Chapter 177 นักเรียนหญิงคนนั้นคือเธอเหรอ?

 

กู้หนิงอดยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุขไม่ได้ ‘ฝันดี’

 

ในขณะเดียวกันเลิ่งเชาถิงเพิ่งล็อครถเสร็จและเดินไปที่ลิฟต์ เขาเช็คโทรศัพท์เมื่อมีข้อความส่งกลับมาจากกู้หนิง รอยยิ้มบางปรากฏที่หน้าของเขา

 

ถ้าซู่จินเฉินและคนอื่นเห็นเข้าล่ะก็ พวกเขาต้องประหลาดใจมากแน่ พวกเขาคงจะสงสัยด้วยซ้ำว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือเปล่า เพราะพวกเขารู้จักเลิ่งเชาถิงอย่างน้อยห้าปีหรือมากกว่าสิบปี แต่ไม่เคยเห็นเลิ่งเชาถิงมีความสุขขนาดนี้ เขามักจะสวมใบหน้าเย็นชาและดูห่างเหิน

 

บุคลิกของเลิ่งเชาถิงถูกหล่อหลอมจากครอบครอบครัวของเขา ดังนั้นคนที่รู้จักครอบครัวของเขาย่อมเห็นใจเขา สมาชิกทีมเรดเฟลมจึงสนับสนุนอยู่เคียงข้างเขา

 

เมื่อกู้หนิงกลับถึงบ้าน ครอบครัวของกู้ชิงอยู่ที่บ้านของเธอด้วย พวกเขาดูกังวล

 

เจียงซินอยูนั่งอยู่บนโซฟา ก้มหัวลงเล็กน้อยไม่พูดอะไร ทันใดนั้นกู้หนิงก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

 

กู้หนิงไม่ได้ช่วยเจียงซินหยูลบรอยบาดเจ็บที่ตัวของเธอเพื่อเป็นหลักฐาน ตอนนี้ครอบครัวของเธอรู้เรื่องแล้ว เจียงซินหยูอาจเล่าทุกอย่างให้ครอบครัวฟังแล้วก็ได้

 

กู้หนิงอ้าปากเตรียมจะบอกความจริงพวกเขา แต่กู้ชิงพูดขัดขึ้นมาก่อน

 

“หนิงหนิง ป้ารู้ว่าหนูเป็นเด็กดีที่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้ หนูช่วยป้าอย่างหนึ่งได้ไหม?” กู้ชิงลุกขึ้นยืนจากโซฟา มองกู้หนิงเพื่อขอความช่วยเหลือ

 

กู้หนิงตะลึง หืม?

 

“ค่ะ ได้สิคะ เกิดอะไรขึ้น?” กู้หนิงซ่อนความสับสนของเธอเอาไว้

 

“วันนี้ซินหยูถูกเพื่อนที่โรงเรียนตบ แต่เธอไม่ยอมบอกเหตุผลพวกเรา ป้าเลยโทรหาอาจารย์ประจำชั้นของเธอ อาจารย์บอกว่านักเรียนที่ตบซินหยูเป็นลูกสาวของเซี่ยหมิงชาน ส่วนนักเรียนที่ช่วยซินหยูถูกตำรวจจับไปโรงพัก ป้าไม่รู้จะจัดการยังไง กู้หนิง หนูมีคำแนะนำอะไรไหม?” เสียงของกู้ชิงสั่น

 

กู้ชิงเกือบเป็นลมเมื่อได้ยินเรื่องนี้ หัวใจของเธอเจ็บที่รู้ว่าลูกสาวตัวเองถูกตบ เธอเสียใจมาก

 

ส่วนนักเรียนที่ช่วยซินหยูถูกจับไปโรงพัก เธอกลัวว่าเป็นฝีมือของเซี่ยหมิงชาน

 

สรุปแล้วทั้งกู้ชิงและกู้ม่านต่างกังวลมาตลอดทั้งวัน แต่พวกเธอไม่มีความสามารถหรือสติปัญญาที่จะจัดการกับมันได้ ดังนั้นจึงทำได้แค่รอจนกว่ากู้หนิงจะกลับบ้าน

