Chapter 161 ซื้อสถานเสริมความงาม

กู้หนิงหันขวับไปมองทันที พนักงานเครื่องแบบสีแดงเสียวสันหลังวาบราวกับว่ามีมีดจออยู่ที่ต้นคอของเธอ และเธอสามารถถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ เธอรู้สึกหนาวสั่นตัวเย็น

แววตาของเด็กสาวดูน่ากลัวและมีพลังบางอย่าง

กู้หนิงไม่สนว่าหล่อนจะรู้สึกยังไง เธอถามว่า “นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติกับลูกค้าแบบนี้เหรอ? หัวสูงและเห็นแก่ตัว!” จากนั้นกู้หนิงชี้ไปที่ตัวหนังสือบนผนัง “ให้เครดิตลูกค้าเป็นอันดับแรก สื่อสารด้วยความจริงใจและปฏิบัติอย่างเท่าเทียม คำกล่าวพวกนี้เป็นคำโกหกงั้นเหรอ?”

ได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็วิพากษ์วิจารณ์พนักงานเสริมสวย

พนักงานเสริมสวยเถียงกลับทันที “คุณคะ กรุณาอย่าทำลายชื่อเสียงของร้านเรา”

ไม่มีใครอยากมาร้านที่มีพนักงานหัวสูงและเห็นแก่ตัว ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของร้านถูกกระทบเต็มๆ พนักงานเสริมสวยรู้ว่าทัศนคติของเธอไม่ถูกต้อง แต่เธอกลัวคุณนายอู๋ กู้หนิงก็คงเป็นเหมือนกัน เธอคิดแบบนั้น

ผิดแล้วล่ะ กู้หนิงไม่ยอมจำนนต่ออำนาจและเงิน!

“เป็นฉันหรือคุณกันแน่ที่กำลังทำลายชื่อเสียงของร้านนี้? ใครกันที่หัวสูง? เป็นเพราะคุณนายอู๋ คุณเลยบังคับลูกค้าคนอื่นออกจากห้องส่วนตัวได้ด้วยเหรอ?” กู้หนิงถาม

“ใช่! เป็นความผิดของเธอเองแท้ๆ แล้วมาโทษแม่หนูนี่ได้ยังไง? เธอมันน่าไม่อาย”

“เห็นด้วย ฉันชอบบริการของร้านนี้มาก แต่สงสัยจะคิดผิด”

“ฉันก็ผิดหวังเหมือนกัน ฉันจะไม่มาร้านนี้อีกแล้ว ฉันไม่อยากถูกไล่ออกมากะทันหันตอนที่คนรวยมา!”

ลูกค้าบางรายที่อยู่รอบๆพวกเธอต่างหงุดหงิดไม่พอใจ ลูกค้าของร้านไม่ได้รวยเหมือนคุณนายอู๋กันทุกคน ดังนั้นพวกเขาส่วนมากจึงไม่ค่อยชอบคนรวย

ตอนนี้พนักงานเสริมสวยทำตัวไม่ถูก เธอรู้ว่าเธอกำลังทำให้มีปัญหาเพิ่มมากขึ้น

“ถ้าคุณนายอู๋มาอีก ฉันจะไม่มาที่นี่อีกเลย” ผู้หญิงคนหนึ่งโพล่งขึ้นมา

ได้ยินแบบนั้นคุณนายอู๋ก็โมโหขึ้นมา “ทำไม? เธอไม่ใช่เจ้าของร้านซะหน่อย ทำไมฉันจะมาไม่ได้? อิจฉาที่ฉันรวยกว่าล่ะสิ!”

