ตอนที่ 119 ขายยาบำรุง (1)

พักอยู่ที่บ้านหลายวันจนถึงช่วงบ่ายของวันที่ห้า ฟางผิงจึงเตรียมตัวกลับมหาวิทยาลัย

วันจันทร์ที่หก มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้จัดการเรียนการสอนตามปกติ

ครั้งก่อนที่เขาไปมหาวิทยาลัย ฟางหยวนร้องไห้ฟูมฟาย ทำเอาฟางผิงซาบซึ้งไปด้วย

ครั้งนี้ฟางหยวนก็มาส่งเขาที่สถานีรถไฟเหมือนกัน

—

สถานีรถไฟ

ฟางผิงจ้องเด็กสาวอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “คนอกกตัญญู!”

ครั้งก่อนร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง

ครั้งนี้ล่ะ?

ฟางหยวนมาส่งเขาอย่างดีอกดีใจ อยากจะให้เขารีบขึ้นรถไป ทำสีหน้าราวกับว่า ‘พี่ ทำไมนายไม่ขึ้นรถสักที’ ฟางผิงโมโหจนแทบจะกระอักเลือด

ฟางผิงรู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร พอตัวเองกลับมา บีบแก้มนั้นเป็นเรื่องเล็ก

ประเด็นอยู่ที่ทำลายความฝันอยากเป็นพี่ใหญ่ของเด็กแสบนี้ หลายวันนี้สมาชิกสมาคมหยวนผิงพวกนั้นไม่มีใครกล้ามาหาเธอเลย

ฟางหยวนเผยท่าทีงุนงง แสร้งทำสีหน้าโศกเศร้าว่า “พี่ วันหยุดครั้งหน้ากลับมาเร็วๆ หน่อย อย่าลืมโทรมาบอกก่อนด้วย!”

“ไม่ใช่วันหยุดฉันก็จะกลับมา!”

ฟางผิงแค่นเสียง เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ก่อเรื่องให้ฉันน้อยๆ หน่อย สมาคมหยวนผิงอะไรนั่นของเธอ รีบเลิกล้มไปซะ! อีกอย่างถ้าครั้งหน้ากลับมาฉันเห็นว่าของฉันหายไป…”

“นายไม่มีของอะไรแล้วนี่นา…”

ฟางหยวนพึมพำ ที่ควรขายก็ขายไปแล้ว ยังมีอะไรอีก?

อีกอย่าง ตอนนี้ตลาดอิ่มตัวแล้ว…คงเป็นคำนี้ละมั้ง ฟางหยวนทำปากขมุบขมิบ

ของที่ควรขายล้วนขายไปหมดแล้ว ตอนนี้แม้จะเอาของฟางผิงไปขาย ก็ขายไม่ออกอยู่ดี เธอไม่เอาของฟางผิงไปขายต่ออีกแล้ว

ฟางผิงใบหน้าดำคล้ำ ยื่นมือบีบแก้มของเธอ

รอจนรถใกล้ออกจากสถานี ค่อยเอ่ยว่า “อยู่บ้านดูแลพ่อแม่ดีๆ ไม่ใช่เด็กแล้ว รู้ความซะบ้าง อีกอย่างมีเรื่องอะไรให้โทรหาฉัน ถ้าโทรไม่ติด อาจเป็นเพราะฉันยุ่งไม่ต้องกังวล ติดต่อฉันไม่ได้ ก็ขอความช่วยเหลือจากรองผู้อำนวยการถานแทน”

“อืม เข้าใจแล้ว”

“เชื่อฟังหน่อย รู้จักใช้ไหวพริบด้วย อย่าถูกคนอื่นหลอกง่ายๆ”

“ไม่เป็นอย่างนั้นหรอก”

“…”

สองพี่น้องคุยกันสักพัก ก่อนฟางผิงจะหมุนตัวขึ้นรถไป โบกมือลาฟางหยวน

ฟางผิงไปแล้ว ฟางหยวนรีบควักโทรศัพท์มือถือกดต่อสายทันที พูดอย่างฮึกเหิมว่า “เรียกประชุมด่วน รวมตัวกันที่เดิม!”