 

อาจารย์ประจำชั้นของเจียงซินหยูยังไม่รู้รายเอียดที่แน่ชัด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้บอกกู้ชิงว่ากู้หนิงคือเด็กนักเรียนที่ช่วยเจียงซินหยู และกู้หนิงถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว

 

กู้หนิงตกใจที่เจียงซินหยูปิดปากของเธออย่างมิดชิด

 

แน่นอนเป็นเพราะกู้หนิงบอกเธอไม่ให้บอกที่บ้าน เจียงซินหยูจึงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับกู้หนิง ถ้าที่บ้านรู้ว่ากู้หนิงเกี่ยวข้องด้วย พวกเขาอาจจะกังวลมากกว่านี้

 

ความจริงแล้วตอนนี้พวกเขากังวลเรื่องเด็กนักเรียนที่ช่วยเจียงซินหยูถูกตำรวจจับ เป็นเพราะเจียงซินหยู เธอถึงถูกจับ พวกเขารู้สึกผิด

 

กู้หนิงดีใจที่รู้ว่าเจียงซินหยูรักษาสัญญา มันพิสูจน์ได้ว่าเจียงซินหยูเป็นคนที่เธอสามารถไว้ใจได้

 

“ช่างเถอะ ถ้าหนูจัดการไม่ได้ ป้าเข้าใจ” กู้ชิงพูด เธอไม่อยากกดดันกู้หนิง

 

กู้หนิงช่วยครอบครัวของเธอมามากพอแล้ว ถ้าพวกเธอสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง พวกเธอคงไม่ต้องรบกวนกู้หนิง

 

กู้หนิงแอบถอนหายใจ เธอรู้ว่าไม่สามารถปิดบังความจริงไว้ได้นาน ดังนั้นเธอจึงบอกความจริงพวกเขา “ป้าคะ ลุงคะ ใจเย็นค่ะ เรื่องนี้หนูจัดการแล้ว”

 

ทุกคนตื่นตะลึงที่รู้ว่ากู้หนิงเป็นเด็กนักเรียนที่ช่วยเจียงซินหยู และถูกตำรวจจับตัวไป

 

“อะไรนะ? เด็กนักเรียนหญิงคนนั้นเป็นหนูหรือ?” กู้ชิงไม่อยากเชื่อ

 

“หนิงหนิง ลูกใจกล้าไปแล้ว ไม่เป็นไรใช่ไหม?” กู้ม่านรีบไปที่ตัวกู้หนิง เธอตรวจร่างกายว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

 

“แม่คะ หนูสบายดี ช่วงนี้หนูฝึกซ้อมกังฟู ผู้ชายหลายคนยังล้มหนูไม่ได้! ถึงหนูจะทำร้ายนักเรียนพวกนั้น แต่มันเป็นความผิดของพวกเธอ หนูไม่จำเป็นต้องรับผิดในเรื่องนี้ หนูมีเพื่อนเป็นทหาร เขาโทรหาผู้บัญชาการตำรวจ ตำรวจเลยปล่อยตัวหนูทันที และแม่ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเซี่ยหมิงชาน เขาเทียบกับเพื่อนหนูไม่ได้สักนิด” กู้หนิงปลอบพวกเขา

 

กู้ม่านและคนอื่นๆ รู้สึกสับสนกับคำอธิบายที่ซับซ้อนของเธอ แต่ในเมื่อกู้หนิงบอกว่าสบายดี พวกเขาจึงเลือกเชื่อคำอธิบายของเธอ

 

สำหรับเพื่อนของเธอที่เป็นทหาร กู้ม่านและคนอื่นๆ ต่างสงสัยว่าทั้งคู่พบกันได้อย่างไร แต่ถึงอย่างไรพวกเขาให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของกู้หนิง สุดท้ายก็ไม่ได้ถามออกไป พวกเขาเลือกที่จะเชื่อว่ากู้หนิงสามารถจัดการกับชีวิตของเธอได้

 