คุณนายอู๋พูดจี้ใจดำ และลูกค้าผู้หญิงต่างหุบปากเงียบ แน่นอนพวกเขาไม่ยอมรับ พวกเขายังไม่ทันได้ตอบกลับ กู้หนิงก็พูดขัดขึ้นก่อนว่า

“ถ้าคุณรวยขนาดนั้น ซื้อร้านนี้สิ!” กู้หนิงท้าคุณนายอู๋

“เธอ…” คุณนายอู๋ไม่รู้จะโต้กลับอย่างไร ความจริงเธอไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น จากมุมมองคนภายนอกเธอมีชีวิตหรูหรา แต่สามีเธอให้เงินเธอใช้แค่สามแสนหยวนต่อเดือนเท่านั้น

เธอจำเป็นต้องซื้อผลิตภัณฑ์บำรุงผิว เสื้อผ้า และเครื่องประดับ เธอมีเงินเหลือต่อเดือนไม่กี่หมื่นหยวน และเงินเก็บของเธอมีไม่กี่แสนหยวน ร้านนี้อย่างน้อยก็สองถึงสามล้านหยวน เงินเธอไม่พอซื้อร้านนี้ได้

คุณนายอู๋พยายามใจเย็น เธอตอบกลับว่า “แล้วทำไมเธอไม่ซื้อเองล่ะ?”

“ก็อยากอยู่ ถ้าเจ้าของขายให้ฉันนะคะ” กู้หนิงตอบ

กู้หนิงคิดว่าเป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกันที่ซื้อสถานเสริมความงามนี้ให้กู้ม่านกับกู้ชิง พวกเธอไม่จำเป็นต้องดูแลเอง แค่รับผิดชอบดูแลเรื่องการเงินเท่านั้น

ตราบใดที่เจ้าของยอมขายให้เธอน่ะนะ

“หนิงหนิง”

กู้ม่านและกู้ชิงประหลาดใจ พวกเธอไม่ต้องการให้กู้หนิงตัดสินใจโดยไม่ได้คิดให้รอบคอบ

คุณนายอู๋และคนอื่นๆต่างตกใจไปตามๆกัน

อะไรนะ?! เด็กสาวคนนี้จะซื้อร้านนี้? นี่เธอกำลังล้อทุกคนเล่นงั้นเหรอ? ร้านนี้อย่างน้อยก็สองสามล้านหยวน! เธอมีปัญญาซื้อหรือ? ไม่มีใครเชื่อว่ากู้หนิงมีเงิน

“คุณหนูท่านนี้อยากซื้อร้านนี้จริงๆเหรอคะ?”

ทันใดมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นจากด้านหลังฝูงชน ไม่นานสตรีวัยสามสิบต้นๆ ก็เดินนวยนาดเข้ามาข้างใน

รูปร่างของเธอเซ็กซี่เย้ายวนและน่าดึงดูดในคราวเดียวกัน  เธอสูงและหุ่นดี ให้ความรู้สึกเย้ายวนใจ

เธอไม่ได้มีผิวเรียบเนียนไร้ที่ติเหมือนกู้หนิง แต่ดวงตาที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยสติปัญญาและความมั่นใจ

เธอไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆในขณะที่เธอถามคำถามกู้หนิง แม้ว่ากู้หนิงจะเป็นเพียงเด็กสาว แต่เธอปฏิบัติต่อกู้หนิงอย่างเท่าเทียมกัน

“หะ หัวหน้า” เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่เดินเข้ามาใหม่เป็นใคร พนักงานร้านต่างหน้าถอดสี โดยเฉพาะพนักงานที่สวมเครื่องแบบสีแดงคนนั้น

เธออาจถูกไล่ออก เธอรู้จักนิสัยของหัวหน้าดี ถ้าหากไม่ใช่คุณนายอู๋ละก็ เธอคงไม่ทำอะไรบ้าๆเหมือนวันนี้แน่

ในสถานเสริมความงามนี้ พนักงานแบ่งออกเป็นสามระดับ

เครื่องแบบสีชมพูเป็นพนักงานทั่วไป เครื่องแบบสีแดงสำหรับหัวหน้าทีม

คนที่เป็นหัวหน้าไม่สนใจเสียงร้องทักของพนักงานสาวที่ก่อเรื่อง แต่มองเลยไปที่กู้หนิง ถามอีกครั้งว่า “คุณหนู ยินดีที่พบค่ะ ฉันเป็นเจ้าของร้าน ชื่อยูนา ว่าแต่คุณแน่ใจเหรอคะว่าจะซื้อร้านนี้จริงๆ?”

