กู้หนิงหวังว่าเพื่อนจะเข้าใจ แทนที่จะสงสัยการตัดสินใจของเธอ

 

เธอตัดสินใจที่จะคุยเรื่องนี้กับหยูหมิงซีทีหลัง

 

เป็นครั้งแรกที่หยูหมิงซีเห็นกู้หนิงแสดงความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว เธอหุบปากสนิทและนิ่งเงียบ

 

เมื่อเผชิญหน้ากับจ้าวเฟยเฟยและสมุนของเธออีกสองคน กู้หนิงยังคงดูสบายๆ

 

“งั้นบอกมาหน่อยสิ ทำไมเธอต้องมองฉันตลอดเวลาที่เล่าเรื่องของเธอ?”
ที่กู้หนิงทำแบบนี้เพราะมีจุดประสงค์จะยั่วโมโหจ้าวเฟยเฟย ทันใดนั้นจ้าวเฟยเฟยก็สวนกลับด้วยสีหน้าโกรธแค้น

 

“เพราะคนที่ฉันพูดถึงก็หมายถึงแกน่ะสิ! หรือแกจะปฏิเสธ? แกมันจนและยังกล้าเสนอหน้าเข้าไปในร้านระดับนั้น แกไม่มีปัญญาซื้อของพวกนั้นด้วยซ้ำและยังอิจฉาคนที่เขามีเงินซื้อ ถ้าแกอยากได้เครื่องประดับสักชิ้น ฉันแนะนำให้ได้นะ ไปหาชูการ์แดดดี้สิ บางทีเขาอาจจะ….”

 

จ้าวเฟยเฟยหยุดพูดกะทันหัน เพราะจู่ๆก็มีลูกบอลกระดาษถูกขว้างเข้ามาในปากของเธออย่างแม่นยำขณะที่เธอกำลังอ้าปากพูด แน่นอนว่ามันถูกขว้างมาจากกู้หนิงอย่างเร็วและตรงเข้าเป้าอย่างพอดิบพอดี

 

ทุกคนยืนนิ่งเป็นหินด้วยความทึ่งแกมประหลาดใจ

 

“อะไร? เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

 

“กู้หนิงขว้างลูกบอลกระดาษเข้าปากจ้าวเฟยเฟยที่อยู่ห่างตั้งสามเมตรเนี่ยนะ?”

 

“ใช่ ฉันว่าเธอพูดถูกแล้วล่ะ”

 

“จริงดิ? เป็นไปได้ไง?!  ต้องบังเอิญแน่ๆ!!”

 

“ก็อาจจะนะ”

 

คนในห้องที่เหลือต่างพากันพูดไม่ออก ทุกคนรู้สึกทึ่งแต่ยังเชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า

 

จ้าวเฟยเฟยเกือบกลืนลูกบอลกระดาษลงคอ รู้สึกขยะแขยง เธอคายลูกบอลกระดาษออกมาแล้วตะโกนคำรามด้วยความโกรธสุดขีด

 

“นังบ้า!!! แกกล้าดียังไง!!!”

 

กู้หนิงยังคงไม่พูดอะไร เธอเดินตรงเข้าไปหาจ้าวเฟยเฟยทีละก้าว จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าจ้าวเฟยเฟย ท่าทางของกู้หนิงตอนนี้ ทำให้จ้าวเฟยเฟยรู้สึกกลัวขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

 

ก่อนที่จ้าวเฟยเฟยจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง กู้หนิงก็เงื้อมือขึ้น ตบหน้าจ้าวเฟยเฟยอย่างแรง

 

เพี๊ยะ! เสียงตบดังสนั่น ทุกคนในห้องต่างตกใจหนักมากกว่าเดิม

 

กู้หนิงตบจ้าวเฟยเฟย?!!!!!!!

 

ไม่เพียงแค่ตบ เธอยังฝากรอยฝ่ามือไว้บนใบหน้าจ้าวเฟยเฟยอีกด้วย

 

“กู้หนิง เธอนี่มันถ่อยจริงๆ เธอกล้าตบเฟยเฟยได้ยังไง?!!” จู่ๆหยางเฉิงจุนก็​สวนขึ้นมาอย่างกับว่าเรื่องนี้เป็นความผิดกู้หนิง

 

ทุกคนรู้ดีว่าหยางเฉิงจุนแอบชอบจ้าวเฟยเฟย และเขาก็เข้าข้างเธอทุกเรื่องไม่ว่าเธอจะทำอะไร

 

แต่น่าเสียดายที่จ้าวเฟยเฟยไม่ได้ชอบเขา

 

ถึงแม้หยางเฉิงจุนจะหน้าตาดี แต่เขามาจากครอบครัวฐานะปานกลาง จ้าวเฟยเฟยเลยไม่ชอบเขา เพราะเด็กหนุ่มมีฐานะทางบ้านต่ำกว่าเธอ

 

แต่จ้าวเฟยเฟยชอบความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องจากเด็กหนุ่ม ซึ่งทำให้เธอคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์ ดังนั้นจ้าวเฟยเฟยเลยไม่ปฏิเสธหยางเฉิงจุนซะทีเดียว

 

บางทีหยางเฉิงจุนคิดว่าตัวเองยังมีโอกาส หรือเขาอาจจะแค่สนุกกับการตามตื้อเด็กสาว เขาจึงไม่ยอมแพ้เรื่องจ้าวเฟยเฟย

 

“ไม่ใช่เธอหยาบคาบกับฉันก่อนหรอกเหรอ? กู้หนิงถามกลับ

 

“แต่เฟยเฟยก็ไม่ได้ทำร้ายเธอ” หยางเฉิงจุนยังยืนยันเสียงแข็ง

 

“ถ้างั้นฉันก็สามารถพูดหยาบคายกับเธอได้เหมือนกันงั้นสิ?”