—

สถานีรถไฟเซี่ยงไฮ้

ครั้งนี้ฟางผิงไม่ได้ถูกกักตัว แสดงใบผู้ฝึกยุทธ์ของตัวเองแล้ว ก็ได้รับอนุญาตให้ผ่านอย่างรวดเร็ว

เขาไม่ได้นั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน โบกรถกลับมาถึงมหาวิทยาลัยไม่ถึงสี่สิบนาทีเท่านั้น

กลับมาถึงมหาวิทยาลัย ฟางผิงลากกระเป๋าเดินทางกลับไปไว้ที่หอพัก ก่อนจะไปฝ่ายบริการนักศึกษา

จุดแลกเปลี่ยน

ยังคงเป็นผู้ฝึกยุทธ์คนก่อน พอเจอฟางผิงก็จำเขาได้ทันที ทักทายด้วยรอยยิ้มว่า “นักศึกษาฟางผิง มาแลกของอีกแล้วเหรอ?รองเท้าครั้งก่อนน่าจะใช้ได้ดีสินะ เสียไปสี่สิบคะแนน แต่ยาบำรุงเลือดและปราณขั้นหนึ่งสี่เม็ดคงจะได้ทุนกลับไปเช่นกัน”

เห็นได้ชัดว่าผู้ฝึกยุทธ์คนนี้รู้เรื่องการประลองครั้งก่อน

ฟางผิงไม่แปลกใจ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์หลี่ ครั้งนี้ผมมาแลกยาบำรุง”

“อาจารย์ของคุณยังขาดยาบำรุง?”

ผู้ฝึกยุทธ์สกุลหลี่หัวเราะ แต่ไม่ได้ปฏิเสธอะไร “ว่ามาเถอะ อยากแลกอะไร ยาเสริมสร้างกระดูกขั้นหนึ่ง? ในช่วงหลอมกระดูก ยาเสริมสร้างกระดูกมีประสิทธิภาพดีที่สุด ใช้ร่วมกับยาบำรุงเลือดและปราณขั้นหนึ่ง น่าจะเพียงพอแล้ว”

“อาจารย์หลี่ แลกยาบำรุงเลือดและปราณธรรมดาให้ผมหกสิบเจ็ดเม็ด”

“หกสิบเจ็ดเม็ด…”

ผู้ฝึกยุทธ์สกุลหลี่ตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองฟางผิงอย่างแปลกใจ “เด็กคนนี้ อย่าหน้ามืดตามัวเพราะเงินเชียว!”

“คะแนนนั้นหาได้ยาก!”

“ตอนนี้คะแนนคุณมีเยอะ สองร้อยกว่าคะแนน แต่ถ้าแลกเปลี่ยนยาบำรุงเลือดและปราณธรรมดาแล้ว ต่อไปการฝึกวิชาของคุณจะมีปัญหาแน่”

“ในมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้มีคนคิดจะใช้คะแนนแลกเปลี่ยนทรัพยากรไปขายเหมือนกัน มหาวิทยาลัยไม่ได้ห้าม นี่เป็นคะแนนที่พวกคุณแย่งชิงมาเอง”

“แต่ต่อให้เงินมากเท่าไหร่ ก็ไม่อาจซื้อของบางอย่างได้อยู่ดี”

“อีกอย่างหากแลกเปลี่ยนเพื่อค้าขายจริงๆ อาจไม่ได้คุ้มค่าเสมอไป คุณตรึกตรอกดีแล้วใช่หรือเปล่า?”

แลกเปลี่ยนยาบำรุงธรรมดาหกสิบเจ็ดเม็ด เห็นได้ชัดว่าฟางผิงคงไม่ได้ใช้เยอะขนาดนั้น

ในเมื่อเป็นแบบนี้ คงต้องการนำไปขายเท่านั้น เรื่องแบบนี้ใช่ว่าไม่เคยเจอมาก่อน

แต่ปกติแล้วส่วนมากจะเป็นพวกนักศึกษาปีสามปีสี่ พวกเขามีคะแนนเยอะ ต้องการแลกเปลี่ยนเพื่อแบ่งเบาค่าใช้จ่ายของครอบครัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

จะเหมือนฟางผิงที่ไหน ยังเป็นเด็กใหม่ กลับแลกเปลี่ยนคะแนนจนหมดเกลี้ยงในครั้งเดียว

การแย่งชิงคะแนนของเด็กใหม่เป็นเรื่องยากที่สุด ช่วงเวลาแบบนี้ควรใช้ทุกคะแนนอย่างชาญฉลาด

“อาจารย์หลี่ ผมเข้าใจแล้วครับ สามารถแลกได้หรือเปล่า?”