“ตราบใดที่คุณเต็มใจขายค่ะ” กู้หนิงถาม

“ถ้าคุณซื้อ ฉันก็ขายค่ะ” ยูนาตอบ

“ค่ะ ฉันจะซื้อมัน” กู้หนิงตอบ

ทุกคนทำตาโตเป็นไข่ห่าน อะไรนะ! เด็กสาวคนนี้จะซื้อร้านนี้จริงๆ?

“หนิงหนิง…” กู้ม่านและกู้ชิงตกใจ พวกเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร กู้หนิงไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ในเมื่อเธอมีความคิดที่จะซื้อ เธอย่อมมีเหตุผลของตัวเอง

“แม่ ป้า ไม่อยากมีธุรกิจของตัวเองเหรอคะ? ต่อนี้ไปร้านนี้เป็นของแม่กับป้าแล้วนะคะ! ไม่ต้องเสียเวลาเปิดร้านใหม่ แค่เข้ามาบริหารจัดการ และดูเรื่องการเงินของร้านก็พอ” กู้หนิงกล่าว ทุกคนที่ยืนอยู่รอบๆมองมาที่กู้ม่านและกู้ชิงด้วยสายตาอิจฉา

กู้ม่านและกู้ชิงซึ้งใจ ถึงพวกเธอจะคิดหนักแต่ก็ยอมรับมันอย่างหน้าชื่นตาบาน

Chapter 162 บัตรสมาชิกถูกยกเลิก

“ไม่ทราบว่าร้านคุณจะขายเท่าไหร่คะ?” กู้หนิงถามเจ้าของร้าน

“ขอบบอกตามตรงนะคะ ฉันมีแผนจะย้ายไปอยู่ประเทศ Y ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า และฉันตั้งใจจะขายร้านนี้อยู่แล้ว ร้านนี้ฉันดูแลลงทุนเองทั้งหมด ราคาอยู่ที่สามล้านสองแสนหยวนรวมทุกอย่างในร้านแล้วค่ะ” ยูนากล่าว เธอหยิบรายการสิ่งของและสัญญาซื้อขายออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้กู้หนิงดู

“นี่คือรายการของทั้งหมด คุณสามารถเช็คได้เลยค่ะ หากไม่มีคำถามสงสัย พวกเราสามารถเซ็นสัญญาไว้ก่อนได้แล้วค่อยไปจัดการโอนทรัพย์สิน”

“ได้สิคะ” กู้หนิงตอบพลางยื่นมือไปรับรายการสิ่งของและสัญญามา แต่เธอยังไม่ได้เปิดอ่านดูในทันที “ฉันคิดว่าเราควรจัดการปัญหาที่เรามีอยู่ตอนนี้ก่อนดีกว่าค่ะ”

“แล้วอยากจะจัดการยังไงคะ?” ยูนาถาม

“ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะซื้อร้านนี้แล้ว ฉันคิดว่าฉันมีอำนาจที่จะตัดสินใจจัดการเรื่องต่างๆในร้านนี้ได้ใช่ไหมคะ?” กู้หนิงถาม

“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ” ยูนะตอบ

“ดีค่ะ อันดับแรก บัตรสมาชิกคุณนายอู๋ถูกยกเลิก และพนักงานคนนี้ถูกไล่ออก ฉันไม่อนุญาตให้คนหัวสูงแบบนี้มาทำงานในร้านของฉัน” กู้หนิงกล่าวอย่างไม่ให้ใครปฏิเสธได้ พนักงานที่เหลืออยู่ให้ความเคารพยำเกรงเธอทันที

ถึงแม้พนักงานสาวคนนั้นจะถูกไล่ออก เธอเข้าใจและยอมรับมันโยไม่มีข้อโต้แย้ง เพราะสายเกินไปแล้วที่เธอจะแก้ไขเรื่องนี้

แต่มีคนหนึ่งที่ไม่พอใจนั่นก็คือคุณนายอู๋ เธอถามกลับด้วยความโมโหว่า “ทำไมบัตรสมาชิกของฉันถึงต้องถูกยกเลิกด้วย?”