หลังจากเงียบไปสักพัก กู้ม่านพูดกับกู้หนิงว่า “หนิงหนิง วันนี้แม่กับป้ากู้ชิงอ่านรายชื่อสมาชิกวีไอพีที่ร้านกาเม่ยของเรา ป้าใหญ่ของลูกเป็นลูกค้าวีไอพีที่ร้าน”

 

ได้ยินแบบนั้น กู้หนิงประหลาดใจนิดหน่อย

 

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกเราทำตามที่ควรจะทำก็แล้วกันค่ะ” กู้หนิงกล่าว เธอไม่คิดที่จะปิดบังอะไรอยู่แล้ว

 

กู้ม่านกับกู้ชิงไม่ได้อยู่ที่ร้านทั้งวัน ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะไม่ได้เจอกัน ถึงต่อให้เจอ ก็ปล่อยให้หลินหลี่หยวนรู้ไปแล้วกันว่าใครเป็นเจ้าของร้าน

 

วันต่อมาฝนตก กู้หนิงไม่สามารถวิ่งไปโรงเรียนได้ เธอออกจากบ้านประมาณหกโมงเช้า กู้หนิงเดินออกไปพร้อมกับร่ม เลิ่งเชาถิงรอเธออยู่ข้างนอกที่พักโซน G เขารู้ว่าเธอมักจะวิ่งไปโรงเรียนทุกวัน แต่วันนี้ฝนตกเธอจึงวิ่งไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงมารอเธอเพื่อขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียน

 

นาทีที่กู้หนิงเดินออกมาข้างนอก เธอสังเกตว่ามีรถคุ้นตาคันหนึ่งจอดอยู่ข้างถนน เลิ่งเชาถิงยืนอยู่ข้างรถพร้อมถือร่มในมือ กู้หนิงรู้สึกประทับใจ

 

เลิ่งเชาถิงเปิดประตูรถให้เธอ “วันนี้ฝนตก ให้ฉันขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียนเถอะ”

 

กู้หนิงไม่ลังเล เดินตรงเข้าไปนั่งข้างในรถ

 

Chapter 178 ขี้เกรงใจ!

 

หลังจากทั้งคู่อยู่ในรถ เลิ่งเชาถิงยังไม่ได้ขับรถออกไปในทันที แต่หยิบเอากล่องข้าวยื่นให้กู้หนิง “ฉันทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง เธออยากลองกินหน่อยไหม?”

 

กู้หนิงทึ่งที่มีผู้ชายเตรียมอาหารเช้าให้เธอ เธอเกือบร้องไห้ออกมาในขณะนั้น ถึงแม้เลิ่งเชาถิงจะไม่ใช่คนช่างพูด และไม่ชอบพูดคำหวาน แต่เขาปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดีด้วยการกระทำของเขา

 

“นายทำเองเหรอ? เกรงใจจัง!” กู้หนิงกล่าว เธอรับกล่องข้าวมา “ขอบคุณนะ!”

 

เลิ่งเชาถิงหน้าแดงเล็กน้อย

 

“ด้วยความยินดี” เลิ่งเชาถิงตอบ เขาไม่อยากให้เธอพูดขอบคุณเขาบ่อยเกินไป เขาแค่อยากอยู่ใกล้เธอ

 

หลังจากนั้นเลิ่งเชาถิงก็ให้ขวดนมกับกู้หนิง กู้หนิงรับมาแต่ครั้งนี้ไม่ได้กล่าวขอบคุณ

 

กู้หนิงวางขวดนมไว้ข้างๆ เปิดกล่องข้าวออกดู มันมีสองชั้น ชั้นแรกมีสองช่อง มีผลไม้และไข่ดาวรูปหัวใจ

 

กู้หนิงหันไปมองเลิ่งเชาถิงด้วยความประหลาดใจ นี่มันน่ารักมากๆ!