ผู้ฝึกยุทธ์สกุลหลี่มองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแลกน้อย “ได้อยู่แล้ว คะแนนเป็นของพวกคุณ อยากแลกอะไรล้วนได้ทั้งนั้น ขอแค่มีคะแนน ช่างเถอะ เห็นว่าคุณไม่เหมือนคนโง่ ตัวเองตรึกตรองมาดีก็เพียงพอแล้ว”

พอตักเตือนอีกหนึ่งประโยคแล้ว อีกฝ่ายไม่พูดอะไรอีก ให้เจ้าหน้าที่ด้านหลังส่งขวดยาบำรุงให้เจ็ดขวด

“ทั้งหมดหกสิบเจ็ดเม็ด คุณดูเองเถอะ หักไปสองร้อยหนึ่งคะแนน คุณเหลืออีกหนึ่งคะแนน ไม่รีบเอาไปใช้ซื้ออะไรกินซะล่ะ จะได้หมดไปเลย?”

อาจารย์หลี่หยอกเย้า หนึ่งคะแนนที่เหลือ นอกจากเรื่องอาหารการกิน เหมือนจะไม่มีประโยชน์อย่างอื่นอีกแล้ว

ฟางผิงรับยาบำรุงมา เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เอาไว้ดีกว่าครับ บางทีครั้งหน้าอาจจะได้รางวัลเพิ่มอีก ห้าสิบคะแนนรวมกับหนึ่งคะแนนนี้แลกได้อีกพอดี”

“ยังวางแผนจะทำอีก?”

อาจารย์หลี่ส่ายหัวเล็กน้อย เอ่ยว่า “ยังไงคุณก็คิดให้ดีเถอะ อีกอย่างอย่าขายจำนวนมากในครั้งเดียว ถูกจับได้จะเป็นปัญหา แม้มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้จะไม่ได้ห้าม แต่อยู่ข้างนอกการจำหน่ายยาเป็นธุรกิจผูกขาด หากถูกจับได้ นอกจากโดนริบยาบำรุงแล้ว จะปรับเงินจนคุณหมดตัวถือเป็นเรื่องปกติเหมือนกัน คุณระวังไว้หน่อยเถอะ”

ธุรกิจยาบำรุงมีภาครัฐ มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้และกองทัพเป็นส่วนร่วม

ฟางผิงขายจำนวนน้อยคงไม่เป็นอะไร

แต่ถ้าขายจำนวนมาก ถูกจับได้คงเป็นปัญหาแล้ว แม้ยาบำรุงจะมาจากมหาวิทยาลัยก็ตาม

“ขอบคุณอาจารย์ที่ตักเตือน”

“…”

ฟางผิงขอบคุณแล้ว ค่อยเดินจากไปพร้อมยาบำรุง

เวลานั้นค่าทรัพย์สินของเขาก็เพิ่มขึ้นมาหกแสนเจ็ดหมื่นหยวนแล้ว!

ตัวเลขข้างหน้าฟางผิงมีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

ทรัพย์สิน : 6,700,000

ปราณ : 265 แคล (273 แคล)

จิตใจ : 238 เฮิรตซ์ (241 เฮิรตซ์)

หลายวันที่อยู่บ้าน เขาไม่ได้สิ้นเปลืองเวลาเปล่าๆ หลอมกระดูกเพิ่มอีกหนึ่งชิ้น ตอนนี้หลอมไปยี่สิบแปดชิ้นแล้ว

“ค่าทรัพย์สินหกล้านเจ็ดแสนหยวน เหลือยาไว้ให้ฟางหยวนสามเม็ด ตอนนี้ยังมียาบำรุงเลือดและปราณธรรมดาอีกเจ็ดสิบเม็ด ขั้นหนึ่งอีกสิบเอ็ดเม็ด”

ยาบำรุงจำนวนนี้ไม่ใช่น้อยๆ เลย

ฟางผิงครุ่นคิด ก่อนจะต่อสายหาหลี่เฉิงเจ๋อ

ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบแล้ว ฟางผิงค่อยถามว่า “ตอนนี้ผมมียาบำรุงเลือดและปราณจำนวนมาก ถ้าเอาไปขายจะสะดวกหรือเปล่า?”

