Chapter 215: ยายกู้หนิงสร้างปัญหาอีกครั้ง |

 

อะไรนะ ปรากฏว่าเป็นหญิงชราที่น่าไม่อายอย่างนั้นเหรอ?

 

ทุกคนต่างมองไปที่หญิงชราโดยมีความคิดเห็นไปอีกทาง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็มีเพียงแต่คนโง่เท่านั้นที่รับสายจากคนน่ารังเกียจเช่นนี้

 

“แก!” หญิงชราโกรธจัดแต่ไม่รู้จะเถียงกลับอย่างไร

 

“ไม่ว่าคุณจะมีแผนอะไร แต่ร้านนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ มันเป็นของฉันและฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเหมือนกัน ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มากล่าวอ้างอะไรกับธุรกิจของฉัน” กู้หนิงกล่าว

 

“แกเป็นหลานฉัน แล้วจะไม่เกี่ยวกับฉันได้ยังไง?” หญิงชราเถียงกลับ เธอลืมไปแล้วว่าตัวเองไม่ยอมรับกู้หนิงเป็นหลานพอมีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้อง หญิงชราดันกลืนคําพูดตัวเองเต็มใจยอมรับว่ากู้หนิงเป็นหลานสาวซะอย่างนั้น

 

“น่าสนใจดีนี่!” กู้หนิงหัวเราะเสียงดัง “สิบแปดปีที่ผ่านมาคุณปฏิเสธไม่ยอมรับว่าฉันเป็นหลานในสายตาของคุณฉันมันก็แค่นังเด็กไม่มีพ่อคนหนึ่ง แล้วตอนนี้อะไรนะ? กลับอยากให้ฉันเรียกคุณว่ายายเพราะว่าฉันรวยงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

กู้หนิงไม่แคร์ที่จะเปิดเผยความจริงที่โหดร้ายเพราะเธอไม่ ต้องการให้หญิงแก่คนนี้ทําลายชื่อเสียงของแม่และป้า หากหญิงแก่คนนี้ทําสําเร็จคงโหดร้ายยิ่งกว่านี้

 

ตอนนี้ผู้คนเปลี่ยนเป้าหมายมาวิพากษ์วิจารณ์หญิงชรา 

 

“ก็แม่แกมัน. 

 

อย่างไรก็ตามก่อนที่หญิงชราจะพูดจบประโยคเสียง เย็นๆของกู้หนิงก็ขัดขึ้นมาก่อนว่า “ฉันบอกคุณแล้วว่าถ้าพูดจาทําให้แม่ของฉันอับอายอีกครั้ง คุณต้องชดใช้ อย่าคิดท้าทายกับขีดจํากัดของฉัน มันไม่มีประโยชน์

 

หญิงชราเบาเสียงลงทันที แต่ยังไม่ยอมแพ้ “แม่แกก็คือลูกสาวของฉัน และตัวแกก็มีหน้าที่ดูแลฉันตอนที่ฉันแก่เฒ่า ตอนนี้แกมีเงินแล้วก็ต้องแบ่งเงินนั่นมาเลี้ยงดูฉัน!”

 

“แหมๆ ลุงใหญ่ของฉันที่มีบริษัททรัพย์สินหลายสิบล้านหยวน หากความมั่งคั่งของเขาไม่เพียงพอที่จะทําให้คุณมีชีวิตที่ดีฉันจะไม่ห้ามแม่กับป้าให้เลี้ยงดูคุณเลยค่ะ” กู้หนิงตอบหญิงชราคนนี้ละโมบโลภมากจริงๆ

 

อะไรนะ ลูกชายคนโตของหญิงชรามีบริษัทเป็นของตัวเองทั้งยังมีทรัพย์สินหลายสิบล้านหยวน แต่ตอนนี้กลับมาเรียกร้องเอาเงินจากลูกสาว? หรือเธอไม่ต้องการให้ลูกสาวตัวเองมีชีวิตที่ดี

 

ทุกคนต่างไม่ชอบใจและดูถูกหญิงชรา ไม่มีใครเห็นใจเธอเลยสักคนเดียว

 

กู้หนิงพูดต่อว่า “แม่กับป้าของฉันจะให้คุณแค่หนึ่งพันหยวนต่อเดือน รวมเป็นสองพันหยวน”

 