 

เลิ่งเชาถิงแกล้งทำเป็นตั้งใจขับรถ เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาจากกู้หนิง ถึงอย่างนั้นเขาอายเกินไปที่จะหันมามองเธอ

 

กู้หนิงถอนสายตากลับมาที่กล่องข้าว เธอเปิดชั้นสองออก ข้างในมีข้าวโอ๊ตกับต้นหอมสับโรยอยู่ด้านบนเป็นรูปหัวใจเหมือนกัน แม้ว่ามันจะเป็นอาหารธรรมดา แต่กู้หนิงก็รู้สึกประทับใจอย่างมาก

 

เลิ่งเชาถิงขับรถไปเรื่อยๆ กู้หนิงกำลังกินข้าวที่เขาทำ ดังนั้นเขาจึงขับรถไม่เร็วมาก กู้หนิงกินอาหารเช้าบนรถเสร็จก่อนที่จะถึงโรงเรียน

 

คาบเรียนตอนเช้าจบลงแล้ว ทุกคนกำลังเล่นโทรศัพท์มือถือตัวเอง บางคนเล่นเกมออนไลน์ บางคนพิมพ์แชทในวีแชท บางคนก็อ่านข่าวในกระทู้

 

ในขณะนั้นโพสต์ข่าวล่าสุดทำให้เกิดเสียงดังขึ้น ชื่อเรื่อง Hot News! สาวผู้น่าสงสาร กู้หนิงออกจากรถหรูของเสี่ย! [แนบรูปภาพ]

 

“อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้!”

 

ในห้องเรียนสี่ นักเรียนชายคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือในห้องเรียนต่างพากันตกใจ มีคนพูดว่า “เฉินปิน นายเป็นบ้าอะไร?”

 

“ข่าวใหญ่! มีคนโพสว่ากู้หนิงมีเสี่ยเลี้ยง!” เฉินปินตอบ

 

“อะไรนะ?”

 

ได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างตกใจ พวกเขาหันมามองกู้หนิงเป็นตาเดียว

 

บางคนไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ในขณะที่บางคนเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง อย่างไรก็ตามมีเพียงกู้หนิงที่รู้ความจริง พวกเขาล็อกอินเข้าไปอ่านข่าวในกระทู้ทันที

 

ในขณะเดียวกันนั้นกู้หนิงรู้สึกไม่พอใจ เธอหยิบเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมา

 

“หนิงหนิง…” หยูหมิงซีเป็นห่วง เธอไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ต้องมีคนจงใจใส่ร้ายกู้หนิง

 

“ใจเย็นน่า ฉันไม่เป็นไร” กู้หนิงตอบ

 

เธอเป็นคนที่กำลังมีปัญหาแต่กลับเป็นฝ่ายปลอบหยูหมิงซีแทน

 

กู้หนิงอ่านข่าว เนื้อหาส่วนใหญ่พูดว่ากู้หนิงนักเรียนม.6 ห้องสี่ มาจากครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยวยากจน แม่ของเธอเป็นคนงานในโรงงานมีเงินเดือนสามพันหยวนต่อเดือน กู้หนิงขายร่างกายของเธอเพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน ในวันที่ฝนตกเสี่ยของเธอขับรถมาส่งเธอที่โรงเรียน ภาพที่แนบมาเป็นภาพขณะที่เธอลงจากรถของเลิ่งเชาถิง

 

กู้หนิงหงุดหงิดที่มีคนจงใจหาเรื่องเธอ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือกังวลแต่อย่างใด หากเธอไม่สามารถจัดการกับปัญหาเล็กๆ เช่นนี้ได้ในตอนนี้ แล้วในอนาคตเธอจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร

 

ส่วนคนที่แอบถ่ายรูปเธอ เธอตัดสินใจจะตรวจสอบจากกล้องหน้ารถเลิ่งเชาถิง เธอรู้ว่ารถของเขามีกล้องทั้งด้านหน้าและด้านหลัง

 

ก่อนที่เธอจะพิสูจน์ได้ เธอยังไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แต่ไม่สำคัญว่าจะเป็นใคร เธอจะให้พวกมันชดใช้กับสิ่งที่ทำกับเธอแน่นอน

 

“ชิ! กู้หนิง ไม่ใช่เธอพูดว่าฉันสบประมาทเธอเมื่อตอนนั้นเหรอ? แล้วไหงมีข่าวนี้ออกมาได้ เธอจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”

 