 

“อีบ้า”

 

จ้าวเฟยเฟยตะคอกกู้หนิง “กู้หนิง! แกกล้าตบฉัน!! อีนังร่าน!!”

 

จ้าวเฟยเฟยสบถใส่กู้หนิงและเงื้อมือขึ้นทำท่าว่าจะตบ ก่อนที่มือของหล่อนจะฟาดลงมา กู้หนิงก็จับแขนหล่อนค้างไว้ในอากาศ

 

ทุกคนประหลาดใจกับความว่องไวของกู้หนิง เธอสามารถจับแขนจ้าวเฟยเฟยได้ในพริบตา

 

“ปล่อยนะ…”

 

“ถ้าเธอยังกล้าเรียกฉันว่านังร่านอีก ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าตบเมื่อกี้” กู้หนิงเตือนจ้าวเฟยเฟยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ฉับพลันจ้าวเฟยเฟยรู้สึกถึงแรงกดดัน เธอมองกู้หนิง พลันเม้มปากสนิท

 

นักเรียนที่เหลือต่างพากันเงียบเช่นเดียวกัน ไม่มีใครกล้ากระดุกกระดิก

 

กู้หนิงหมดความสนใจจ้าวเฟยเฟย จึงหันหลังกลับไปนั่งที่ตัวเอง

 

วินาทีถัดมา จ้าวเฟยเฟยคิดได้ว่าเธอถูกกู้หนิงทำให้ขายหน้า เธอจึงพยายามที่จะเอาคืน

 

“กู้หนิง แกจะเดินหนีไปเฉยๆอย่างนี้ไม่ได้” จ้าวเฟยเฟยตะโกนขึ้นอีกครั้ง หล่อนคว้าขวดน้ำดื่มที่วางบนโต๊ะ เขวี้ยงใส่ศีรษะกู้หนิง

 

ทุกคนในห้องต่างรอชมละครฉากถัดไป

 

ถึงแม้ว่าทุกคนจะพบว่ากู้หนิงเปลี่ยนไปและสู้คนมากขึ้น แต่พวกเขาก็ยังคงดูถูกเธอเหมือนเดิม

 

ในสายตาพวกเขา ไม่ว่ากู้หนิงจะเปลี่ยนไปหรือไม่ เธอก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเธอนั้นเกิดในครอบครัวยากจน ไม่มีคนสนับสนุน

 

ส่วนจ้าวเฟยเฟย หล่อนเกิดมาในครอบครัวที่มีเงินทองและมีอำนาจ สุดท้ายกู้หนิงก็ต้องตกเป็นรองจ้าวเฟยเฟยอยู่ดี

 

มันง่ายมากสำหรับครอบครัวจ้าวเฟยเฟยที่จะกำจัดปัญหาเล็กๆอย่างเช่นกู้หนิง

 

ฉะนั้นสิ่งที่กู้หนิงทำมีเพียงเพิ่มความเกลียดชังให้มากขึ้นเท่านั้น

 

โดยที่ทุกคนไม่ทันคาดคิด ขณะที่กู้หนิงหมุนตัวกลับ เธอยกแขนขึ้นกันไว้ทัน และปัดขวดน้ำให้กระเด็นกลับไปกระแทกหน้าผากจ้าวเฟยเฟยอย่างแรง ส่งผลให้หน้าผากของหล่อนแดงและบวมปูดขึ้นมาทันที

 

และอีกครั้งหนึ่งที่ทุกคนต้องตะลึง

 

ถ้าก่อนหน้านี้เป็นแค่ความบังเอิญ อย่างนั้นตอนนี้กู้หนิงจงใจเล็งไปที่จ้าวเฟยเฟยงั้นสิ?!

 

ตอนนี้ความคิดของทุกคนที่มีต่อกู้หนิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

จ้าวเฟยเฟยร้องไห้ออกมา…

 

“เฟยเฟย” หยางหลูลู่และอู่ฉินหย๋าวิ่งเขามาดูหน้าผากของจ้าวเฟยเฟย

 

“กู้หนิง!!” หยางเฉิงจุนโมโห เขาทำท่าขยับตัว เหมือนจะเข้ามาต่อยกู้หนิง

 

ในตอนนั้นเอง ครูประจำชั้นก็เดินเข้ามา

 

“เกิดอะไรขึ้น?” จางฉิวฮวาเอ่ยถามเสียงเข้ม

 

เมื่อเห็นว่าครูแระจำชั้นยืนอยู่ตรงนี้ หยางเฉิงจุนจึงพูดขึ้นว่า

 

“กู้หนิงทำร้ายจ้าวเฟยเฟยครับ”