ถึงแม้กู้หนิงจะไม่ได้ห้ามให้กู้ม่านและกู้ชิงช่วยดูแลยายของเธอ แต่เธอต้องจํากัดจํานวนเงินช่วยเลี้ยงดู กู้หนิงทําแบบนี้เพราะเห็นว่าเป็นสิ่งดีกับกู้ม่านและกู้ชิง หากกู้หนิงเป็ นกู้ม่านเธอจะไม่ให้แม้แต่สตางค์แดงเดียว

 

“อะไรนะ หนึ่งพันหยวน? ฉันไม่ใช่ขอทานนะ! กู้ม่านยังเป็นลูกสาวของฉัน แน่นอนว่าฉันมีสิทธิ์ในเงินของเธอ!” หญิงชราโกรธจัด เธออยากได้มากกว่าหนึ่งพันหยวนต่อเดือน

 

ทุกคนตะลึงกับความหน้าด้านของหญิงชรา แม้ว่ากู้ม่านจะไม่ได้แต่งงาน แต่เธอมีลูกสาวและได้ย้ายออกไปอยู่ตามลําพัง ลูกชายของหญิงชรารวยไม่ใช่เหรอ แต่เธอยังต้องการครอบครองเงินและทรัพย์สินของลูกสาวอีกหน้าด้านจริงๆ 

 

เวลานี้กู้หนิงอดหัวเราะไม่ได้ “คุณน่ะเหรอจะเป็นคนดูแลทรัพย์สินของแม่ฉัน? ยายแก่บ้า เงินของแม่ฉันเป็นของฉันเธอไม่ให้เงินคุณเลยก็ได้ ถ้าคุณยังมียางอายอยู่บ้างก็กลับไปตอนนี้เถอะไม่อย่างนั้นฉันจะโทรเรียกตํารวจ”

 

“แก นั่งเด็กสารเลว!” หญิงชราไม่คิดว่ากู้หนิงจะกล้าใช้กําลังบังคับให้เธอกลับไป

 

“ยายคนนี้น่าไม่อายจริงๆ ไล่ลูกสาวกับหลานสาวออกจากบ้านและยังจะมาบังคับเอาเงินอีก เธอคิดว่าเธอเป็นใคร” 

 

“น่าอายจริงๆที่มีแม่แบบนี้”

 

“ถ้าฉันเป็นลูกสาวเธอ ฉันคงจะไปให้ไกลๆและไม่กลับมาอีก”

 

ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์หญิงชรายกใหญ่

 

หญิงชราทนไม่ไหวแล้ว “กู้หนิง! แกมันนั่งเด็กสารเลวไม่มีพ่อ! แกคิดว่าใครเป็นคนเลี้ยงแกมา ห้า! ไม่มีความเคารพยํ่าเกรงต่อฉันไม่พอยังทําให้เซียวเซียวต้องย้ายโรงเรียนไปอยู่เมืองอื่นแกจะต้องตกนรกหมกไหม้!”

 

อะไรนะ! กู้หนิงเป็นคนทําให้เซียวเซียวต้องย้ายโรงเรียน?

กู้ชิงและกู้ม่านต่างก็ประหลาดใจ อย่างไรก็ตามพวกเธอเชื่อว่ากู้หนึ่งไม่ทําเช่นนั้นโดยไม่มีเหตุผล กู้เชียวเซียวต้องทําสิ่งที่น่ากลัวกับกู้หนิงและทําให้กู้หนิงทําอะไรบางอย่างเพื่อบังคับให้เธอย้ายไปเรียนที่โรงเรียนอื่น

 

คนอื่นที่เหลือก็ไม่เชื่อคําพูดของหญิงชราเหมือนกัน

 

กู้หนึ่งไม่สบอารมณ์สุดๆ เธอเกือบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ อยากถลาไปตบหน้าหญิงแก่หน้าด้านคนนี้สักฉาด

 

สายตาเย็นชาที่มองมาทําเอาหญิงชราตัวสั่นด้วยความตกใจ “คุณนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ ในเมื่อพูดขึ้นมาแล้ว ฉันก็ยินดีที่จะเล่าเรื่องจริงให้ฟัง”

 