คนที่เปิดปากพูดขึ้นเป็นคนแรกคือจ้าวเฟยเฟย จ้าเฟยเฟยไม่ชอบกู้หนิงมาตลอด และตอนนี้สบโอกาสเอาคืนกู้หนิง

 

กู้หนิงไม่พลาดรายละเอียดถึงปฏิกิริยาของจ้าวเฟยเฟย ดูเหมือนว่าเธอประหลาดใจที่ได้ยินข่าวเหมือนกัน แสดงว่าเธอไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

 

“ใช่! เธอมันคนโกหก! ไม่มีใครเชื่อเธอหรอก” อู๋ฉินหย๋าพูดเสริมขึ้น

 

“ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ กู้หนิงไม่ใช่คนแบบนั้น!” มีคนเถียงแทนกู้หนิง

 

“รู้ได้ไงว่าเธอไม่โกหก? ครอบครัวเธอจนจะตาย ถ้าเธอไม่หาเสี่ยเลี้ยง เธอจะมีปัญญาจ่ายค่าเทอมได้เหรอ?” หยางหยูลู่สาดน้ำกรด

 

“เธอพูดถูก” มีคนเห็นด้วยกับคำพูดของหยางหยูลู่

 

“นี่มันบ้าชัดๆ! แค่รูปๆเดียวไม่สามารถบอกอะไรได้ ถ้าพวกเขาเป็นญาติหรือเพื่อนกันล่ะ?”

 

“ใช่! อู๋ฉินหย๋า วันก่อนฉันเห็นเธอลงมาจากรถของบ้านจ้าวเฟยเฟย พ่อของจ้าวเฟยเฟยเป็นอาเสี่ยของเธอด้วยรึเปล่า?” แม้จะเป็นการดูถูก แต่ก็ฟังดูสมเหตุสมผล

 

“อะไรนะ พวกนายพูดอะไร?” อู๋ฉินหย๋าผุดลุกขึ้น ตะโกนด้วยความโกรธ

 

ไม่มีใครนอกจากกู้หนิงสังเกตถึงความตื่นตระหนกเล็กๆของอู๋ฉินหย๋า

 

กู้หนิงรู้สึกเซอร์ไพรส์ มีอะไรบางอย่างระหว่างอู๋ฉินหย๋ากับพ่อของจ้าวเฟยเฟย? ถ้าไม่ใช่ทำไมเธอต้องตื่นตระหนกด้วย?

 

“พ่อของฉันไม่เคยทำแบบนั้น! พ่อของฉันขับรถมาส่งฉันกับฉินหย๋าที่โรงเรียนด้วยกันวันนั้น” จ้าวเฟยเฟยเข้าข้างพ่อของเธอ

 

“แล้วเธอสรุปว่ากู้หนิงมีเสี่ยเลี้ยงทั้งที่ไม่รู้ว่าใครอยู่ในรถงั้นเหรอ?” หยูหมิงซีพูดขึ้น

 

“ข่าวบอก ไม่ใช่พวกเรา” หยางหยูลู่เถียงกลับ

 

“อย่าลืมว่ากู้หนิงมีฉู่เพ่ยหาน ฮ่าวหรันและคนอื่นๆ พวกเขาเป็นคนรวย ถ้ากู้หนิงเดือดร้อนเรื่องเงิน พวกเขาจะช่วยเธออย่างไม่ต้องสงสัย ฉันไม่คิดว่ากู้หนิงจำเป็นต้องมีเสี่ยเลี้ยง” เมื่อมีคนพูดถึงฉู่เพ่ยหาน ฮ่าวหรันและเด็กหนุ่มคนอื่นที่เป็นเพื่อนๆของเธอ นักเรียนส่วนใหญ่ในห้องเห็นด้วยกับเขา

 

พวกเขาเป็นเพื่อนกันและกู้หนิงเป็นบอสของพวกเขา ถ้ากู้หนิงจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ พวกเขาจะช่วยเธอแน่นอน อันที่จริงไม่มีใครเชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริงหรอกเพียงแต่จ้าวเฟยเฟยกับเพื่อนของเธอแค่สงสัยข่าว พวกเธอแค่อยากแก้แค้นเฉยๆ