หลี่เฉิงเจ๋อคาดไม่ถึงอย่างเห็นได้ชัด ฟางผิงอยากขายยาบำรุงอีกแล้ว ครั้งก่อนก็ขายไปจำนวนหนึ่ง

ขบคิดเล็กน้อย ก่อนหลี่เฉิงเจ๋อจะถามว่า “มีเท่าไหร่ครับ?”

“เจ็ดสิบเม็ด…”

“เยอะขนาดนี้เชียว!”

หลี่เฉิงเจ๋อตกใจอยู่บ้าง ละล่ำละลักเอ่ยว่า “คุณฟาง ยาบำรุงเยอะขนาดนี้ ลงมือไม่สะดวกเท่าไหร่ ประเด็นคือพวกเรา…อ่อนแออยู่บ้าง บริษัทใหญ่ลอบขายคงไม่มีปัญหา แต่พวกเรา นอกจากคุณแล้ว ตอนนี้แทบไม่มีผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นอีก ขายยาบำรุงเยอะขนาดนี้ในครั้งเดียว จะถูกจับตามองได้ง่าย ทั้งอันตรายอย่างมาก”

ยาบำรุงเจ็ดสิบเม็ด แม้จะเป็นยาบำรุงเลือดและปราณธรรมดาทั้งหมด ราคาก็ปาไปหกล้านแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฟางผิงยังมียาขั้นหนึ่งอีกสิบเอ็ดเม็ด ราคาคงเกือบสิบล้านแล้ว

“เข้าใจแล้ว ผมจะหาวิธีอื่นอีกที”

ฟางผิงไม่กลัวเรื่องจะขายไม่ออก หาคนที่เหมาะสมคงเพียงพอแล้ว

ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนฟางผิงจะตรงดิ่งกลับหอพักทันที

—

“อะไรนะ?”

ห้องหมายเลขสิบห้า

ฟู่ชางติ่งเพิ่งกลับมาถึงมหาวิทยาลัยพอดี เขาเอ่ยอย่างตกใจ “นายจะขายยาบำรุง? ทั้งยังจำนวนเยอะขนาดนี้! ฟางผิง ที่บ้านนายรีบใช้เงินหรือไง?”

“ช่างเถอะน่า นายมีลู่ทางหรือเปล่า?”

ฟู่ชางติ่งขมวดคิ้ว “อันที่จริงทุกครัวเรือนต่างขาดแคลนยาบำรุงทั้งนั้น เพื่อรักษาระดับปราณ ทั้งใช้ดูแลคนรุ่นหลัง ล้วนต้องใช้ยาบำรุง ความต้องการของยาบำรุงเลือดและปราณนั้นเยอะที่สุดแล้ว ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งหนึ่งคน ทุกปีต้องใช้ยาบำรุงจำนวนไม่น้อย แต่นี่เป็นธุรกิจผูกขาด ซื้อจากช่องทางส่วนตัว ทุกคนต่างหวังราคาถูก…”

ฟางผิงพยักหน้าว่า “เรื่องนี้ฉันเข้าใจ พวกเขาต้องการราคาเท่าไหร่กัน?”

“ปกติประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของราคาแหละ ยังไงก็ขายจำนวนมาก แม้จะเป็นบริษัทยาบำรุง ยังมีส่วนลดให้เหมือนกัน ลดห้าเปอร์เซ็นต์สิบเปอร์เซ็นต์ก็มีให้เห็นอยู่ ถ้าเป็นช่องทางส่วนตัว ลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์น่าจะมีคนซื้อแล้ว”

“ยี่สิบเปอร์เซ็นต์?”

———————-