“ถึงแม้ฉันจะไม่เชื่อว่าคุณไม่รู้ว่าทําไมกู้เซียวเซียวถึงต้องย้ายโรงเรียน ฉันจะบอกคุณอีกครั้งแล้วกัน เธอเป็นญาติแท้ๆของฉันแต่กลับพูดจาเยาะเย้ยแม่ของฉันในที่สา ธารณะฉันก็เลยตบเธอและเธอก็หันไปหาแก๊งฉิง เธอจ้างพวก นักเลงให้มาข่มขืนฉันถ้าฉันไม่ขัดขืนก็คงถูกพวกสารเลวนั่นทํา ลายไปแล้วฉันไม่ได้แจ้งตํารวจก็บุญแล้ว แต่คุณไม่ซาบซึ้งใจ เลยสักนิดกลับมาโทษฉันซะงั้นการที่เธอถูกไล่ออกเป็นการ ตัดสินใจของทางโรงเรียนเพราะโรงเรียนไม่มีทางปล่อยให้เด็กนักเรียนที่ทําเรื่องเลวร้ายที่ผิดกฎหมายอยู่ในโรงเรียนได้” 

 

กู้ม่านและกู้ชิงนิ่งอึ้งไปกับคําพูดของกู้หนิง ผู้คนต่างกลั้นลมหายใจ

 

เด็กสาวที่ชื่อกู้เซียวเซียวเป็นคนร้ายกาจที่จ้างนักเลงมาข่มขู่นญาติตัวเอง!

 

กู้ม่านวิ่งไปหากู้หนิงโอบเธอไว้ในอ้อมแขนและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “หนิงหนิง ลูกสาวที่น่าสงสารของแม่ แม่ไม่รู้เลยว่ารู้เจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ เป็นความผิดแม่เอง ทั้งหมดแม่ผิดเอง”

 

Chapter 216: หญิงชราถูกขับไล่

 

กู้ม่านไม่สามารถจินตนาการถึงผลลัพธ์ได้ หากกู้หนิงไม่สู้กลับพวกนักเลงเหล่านั้น

 

“แม่ หนูไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องกังวลแล้วค่ะ” กู้หนิงพูดปลอบใจแม่ของเธอ ถ้าหญิงชราไม่พูดจาไม่มีเหตุผล เธอก็คงไม่เปิดเผยเรื่องนี้ในที่สาธารณะ เธอไม่อยากให้แม่กับป้ารู้เรื่องนี้ เพราะกลัวว่าจะเสียใจ

 

กู้ชิงก็อดร้องไห้ไม่นาน เธอตวาดเสียงดังใส่หญิงชราว่า “ทําไมแม่ถึงได้ใจร้ายแบบนี้! กลับไปเดี๋ยวนี้นะ! พวกฉันไม่มีแม่อย่างคุณ!”

ในเวลานั้นไม่มีใครคิดว่าพฤติกรรมของกู้ชิงไม่เหมาะสมแต่อย่างใด เพราะหญิงชราสมควรได้รับแล้วตอนนี้ทุกคนเห็นอกเห็นใจกู้ม่านและกู้ชิง

 

เมื่อเห็นว่าแม่ของตนไม่ขยับ กู้ชิงจึงสั่งผู้จัดการร้าน “ผู้จัดการเฉิน รบกวนพาผู้หญิงคนนี้ออกไปและให้รปภ.จัดการ ถ้าเธอกล้าก่อเรื่องอีกก็โทรหาตํารวจได้เลย”

 

“ได้ค่ะ” ผู้จัดการร้านที่อายุราวๆสามสิบปีพร้อมกับผู้ช่วยเดินไปกระชากหญิงชราให้ออกไปนอกร้าน

 

“กู้ชิง แกกล้าทําแบบนี้กับแม่ของแกได้ยังไง! ฉันเป็นแม่แกนะ!” หญิงชราไม่เคยถูกทําให้ขายหน้าแบบนี้มาก่อน เธอตัวสั่นเพราะความโกรธและตกใจ

 

นาทีที่ผู้จัดการเฉินและผู้ช่วยกระชากหญิงชราให้ออกจากร้าน รปภ.สองนายก็มาถึงพอดี ผู้จัดการส่งตัวหญิงชราให้รปภ.และบอกพวกเขาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคร่าวๆ

 

หลังจากนั้น รปภ.ทั้งสองนายก็พาตัวหญิงชราออกไปโดยไม่ลังเลทันที

 

