกลับรู้สึกสบายอกสบายใจ

ฉินเจิ้ง จางอี้หมิง ฝูหมิงเหลียง กู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาล้วนเป็นเด็กฐานะร่ำรวย พวกเขามาโรงอาหารชั้นสองเพื่อมาทานข้าวเช่นกัน เมื่อกู้หนิงและเพื่อนของเธอเดินมาถึง ทั้งสองกลุ่มก็ประจันหน้ากัน..