“เพราะว่าเร็วๆนี้ฉันจะกลายเป็นเจ้าของร้านนี้ไงล่ะคะ และฉันมีสิทธิ์ที่จะทำด้วย” กู้หนิงตอบอย่างไม่แยแส

“ต่อให้เธอเป็นเจ้าของแล้วยังไง เธอไม่กลัวร้านจะเสียชื่อเสียงรึไงยะที่อยู่ดีๆยกเลิกบัตรสมาชิกลูกค้าตามอำเภอใจ?”

“นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าลูกค้าคนนั้นเป็นแบบไหน ถ้าลูกค้าเช่นคุณที่ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่และหยาบคาย ขอโทษด้วยนะคะ ที่นี่ไม่ต้อนรับลูกค้าอย่างคุณ” กู้หนิงกล่าวเสียงเรียบ

“เธอ…” คุณนายอู๋โกรธจนหน้าเขียว แต่ไม่รู้จะเถียงกลับอย่างไรดี

“หลี่ลี่ พาคุณผู้หญิงทั้งสองท่านไปนวดผิว” ยูนาพูดขึ้นมา

“ใครสนกันยะ! ร้านเสริมความงามไม่ได้มีร้านนี้ร้านเดียวสักหน่อย!” คุณนายอู๋โมโหจัด เธอไม่อยากอยู่ร้านนี้แม้แต่นาทีเดียว

หลังจากที่คุณนายอู๋และพนักงานสาวที่โดนไล่ออกจากร้านไปแล้ว กู้หนิงก็หันหน้ามามองทุกคนในร้าน “พนักงานร้านกาเม่ยทุกคน ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะยังไม่ใช่เจ้าของร้านนี้ แค่คิดว่าพวกเรามาทำความเข้าใจกันให้ชัดเจนก่อนดีกว่า ถ้าพวกคุณไม่สามารถทำตามนโยบายที่ติดไว้ที่ผนังได้ เชิญลาออกไปได้เลยค่ะ ถ้าถูกพบว่าทำผิดทีหลัง จะต้องถูกลงโทษตามระเบียบ”

คำพูดของเธอมีพลังและโน้มน้าวใจ ไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นเพียงเด็กสาว แต่เป็นนักธุรกิจหญิงที่ประสบความสำเร็จมากกว่า ในช่วงสั้นๆ ทุกคนชื่นชมกู้หนิง อันที่จริงแล้วพนักงานของร้านทำงานดีมาก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เป็นแกะดำ

ยูนามองกู้หนิงด้วยแววตาชื่นชม เด็กสาวคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

“ตราบใดที่พวกคุณทำตามกฎระเบียบ ขยันขันแข็ง ย่อมมีรางวัล” กู้หนิงกล่าวเสริมท้าย

“สำหรับลูกค้าที่มาใช้บริการร้านนี้ ไม่สำคัญว่าคุณจะร่ำรวยและมีอำนาจมากแค่ไหน แต่กรุณาให้เกียรติคนอื่น อยากให้คนอื่นปฏิบัติกับเราแบบไหนก็จงปฏิบัติต่อคนอื่นเช่นนั้น” กู้หนิงกล่าว

กู้หนิงกวาดตามองทุกคน หยุดนิ่งไปสองวิ จากนั้นก็พูดต่อว่า “หลังจากที่ฉันเซ็นสัญญาและเสร็จสิ้นกระบวนทางกฏหมายแล้ว แม่ของฉัน กู้ม่าน และป้าของฉัน กู้ชิง จะเป็นคนบริหารร้านนี้ โปรดรับรู้และตระหนักไว้ด้วย ขอบคุณ!”