หญิงชราถูกไล่ออกไปจากนั้นฝูงชนก็สลายตัว ลูกค้าที่ยังอยู่ในร้านไม่ได้กลับออกไป พวกเธอกล่าวปลอบใจกู้ม่านและกู้ชิง

หญิงชราสบถด่าทอตลอดทางที่ออกจากห้างสรรพสินค้ารปภ.ทั้งสองนายไม่ปล่อยตัวเธอจนกว่าจะออกมานอกห้างพวกเขายังไม่ยอมไปไหน สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างของหญิงชราจนแน่ใจแล้วว่าเธอจะไม่กลับเข้าไปข้างในก่อเรื่องอีก

 

หญิงชราโกรธมาก แต่ไม่กล้าทําอะไรเพราะมีกล้องวงจรปิดอยู่แถวนี้ เธอโทรหากู้ฉินเซียงและเล่าให้เขาฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

 

หญิงชราด่าทอกู้ชิง กู้ม่าน กู้หนิง และไม่คิดว่ามันเป็นความผิดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

 

กู้ฉินเซียงตกใจกับพฤติกรรมโง่เขลาของผู้เป็นแม่ และสั่งให้เธอกลับบ้านทันที

 

อะไรทําให้แม่ของเขาทําเรื่องน่าละอายแบบนี้ ตอนนี้พวกกู้ม่านได้รับการสนับสนุนจากตระกูลฮ่าว ตระกูลกู้ของเขาเทียบไม่ได้กับตระกูลฮ่าวเลย

 

หญิงชราไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างแต่เชื่อฟังคําพูดของลูกชายคนโตมาก เมื่อเขาสั่งให้เธอกลับบ้าน เธอก็ตัดสินใจกลับบ้านทันที

 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน หลินหลี่หยวนก็เดาถูกว่าแม่สามีคงทําพลาด กระนั้นก็ยังถามออกไปว่า “แม่คะ เป็นไงบ้างคะ?”

เธออยากจะรู้ว่ากู้ม่านและกู้ชิงจัดการแม่ของตัวเองยังไง

 

“กู้หนิง นังเด็กสารเลวนั่นบอกว่าเงินของกู้ม่านไม่เกี่ยวอะไรกับแม่! ทั้งยังบอกกู้ม่านกับกู้ชิงให้เงินแม่เดือนละพันหยวนแม่ไม่ใช่ขอทานซะหน่อย!”

 

แม้ว่าหญิงชราจะมีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว และยังมีเงินเก็บอยู่ราวๆแสนหยวน แต่ยังอยากได้เงินของกู้ม่านและกู้ชิง

 

“กู้หนิง?” ทันทีที่ได้ยินชื่อกู้หนิง หลินหลี่หยวนก็รู้สึกเหมือนมีไฟมาสุมอก หากไม่ใช่เพราะนั่งเด็กเปรตนั้น เซียวเซียวของเธอก็คงไม่ต้องย้ายไปเรียนที่อื่น การสอบเข้ามหาวิทยาลัยกําลังจะใกล้เข้ามาแล้ว และการย้ายโรงเรียนกะทันหันอาจ ส่งผลกระทบต่อการเรียนของลูกสาวเธอ

 

ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเหตุผลกับคนเห็นแก่ตัว เพราะคนที่เห็นแต่ตัวเองไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนอื่น ทั้งที่เป็นความผิดตัวเองแต่ก็ยังโทษคนอื่น

 

หญิงชราไม่อาจทําใจให้เย็นลงได้ เธอกลับเข้าไปในห้องตัวเองโทรหากู้ฉินหยาง และเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง

 

“อะไรนะ ตอนนี้กู้ชิงกับกู้ม่านมีเงินแล้ว? และยังเป็นเจ้าของร้านเสริมความงาม พวกเธอไปเอาเงินมาจากไหน?”

 

กู้ฉินหยางยิ่งกว่าตกใจ เขารู้สึกอิจฉาตาร้อนขึ้นมาทันที กู้ชิงและกู้ม่านเป็นคนจนที่สุดในครอบครัว แต่ตอนนี้พวกเธอเป็นเจ้าของร้านเสริมความงามและมีเงินหลายล้านหยวน ในขณะที่เขามีเงินแค่ไม่กี่แสนหยวน

 

“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันเอาเงินมาจากไหน อยู่ๆก็รวยขึ้นมา ถึงว่าพากันออกจากงานและย้ายไปอยู่ที่อื่น และไม่รับสายพวกเราเลย ที่แท้พวกมันตั้งใจจะลืมพวกเรา!” หญิงชรายังคงด่าทอลูกสาว

 

กู้ฉินหยางรู้ดีว่าแม่ของพวกเขามีนิสัยเช่นไร เธอต้องพูดบางอย่างที่เลวร้ายและไล่กู้ชิงและกู้ม่านออกไป กระนั้นก็ยังหัวเสียใส่กู้ชิงและกู้ม่านที่ยังลืมเขาด้วยเหมือนกัน เขารู้สึกสูญเสียความเคารพจากพี่สาวน้องสาวทั้งสองคน

 

ดังนั้นเขาจึงโทรหากู้ชิงหลังจากที่วางสายจากแม่

 

กู้ชิงรู้ว่าทําไมกู้ฉินหยางถึงโทรหาเธอ ตอนแรกเธอไม่รับสาย แต่หากไม่รับเขาก็คงโทรมาไม่หยุดไม่หย่อน และเธอไม่อาจปิดโทรศัพท์ได้เพราะต้องใช้ทํางาน ท้ายที่สุดกู้ชิงจึงกดรับสาย

 

เมื่อเผชิญกับคําถามของกู้ฉินหยาง กู้ชิงเถียงกลับโดยใช้สิ่ง ที่กู้หนิงพูดกับแม่ของตน เธอยังถามกู้ฉินหยางว่าเขาจะยังเงียบอยู่หรือไม่หากแม่และครอบครัวของกู้ฉินเซียงทําให้พวกเขาอับอายเหมือนที่พวกเธอโดน

 

จุดประสงค์ของหญิงชราพุ่งเป้าไปที่กู้ม่านและกู้หนึ่ง แต่เธอก็คอยด่าทอกู้ชิงไม่หยุดไม่หย่อน ดังนั้นกู้ชิงจึงไม่มีความรู้สึกดีๆให้แก่มารดา แต่ใกล้ชิดกับกู้ม่าน เป็นธรรมดาที่เธอจะอยู่ข้างกู้ม่านและกู้หนิง

 

กู้ฉินหยางไม่รู้จะกล่าวคําใด เพราะเขาเคยชินกับการเลือกปฏิบัติของมารดา โดยเฉพาะเมื่อกู้ชิงตัดสิใจแต่งงานกับเจียงซูที่จนกว่าและกู้ม่านที่ท้องโดยไม่มีพ่อ จึงทําให้กู้ฉินหยางดูถูกพวกเธอมากขึ้น อย่างไรก็ตามเขาได้แต่หัวเราะเยาะต่อโชคชะตาของกู้ชิงและกู้ม่าน แต่ไม่เคยทําร้ายพวกเธอ เป็นแม่ของพวกเขาที่ปฏิบัติต่อพวกเธออย่างไม่เป็นธรรม

 

กู้หนิงที่ยืนอยู่ข้างกู้ชิง เธอบอกให้กู้ชิงส่งโทรศัพท์มาให้เธอ

 

จากนั้นกู้หนิงก็กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ว่า “ลุงคะกู้หนิงเองค่ะ ที่หนูยังเรียกลุงว่าลุงเพราะว่าพวกเรา ไม่มีเรื่องให้ขุ่นเคืองใจกัน หนูขอบอกลุงว่านอกจากครอบครัว ของป้ากู้ชิงหนูเกลียดทุกคนที่เหลือในตระกูล ตอนนี้พวกเรา ยังไม่ได้ตัดญาติกับครอบครัวของลุงแต่ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะไม่ตัดลุงอาจคิดว่าหนูอวดดีเหลือเกิน แต่นั่นคือความจริงค่ะ ลุงควรยอมรับมันซะ ถ้าลุงยังคิดว่าแม่ของหนูกับป้ายังเป็นพี่สาวน้องสาว ก็หยุดสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกเรา แต่ถ้าลุงมีแผนจะหาเรื่องพวกเราเหมือนครอบครัวของกู้ฉินเซียง ก็จงดูเซียวเซียวเป็นตัวอย่าง!”