“ยินดีด้วยๆ!” ลูกค้าในร้านต่างส่งเสียงกล่าวคำยินดีกับพวกเธอ

เรื่องยุ่งยากถูกจัดการเรียบร้อย และพนักงานกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ กู้หนิงพากู้ม่านและกู้ชิงตรวจสอบรายการสิ่งของและบัญชีร้าน

ในระหว่างนั้นยูนาได้กำชับพนักงานให้ตั้งใจทำงาน เธอเชื่อในตัวกู้หนิงและหวังว่าทุกคนจะทำแบบเดียวกัน

ด้วยความสามารถอันโดดเด่นของกู้หนิง เธอตรวจรายการสิ่งของและบัญชีร้านเสร็จภายในครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างโปร่งใส ทำเอายูนาทึ่ง เธอถามกู้หนิงว่า “ว้าว ตรวจดูหมดแล้วเหรอ?”

“ค่ะ ฉันเป็นคนอ่านเร็วและจำเก่งค่ะ” กู้หนิงตอบ เธอไม่ได้จะอวดตัวว่าเก่งแต่ก็ตามที่เห็น

“คุณคงเป็นเด็กเรียนเก่งสินะคะ!” ยูนากล่าวชม

“ค่ะ” กู้หนิงตอบ

ยูนาระบายยิ้มกว้างบนใบหน้า เธอชื่นชมกู้หนิงมากขึ้นกว่าเดิม เด็กสาวคนนี้พิเศษไม่เหมือนใครจริงๆ

“เอาล่ะ เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว พวกเราต้องจัดการให้เสร็จก่อนสำนักงานพาณิชย์จะปิดทำการวันนี้” ยูนามองนาฬิกา

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ แต่สำนักงานพาณิชย์และสรรพากรยังเปิดให้บริการ พวกเธอจึงพากันไปที่สำนักงานพาณิชย์เพื่อเปลี่ยนข้อมูลชื่อเจ้าของและสรรพากร ยูนารู้จักคนที่ทำงานในนั้น ดังนั้นการดำเนินการจึงผ่านฉลุยไร้อุปสรรค ทุกอย่างเสร็จสิ้นก่อนเที่ยง

กู้ม่านถือหุ้น 51% ส่วนกู้ชิง 49% พวกเธอทั้งคู่รู้สึกราวกับว่าฝันไป มันดีเกินกว่าจะเป็นเรื่องจริง จากนี้ไปพวกเธอจะเป็นเจ้าของสถานเสริมความงามนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว

“สิ่งที่เราทำกันวันนี้ถือว่ารวดเร็วมาก ขอบคุณมากนะคะคุณกู้!” ยูนาพูดกับกู้หนิง ไม่ง่ายเลยที่จะเจอคนซื้อที่เตรียมพร้อมจะซื้อทันทีอย่างกู้หนิง ผู้ซื้อรายอื่นคงพยายามต่อรองให้ได้มากที่สุด นักธุรกิจย่อมเห็นแก่ประโยชน์ของตัวเองมากที่สุด

ถึงแม้กู้หนิงจะตัดสินใจซื้อรวดเร็ว ยูนาคิดว่าเธอรู้เรื่องธุรกิจ เธอเป็นคนเก่งด้วยตัวเธอเอง

“คุณยู ฉันเองต่างหากที่ควรจะขอบคุณคุณ” กู้หนิงตอบ

“เที่ยงแล้ว พวกเราต้องฉลองกันหน่อยแล้วล่ะ ทำไมพวกเราไม่ไปกินข้าวด้วยกันล่ะคะ? ฉันเลี้ยงเอง!” ยูนาเชิญชวน